Exit Magazine

Drie keer reisde de Brugse curator Pierre Muylle doorheen de Palestijnse Westbank (de Westelijke Jordaanoever), op zoek naar lokale kunst, kunstenaars en objecten met een verhaal. De daaruit voortvloeiende ‘performance’ wordt nu een aantal keren opgevoerd in het Hof de Plezance, een bijgebouw van De Republiek. Vier intieme voorstellingen van één uur, voor telkens 25 geïnteresseerden in een prachtig gerenoveerd pand. Kunst met een boeiend verhaal.

Pierre Muylle is een bekende naam in kunstmiddens. Tot voor kort als directeur van het Luikse Madmusée, vandaag als directeur van het Oostendse Spilliaerthuis. Via zijn contacten en ervaringen met choreograaf Alain Platel (Les ballets C de la B) bedacht hij een origineel kunstconcept dat focust op het gegeven ‘kunst uitpakken’. De voorstelling speelt onder de Arabische naam Zaher en werd een aantal keren met succes opgevoerd, recent op het ‘Under Construction festival’ in Gent. Begin mei sluit hij af met voorstellingen in Ramallah, Nablus, Jerusalem en andere plaatsen in de bezette gebieden.

Concreet verzamelde Muylle een tiental zeer uiteenlopende voorwerpen die niet altijd uit kunstenaarshanden afkomstig zijn, en die hij verpakt in dozen die rond hem opgesteld staan. Het gaat zowel om schilderijen, boeken en tekeningen die één voor één worden ‘uitgepakt’ en uitvoerig worden toegelicht. Het resultaat is een bevreemdende voorstelling die het publiek gedurende een uur in de ban houdt.

Deze voorstelling is een initiatief van het Brugse Masereelfonds en De Republiek en speelt in primeur in het Hof de Plezance in het Boterhuis. (LF)

Speeldata: vrij. 13 april om 20 uur, zat. 14 april om 14 uur en om 16 uur en zondag 15 april om 11 uur. Info en reserveren via zaher@republiekbrugge.be. Zaher werd ontwikkeld in co-labo. Tickets kosten 5 euro.

De 3 curatoren van Haute Lecture

‘Haute Lecture is genieten van topstukken’

Nog tot 3 juni loopt in het Groeningemuseum de expositie Haute Lecture. De tentoonstelling stalt diverse teksten en illustraties van middeleeuws Brugge uit die nog nooit eerder zijn getoond. In de expo staan de drukker Colard Mansion en zijn zin voor innovatie centraal. Mansion was dan ook verantwoordelijk voor een verpletterend oeuvre. Zijn naam roept een wereld op van luxehandschriften en fraaie incunabelen (‘wiegedrukken’) wat meteen de titel van de tentoonstelling verklaart: Haute Lecture.

Onze kennis over Colard Mansion is (was?) beperkt. Hij is waarschijnlijk afkomstig uit Frankrijk en arriveert rond 1457 in Brugge. Waar hij gewoond heeft, weet niemand. Zijn werkterrein daarentegen is wel bekend. Bij de oude Sint-Donaaskerk huurt hij een winkel waar hij vermoedelijk zijn boekdrukatelier inricht. In de vroegere Eekhoutabdij (het huidige Groeningedomein) ontspant hij zich.

Mansion was zeer vertrouwd met het Bourgondisch hof. Zo levert hij luxemanuscripten aan onder andere Filips De Goede, hertog van Bourgondië en graaf van Vlaanderen. In 1484 ontvlucht Mansion de Breydelstad. Op dat moment woedt er in Vlaanderen een burgeroorlog en is er geen toekomst meer voor de boekdrukkunst in Brugge. Waar hij sindsdien verbleef en waar hij is gestorven, weet men niet.

