Exit Magazine

In 1993 ontstond in Brugge het Belgische jazzlabel W.E.R.F. records, een initiatief van het Kunstencentrum De Werf dat sinds 1986 jazzartiesten ondersteunde. In een tijd waarin jazz op een dieptepunt van populariteit verkeerde en grote festivals de voorkeur gaven aan veilige keuzes of cross-overs met pop en soul, stond De Werf als een van de weinige professionele podia in Vlaanderen open voor zowel Amerikaanse en Europese jazzgrootheden als lokaal talent. ‘In 30 jaar is W.E.R.F. records uitgegroeid tot een grote (jazz)familie die meer dan 500 afzonderlijke artiesten een thuis heeft geboden. Met meer dan 250 volwaardige jazzalbums is W.E.R.F. records uniek in zijn soort’, zegt bezieler en uitvoerend producent Benny Claeysier.

Een nieuwe generatie creatieve muzikanten, waaronder Kris Defoort, Fabrizio Cassol, Nathalie Loriers, Laurent Blondiau, en Bert Joris, manifesteerde zich in eigen land. Gedreven door ambitie ontwikkelden zij een nieuw muzikaal universum, speelden in gelegenheidsbands en ensembles, en veroverden de jazzkroegen in heel België. Echter, mainstream labels negeerden dit bruisende genre liever dan het te omarmen en een platform te bieden.

Onder leiding van directeur Rik Bevernage zag De Werf in 1993 de potentie van deze opkomende jazzscene en besloot zelf een label te starten. De eerste CD-uitgave was een samenwerking met Kris Defoort, die terugkeerde uit New York met nieuwe composities en een gloednieuwe band genaamd KD’s Basement Party. Het album kreeg de catalogusnummer ‘W.E.R.F.001’ en de naam ‘Waisted Energy Record Factory’, als zinspeling op het vermeende verkwisten van energie in een ogenschijnlijk ter dood veroordeeld jazzgenre. (Ironisch genoeg groeit het label uit tot een monument binnen de Belgische jazzscene met meer dan 250 albums in drie decennia.)

‘De debuutrelease op W.E.R.F. records vulde een leemte in de scene en trok al snel andere gerenommeerde muzikanten naar de Brugse Werfstraat, waaronder het Brussels Jazz Orchestra, percussionist Chris Joris, en het avant-garde ensemble Octurn’, zegt Benny Claeysier.

Sleuteljaar 2002

Bij de aanvang van het culturele sleuteljaar 2002 had het label bijna 30 titels op zijn naam staan. Brugge werd de Europese culturele hoofdstad, wat leidde tot investeringen en een nieuwe dynamiek. Hetzelfde jaar zwaaiden ook de glazen deuren van het splinternieuwe Concertgebouw open waarin de eerste editie van het JAZZ BRUGGE! Festival plaatsvond.

In deze periode bracht W.E.R.F. records, in samenwerking met De Morgen, de verzamelbox ‘The Finest in Belgian Jazz’ uit. Contrair aan de mainstream jazznamen als Toots Thielemans of Django Reinhardt, koos de box resoluut voor de nieuwe generatie vernieuwers, waaronder ‘Greetings From Mercury’, ‘Octurn’, ‘Kris Defoorts Sound Plaza’, ‘Erik Vermeulen Trio’, en ‘Ben Sluijs Quartet’. Ondanks de afwijking van easy listening werd de box een bestseller, met het album ‘The Music Of Bert Joris’ van het Brussels Jazz Orchestra als een van de best verkochte W.E.R.F.-albums. Langzaam maar zeker vond avontuurlijke muziek van eigen bodem zijn weg naar een breder publiek.

Digitale (r)evolutie

De digitale (r)evolutie zorgde voor nieuwe uitdagingen voor W.E.R.F. records, met de opkomst van gratis muziekverspreiders zoals Napster, Kazaa en Soulseek. Zelfs na de overstap naar betalende diensten zoals iTunes en later Spotify, ondervond het label de impact van de CD-industrie die rake klappen kreeg. Niettemin omarmde W.E.R.F. records sinds 2010 het digitale tijdperk door de volledige catalogus digitaal beschikbaar te maken.

