Exit Magazine

Foto Stijn Vos

Drieëntwintig jaar trouwe dienst heeft ze er op zitten, een periode waarin ze het Cultuurcentrum heeft uitgebouwd tot één van de sterkste spelers in Vlaanderen in deze categorie. In een recent gesprek met EXit kondigde burgemeester Landuyt aan dat haar functie voortaan door twee mensen zal worden ingevuld, maar ook dat wordt geen eenvoudige klus. Zowel de schaduw als de erfenis van Sonia Debal zal nog lange tijd nawerken en de (kandidaat)opvolgers voor een zware opdracht plaatsen. Maar in afwachting dat het stadsbestuur die langverwachte knoop doorhakt pakt het Cultuurcentrum nog één keer uit met een stevige seizoensbrochure, getekend Sonia: hagelwit, reliëfletters op de cover, tactiel, tastbaar. Niet toevallig toont het luik dans daarin een rijk geschakeerd palet. Als Sonia Debal de voorbije twintig jaar iets op de kaart heeft gezet in deze stad, is het beslist hedendaagse dans. In 1992 gestart met twee dansvoorstellingen (met inleidend gesprek), vandaag goed voor negentien voorstellingen en het internationaal gewaardeerd dansfestival December Dance.  Weten dat een absolute danstopper als Akram Khan hier in 2007 zijn eerste eigen productie uitvoerde, noopt tot enige fierheid.

Soepelheid in de programmering kan haar evenmin ontzegd worden. Tot 2001 en de komst van het Concertgebouw was het Cultuurcentrum het belangrijkste cultuurhuis, inclusief opera, pop, klassiek en hedendaagse muziek. Na het cultuurjaar 2002 werd geschakeld naar een ander niveau met meer aandacht voor jongeren, nostalgie, familievoorstellingen,wereldmuziek en samenwerking met Lessen in het Donker en andere. Het accordeonfeest Airbag en het  flamencofestival kwamen uit creatieve kokers en zijn nu vaste waarden op de affiche.

De grote troeven hielden ook stad: ‘Brugge Theaterstad’ met een aanbod voor grote en kleine zaal en de samenwerking met De Werf die leidde tot programmering in overleg. Nieuw dit jaar is de uitbreiding van de Bach Academie naar de Stadsschouwburg, de programmering van internationaal theater (uit Zuid-Amerika) en de aandacht voor de herdenking van Wereldoorlog I. Nieuw, met dank aan Stedenbeleid, is het project AMAZE waarbij jongeren een podium (de MaZ) en logistieke steun krijgen om artistieke ideeën vorm te geven. Volgens de bezoekcijfers is de helft van het publiek van het Cultuurcentrum jonger dan 26 jaar en met dat potentieel moet iets gebeuren. Blijft, tot slot, het luik beeldende kunst, in Brugge een domein dat aardig versnipperd ligt over diverse spelers, en straks met de Triënnale een prestigieus luik krijgt toegevoegd. Toch pakt programmator Michel Dewilde uit met de bekende Spaanse kunstenares Alicia Framis en met een eerder literaire kunsttentoonstelling in de Hallen: De Geschreven Stad, teksten, gedichten, redevoeringen vanaf de Griekse tijd tot vandaag. Rond de programmering van de Triënnale heerst nog volstrekte stilte, maar dit lijkt aardig in de buurt te komen. Brugge gaat een mooi cultuurseizoen tegemoet. (LF)

Het verhaal startte in de Provence, zijn favoriete vakantieadres. Marec (Bruggeling Marc De Cloedt), de man die zijn dagelijks brood verdient met cartoons in Het Nieuwsblad en Dag Allemaal, zocht er een uitweg voor een ander talent: erotische tekeningen. In Saint-Rémy de Provence, de stad waar Van Gogh ooit een tijdje verbleef,  ontmoette hij Hans Kusters (de Nederlandse muziekuitgever) die hem aanraadde zijn tekenwerk te bundelen in een mooie uitgave en er een tentoonstelling in een Brusselse galerie aan vast te binden.  Het boek werd een gezamenlijk project van Van Halewyck en Hans Kusters Music. De Brusselse Morbee Galerie (Stalingradlaan 26) toont de honderd erotische tekeningen nog tot 19 juli.