Traditie en innovatie

‘Het verhaal van Colart Mansion is een verhaal van traditie en innovatie,’ zegt curator Evelien de Wilde. ‘In zijn zoektocht naar schaalvergroting is hij een van de eersten in de Nederlanden die overschakelt van handgeschreven manuscripten naar de vernieuwende boekdrukkunst.’ Hij werkt daarbij nauw samen met de Engelse drukker William Caxton, die in Brugge een drukkerij opricht. Mansion drukt uitsluitend in de Franse volkstaal. Deze zet getuigt van zijn zin voor zaken. Naast deze trendsetting is er vaak nog sprake van interactie tussen gedrukte teksten en met goud afgewerkte handgemaakte illustraties.

De tentoonstelling omvat enkele primeurs zoals het allereerste gedrukte boek in Vlaanderen uit 1473. Verder bezit de expo het allereerste gedrukte boek in Brugge. Dat was een initiatief van Caxton, maar is gedrukt door Mansion. Dit is ook Mansions eerste gedrukte boek.

Voorts toont Haute Lecture een van de eerste boeken die met gravures is geïllustreerd. Gravures zijn afbeeldingen die in een metalen plaat worden gesneden om vervolgens veelvuldig te drukken. Van een van Mansions belangrijkste uitgaven, de Boccaccio, zijn in het museum diverse edities uitgestald. Deze negen Boccaccio-gravures zijn ook bewaard als losse illustraties. De curators van Haute Lecture zijn erin geslaagd om de reeks van negen prenten te verzamelen uit diverse collecties van Parijs, Berlijn en Londen en voor de eerste keer te herenigen.

Prominente figuren

Haute Lecture stelt ook objecten tentoon die behoorden tot prominente historische figuren zoals koning van Engeland Hendrik VII en Eduard IV, Margaretha van York en van de Brugse Filips De Goede en Lodewijk van Gruuthuse. Mansion verkocht eigenhandig werken aan Filips en Lodewijk.

Naast boeken omvat de tentoonstelling ook Vlaamse Primitieven en losse manuscripten zoals affiches en politieke pamfletten. ‘Die losse vellen bewaren minder goed omdat ze gemaakt zijn om weg te gooien’, vertelt curator Evelien Hauwaerts. ‘Boeken hebben een permanentere rol.’ Bovendien waren de boeken beschermd onder een met lederen bedekte houten kaft. (Friese Landuyt/ LF)

 Haute Lecture loopt tot 3 juni in het Groeningemusem (www.brugge.be/haute-lecture), voor Bruggelingen gratis toegang.

Madonna Louise Veronica Ciccone wordt op 16 augustus 60 jaar en dat zal zelfs in Brugge niet onopgemerkt voorbijgaan. Tientallen Brugse muzikanten brengen tijdens een Brugotta Tribute op zaterdag 14 april in de Stadsschouwburg hulde aan de queen of pop die onsterfelijke wereldhits op haar naam heeft staan.

 Het wordt drummen op het podium van de Stadsschouwburg, want maar liefst elf Brugse bands tekenen op zaterdagavond 14 april present om Madonna op hun eigen wijze te eren. De Metronoomband onder leiding van Steven Van Havere zorgt voor muzikale ondersteuning bij A New Difference, BOUViER, Tim De Roo, Eszra, Look O Kool, Seven Oaks, Shuriken II, Steel Orchid, Charlie Swyngedouw, Steffie Van Volsem, We Are Ooh People en enkele special guests.

‘Madonna is zowel popicoon als rolmodel op vele vlakken. Ze is een trendsetter die zichzelf constant heruitvindt, zowel qua muziek als in haar outfits’, zegt Joke Derre van Eszra. ‘Dat klopt’, zegt Berth van Poucke van Seven Oaks. ‘Ze is niet bang om haar eigen pad te volgen, ook als dat controversieel is. Ik heb veel respect voor haar vechtlust.’ Voor Kris Deloffer van BOUViER is Madonna nostalgie. ‘Haar muziek die ze in de jaren 80 maakte, is ontegensprekelijk een deel van onze jeugd. De jongens playbackten Michael Jackson, de meisjes Madonna. Zo simpel was dat. Madonna is een artieste die zich elke keer opnieuw probeert heruit te vinden. En dat is kunst.’ Nicolas Delfosse van Seven Oaks: ‘De muziek van Madonna leert mij dat er niks mis is aan een mooie song met een knap refrein.’