Benny Claeysier: ‘Het nieuwe millennium bracht ook een nieuwe generatie muzikanten voort, gestimuleerd door de democratisering van het internet. Wereldwijd ontstond een generatie die diverse muziekgenres omarmde en experimenteerde met cross-overs en stijlen. In België stonden talenten als Lander Gyselinck, Fulco Ottervanger, Nathan Daems en Hendrik Lasure aan de vooravond van een bloeiende internationale loopbaan. W.E.R.F. records verwelkomde graag deze nieuwe generatie. Groepen als Black Flower, BeraadGeslagen, Nordmann, schntzl en PAARD. zetten hun eerste stappen op ons label.’ Het label verbreedde zijn horizon, en met een open blik trok het steeds meer jonge en minder jonge stijlvernieuwers aan. De publieke interesse in jazz groeide, en het werd opnieuw ‘the hippest thing around’. W.E.R.F. stond opnieuw aan de wieg, zoals bij de release van ‘The Finest In Belgian Jazz’ box twee decennia eerder.

Toekomst

In 2024 staat W.E.R.F. records nog steeds in de voorhoede van de hedendaagse jazzscene. De stijlgrenzen zijn opgerekt, oude bekenden hebben plaatsgemaakt voor nieuwe gezichten, en de industrie heeft ingrijpende veranderingen ondergaan. Toch blijft de spirit en missie van het label ongewijzigd: het ondersteunen van creatieve muziek van eigen bodem, vaak tegen de stroom in, maar altijd met de vinger aan de pols.

Met steun van Vlaamse subsidiemiddelen en als onderdeel van Kunstencentrum KAAP staat W.E.R.F. records sterker dan ooit. In 30 jaar is W.E.R.F. records uitgegroeid tot een grote (jazz)familie die meer dan 500 afzonderlijke artiesten een thuis heeft geboden. Met ruim 250 volwaardige jazzalbums is W.E.R.F. records uniek in zijn soort.

‘Elk jaar ontvang ik tot wel 150 aanvragen’, zegt Benny. ‘De Belgische jazzscene bruist van talent, met zowel opkomende als gevestigde muzikanten die zich blijven manifesteren. Sinds mijn start in 2008, halverwege het bestaan van W.E.R.F. records, hebben we een opmerkelijke evolutie doorgemaakt. Vooral sinds de fusie in 2017 is ons label exponentieel gegroeid. Voorheen brachten we 6 à 8 full albums per jaar uit, maar recentelijk zitten we telkens aan het dubbele. Deze groei bracht nieuwe uitdagingen met zich mee. Daarom hebben we binnen KAAP meer werkbudget gekregen om aan de vraag te kunnen voldoen. Het is een balans tussen het koesteren van bestaand talent en ruimte bieden aan nieuwe gezichten. In lijn met onze subsidieopdracht streven we ook naar meer diversiteit en inclusie binnen onze selecties, wat de muziek enkel ten goede komt.’

Om de groeiende stroom aan aanvragen te beheren en de artistieke kwaliteit te waarborgen, roept KAAP vanaf 2025 een nieuwe procedure in het leven. Een (inter)nationaal selectiecomité zal beslissen wie de kans krijgt om een plaat uit te brengen op het label. ‘Deze stap stelt ons in staat om niet alleen de artistieke koers te versterken, maar ook om onze internationale impact te vergroten. Het plannen voor de toekomst is wel een voortdurend proces. Heel 2024 zit al vol met projecten, terwijl we nu al bezig zijn met de voorbereidingen voor 2025. Dit brengt veel administratief werk met zich mee, maar het is noodzakelijk voor onze groei en ontwikkeling. Ondanks de uitdagingen blijven we trouw aan onze roots en streven we naar een unieke sound die zowel onze eigen smaak als het rijke erfgoed van W.E.R.F. records weerspiegelt. Op naar de 50 jaar’, aldus Benny Claeysier. (ADC)

_____

www.kaap.be

De paasvakantie is in aantocht en dan is het voor jonge gezinnen meestal/altijd zoeken naar zinvolle tijdsbesteding voor de kinderen. Laat dit een fijne tip zijn: op zaterdag 30 maart opent er een gloednieuwe binnenbeleving in het bezoekerscentrum van provinciedomein Bulskampveld, genaamd ‘Roots’. Roots is een permanente interactieve tentoonstelling waar men de wonderlijke samenwerking tussen bomen en zwammen kan ontdekken. 

De beleving maakt het onzichtbare leven in het bos zichtbaar. Er zijn verschillende ruimtes waarbij je onder meer via lichtprojecties en geluiden een hele dag in het bos kan beleven. In een andere ruimte kun je op ligzetels plaatsnemen en je zo laten zakken onder de grond, om de samenwerking tussen bomen en zwammen te ontdekken.