Opvallend in dit verhaal is dat Marec zijn inspiratie vond (en vindt) dicht bij huis, meer bepaald bij zijn echtgenote. Nu zijn er wel vaker kunstenaars die hun vrouw portretteren, maar die tekeningen verlaten dan zelden de intimiteit van het atelier of bereiken nooit het publiek. Tekenaar en model hebben hier alle pudeur achter zich gelaten.

Uiteraard gaat de kijker vergelijken met het andere werk van Marec. Bij deze tekeningen zie je hem evolueren  in stijl en schets. Hij beroept zich daarbij enigszins op de Brugse kunstschilder Robert Devriendt , die hem indertijd onderwees op de Stedelijke Academie, en hem adviseerde: ‘vergeet nooit hoe de werkelijkheid er uit ziet’. Dat doet Marec hier met brio en een minimum aan lijnen.

De uitgave wordt op een geestige manier ingeleid door Herr Seele die in zijn hoedanigheid van pianostemmer ooit ten huize Marec (langs de Damse Vaart) belandde. Herr Seele denkt dat alleen mevrouw ‘de muurpiano van bescheiden allure’ bespeelt en prijst haar als ‘het prachtige model van de meester’. Marecs tekenstijl doet hem overigens denken aan de stijl van Matisse: ‘Hij etaleert de tekenkunst van de klassieke meester, de mediterrane kunst van lijnen en eenvoud’. Co-uitgever Hans Kusters ontdekte in dit boek ‘honderd tekeningen die ons verwarmen en naar het zonnige zuiden doen verlangen.’ (LF)

Info: Marec, 100 erotische tekeningen,  Van Halewyck, € 25. De expo loopt in Morbee-Galerie, Stalingradlaan 26, Brussel (www.morbeegalerie.com).

Op zondag 29 juni ontvouwt zich op meerdere locaties – Sint-Janshospitaal, Arentshuis, Groeninge- en Gruuthusemuseum – de Openmuseumdag. De al te voor de hand liggende vraag wat de aanleiding is voor deze gratis happening waarmee Musea Brugge de zomer inluiden, werd plotsklaps heel wat minder banaal door het verrassende antwoord dat Manfred Sellink bij een kop koffie aan EXit serveerde.

Manfred Sellink: ‘Toen onze medewerker Nicolas Van Bogaert van iemand van de Groendienst vernam dat de oude perelaar in de tuin van het Groeningemuseum stervende was, vond hij dat een interessant gegeven voor Peter Jacquemyn, een kunstenaar gespecialiseerd in het creëren van houten sculpturen uit bomen. Met diens dubbeltalent – beeldhouwer èn muzikant – hadden we tijdens Jazz Brugge 2012 al kunnen kennismaken:  op de zolder van het Sint-Janshospitaal was er een tentoonstelling van zijn werk en speelde hij een middagconcert (met Evan Parker, PJG). Peter ging op onze vraag om die verweerde boom tot kunstwerk te herscheppen graag in. Een week vooraf komt hij naar hier om alles goed voor te bereiden – werken met onder andere kettingzaag moet verantwoord en veilig gebeuren – en aan zijn creatie te beginnen. Iedereen die dat wil, zal de ontstaansgeschiedenis van een kunstwerk van begin tot afwerking mee kunnen volgen; tekstborden zullen de manier van werken van de kunstenaar toelichten.’

EXit: En daaruit groeide dan die hele happening?