Net als Steffie Van Volsem en Philippe Lanckriet van A New Difference loopt ook Thomas Meire van Shuriken II niet al te hoog op met Madonna. ‘Haar muziek maakt eerder een soort van nostalgisch gevoel naar mijn kindertijd los toen mijn broer en zus op haar muziek stonden te dansen op bed.  Wel respect voor hoe ze haar artistieke vrijheid kost wat kost wou uiten en daarbij menige instanties tegen de borst stootte. Ook heeft ze eigenlijk bijgedragen aan een soort seksuele revolutie. De wereld heeft baat aan controversiële figuren. Muzikaal vind ik het dan weer jammer dat ze haar eigen nummers niet schrijft, daardoor alleen al zou ze voor mij nooit het label ‘popicoon’ krijgen.’

De covers

A New Difference speelt tijdens de Brugotta Tribute een cover van ‘Sorry’. ‘We zagen hierin een uitdaging om een lichte popsong om te draaien naar een koudere new wave song, met kwaadheid en pijn in de zanglijn en muziek’, zegt Philippe Lanckriet. Thomas Meire van Shuriken II: ‘Wij houden het op het nummer ‘True Blue’ uit 1986, al is mijn favoriete song wellicht ‘Frozen’ van het album ‘Ray of Light’. Deze cd sprong er echt uit door de productie van William Orbit. Ik hou wel van mystieke ambient en intelligente, dansbare synthesizerlijnen. Ook de videoclips van dit album waren visueel wat dieper dan veel van haar ander werk.’ BOUViER wilde eerst Borderline en Hung Up coveren, maar wegens ‘bezet’, viel de keuze uiteindelijk op ‘Open Your Heart’, ook een nummer uit 1986. Kris Deloffer: ‘Het is niet meteen het makkelijkste nummer om te zingen, maar we houden van uitdagingen. We hebben aan het poppy nummer een stevig BOUViER sausje toegevoegd.’

‘Ik kies voor een donkere versie van ‘Like A Prayer’, geeft Joke Derre van Eszra mee. ‘Madonna heeft heel veel vrolijke en uptempo nummers, dus kwam ik op het idee om een van haar nummers te transformeren in een compleet andere versie. ‘Like a Prayer’ leek het ideale slachtoffer, want die tekst is voor mij niet enkel vrolijk, maar vooral zeer ambigue met enkele triestige zinnen. Samen met mijn man Sonny Vande Putte heb ik gezocht naar alternatieve akkoorden voor de verses. Op die manier sluit het goed aan bij mijn eigen schrijfstijl.’ Steffie Van Volsem pikte ‘Beautiful stranger’ uit het oeuvre van Madonna, alhoewel andere nummers zoals  ‘Material Girl’, ‘Papa Don’t Preach’, ‘Hung Up’ en’La Isla Bonita’ ook tot haar favorieten behoren.

‘Frozen’ op de verlanglijst

Veel bands wilden de song ‘Frozen’ uit het album ‘Ray of Light’ op hun setlijstje, maar het is Seven Oaks die de cover mag brengen in de Stadsschouwburg. ‘We zijn bij de herwerking vertrokken van de song in zijn naakte versie, zoals we bij Seven Oaks altijd doen’, zegt Nicolas Delfosse. Berth van Poucke vult aan: ‘Eerst is er de gitaar van Nicolas, dan mijn zang en daarna gaat Bart Parmentier aan de slag met het arrangement, om tot slot de song samen af te werken. Zo worden songs echt iets van ons drieën.’ ‘Helemaal juist’, zegt Bart Parmentier. ‘Seven Oaks werkt als een schilder op een doek: na een ruwe schets voegen we kleuren, vormen en accenten toe. Ik zie hier een zeer duidelijke link met Berth haar werk als beeldend kunstenaar.’ (ADC)

Cultuurzaal Daverlo (Assebroek) maakt zich op om op vrijdag 13 april de heren van de Brugse bands Ozium en Transcoder te ontvangen. In de valies: rauwe bluesrock en snedige rockmuziek. Gratis mee te maken tijdens de Daverend-concertreeks van Cultuurcentrum Brugge.