Daarnaast werd ook het bezoekerscentrum vernieuwd en is er info te vinden over het domein en de regio. Via filmpjes leiden de ambassadeurs van Landschapspark Bulskampveld je naar de mooiste plekjes in de regio. Een shop biedt leuke bosgeschenken aan en in de boslabo kun je de hartslag van een boom meten.

De opening van Roots is op zaterdag 30 maart. Het publiek is welkom in de namiddag en kan Roots die dag gratis bezoeken. Vanaf zondag 31 maart wordt de beleving betalend. Iedereen vanaf 8 jaar is welkom om Roots te ontdekken en voor de jongste bosfans (vanaf 6 jaar) start er een nieuwe verhalende zoektocht op hun maat, waarbij ze het bos op een bijzondere manier kunnen ontdekken. (ADC)

_____

www.west-vlaanderen.be/roots

Vlaamse auteurs houden het graag klein, fijn, dichtbij, weg van het onbekende buitenland. De Brugse debuterende auteur Inge Denaeghel gooit het over een andere boeg. Zij trok meerdere keren naar schier onbekende plekken in Rusland. Ze reisde jarenlang doorheen Siberië, en reed met de camper tot in de Kaukasus. Een van die fascinerende plekken die nu een hoofdrol speelt in haar debuutroman ‘Bevroren Levens’ is Boerjatië, een Autonome Republiek gelegen aan het Baikalmeer. Onbekend? De Boerjaten halen nu sporadisch het nieuws wegens hun (door Poetin) gedwongen deelname aan de oorlog in Oekraïne.

Denaeghels boek ‘Bevroren levens’ heeft een bijzondere cover: het bevroren Baikalmeer, een meer dat maar eventjes 700 kilometer lang is.

EXit: Uw verhaal begon in 1991. Waarom?

Inge Denaeghel: ‘Het was het begin van alles. Ik ben toen voor het eerst naar Siberië getrokken. Ik voerde er samen met een Franse student veldwerk uit. We hadden toestemming gekregen om in Chanty-Mansiejsk regio te verblijven. Het was er heel authentiek. We sliepen in een houten yourt, water kwam uit een bronnetje, voedsel werd op de permafrost bewaard. In een put van anderhalve meter diep. En in de ochtend piepten de rendieren door een raam naar binnen. Heel dit verblijf beschrijf ik in het boek bij monde van mijn hoofdpersonage.’

‘Mijn boek zelf is niet autobiografisch, toch staan er gebeurtenissen in die ik zelf meemaakte en verwerkte. Zo werden we tijdens datzelfde verblijf steeds in de gaten gehouden door een jonge KGB-agent. Dat werd ons niet zo letterlijk verteld, maar we konden het wel vermoeden. Het was in de tijd van Gorbatsjov, je werd toen als buitenlander heimelijk in de gaten gehouden.’

EXit: Wat begrijpen we onder veldwerk?

Inge: ‘Ik tekende verhalen van ouderlingen op. Over hun leefwijze, over hun houding tegenover de natuur, over het sjamanisme. In Siberië zijn de etnische bevolkingen sjamanistisch geïnspireerd. Vroeger leefden de mensen voornamelijk van de jacht. Dat was, gezien die extreme leefomstandigheden, een onzeker bestaan. Het was de sjamaan die tijdens zijn rituelen contact had met wat ze noemen de geesten van het woud. Hij vroeg die geesten een goede jacht, zodat zijn volk genoeg te eten zou hebben. Wanneer iemand ziek was, joeg hij de kwade geesten weg. Vandaag de dag worden mensen met stedelijke problemen geconfronteerd. Dus gaan ze naar de hedendaagse stadssjamaan, die hen helpt. Maar evengoed gaan ze naar een gewone dokter of een boeddhistische monnik om hulp te vragen. Ze zijn nooit dogmatisch geweest in hun geloof.’

‘Soms waren mensen, sjamanen vooral, bang om met mij te praten. Begrijpelijk, want ten tijde van Stalin zijn heel veel sjamanen vermoord geweest, of ze werden in psychiatrische gevangenissen opgesloten en hun prachtige rituele kledij werd verbrand. Dat leeft nu nog onder de mensen.’

EXit: Wat biedt uw debuutroman ‘Bevroren levens’ zonder veel te verklappen?