Sellink: ‘Inderdaad, dat wordt het kader voor een hele reeks evenementen op vier locaties, waarin onder meer ook plaats is voor poëzie en muziek. Zondag 29 juni is een zeer bewuste datumkeuze: aftrap voor de zomer, mooi(er) weer en dus veel passanten en museumbezoekers, einde van de examens waardoor ook de Bruggelingen betrokken. Daags nadien gaat het Gruuthusemuseum voor lange tijd dicht.  In die periode is ook een tijdelijke installatie van Christian Boltanski te zien op de zolder van Sint-Janshospitaal. Het transformeren van die stervende boom tot kunstwerk wordt het sluitstuk, maar deze sculptuur is niet bedoeld als permanent kunstwerk: ze zal blijven staan tot ze vergaat of dient weggehaald omwille van bijvoorbeeld verrotting wegens immers onderhevig aan weer, vocht en tijd.’

EXit: Jazz krijgt een belangrijke rol toebedeeld?

Sellink: ‘Bij ons idee geraakte ook Rik Bevernage van De Werf betrokken. Zijn voorstel was  aan die happening een muzikaal luik te koppelen met daarin een rol voor Peter zelf (vergezeld van een of meerdere muzikanten), maar ookvoor Mâäk. Door die keuze viel alles echt op zijn plaats: een groep die èn mobiel is – want op verschillende locaties korte concerten zal geven – èn zonder versterking kan spelen. En meteen ook die dubbele gelaagdheid: terugblik op de vorige editie van Jazz Brugge en link met 2014 want Mâäk op die affiche.’

EXit: Nochtans brengt Mâäk niet bepaald de meest toegankelijke jazz.

Sellink: ‘Klopt, maar Musea Brugge staan voor diepgang en inhoud en dat mag ook worden weerspiegeld in het programma van 29 juni. Dat de muziek best wat complexer mag zijn, wordt trouwens bewezen door het feit dat de middagconcerten tijdens Jazz Brugge steevast worden ervaren als een hoogtepunt en altijd zeer veel publiek trekken. Dit toont aan dat ook minder in het gehoor liggende muziek zeer gesmaakt wordt. Het aanbod moet dus niet enkel uit het meest vanzelfsprekende bestaan, het moet ook het publiek prikkelen, want dat publiek kan veel meer aan dan wordt gezegd en gedacht.’ (PJG)

Info:  www.museabrugge.be

Dat Brugge enkele jaren geleden als locatie werd uitverkoren voor een Belgische vestiging van het Confuciusinstituut – wereldwijd: 300 instituten! – is in deze stad nog te weinig bekend en zou haar bewoners nochtans best met enige trots mogen vervullen. Voor de oprichting ervan in een historisch beschermd pand in de Sint-Jorisstraat, sloegen de universiteit in Hangzou en Howest de handen in elkaar. Verspreiding (en visibiliteit) van de Chinese cultuur en taal heet de missie en dit betracht het instituut door een aantrekkelijk aanbod dat zich richt op zowel de hogeschoolstudent als de geïnteresseerde leek en iedereen die om professionele of persoonlijke redenen met China in contact komt. Activiteiten zoals het Festival van de Chinese Letterkunst (afgelopen weekend in het Provinciaal Hof) en concerten moeten bijdragen tot extra naambekendheid.

Op 29 juni is er de gelegenheid een delegatie van de Jiangsu Performing Arts Group uit Nanjing te beluisteren: het “Jasmijn” ensemble vult het podium van het neogotische gymnasium van Hogeschool West-Vlaanderen met een batterij traditionele Chinese instrumenten. Vakmanschap en virtuositeit vinden elkaar in een lofzang op het land en volk bezuiden de Yangzi-rivier, het unieke 19de eeuwse kader doet de rest. Dit optreden –  het enige in Vlaanderen want de Chinese groep heeft het Confuciusinstituut Brugge op de valreep  aan zijn tournee door België toegevoegd – is gratis en wordt gevolgd door een receptie en gelegenheid tot meet & greet met de artiesten. Wie dit uniek concert wil meemaken moet zich vooraf  registreren via mail: confucius@howest.be (PJG)

Zondag 29 juni om 19.30 uur in de neogotische zaal van Howest.