Met Ozium boetseren Nick De Clerck (gitaar), Stefan Daenekynt (bas) en Chris ‘Hazy’ De Neve (drums) rauwe rockriffs, stevige ritmepartijen en ontspoorde bluessolo’s tot songs. Een ideale opwarmer voor Transcoder, die andere Brugse groep die vooral in 2011 en 2012 van zich liet horen met onder meer enkele passages in de Ancienne Belgique (in het voorprogramma van Arid en als ‘Poulain’ voor Studio Brussel) en de ep ‘For My Blood’. Daarna werd het een tijd stil rond de band van zanger Jan Van Acker. Maar zie, na een herbronningsperiode krijgt Transcoder nieuw leven ingeblazen. ‘De oude Van Acker is niet klein te krijgen, want hij doet te graag’, grapt Jan. ‘We waren nooit echt volledig gestopt, maar we bleven in de luwte wel nog bezig. Enkele leden (drummer Minco en bassist Miguel) zochten andere oorden op en ik mocht, samen met gitarist Francis Isebaert, op zoek naar nieuwe muzikanten. Voor een drummer moest ik niet ver lopen, want met mijn zoon Stan had ik meteen – letterlijk – een klassenbak in huis. Gitarist Jonathan Veriez kwam er ook bij, net als bassist Arnaud De Rouck. Een grote aanwinst, want Arnaud geeft les in songschrijven. Hij weet dus goed hoe je een lied in elkaar moet zetten. Als we samen zijn, stroomt de muziek eruit.’

Speelplezier in de studio

Transcoder schreef meer dan een handvol verse nummers, maar in plaats van die op een nieuwe plaat te persen, kozen ze voor een andere aanpak. In de Gentse Yellow Tape Studio van Peter Vandeveire (niet de radiopresentator, maar wel een legendarisch figuur als het opnemen op band aankomt) namen ze onlangs drie stevige nummers live op. ‘Die drie nummers hebben we live laten filmen door de beloftevolle regisseur Alexander Decommere. Het resultaat zijn eigenlijk drie videoclips in zwart-wit waar het speelplezier vanaf druipt,’ zegt Jan Van Acker. ‘Beschouw het als een soort visitekaartje waarmee we kunnen bewijzen wat we live waard zijn. Zoiets straalt meer kracht uit als je op organisatoren afstapt. De ambitie van onze groep is alvast om veel concerten te spelen.’ (ADC)

http://www.transcoder.be en http://www.brugge.be/daverend-unplugged

‘We vragen het nodige vertrouwen en geduld van ons trouwe publiek’

Foto EDM

 Dat het samensmelten van (het Oostendse) Vrijstaat O. en (het Brugse) De Werf niet van een leien dakje loopt is een eufemisme. In diverse media verschenen daarover berichten die bij het bestuur van KAAP kwaad bloed zetten. KAAP-voorzitter Bart Caron en ondervoorzitter Pascal Ennaert besloten dan toch te reageren: de puntjes op de i.

Bart Caron: ‘Niemand zal ontkennen dat het fusieverhaal van KAAP ambitieus is. Om de fusieorganisatie haar artistieke en zakelijke alle kansen te bieden, besliste het bestuur om bij te sturen. Er wordt een algemeen directeur en zakelijk verantwoordelijke gezocht en de samenwerking met enkele personeelsleden werd stopgezet’.