Inge: ‘Ajuna Dandarova groeit op tijdens het Sovjetbewind in Boerjatië gelegen aan het Baikalmeer. Ze wordt op jonge leeftijd zwanger en moet haar baby afstaan. Haar hele leven blijft ze zoeken naar haar zoon. Haar stervende vader neemt een aantal geheimen met zich mee het graf in.

De andere hoofdrol is weggelegd voor de Brugse Sophia Lambert, een succesvolle antropologe. Wanneer haar moeder overlijdt, laat ze een mysterieuze boodschap achter over wie Sophia’s vader is. Al lezende kruisen de paden van beide vrouwen zich en ontdekken zo ‘een aantal ongemakkelijke waarheden’. Hun ontmoeting speelt zich af in een afgelegen hut diep in de taiga.’

EXit: Wanneer komt het schrijverschap aan de orde?

Inge: ‘Men zegt dikwijls dat je best schrijft over iets dat je na aan het hart ligt. Voor mij was dat Siberië. Ik had jarenlang het gebied bezocht, al die verhalen verzameld. Tijdens mijn laatste reis naar Rusland, toen ik de trein naar Irkoetsk nam, groeide het verhaal langzaam in mijn hoofd.’

EXit: Reizen is …

Inge: ‘… volledig mijn ding. Schrijven en reizen, liefst en vrijwel altijd in het gezelschap van mijn vriend en onze border collie. We reizen doorgaans met de camper. Vrijheid en blijheid.’  (LUC FOSSAERT)

____

‘Bevroren levens’, uitgeverij Manteau

Foto: Thomas Sweertvaegher

In deze komende expo VEILED organiseren jonge kunstenaars hun installatiekunst en film zonder bijgevoegde context. Wat deze tentoonstelling echt bijzonder maakt is de beslissing om tijdens het evenement alle informatie over de kunstwerken achter te houden.
Stel je voor dat je een ruimte binnenstapt van een provocerende geluidsinstallatie en meeslepende films, allemaal verstoken van verklarende labels of bijschriften. De magie schuilt in het mysterie.
Het doel is om de verbeeldingskracht van het publiek te openen en ze net extra stil te doen staan bij de betekenis van de werken die ofwel enorm veel kader nodig hebben of net niet te contextualiseren zijn.
De uitleg van de werken zullen pas na de tentoonstelling op https://www.juliettetuyttens.com verschijnen.
Via de instagrampagina VEILED_expo is de countdown gestart en zullen tijdens en na de expo, interviews van de kunstenaars en beeldmateriaal van de kunstwerken gepost worden. Volg deze vooral.
Een bijkomende – maar minder relevante factor – is dat de artiesten allen een unieke afkomst, een exceptioneel levensverhaal of in het leven al wat meegemaakt hebben.

De deelnemende kunstenaars zijn:
Juliette Tuyttens
Chen-Yi Liu
Mose Kaz
Gonçalo Sério Limpo

Curator Juliette Tuyttens

)

—

Wie er niet bij was op vrijdag 19 januari in de Stadsschouwburg voor een schitterende avond met Don Vitalski’s Dinsdagclub, krijgt nu al een herkansing. Op zaterdag 23 maart strijkt een nieuw bont gezelschap neer in de zaal van De Snuffel in de Ezelstraat, zie de affiche hierbij. Don Vitalski’s Dinsdagclub is een revue waar artiesten passeren van allerlei slag: van opera tot punk, dans, goocheltrucs, poëzie, performance, comedy, burlesque … het komt allemaal aan bod. Het publiek is ook part of the show. Je kunt meedansen, deelnemen aan een tombola en prijzen winnen, knuffelwerpen, genieten van een massage, een waarzegster raadplegen of een portret van jezelf laten tekenen. 

Praktische info:

Locatie: De Snuffel, Ezelstraat 42, 8000 Brugge

Deuren: 19.00 uur

Showtime: 20.00 – 23.30 uur

Snel reserveren via e-mail naar vitalski3@gmail.com

Inkom: 11,99 euro

Link FB evenement: https://fb.me/e/1yamv6H4y

Op het eigen platenlabel ‘Beehive Records’ verscheen recent Trixon Dixon. Niet gemaakt door groentjes, maar wel door drie heren van stand van de Belgische pop- en rockscene: Noël Van Oyen, de snaarvirtuoos, Jan ‘JD Fox’ De Vos, de alleskunner op zang, bas en drum en Serge Feys, toetsenwizzard/producer. De cd ‘Trixon Dixon’ is een eerbetoon aan blueslegende Willie Dixon, maar opmerkelijk: de twaalf nummers zijn niet doordrenkt in de blues, maar wel overgoten met stevige rocksaus. foto Alex Vanhee

Noël, met zijn eerdere escapades bij onder meer bands als St. James, Ivy & The Teachers en Split Window, bundelde zijn krachten met de veelzijdige Jan De Vos, bekend van The Machines, Derek & The Dirt en Paris Texas. De twee heren besloten in het voorjaar van 2022 de handen ineen te slaan en hun muzikale creativiteit te uiten door het omarmen van composities van blueslegende Willie Dixon.