Opgelet: inkom en parking via Klaverstraat 52!

‘Sfeer en gezelligheid zijn de belangrijkste publiekslokkers’

Vama Veche trekt dit jaar de Brugse festivalzomer op gang. Het festival belooft van 1 tot en met 6 juli live muziek, performances, ludieke interventies en heel veel sfeer. Plaats van gebeuren is het Astridpark. EXit sprak met Lies Coppens, artistiek en zakelijk leidster van Het Entrepot en Dave Van Robays, programmator van Vama Veche.

EXit: Waarom een nieuwe datum?

Lies Coppens: ,We schuiven naar het begin van de zomervakantie op vraag van het stadsbestuur dat een betere spreiding wil van alle zomerevenementen. Geen slechte zaak. In het weekend hadden we met de concerten op de Burg in het kader van Klinkers stevige concurrentie. Dankzij onze nieuwe data kunnen we nu ook op vrijdag en zaterdagavond voluit gaan en dat zijn toch topmomenten. Klinkers for Kids dat op ons terrein plaatsvond, schuift nu op naar eind augustus. Nieuw is ook dat we ons festival nu van dinsdag tot zondag programmeren.’

EXit: Vama Veche mikt op jongeren. Is er geen concurrentie met een topper als Rock Werchter?

Coppens: ,Er is altijd concurrentie, dat was vroeger niet anders. In het verleden viel ons festival samen met onder meer Theater Aan Zee, waardoor sommige jonge theatermakers liever daar waren. We visten ook samen met het festival van Dranouter of de Gentse Feesten in dezelfde vijver op muzikaal vlak. In die zin is de nieuwe datum op het vlak van programmeren eerder een voordeel. Er zijn relatief weinig kleinschalige festivals op dat moment en de kleinere, betaalbare bands zijn daardoor vaker vrij.’

EXit: Welke bands staan op het programma?

Dave van Robays: ,Er zijn er heel veel, maar niet te missen is Binti, een unieke en hippe formatie rond zes ‘singing sisters’. We hebben ook Nordmann die dit jaar tweede eindigde op Humo’s Rock rally. Ik had ze daarvoor al vastgelegd, maar uiteraard is het een opsteker dat de groep ondertussen wat naambekendheid heeft. Een groep met naam zijn The Violent Husbands. De groepsleden, alle drie gewezen Bruggelingen, waren een tijdje aan het werk als Teddiedrum. Nu keert het trio terug onder hun vroegere naam, maar met nieuw werk. Nog een bekende naam is The Antler King.’

EXit: Vama Veche is meer dan een muziekfestival?

Van Robays: ,De rode draad is muziek, maar Vama Veche is vooral een zomerfestival dat draait rond sfeer en gezelligheid. Er zijn ook heel wat randactiviteiten, waaronder de workshops analoog vj’en en radio maken van Villa Bota. Naast het grote podium, zijn er twee kleinere platforms, waaronder één ‘speakers corner.’ De kiosk is in renovatie, maar we vervangen die door een soort ‘open park performance’ voor theater. We organiseren een ‘videoke’ – een karaoke met projectie – na het gigantische succes van onze karaoke vorig jaar. De weggeefwinkel is nieuw op het festival, net als de ‘Silent Jam.’ Op woensdag 2 juli is er ook een Pecha Kucha avond gepland.’

EXit: Het publiek kan ook een eigen videoshoot maken?

