Exit Magazine

  

Foto Tim Heirman

 

De bekende hoboïst Marcel Ponseele, uit Moerkerke maar enkele jaren  enkele jaren geleden verhuisd naar een kasteel-met gastenkamers in de Poitou Charentes, verheugt zich andermaal op een thuisconcert. Op 3 november brengt zijn orkest Il Gardellino in het Concertgebouw een ode aan de dood en dat hoeft helemaal niet somber te verlopen, vindt Ponseele.

 

Wie de carrière van Ponseele overloopt komt steevast uit op dezelfde naam: Bach. Daarvan speelt hij de cantates met een voorliefde die onaards aandoet. Een tijdje geleden vroeg ik hem wat hij zo fascinerend vond aan de figuur van Bach. Het ontwapenende antwoord luidde: ‘Ik heb chance dat Bach er. Ik heb inderdaad een grote band met deze componist. Hij is de grootste aller tijden, geen discussie daarover. Bovendien geeft hij een religieuze en tegelijkertijd universele boodschap mee aan zijn muziek die mij na aan het hart ligt. Spreekt mij aan. Voel mij nu een beetje als de laatste Vlaamse missionaris (lacht). Vreemd toch: de kerken lopen leeg, maar organiseer een concert met muziek van Bach en ze lopen vol. Er is blijkbaar een grote nood aan spiritualiteit. De kracht die vrijkomt bij deze muziek ervaar ik niet bij andere muziek. Dat maakt alles goed.’

 

De voorbije periode was Ponseele vaak op wereldreis, onder andere in Azië waarvan hij zich vooral het enthousiaste Zuid-Koreaanse publiek herinnert. Bach in Azië is hot. Voor het Allerheiligenconcert in het Concertgebouw stelden ze een nieuw programma samen onder de noemer Der Tod, Bach en Telemann. Gelijktijdig starten de cd-opnames. Niks somber, deze cantates, lacht Ponseele weg: ‘Voor christen mensen is dit een plezant thema, de kortste weg naar de hemel’. Speciaal voor dit concert liet Ponseele klokjes gieten in Nederland, klokjes die het naderende einde begeleiden en te horen zullen zijn ‘in het bisnummer’ (…).  Behalve de twee Bachcantates speelt Il Gardellino een dubbelconcerto van Telemann en het tripelconcerto van Bach. (LF)