Exit Magazine

Foto Jos L. Knaepen

EXit: Hadden jullie “concurrenten” John Ghost en Joachim Caffonnette Quintet al aan het werk gehoord?

Hendrik: ‘Ik had van beiden al dingen beluisterd op internet. De groepen zelf kende ik niet zo goed, maar in elk spelen enkele muzikanten die ik heel graag hoor. Dat zorgde natuurlijk voor een beetje spanning langs mijn kant.’

Casper: ‘Ik had beide groepen al beluisterd op het internet. Je hebt dan wel een idee hoe ze ongeveer klinken, maar live is toch nog steeds een heel andere ervaring. Ook voor onze eigen muziek vind ik persoonlijk dat er een groot verschil is tussen wat we live doen en wat online staat.’

EXit: Beseften jullie tijdens of na de set al snel dat het echt wel goed zat?

Hendrik: ‘Ik had terwijl we speelden een gemengd gevoel: het eerste stuk hadden we veel beter kunnen doen, andere waren dan weer wèl heel erg goed gelukt. In het algemeen was ik achteraf heel tevreden want ondanks de zenuwen hebben we wel echt muziek kunnen maken op het moment zelf. En dat is één van de belangrijkste dingen waarvoor SCHNTZL staat. Eigenlijk heb ik een zeer wazige herinnering van onze set: ik weet niet meer wat er allemaal gebeurd is binnen de muziek, terwijl ik me dat vaak wel heel goed herinner. Maar het publiek was heel erg enthousiast, daardoor hadden Casper en ik wel de indruk dat het goed zat.’

Casper: ‘Ons eerste nummer voelde wat onzeker aan, hoewel we het al lang spelen en goed kennen. Daarna maakte ik plots een ‘klik’ en zat ik helemaal in de muziek. Ik moet zeggen dat dit concert één van de betere was.’

EXit: Hendrik, jij voelt je thuis op een podium, pakt door jouw bindteksten zelfs vlot het publiek in?

Hendrik: ‘Ik heb leren spreken voor publiek op de Imagine-wedstrijd van Jeugd en Muziek. Twee jaar geleden heb ik de Belgische finale gewonnen in trio met Soet Kempeneer (bas) en Joram Bemelmans (drums). Dat was een zeer grootschalige wedstrijd: alle genres toegelaten, de voorrondes in culturele centra en de finale in de Botanique in Brussel. Ik deed er ook steeds de bindteksten, en daar had ik méér zenuwen voor dan om muziek te spelen. Dat is nog altijd een beetje zo. Het is zeker niet zo dat ik altijd zo goed kan verwoorden wat ik wil zeggen, maar in Vrijstaat O was het publiek zeer aandachtig en ik wist alle aanwezigen geïnteresseerd in wat ik ging zeggen, en dat speelt zeker mee.’

EXit: Werken jullie voor de cd tijdens de contest gebrachte composities verder uit of gaan jullie voor geheel nieuwe stukken?

Hendrik: ‘Op de contest hebben we enkele composities gespeeld van een tijdens vorige zomer opgenomen ‘doe-het-zelf album’. Maar we brachten ook nieuwere, nooit opgenomen stukken waar we beiden heel erg blij mee zijn en deze komen wellicht op de plaat. Het zou ook kunnen dat we enkele van de ‘oudere’ composities opnieuw opnemen. De bedoeling van vele van onze stukken is dat ze elke keer volledig veranderen onder invloed van het moment en de omgeving, waar we volgens mij ook wel in slagen. Dat maakt het voor ons heel uitdagend en bevredigend, maar zorgt er ook voor dat we ze zeker nog eens kunnen opnemen, want dezelfde opname zal het nooit zijn. Voor we de cd opnemen willen we ons echter graag eerst een duidelijk beeld vormen wat we willen dat het wordt. Tegen dan hebben we waarschijnlijk al een verzameling nieuwe nummers die we willen opnemen, maar ik kan natuurlijk nu niet zeggen hoeveel we in de komende maanden gaan componeren. De cd wordt hoogstwaarschijnlijk een mix van composities die we nu al spelen en/of opgenomen hebben (in een andere versie weliswaar) en stukken die nog niemand gehoord heeft.