Van Robaeys: ,Een videoshoot is een fotoshoot, maar dan met bewegende beelden. Wie wil, kan dus figureren in zijn of haar eigen gemaakt filmpje. Het decor, de kledij, de attributen passen in het thema van WO I. Op die manier introduceren we ons grotere project in het kader van Gone West, de grote WO I herdenking. Het Entrepot nodigt de komende vijf jaar jonge kunstenaars en performers uit om rond verschillende facetten van de oorlog te werken. Titel wordt ‘Cut the Crap.’ De eerste tentoonstelling in Het Entrepot is gepland in oktober.’

 EXit: Vama Veche blijft een jongerenfestival?

Coppens: ‘Onze opdracht vanuit Het Entrepot is jonge makers een platform geven en dat doen we ook tijdens Vama Veche. Voor vele jonge makers is Vama Veche een eerste kans om hun werk aan het publiek te tonen. De invulling van het park is fris en hedendaags, maar eigenlijk is iedereen, jong en oud, welkom op ons grote zomerterras om te proeven van de zomerse sfeer.’

 EXit: Heeft Vama Veche nog groeipotentieel?

Coppens: ‘Vama Veche is nu aan de zesde editie toe en we worden stilaan een gevestigde waarde in Brugge. Vorig jaar telde ons festival een tienduizendtal bezoekers met bijna elke dag een vol Astridpark. Een positieve tendens, maar we blijven gaan voor een kleinschalig, gratis festival met sfeer en gezelligheid als belangrijkste publiekslokkers.’

 EXit: Wat bij regenweer?

Van Robaeys: ‘De grote Nomadentent die nieuw is sinds vorig jaar, zorgt voor een meer intieme sfeer tijdens de optredens, maar biedt ook soelaas bij slecht weer. Een groot deel van het terras is ook overdekt, dus er is eigenlijk geen enkele reden om niet naar het Astridpark te trekken begin juli.’ (SIGRID DEVISCH)

Info Het volledige programma vind je op http://www.vamaveche.be/vamaveche/dagprogramma

Foto Ellen De Meulemeester

(Bijna) Alles wat u over cultuur wou weten

 ‘Ik besef dat dit een ambitieus project is’

Vooral in tijden van internet, met zijn onstuitbare lawine aan feitjes en nieuwtjes, is de behoefte aan een alles omvattende synthese ongemeen groot. Die gedachte inspireerde Filip Strobbe, directeur van Brugge Plus, tot het schrijven van een breed overzicht van het culturele landschap. Van pop & rock over theater, comedy, architectuur tot circus en mode en meer: het komt allemaal aan bod volgens een vastgelegd stramien: het belang, de origines, actueel, de clichés. Strobbe beseft: ‘Dit is een ambitieus project’.

EXit: Is Filip Strobbe de grote alweter over culturele materies?

Filip Strobbe: ‘Natuurlijk niet, maar omdat ik in de culturele sector werk gaan mijn vrienden daar soms van uit. Dat is nochtans slechts ten dele zo. Anderen zijn veel meer vertrouwd met rockmuziek, mode of architectuur dan ikzelf. Anderzijds heeft mijn job als hoofd van een groot cultureel centrum en als verantwoordelijke voor festivals en evenementen mij heel wat unieke kansen gegeven om met cultuur in aanraking te komen. Ik kon daardoor zowel Luc Tuymans als Will Tura programmeren als een circusfestival of een dansvoorstelling. Toch had ik nooit het gevoel dat ik het volledige cultuurlandschap in kaart had, mijn kennis bleef daarvoor te fragmentarisch.’

EXit: En u dacht: ik doe er iets aan.

Strobbe: ‘De initiële vraag kwam van hogeschool Vivès die mij vroeg om een overzicht te maken van het culturele landschap, ten behoeve van de studenten uit de culturele richtingen. Dat bestond nog niet. Natuurlijk evolueren die sectoren razendsnel, maar vergelijk het met het blijvende succes van reisgidsen waarin het totale plaatje van een land terug te vinden is. Alle informatie, van a tot z, heb ik  zelf opgezocht, tot en met de argumenten pro en contra van elke kunstvorm.’