Voor de finishing touch en een vleugje Belpop-magie, riepen ze de hulp in van Serge Feys, de legendarische toetsenist van TC Matic en Arno. Serge, de knoppendokter achter het mengpaneel, voegde niet alleen keyboardpartijen toe, maar mixte en masterde ook het geheel in zijn studio in Oudenburg. Het resultaat is een cd die klinkt alsof een volledige band zich eraan heeft gewaagd.

Persoonlijke interpretaties

Op ‘Trixon Dixon’ brengen Noël en Jan persoonlijke interpretaties van twaalf klassiekers van Willie Dixon tot leven. Stevige gitaren en elektronische grooves spelen hierbij de hoofdrol. Het is niet zomaar een ode aan Willie Dixon; het is een bewijs dat goede muziek tijdloos is en zich moeiteloos aanpast aan de stijl van de uitvoerders.

‘De samenwerking begon als amusement, maar al snel kreeg het een eigen leven. Tijdens de coronaperiode, toen muzikanten hun dagen creatief moesten invullen, ontstond het idee om het werk van de blueslegende nieuw leven in te blazen. Ik koos voor Willie Dixon vanwege zijn onbetwistbare talent als componist in de blues. Het enige voorbehoud? Geen traditionele blues, maar een eigen interpretatie, een unieke vertolking van zijn schitterende songs’, zegt Jan.

Noël, bekend als een rockgitarist, werd juist om die reden door Jan benaderd. ‘Jan zei dat het precies was wat hij nodig had. Zo wijken we af van de tienduizenden anderen die ooit al zijn werk hebben gecoverd’, zegt Noël, de witten van Brugge. Jan programmeerde de drum en bas vooraf, terwijl Noël op inventieve wijze ter plekke gitaarpartijen improviseerde en daarmee de nummers hun unieke karakter gaf.

Eén deftig optreden

Hoewel liveoptredens niet meteen op de planning staan, sluiten Noël en Jan niet uit dat het in de toekomst zal gebeuren. Als het zover is, beloven ze eerder een groots spektakel met een volledige band. ‘Want laten we eerlijk zijn, de tijd van ‘tjolen’ is een beetje voorbij voor ons, maar één deftig optreden, misschien in de Magdalenazaal aan het einde van het jaar, staat wel op ons verlanglijstje’, aldus Jan.

Met ‘Trixon Dixon’ bewijzen Noël Van Oyen, Jan De Vos én Serge Feys dat blues niet beperkt is tot één genre. Het is een ode aan het talent van Willie Dixon, doordrenkt met de unieke stijl van deze drie muzikanten. Een mooi album dat niet alleen het hart van bluesliefhebbers verovert, maar ook een nieuwe generatie aansteekt met de passie voor tijdloze muziek. (ADC)

___

De cd is onder meer te koop in Fnac, muziekhandel Rombaux, tweedehandszaak Den Elder en muziekschool Metronoom en via de webshop van Parsifal Records: http://www.parsifal.be/shop.

Brugge kent stilaan geen geheimen meer voor striptekenaar en illustrator Frodo De Decker. Van zijn (teken)hand verschenen twee strips waarin Brugge als middeleeuwse stad een prominente rol speelt. In ‘Het lot van Brugge’ doet hij – op scenario van Kristof Berte – het prille begin van de loterij uit de doeken en met ’Het verhaal van Vlaanderen’ verstripte hij – op scenario van Harry De Paepe – de populaire zondagavondreeks (VRT) van Tom Waes.

EXit: Wat inspireerde je om een strip te maken over het ontstaan van de loterij in Brugge? Enkele jaren geleden kwam al het boek ‘Te Brugghe ende eldere’ uit en vond een mooie expo over de ontstaansgeschiedenis plaats in het Stadsarchief. 