Casper: ‘We proberen sowieso onze stukken niet steeds op dezelfde manier te spelen, dat houdt het ook voor ons altijd verrassend. Het zou dus goed kunnen dat we tijdens repetities of tijdens de opname op een versie van een stuk stuiten waarvan we denken “dit klinkt cool”. Maar we willen natuurlijk niet een hele cd vol oude nummers uitbrengen.’ (PAUL GODDERIS)

Amper 29 jaar oud wordt Giovanni Guidi nu reeds beschouwd als het grootste Italiaanse pianotalent sedert Stefano Bollani. Jaren geleden vestigde hij tijdens een masterclass de aandacht van Enrico Rava op zich, wat hem prompt een vaste stek opleverde in diens band. Rava prijst de ‘oneindige nieuwsgierigheid’ en ‘verfijning’ van Guidi, zowel in speelstijl als muzikale smaak.

Voor zijn eigen trio rekruteerde Guidi de Portugese drummer João Lobo (Mâäk, Carlos Bica,…) en de Amerikaanse contrabassist Thomas Morgan (Craig Taborn, Jakob Bro,…). Het debuut ‘City of Broken Dreams’ (ECM, 2013) kreeg meteen lovende recensies.

Eind deze maand komt hij het nieuwe album ‘This is the Day’ in première voorstellen in Vrijstaat O., overigens een exclusief concert voor België en niet te missen dus. (PJG)

Zondag 29 maart om 17.00 uur – http://www.vrijstaat-o.be

Rob Michiels (foto EDM)

Je bent dertien, wint een som geld tijdens een schaaktornooi en daarmee koop je….. een Delftse tegel. Waar gebeurd. Pleger was Bruggeling Rob Michiels, kleinzoon van Guillaume Michiels, bekende Brugse schilder en volkskundige. Enkele jaren later, na een opleiding journalistiek, startte hij in de Garenmarkt zijn antiekzaak met ‘alles wat breekbaar is’: Delftse tegels, Chinese porselein, schilderijen, zeldzame foto’s en meer. Op 28 maart vindt zijn eerste grote kunstveiling plaats. Blikvanger: een reusachtig ei van de uitgestorven, vier meter grote olifantvogel.

Groortvader Guillaume Michiels bezat een waardevolle collectie Delftse antiektegels die overgingen in handen van de familie Michiels. Dat inspireerde de kleinzoon een antiekhandel te organiseren met Delftse tegels (qua prijs schommelend tussen 10 en 10000 euro) en ‘alles wat breek baar is’. De prijzen worden mee bepaald door de ouderdom ervan, het aanbod, de zeldzaamheid, de technische verfijning. Michiels breidde snel uit naar meer aanbod met Europese keramiek en andere rariteiten.

Het publiek kwam traag maar gestaag, van jong tot oud, van modaal tot stinkend rijk. De collective-Michiels wordt vandaag grotendeels gevormd uit aankopen en schenkingen uit privé-collecties en op de kop getikt tijdens verre reizen, onder meer naar China waar hij een stevige voet aan de grond heeft. Voorts heeft Michiels online een reputatie opgebouwd en verwelkomt hij klanten uit de hele wereld.

Wat verwacht hij van de veiling?

Michiels: ‘Veel buitenlandse én regionale belangstelling, want het aanbod is bijzonder. Blikvanger is uiteraard het reusachtige ei van de uitgestorven olifantsvogel die ooit leefde in Madagascar en daar alleen. De vogel was tussen drie en vier meter groot en het toebehorende ei was het grootste ei dat ooit gevormd werd. Wereldwijd zijn er tussen de 25 en de 30 exemplaren bekend. Recent nog werd een dergelijk exemplar verkocht voor… 150.000 euro.’