‘Dit boek biedt natuurlijk geen volledige beschrijving van het culturele landschap in Vlaanderen. Dat zou veel te uitgebreid en onleesbaar dik zijn. Het streeft wel volledigheid na in het beschrijven van de diverse deelsectoren van de kunsten, maar niet in het opsommen van relevante kunstenaars. Beschouw het als een netwerk van irrigatiekanalen die dorre plaatsen in de culturele kennis van de lezer tot bloei kunnen brengen.’

EXit: Cultuur voor dummies?

Strobbe: ‘Zo heb ik het bewust niet willen noemen. Verschillende vrienden van me omschrijven zichzelf als cultuurbarbaar. Er is niets mis mee om voetbal te verkiezen boven voetbal. Ik ken fijne mensen die niet geïnteresseerd zijn in kunsten. Voor hen heb ik dit boek geschreven, als een soort gids in de wijde culturele wereld.’

EXit: Opvallend is dat u telkens uitlegt waarom mensen van een bepaalde kunstvorm houden.

Strobbe: ‘ Juist. Waarom houden mensen van polyfonie, schlagers, hedendaagse dans of conceptuele kunst? Dat was voor mijzelf een leerrijke zoektocht. Daardoor geraakte ik overtuigd dat je onmogelijk een volledige kunstvorm als flauwekul of lelijk kunt afdoen. Er zijn overal pareltjes te ontdekken. Ik vond het boeiend te achterhalen waarom sommige mensen daar zo wild van zijn.’

EXit: Welke les onthoudt u vooral uit uw boek?

Strobbe: ‘Het grote belang van professioneel kunstenonderwijs. Kunst gedijt waar het wordt onderwezen. Voorts zie ik een verschuiving naar culturele concentratieplekken, zoals bijvoorbeeld bibliotheken. De grenzen met de klassieke centra vervagen. Tenslotte werd ik verrast door de grote invloed die West-Afrika heeft gehad en nog steeds heeft op onze cultuur.’ (LF)

Info: Cultuur voor beginners, Filip Strobbe, uitgeverij Die Keure

(kaderstukje)

Filip Strobbe

Filip Strobbe is de huidige directeur van Brugge Plus, dat sinds kort huis ‘Perez de Malvenda’ in de Wollestraat heeft ingeruild voor het ‘Vestenhuis’ (Lange Vesting 112), de vroegere woning van de oud-directeur van de Groendienst.  Voordien was hij aan de slag in het cultuurcentrum van Wemmel en leidde nadien gedurende tien jaar de opbouw en werking van cultuurcentrum De Spil in Roeselare. In 2007 kwam hij aan het hoofd van Brugge Plus, een organisatie die onder zijn bevoegdheid uitgroeide tot een grote speler met meer dan twintig evenementen per jaar. De grote uitdaging voor volgend jaar is de organisatie van de Triënnale voor beeldende kunst. (LF)

Foto Paul Willaert

‘De kick een compositie te hebben afgewerkt, is enorm!’

 In ‘Brupop!’ zijn aan de muzikale loopbaan van gitarist/luitspeler en componist Gilbert Isbin maar liefst 7 pagina’s gewijd. EXit zocht hem thuis op, o.a. geïntrigeerd door de vraag hoe de luit als instrument uiteindelijk zijn grote liefde is geworden.

Gilbert Isbin: ‘Als beginnend gitarist speelde ik stukjes van o.a. John Renbourn die toen al oude muziek bracht op steelstring gitaar. Toen ik Julian Bream op luit ontdekte, wilde ik dat ook kunnen. In tal van groepen verzeild geraken veroorzaakte uitstel, maar op een bepaald moment heb ik de knoop doorgehakt. Lieven Misschaert, oud-leraar luit van het Stedelijk Conservatorium Brugge en een pionier op gebied van de luitmuziek in België, toonde zich, toen ik hem contacteerde, heel enthousiast. Hij heeft me de voornaamste luittechnieken aangeleerd. We hebben een tweetal jaar als duo oude en contemporaine luitmuziek gespeeld. Omdat er nauwelijks een repertoire van hedendaagse luitmuziek bestaat, ben ik maar zelf composities beginnen te schrijven. Veel van mijn luitwerken zijn uitgegeven door de wereldvermaarde UK Lute Society.’