EXit: Een fusie realiseren in de culturele sector is een stevige uitdaging.

 Ennaert/Caron: ‘Een werking ontplooien, gespreid over twee steden (Brugge en Oostende), over drie locaties (Vrijstaat O., Groenplaats en De Werf), met vier kerndisciplines is geen evidentie. Fusioneren is een complex verhaal en er zijn niet alleen juridische gevolgen.’

‘Ook de karakters van beide huizen dienen verzoend te worden. Het artistiek profiel moet scherp gesteld worden, de communicatielijnen opnieuw uitgetekend. Een nieuwe naam dient in de markt gezet te worden. Het vertrouwen van het publiek mag niet beschadigd worden. De zakelijke structuur moet verfijnd worden. En dit alles onder een aanhoudende druk van de vele interne en externe hoge verwachtingen.’

EXit: Tijdens het eerste jaar stapelden de problemen zich op?

 Ennaert/Caron: ‘Ja. Alhoewel het KAAP-team het beste van zichzelf gaf, blijkt na één jaar dat de structuur die is opgezet, niet afdoende werkt voor de vele uitdagingen. Ondanks de succesvolle festivals als Brutaal, Dansand! en Storm! en een stevige programmering, slaagden we er niet in het publieksbereik van vorige jaren te herhalen. De daling van de inkomsten die daarmee gepaard ging, opgeteld met de extra kosten voor de opstart van KAAP vzw, zorgde voor een ernstig financieel tekort.’

EXit: Hoe ernstig?

 Ennaert/Caron: ‘Zeer ernstig. Het tekort hypothekeert op middellange termijn de leefbaarheid van het huis. De raad van bestuur zag zich dan ook genoodzaakt om de samenwerking met enkele personeelsleden stop te zetten en, als bewarende maatregel, twee personeelsleden van voltijds op halftijds te brengen.’

EXit: Hoe ziet de toekomst eruit?

 Ennaert/Caron: ‘We werken verder aan een plek voor zowel kunstenaars als publiek, een plek voor culturele fijnproevers en creatieve makers. We vragen hiervoor het nodige vertrouwen en geduld van ons trouwe publiek, de artiesten, onze vrijwilligers en de betrokken overheden.’

‘Ondertussen stellen we vast dat het publiek geleidelijk aan de weg terugvindt naar Kaap. We trekken ons hieraan op en zien het als een positief voorteken.’ (LF)

http://www.kaap.be

In april programmeert KAAP drie concerten. Voor één ervan – het Britse trio Mammal Hands – moet u op zondag 8 april om 17 uur in het gezellig panoramisch concertzaaltje van Vrijstaat O. (Zeedijk Oostende) zijn. In De Werf staat op vrijdag 13 april het duo Don Byron & Aruan Ortiz op het podium. Op donderdag 19 april wordt het project Imagine Raymond op het Werfpubliek losgelaten.

Imagine Raymond is een project waarvoor saxofonist Michel Mast zich inspireerde op het werk van de Amerikaanse Raymond Scott (+1994). Scotts ouders waren Russisch-Joodse immigranten die zich in Brooklyn New York vestigden, waar zoon Raymond in 1908 het levenslicht zag onder zijn officiële geboortenaam Harry Warnow.

In 1931 gradueerde Raymond aan de Juilliard School of Music, waar hij piano, muziektheorie en compositie studeerde. Zijn professionele carrière als pianist startte hij voor CBS Radio waar hij het huisorkest vervoegde dat onder leiding stond van zijn oudere broer Mark Warlow, die zelf acht jaar voor Harry in Oekraïne geboren was. Het was bij die gelegenheid dat jongere broer Harry het pseudoniem ‘Raymond Scott’ aannam. Gevoel voor humor lijkt deze Raymond Scott in ieder geval wel gehad te hebben: toen hij in 1936 onder zijn CBS-collega’s muzikanten aanwierf voor zijn eigen ‘Raymond Scott Quintette’ bleek het gezelschap uit zes leden te bestaan. Op vraag van een journalist waarom dit ensemble dan als kwintet voorgesteld werd zou het antwoord geweest zijn : omdat de benaming ‘sextet’ de aandacht van het publiek te veel van de muziek zou afleiden.