Of de veiling op 28 maart (in Groeninge 34) ook recordprijzen zal scoren valt nog af te wachten. De 500 loten zijn wel zeer gevarieerd: van Chinese porselein over zeldzame ‘Brugse’ foto’s tot 20ste eeuwse design. Uitkijken voor de verzamelaars is het naar de schilderijen van Brugse schilders als Rik Slabbinck. Wiens interesse hiermee gewekt is, iederen is welkom, kan in de week van 23 tot 27 maart terecht in de zaal in Groeninge tijdens de kijkdagen. En kijk vooral uit waar je je voeten zet, want alles oogt en is bijzonder breekbaar. (LF)

Veiling ‘Rob Michiels Auctions’ vindt plaats op 28 maart in Groeninge 34. Van 23 tot 27 maart zijn er ‘kijkdagen’. Alle info (en catalogus) op http://www.rm-auctions.com

Dat er massale belangstelling was, zaterdagavond 21maart, voor het concert van De Deeldeliers in De Werf, zal er zeker mee te maken hebben gehad dat voor dit project ene Jules Deelder in samenzwering gaat met Bas van Lier Trio. Hij deed zijn reputatie trouwens al meteen eer aan door er eigenhandig voor te zorgen dat het optreden met enige vertraging begon: de foyer betredend had hij zich namelijk meteen een weg gebaand richting draaitafels waar DJ van dienst Benny Claeysier er met zijn keuze voor swingende muziek aardig in slaagde de bezoekers in the right mood te brengen. Deelders nam de teugels meteen over en deed dat met zo’n enthousiasme en overgave dat Bas van Lier hem eigenhandig moest komen aanmanen nu toch maar eerst mee te komen naar de zaal opdat het concert zou kunnen beginnen. Zijn argument dat Jules “achteraf nog plaatjes mocht draaien” had gelukkig het gewenste effect.

Het optreden ging in een verschroeiend tempo van start, met scheurende uithalen van saxofonist Boris van der Lek en brede orgelpartijen van van Lier zelf, beiden in de rug gedekt door drummer Erik Kooger en geflankeerd door “tweede slagwerker” Deelder die de gehele avond zijn snare en hihat met brushes zou strelen. Dit begin zette eigenlijk meteen de toon voor het verdere muzikale gedeelte: uptempo nummers zouden de set grotendeels domineren. Na ‘Jungle Strut’ van Gene Ammons gaf van Lier een eerste keer Deelder de gelegenheid om verbaal indruk te maken, waarop deze het ontroerende gedicht ‘Vogelvrij’ declameerde. Prompt liet hij dit volgen door een nagelnieuw vers getiteld ‘Gad’, waarin de schepping van de wereld een geheel nieuwe interpretatie krijgt. Toen hij aangaf dat men dit vers ook kan zingen en meteen de daad bij het woord voegde, maakte van Lier duidelijk dat het niet in aanmerking kwam voor een plaat van De Deeldeliers. Gevat repliceerde de dichter dat hij het toch al voor een eigen plaat opeiste en dat het zelfs niet eens een hit hoeft te worden: als het op plaat staat, brengt het meteen op.

Dat zou het stramien voor het vervolg van het optreden worden: stukken muziek met tussendoor telkens een open doelkans voor Deelder die dan ook moeiteloos demonstreerde waar hij meester is als het op scoren aankomt. Behalve zijn poëzie, bracht hij ook grappen, bv. over de culinaire wensen van een kannibaal in het ziekenhuis. Toch had het gezelschap nóg verrassingen in petto, want Deelder zong zowaar. Eerst ‘Brother can you spare a dime’, een klassieker waarvan hij de historische (en tragische) context overigens nauwkeurig schetste, maar die hij liet voorafgaan door een sneer naar Ella Fitzgerald die véél te lang was blijven doorgaan en tenslotte van een podium was gedonderd. Later op de avond zou hij nog zijn gedicht ‘Blues on Tuesday’ zingen.