Frodo De Decker: ‘We hebben de strip gemaakt in opdracht van de Nationale Loterij. Zij hebben in het verleden inderdaad al een boek en een expo aan die ontstaansgeschiedenis gewijd. Ze wilden nu dat verhaal bij een groter publiek brengen en daarvoor is een strip natuurlijk zeer geschikt. Scenarist Kristof Berte schreef een mooi verhaal over stadsnotulist Pieter Vagheviere die die eerste loting organiseert en daarbij hulp krijgt van Marieken Metteneye. Het is eigenlijk dus ook een liefdeshistorie.’

EXit: Hoe kies je de visuele stijl van de strip om de historische sfeer van Brugge te weerspiegelen? De stijl doet me een beetje denken aan de jonge Willy Vandersteen, wat een compliment is.

Frodo: ‘We hebben ervoor geopteerd om dezelfde tekenstijl te gebruiken als in ‘Het verhaal van Vlaanderen’. Dat was de uitdrukkelijke wens van de mensen van de Nationale Loterij. Daar waren zij immers heel erg door gecharmeerd. Ik denk wel dat het een pluspunt is als de tekenstijl niet te serieus of te realistisch is. Geschiedenis kan sowieso al een beetje droog overkomen. Een vlotte, grappige tekenstijl helpt om het verteerbaar te maken.’

EXit: Heeft het tekenen van ‘Het lot van Brugge’ je perspectief op de loterij of gokpraktijken veranderd?

Frodo: ‘Dat wel. Ik kende die ontstaansgeschiedenis helemaal niet, en die is op zich al erg boeiend. In de strip leggen we er ook de nadruk op dat de opbrengsten van de loterij gebruikt werden voor het goed van de gemeenschap. Ook nu nog gaat er een aanzienlijk deel van de inkomsten van de loterij naar ondersteuning van bijvoorbeeld sport, cultuur en erfgoed.’

EXit: Met ‘Het lot van Brugge’ en ‘Het verhaal van Vlaanderen’ breng je in korte tijd twee strips uit waarin de stad Brugge een belangrijke rol opeist. Toeval?

Frodo: ‘Ja, toch wel. In ‘Het verhaal van Vlaanderen’ wordt de geschiedenis van Vlaanderen in zijn geheel verteld. En Brugge was in de middeleeuwen nu eenmaal de belangrijkste stad van Vlaanderen, dus is het logisch dat Brugge een prominente plaats kreeg in die strip. ‘Het lot van Brugge’ vertelt dan weer het verhaal van de eerste loterij waarvan schriftelijk bewijs is gevonden. En die trekking was dus in Brugge. Ook weer niet zo toevallig, want Brugge was op dat moment de belangrijkste handelsstad van Europa.’

EXit: Hoe vond je de balans tussen historische nauwkeurigheid en creatieve vrijheid bij het maken van de strip? Research is wellicht hierbij van groot belang?

Frodo: ‘Als je een verhaal moet schrijven rond zo’n waargebeurde feiten ben je natuurlijk in zekere zin belemmerd in je mogelijkheden. Tegelijkertijd kan zo’n beperking net ook weer de creativiteit stimuleren. Je kan op zich zoveel personages verzinnen als je wilt, dat maakt eigenlijk niet uit. Je moet gewoon zien dat ze de juiste kledij dragen. Verder zijn het vooral de decors die geloofwaardig moeten zijn. En daar komt inderdaad een hele hoop research bij kijken.’

EXit: Twee historische stripverhalen … smaakt dat naar meer?

Frodo: ‘Op dit moment ben ik met een stripverhaal bezig dat helemaal niet historisch correct is. Dat vind ik ook wel eens leuk. Maar in de toekomst wil ik mij zeker nog wel eens wagen aan een historische strip. De geschiedenis zit immers boordevol boeiende verhalen.’ (ADC)

______

De strips zijn te koop in onder meer boekhandel De Reyghere (Markt) De Striep (Katelijnestraat), www.frododedecker.com

Een Brugse ode aan Burt Bacharach

Brugse bands en artiesten krijgen de kans om zich te laten inspireren door de legendarische songs van Burt Bacharach tijdens een nieuwe editie van Brugotta Tribute. Ze mogen op zaterdag 9 maart op het podium van de Koninklijke Stadsschouwburg een eerbetoon brengen aan de meesterlijke songschrijver die Bacharach eigenlijk wel was.