Futuristische elektronische composities

Het kwintet bestond een tweetal jaar, waarna het zich verder ontwikkelde tot een big band. Na het overlijden van zijn broer in 1949 volgt Raymond hem op als orkestleider van CBS Radio, waarna hij een jaar later verhuist naar NBC Television. De riante verloning die hij uit deze jobs betrekt, gebruikt hij om zijn passie voor de prille innovaties in elektronische muziek op te pikken en te ontwikkelen. Met instrumenten die hij zelf ontwikkelde, maakte Scott onder andere futuristische elektronische composities die hun weg vonden naar radio- en tv-commercials, naast ook volwaardige elektronische werken en relaxerende muziek voor kinderoren. Verbijsterend fris op vandaag vind ik bijvoorbeeld zijn ‘Soothing Sounds For Baby’ (1963) klinken, dat ik ergens omschreven las als ‘Kraftwerk for kiddies, ambient for adults’.

Dat Scott naast muzikaal ook technisch talent had is duidelijk : het ontwikkelen van zijn Clavivox bracht hem in aanraking met de 25 jaar jongere Bob Moog terwijl één enkel exemplaar van zijn Electronium door het Motown-label aangekocht werd.

Looney Tunes

In het laatste kwart van de 20^e eeuw geraakte Scotts muziek grotendeels vergeten, terwijl de man zelf na verschillende hartaanvallen wegkwijnde en zijn technische uitvindingen onder het stof van de vergetelheid terecht kwamen.

Dat Scott’s muziek de tand des tijds overleeft en velen nog bekend in de oren klinkt is vooral te danken aan het feit dat hij in 1943 zijn catalogus verkocht aan Warner Bros, waar zijn nummers door muzikaal directeur Carl Stalling arrangementen kregen die gebruikt werden in de Looney Tunes-tekenfilmreeks, waarvan de iconische Bugs Bunny en ‘beepbeep’ Road Runner de bekendste stripfiguren zijn.

De wereld van Scott opent zich voor u op donderdag 19 april in De Werf, waar het sextet van Michel Mast versterkt wordt door klankendelver Dijf Sanders. Videomaker Victor Van Rossem zorgt voor de begeleidende visuele achtergrond. ‘When will it end?’ Geen idee, maar het gelijknamige nummer krijgt u er ongetwijfeld te horen. Van dit project verschijnt op het W.E.R.F. label de gloednieuwe release ‘Imagine Raymond’ (W.E.R.F. 154). (RUDI VANMARCKE)

http://www.kaap.be

Van woensdag 4 tot zondag 8 april vindt in Brugge de zesde editie van More Music! plaats, een groots muziekfestival dat de bezoeker ‘meeneemt op een avontuurlijke muzikale trip van singer-songwriter en spoken word-performers tot elektronica en uitdagende multimediale projecten’. More Music! is een samenwerking tussen het Concertgebouw Brugge en Cactus Muziekcentrum vzw. ‘We hebben een schitterend festival samengesteld dat op het kruispunt van beide werkingen ligt’, luidt het.

‘Wij presenteren vooral klassieke muziek en hedendaagse dans terwijl Cactus vooral pop, rock en elektronica aanbiedt. We probeerden voor de line up van More Music! daar iets tussen in te vinden”, zegt Jan De Moor (Concertgebouw Brugge). ‘Klopt’, zegt Felix Van de Loock (Cactus Muziekcentrum). ‘More Music! streeft naar acts die meer zijn dan alleen maar een act. Op dit festival krijg je vertoningen die werken met visuals of gericht zijn op performances. Enerzijds biedt More Music! een podium aan een aantal grote namen, anderzijds presenteren we een aantal minder bekende artiesten. Zo proberen we het publiek te overtuigen om ook eens iets anders te beluisteren. Op die manier ontdekken de mensen iets wat ze anders niet zouden hebben opgemerkt.’