Op muzikaal vlak bleven de heren kiezen voor de snellere nummers – bv. ‘Cameltoe’ – met veel ruimte voor sax en orgel, maar af en toe was er een adempauze in de vorm van een ballad (bv. ‘One for my baby’). Vóór afsluiter ‘Deeldelirium’ praatte van Lier met ware Hollandse koopmansgeest het publiek nog aan na het optreden de vinylversie – gelimiteerde oplage! – van de nieuwe cd te kopen à 30 euro (“voor diegenen die de voorkeur geven om 15 euro aan drank te besteden is er een cd-versie à slechts 15 euro”). Een bisnummer kwam er niet, maar dat hoefde ook niet echt, want uiteindelijk was de slotsom dat de die avond gebrachte muziek weliswaar swingde, maar uiteindelijk té weinig gevarieerd was om blijvend te boeien. Toch een luide ovatie, door een gedeelte van het publiek staande gebracht, waaruit moge blijken dat het optreden echt wel de gewekte verwachtingen had ingelost.

En ook Deelder was een gelukkig man, want mocht, zoals beloofd, na afloop “nog wat plaatjes draaien”. (PJG)

 ps. De Deeldeliers in De Werf: Jules Deelder (woord, zang, slagwerk), Bas van Lier (orgel), Boris van der Lek (sax), Erik Kooger (drums).

(PJG)

Vanaf 22 maart loopt in Galerie Pinsart een solotentoonstelling van eric vande Pitte. Deze kunstenaar studeerde in Gent aan het Hoger Instituut Sint-Lukas en aan de Koninklijke Academie en is sedert 2006 huistekenaar voor de Standaard der Letteren.

Hij begon vanaf 1990 te exposeren – zowel solo- als groepstentoonstellingen – in België en Nederland en in de zomer van 2012 was werk van hem te zien in de Royal Academy of Arts in Londen.

“Marcelle salue la lune” – zie afbeelding – typeert de recente evolutie van eric vande Pitte, wiens werk de laatste jaren nog meer uitgepuurd, fragieler en nog poëtischer is geworden. Zijn schilderijen zitten vol speelse en ironische verwijzingen naar meesters van het modernisme, zoals Picasso en Matisse. PITTE integreert ook abstracte motieven van onder meer Mondriaan, Bart vander Leck en Ben Nicholson.

Tijdens de vernissage op zondag 22 maart (vanaf 15.00 uur) verzorgt auteur Eric de Kuyper de inleiding. (PJG)

Galerie Pinsart, Genthof 21, 8000 Brugge van zondag 6 maart tot en met 3 mei, op vrijdag, zaterdag en zondag, van 14.00 – 18.00 uur – www.pinsart.be

Stanza in het Arentshuis

Op 20 mei gaat de Triënnale Brugge 2015 van start, maar in afwachting van dit groots opgevatte gebeuren pakt Musea Brugge nu al uit met enkele voorbereidende tentoonstellingen rond het thema ‘stad van de toekomst’. De spits wordt afgebeten door de Britse kunstenaar Stanza die wereldwijd tentoonstelt sinds 1984. Een van zijn belangrijkste aandachtspunten is de verstedelijkte omgeving van de toekomst.

In het Arentshuis (Dyver) toont hij nu twee installaties en een reeks schilderijen. Fascinerend, dat zeker: The Nemesis Machine is een stad in het klein en bestaat uit computeronderdelen, motors, kabels en special ontworpen electronica. Deze ‘stad’ reageert op allerlei fenomenen als temperatuur, licht, luchtdruk en geluid zoals het gemeten wordt in Zuid-Londen en computergewijs overgebracht wordt naar Brugge. De schilderijen aan de wanden tonen eveneens de complexiteit vande stad. (LF)

The Intelligent City loopt (deels) tot 10 mei, het werk ‘Body’ tot 18 oktober, in het Arentshuis (Dyver 16). Bruggelingen gratis, zoniet 4 euro.