EXit: Hoe verklaar je die grote interesse voor jouw composities?

Isbin: ‘Ik gebruik pure luittechnieken, maar in een modern vocabulaire. Dus niet “in de stijl van”, maar volledig origineel, hedendaags werk, dat niettemin toegankelijk is. Hoewel er veel minder luitspelers zijn dan gitaristen, merk ik behoorlijk wat interesse. Zo brengt de nog jonge virtuoze Griekse luitist Stathis Skandalidis volgend jaar een cd met composities van mij uit. Hij speelt op een bijzonder hoog niveau zowel oude als hedendaagse luitmuziek. Muzikanten als hij zijn de toekomst van de luit. Nog een illustratie: 3 Nick Drake arrangementen in mijn stijl die ik op Django – website met voor 99% oude muziek – heb gezet, zijn in korte tijd al 700 keer gedownload. Dat is ontzettend veel en bewijst dat er belangstelling is voor vernieuwing in de luitmuziek.’

EXit: Als zich ooit de keuze opdringt, componeren of optreden?

Isbin: ‘Componeren (en studeren!) krijgt steeds meer voorrang: de kick een stuk afgewerkt te hebben is enorm! Het podium mis ik steeds minder: optreden is leuk, maar naar mijn gevoel heb ik indertijd te veel tijd moeten verspillen aan zaken – zoals egotoestanden – die me afhielden van puur met muziek bezig zijn. Tweemaal per jaar op tournee met Scott Walton, waarbij we zowel Europa als de VS aan doen, is voor mij meer dan perfect.’

EXit: Vanwaar die chemie met Walton?

Isbin: ‘Scott heb ik leren kennen in 2006 in L.A. toen ik samen met violist Jeff Gauthier een cd opnam en we er een bassist bij wilden. Die samenwerking leidde later tot een reeks duo-optredens in de omgeving van San Francisco en L.A. en resulteerde in de cd ‘Recall’ waarop zowel composities als improvisaties staan die we nadien hebben uitgeschreven. We hebben sindsdien al enkele tournees achter de rug (VS en Europa). Tijdens de concerten vertrekken we van composities waarop we improviseren – de normaalste zaak tijdens de Renaissance – wat zeer ver kan gaan. Scott kan dat ontzettend goed en net als voor mij is voor hem de melodie zeer belangrijk. Er is altijd een vorm van melodisch denken. We proberen steeds een verhaal te vertellen, spelen in dienst van het thema, de sfeer die het stuk uitademt. We voelen elkaar ongelooflijk goed aan; ik koester echt een voorliefde voor dit duo. We zijn op wereldvlak de enige combinatie van luit en contrabas.’

EXit: Je gaat graag in op uitnodigingen van Parazzar?

Isbin: ‘Zelf heb ik nooit commercieel willen zijn, nooit de behoefte gevoeld tot een “scene” te behoren. In een hokje gestopt worden, impliceert beperkingen, terwijl ik overal heb kunnen spelen. Muziek is voor mij zó belangrijk dat ik nooit bereid ben geweest concessies te doen. Diezelfde filosofie merk ik bij Joeri Hostens: zonder enige vorm van subsidie neemt hij risico’s om optredens te programmeren die uniek zijn in Brugge, veelal zelfs in België, en brengt schitterende dingen.’ (PAUL GODDERIS)

Foto Stijn Vos

Brugge maakt zich op voor het driedaagse muziekfeest in het Minnewaterpark op 12, 13 en 14 juli. In afwachting van het grote gebeuren legden we festivalorganisator Patrick Keersebilck 15 vragen voor. 