Uit de comfortzone

Omdat de meeste concerten plaatsvinden in het Concertgebouw, gaan Jan, Felix en de collega’s op zoek naar artiesten die passen in het gebouw. ‘Dit jaar komt Carl Craig met een synthesizerorkest. Deze technolegende speelde eerder al op Dour, maar bij ons wordt het een zittend concert. Dat wordt speciaal’, zegt De Moor. ‘We zorgen ervoor dat dit soort artiesten en bands passen in het concept van het Concertgebouw én More Music!, al stappen we als organisator ook graag eens uit de comfortzone.’

‘We stellen vast dat het publiek openstaat om nieuwe dingen mee te pikken,’ zegt Van de Loock. ‘More Music! kan zowel een publiek overtuigen binnen de klassieke muziek als binnen de popmuziek. Ik vind het fantastisch als mensen dankzij ons festival nieuwe muziek ontdekken.’

‘Maar ook de muzikanten zelf hebben een open geest,’ vult De Moor aan. ‘Op de tweede dag (5/4) komt bijvoorbeeld jazzmuzikant Julien Desprez. Hij maakt elektronische muziek in een gechoreografeerd concert. De muzikanten experimenteren met de invloeden die ze ad hoc ervaren. Je hebt dus niet alleen een open-minded publiek, maar ook muzikanten die niet in hokjes denken. Ze gaan voorbij hun grenzen.’

Jonge honden

Naast gerenommeerde acts en minder bekende artiesten, komt ook jong talent aan bod tijdens More Music!. ‘Zo komen jonge artiesten in contact met andere muzikanten en dat verrijkt hun muziek’, zegt De Moor. In voorgaande edities traden er artiesten op die aanvankelijk onbekend waren, maar doorheen de jaren uitgegroeid zijn tot echte ‘monumenten’. ‘Neem nu Benjamin Clementine’, getuigt Van de Loock. ‘Drie jaar geleden stond hij bij ons in een kleine zaal, intussen verkoopt hij vlot grote zalen uit. Artiesten komen hier vaak hun nieuw project voorstellen om er na enkele jaren mee uit te pakken op de grote festivals.’

Alle optredens vinden dit jaar plaats in het Concertgebouw, behalve de slotzondag. De Kortrijkse metalband Amenra zal op zondag 8 april de Cactus Club inpalmen. ‘We voelden dat die band niet volledig tot zijn recht zou komen in het Concertgebouw’, zegt Van de Loock. ‘Dat heeft vooral met de capaciteit te maken. Bij een staand concert in het Concertgebouw is de maximumcapaciteit immers beperkt. Dat we gelijk hebben, bewijst de ticketverkoop: het concert van Amenra is intussen volledig uitverkocht.’

‘Als je alles op een rijtje zet, biedt More Music! een breed spectrum van soorten muzikanten, stijlen en belevingen aan’, zegt De Moor. ‘Het gaat van visuals tot dans. Er is een grote zaal, maar ook kamermuziek. Er zijn staande optredens, maar ook zittende optredens. Kortom, een zeer breed palet. We nodigen het publiek dan ook uit om de verschillende acts te ontdekken op de website van More Music!.’ (FRIESE LANDUYT/ADC)

_____

More Music! vindt plaats van 4 tot 7 april in het Concertgebouw en op 8 april in de Cactus Club. Er staan onder meer concerten op het programma van Panda Bear, Carl Craig Synthesizer Ensemble, Amenra, Fennesz & Lillevan, Emanuel Gat & Awir Leon, Alex Cameron, The Colorist Orchestra ft Lisa Hannigan, Madensuyu en WWWater. Alle details: http://www.moremusic.be