Foto Jos L. Knaepen

Van concertorganisatoren Gent Jazz, Jazz Middelheim en JazzLab Series is intussen genoegzaam bekend dat zij zich inspannen om Belgische jazzmuzikanten volop speelkansen te geven en bovendien in de best mogelijke omstandigheden. Sinds kort krijgt dat nobele streven een extra dimensie, via hun gezamenlijk engagement om crowdfundingprojecten te ondersteunen. Daarbij wordt echter ook enige inbreng van het publiek verwacht.

En dus rekent Skordatura Punkjazz Ensemble voor de financiering van de opvolger van debuut-cd ’How To Chase A Minute In One Second’ op de milde steun van de fans. In een gesprek met Pieter Koten in ‘Uit in Oostende’ verduidelijken enkele groepsleden hoe die crowdfunding in de praktijk verloopt.

Thomas Vanhauwaert (keyboards): “Wie Skordatura graag bijstaat in het bijeensprokkelen van de nodige fondsen voor het realiseren van de tweede plaat, ‘koopt’ voor een bepaald bedrag wat dan heet een ‘return’. Zo kun je bijvoorbeeld tickets kopen voor Gent Jazz met een waardebon die je bij ons aanschaft. Dat bedrag mogen wij dan aanwenden voor ons project.”

Joshua Dellaert (bas): “Een lijst met alle returns kun je vanaf maart vinden op http://www.skordatura.be, onze website. Daar zit van alles tussen: voorbestellen van de nieuwe CD, concerttickets en cd’s aangeboden door JazzLab, waardebonnen voor Jazz Middelheim en Gent Jazz, maar ook huiskamerconcertjes, een dag in de studio tijdens onze opnames, een privé instrumentles… Op vrijdag 27 maart gaat de crowdfunding officieel van start met een concert in Vrijstaat O en het openen van onze projectpagina op Indiegogo, het online-platform waarmee we zullen werken. Het doel is om in zestig dagen zoveel mogelijk mensen te kunnen overtuigen om ons een duwtje in de rug te geven.”

Vrijdag 27 maart om 20.00 uur in Vrijstaat O. – gratis, maar enige bijdrage aan de crowdfunding is uiteraard meer dan welkom! (PJG)

Foto Stijn Vos

Van 14 maart tot 5 april loopt een tentoonstelling ‘Collage & photography’ met werk van Sammy Slabbinck, Wolfgang Zurborn en Miles Fischler in Gallery 44 (Genthof 44). De combinatie van deze drie kunstenaars zorgt voor een coherent geheel. De fotografie van Miles Fischler en Wolfgang Zurborn worden aangevuld met de collages van de Brugse kunstenaar Sammy Slabbinck. Sammy Slabbinck gebruikt vintage beelden uit de jaren ’50, ’60 en ’70 om daar surreële en ludieke collages van te maken.

Al van jongs af aan is Sammy Slabbinck vertrouwd met de wereld van de beeldende kunsten. Hij is verwant aan de Brugse kunstschilders Frank Slabbinck en Rik Slabbinck. Vooraleer hij collages begon te maken werkte hij in verschillende Brugse kunstgalerijen. Van 2006 tot 2009 heeft hij ook zijn eigen galerij opengehouden in de Jozef Suvéestraat. Nadien heeft hij een winkeltje uitgebaat in de Geldmunstraat, Plan B. Je kon er snuisteren tussen allerlei curiositeiten, waaronder postkaarten. Hier ontstond het idee van Sammy Slabbinck om zelf iets te creëren.