Burt Bacharach overleed vorig jaar op 94-jarige leeftijd en liet een indrukwekkende erfenis achter als componist, pianist en muziekproducer, met maar liefst 73 hits in de Billboard Hot 100. Zijn muzikale invloed reikte ver buiten de Verenigde Staten, met tijdloze nummers als ‘I Say a Little Prayer’, ‘What the World Needs Now’, ‘Raindrops Keep Falling on My Head’, ‘What’s New Pussycat’ en vele anderen. Artiesten als Everything But The Girl, Faith No More, Elvis Costello, The White Stripes, Fountains of Wayne, Yo La Tengo en Cat Power hebben zijn werk gecoverd. Op zaterdag 9 maart mogen lokale bands dit doen.

‘Wat moesten we met Burt Bacharach?’, zeggen de leden van Maanbar. ‘Begrijp ons niet verkeerd, we beseffen dat het een geniale songwriter is. Toch was het worstelen met de suiker en de ‘smoochy smooch’ van zijn werk. De uitvoerders zijn ook vaak uitzonderlijke stemmen geweest die je eender wat kan laten zingen. Het lag dus geheel aan ons dat we niet zo wild in de nummers doken. Brugotta Tribute is een leuke uitdaging om toch iets nieuws te maken van wat al bestaat. Misschien was dit wel de moeilijkste opdracht, net omdat niemand van ons onmiddellijk affiniteit had met zijn nummers. Uiteraard kenden we de hits via Dionne Warwick,  Aretha Franklin of Isaac Hayes, maar toch was er niks dat echt bleef steken. Gelukkig voor ons was er ook Elvis Costello, die met hem een plaat maakte en die – hoe geraspt kan een stem klinken – alle honing kan voorzien van de nodige aciditeit.’

Ook de groep CHAPEAU van Isabelle T’Jonck, Jean-Marie Jacobs, Harry Willems, Geeraard De Groote en Johny Becuwe koos voor honing en zocht een Franstalige versie van een Bacharachnummer. Die vonden ze bij Richard Anthony die een versie van ‘Walk On By’ opnam in het Frans als ‘Oui, va plus loin’. Daar maakte Chapeau een eigen bewerking van. ‘Burt Bacharach was niet meteen een simpele drie-akkoorden-songschrijver. Hij creëerde prachtige akkoordenschema’s met fantastische arrangementen. Dus ja, daar was werk aan’, zegt Geeraard.

‘Wij kozen voor ‘Arthur’s Theme’. Een nummer dat door Bacharach werd geschreven voor Christopher Cross. Wat een song! We hadden al snel het idee om er een soort folkachtige versie van te maken, maar uiteindelijk zijn er nog een hoop andere invloeden in geslopen. Zijn nummers zijn zo tijdloos en geniaal dat het moeilijk is om geen respect te hebben voor zijn werk’, zeggen Leonard Langbeen en Madeline Roose die met een groep vrienden zullen optreden.

Oromoo en Kizombo

Jeroen Van Laethem maakt onder de naam Debussy Colours ‘space jazz’. Samen met Zaynab liet hij zich inspireren door de song ‘What the world needs now is love’. ‘Onze song gaat dan ook over liefde en cultuur. Voor ons optreden doe ik de elektronica. Zaynab neemt de zang voor haar rekening. Ze heeft Ethiopische roots en zingt in het Oromoo, een Afrikaanse taal’, zegt Jeroen.

Tim De Roo, een Gentse singer-songwriter met Brugse roots, heeft altijd al een grote voorliefde gehad voor muziek uit de jaren 1960. ‘Met mijn akoestische gitaar, mondharmonica en stem breng ik solo Nederlandstalige luisterliedjes. Mijn teksten zijn melancholisch met een zwart-humoristische ondertoon, begeleid door vrolijke deuntjes. Ik heb gekozen voor het nummer ‘Make It Easy On Yourself’ van The Walker Brothers. Ik ben grote fan van de manier waarop Scott Walker zich met heel veel overgave doorheen het nummer croont. De akkoorden en de structuur van het nummer zijn veel complexer dan mijn eigen songmateriaal. De jazzy akkoorden moest ik toch even ontcijferen’, zegt Tim.

Abel Massiala is een Angolese zanger en liedjesschrijver die al twee jaar in Brugge woont. Hij treedt soms alleen op, soms met Cees de Jong, een Molukse Nederlander uit Amsterdam die nu bijna een jaar in Brugge woont, of met de band Cornerstone Vibrations. Wanneer het mooi weer is, speelt hij muziek op straat om de mensen te doen dansen. Het duo wordt voor de gelegenheid uitgebreid met leden van een Moluks gospelkoor en individuele zangers uit Walcheren (Zeeland), die het achtergrondkoor zullen vormen. Een van hen, Melvin Telussa, zal ook leadzanger zijn naast Abel. Cees speelt gitaar. Ook hun keuze viel op ‘What the World Needs Now’. ‘Abel identificeert zich met teksten die te maken hebben met liefde voor anderen en solidariteit. Hij maakte er een versie van in Kizombo, een Afrikaanse stijl die over de hele wereld op grote schaal wordt gedanst, maar weinig artiesten heeft hier in Europa’, aldus Cees.

Spelen die avond nog ten dans op de tonen van Burt Bacharach: Sofie,

Swing Time Society, Peter De Blieck, Bart Ameele, Isabelle Dewulf & Daan Sneppe, Jasmine McGuiness en een grande dame van de Belgische pop- en rockscene. (ADC)

____

www.ccbrugge.be

Kunstschilder Robert Devriendt: ‘Natuurlijk blijft schilderen mijn hoofdbezigheid’

In volle coronatijd debuteerde de Brugse kunstschilder Robert Devriendt als romanschrijver. Het boek ‘Maximes Obsessie’ werd meteen een succes. Toch was Devriendt geen echte debutant, want hij had het project al vijf jaar voordien aangevat, afgewisseld met een kleinood boekje over schilderen. Nu pakt Devriendt uit met het boek ‘Het Intieme Interview’.

Pro memorie: ‘Maximes’ Obsessie is een ietwat bizar verhaal met een vervallen boshut, twee oude caravans en een resem vreemde figuren als spelers. Bewoner Maximes woont er teruggetrokken en weg van de schilderswereld. Hij probeert die leegte te vervangen door een authentieke manier van leven.

De kritiek op het boek was mild, de uitgeverij meer dan tevreden. Uitgever Sam De Graeve had wel op iets meer ‘bespreking’ gehoopt, maar was eveneens opgelucht. Marnix Verplancke in Knack toonde dan weer ‘groot enthousiasme’, omdat ‘Devriendt erin slaagt met veel zin voor detail en esthetiek zowel te schrijven als te schilderen.’ Ook De Morgen stapte mee in dat verhaal.

En nu ligt ‘Het Intieme Interview’ in de boekhandel. Eerst gebruikte de auteur ‘Het Ultieme Interview’ als titel, maar intiem kreeg terecht de voorkeur.

Wat biedt het verhaal? Na de breuk met haar vriendin heeft Kaja, een kunsthistorica, nood aan een nieuwe uitdaging. Ze besluit een interview af te nemen van een oudere kunstenaar wiens werk haar al een tijdje intrigeert. Zij wil nu de echte drijfveren van de kunstenaar op papier zetten, maar deze laat dat pas schoorvoetend toe. Het hele verhaal etaleert via korte gesprekken en innerlijke worstelingen. De rest leest u best zelf verder.

Criticus Hugo Bousset onthult (ons) ‘dat de schrijver naar zichzelf kijkt met ‘de wonden van de oude schilder en zijn eenzame verweer via kleine schilderijtjes’, Devriendts waarmerk. En op de achtergrond zingt ook Brugge mee. Bousset noemt het verhaal dan ook zeer aangrijpend, ingetogen en met schroom geschreven. Hij belooft onversneden leesplezier met een waas van weemoed eromheen. Galerist Sophie van de Velde ziet dan weer ‘een intiem verhaal met oog voor de kleinste details’.

Manipuleren van de werkelijkheid

‘Schrijven’, zegt Robert Devriendt, is een kwestie van aandrang: ik moét schrijven. En als je één zin hebt geschreven is er geen houden meer aan. Je wilt altijd maar verder, op zoek naar nieuwe nuances.

Natuurlijk blijft schilderen mijn hoofdbezigheid, maar de inhoud van mijn schilderijen heeft veel te maken met wat ik schrijf. Schilderen is het thema. Ook: zowel schilderen als schrijven is in feite het manipuleren van de werkelijkheid die steevast op ons afkomt. En het antwoord op de veel gestelde vraag blijft: het boek is semi-autobiografisch en fictief terzelfdertijd. Fictie zeker, maar ik ben ervaringsdiskundige.’ (LF)

_____

‘Het Intieme Interview’, Robert Devriendt, uitg. Borgerhoff & Lamberigts.

Foto Paul Willaert