Waarom collages

Het is pas sedert een viertal jaar dat Slabbinck hier zijn passie van heeft gemaakt. ‘Ik ben altijd wel met kunst bezig geweest, maar het probleem is dat ik niet kan tekenen”’ vertelt hij. In de winkel, Plan B, had Slabbinck de taak op zich genomen om ‘de inkopen’ te doen. Hiervoor trok hij vaak naar Brussel op zoek te gaan naar ludieke postkaarten. ‘Ik vond die kaarten prettige producten. Soms waren er wat stillere momenten in de winkel. Om de tijd wat te doden was ik op het idee gekomen om zelf zulke kaarten te ontwerpen.’ Slabbinck heeft altijd een liefde gehad voor de fotografie van de jaren ’50 en ’60. Uit die interesse kocht hij talloos veel magazines van uit die tijd. Zo ontstond er een grote verzameling aan beeldmateriaal waarmee hij aan de slag kon. Hij ging op zoek naar een techniek om beide passies –beelden en postkaarten- op een originele wijze te combineren. Zo kwam hij op het idee om collages te maken. Door oude beelden uit magazines te combineren die op het eerste gezicht niet samen horen, slaagt Slabbinck erin surreële beelden te creëren die een nostalgisch karakter hebben.

Slabbinck werd snel heel enthousiast over deze techniek. Hij ging experimenteren met verschillende collagemogelijkheden en ging onder andere aan de slag met Photoshop. Hoe meer hij vertrouwd raakte met de manier van werken, ook met het grafische, hoe beter hij zijn werk kon laten evolueren. Sedert een aantal jaren werkt Slabbinck samen met Fifty Ways, een uitgeverij die zich specifiek richt op het printen van postkaarten.

Werkwijze

Sammy Slabbinck: ‘Meestal begin ik met een storyboard, denk ik na over wat ik kan doen en over de manier waarop een beeld interessanter kan worden. Wanneer ik een idee heb moet ik op zoek gaan naar bruikbare beelden. Na verloop van tijd begin je een soort database van beelden op te bouwen. Ik weet welke foto’s ik heb en waar ik eventueel iets mee zou kunnen doen. Wanneer ik niet bezig ben met iets te maken dan zit ik te kijken in die magazines. Op het moment dat ik een beeld tegenkom waarvan ik denk dat ik daar misschien iets mee kan doen omdat het er goed uitziet qua vorm en kleur, dan snij ik het uit en bewaar ik het voor later.’ Legt Slabbinck uit. Soms werkt hij gericht, met een vooraf bepaalde doel, soms ontstaat het idee gaandeweg.

Slabbinck beperkt zich niet enkel tot het maken van collages en postkaarten. Sedert een jaar maakt hij ook korte filmpjes. In feite zijn het bewegende collages waarin zijn humoristische stijl gemakkelijk herkend kan worden. Om deze filmpjes te maken gebruikt hij de mobiele app Vine waarmee je stop-motion animaties maken. De filmpjes van Slabbinck zijn nu al een groot succes. Hij heeft voor onder andere Nescafé, Peugeot en de VRT beelden gemaakt.

Slabbinck zijn werk is intussen over heel de wereld verspreid aan het worden. Volgens hem is dit vooral te danken aan de moderne communicatiemiddelen via het internet. Dankzij sites en apps zoals Vine, Twitter, Tumblr… komen mensen in contact met zijn werk. Er zijn ook tal van webshops waaronder http://www.Saatchiart.com die zijn werk te koop aanbieden.

LOUISE VAN ELST

44Gallery, Genthof (44), van 14.3 tot 5.4, van 14 tot 18 u. http://www.gallery44.com

WIN! Vijf kaarten voor GOLDEN YEARS FUIF

Zaterdag 14 maart, Studio Hall

‘Wat is er nu beter dan een goede ouderwetse fuif qua ambiance?’ stelt organisator Kurt Deklerck. Onder het motto ‘Let’s party again, like in the good old days’ organiseert hij op zaterdag 14 maart weer een nieuwe editie van de Golden Years Fuif in Studio Hall in Sint-Kruis. Dj Tommy en dj Manu zullen de avond muzikaalgewijs aan elkaar lijmen en de dranken worden nog opgediend in een glas! Kurt heeft voor de EXit-lezers vijf vrijkaarten veil: mailen als de gesmeerde bliksem naar goldenyearsbrugge@telenet.be met vermelding EXit Brugge.

 Info: goldenyearsbrugge@telenet.be