1. Waarom wordt iemand festivalorganisator?

Door omstandigheden en omdat een mens van uitdagingen houdt.

 2. Dit is je hoeveelste festival?

M’n 29^e. Hoeveel nog te gaan? Zie antwoord op de volgende vraag.

 3. De festivalsector is big business geworden. Kan Cactus nog volgen?

Een goeie vraag … we doen ons best en zien wel wat de toekomst brengt.

 4. Met welk budget draait het Cactusfestival?

Met een variabel budget, grotendeels afhankelijk van de concrete programmering.

 5. Wie is de duurste vogel op de affiche?

Massive Attack.

 6. Wie is de goedkoopste vogel op de affiche?

 7. Voor het eerst een festivalmaandag. Een risicovolle gok?

Een onverwachte uitdaging en de enige concrete mogelijkheid om Massive Attack in Brugge te krijgen deze zomer.

 8. Welk Belgisch festival heeft een mooiere locatie dan het Minnewaterpark?

Op basis van de foto’s: Tomorrowland veronderstel ik …

 9. Wat is je vroegste (artistieke) herinnering aan het Cactusfestival?

Cactusfestival bij slecht weer op het Sint-Amandsplein, of met z’n allen (zeker 50 à 60 mensen) gezellig indoor genieten van concerten.

 10. Van welk ander festival in België zou je graag de organisator zijn? En waarom?

Sfinks Mixed voor de sfeer. Dour voor de eclectische programmering.

 11. Wat is je grootste angst in de aanloop naar het festival?

Slecht weer en/of een last minute annulering.

 12. Wie hoop je ooit te zien aanschuiven op het festival?

Omdat ze er dit jaar bijna bij waren: The War on Drugs, die het eindelijk lijkt te gaan maken bij een groter publiek. Voor de show én de attitude: Prince. Voor de perfecte match artiest – locatie: bv. een Eels of The National graag.

 13. Wat is je grootste teleurstelling geweest op het artistiek vlak van het festival? Welke dure vogel liet het compleet afweten?

Joss Stone, die de avond voor haar concert cancelde wegens keelpijn.

 14. Onderhoud je contacten met de artiesten tijdens het festival of worden die netjes afgeschermd?

Met sommige mensen raak je soms wel eens aan de praat.

 15. Wie wordt de verrassing van deze editie?

Moeilijk op voorhand te zeggen, zoals dat  gaat met echte verrassingen… Banks lijkt alvast het potentieel te hebben. (LF)

Het is weer die tijd van het jaar: overal te lande maken de cultuurhuizen stilaan hun programma voor het komende seizoen bekend. Zo ook het Concertgebouw. Het aanbod oogt wederom bijzonder rijk, gevarieerd en verrassend. Ook nu wordt al die diversiteit gekanaliseerd via focussen, domeinen en reeksen. EXit zet ze voor u op een rijtje (zie kadertekst) en selecteerde alvast tien niet te versmaden voorstellingen.

   Isabelle Faust & Alexander Melnikov (01.10.2014)

Brahms

 Puur klassiek voor de echte liefhebber. De drie vioolsonates van Brahms behoren tot het allerbeste dat de Romantiek op vlak van kamermuziek heeft voortgebracht. De schoonheid van deze muziek is echter recht evenredig met haar moeilijkheid. Maar toevertrouwd aan de bekwame handen van Isabelle Faust en vaste partner Alexander Melnikov, komt deze muziek helemaal tot haar recht.

Yoshino, Kakuta & Het Collectief (24.10.2014)

Hosokawa, Messiaen

Tijdens dit concert wordt een werk van de Japanse componist Hosokawa, aan wie een domein is gewijd, gecreëerd. Sterker nog: het stuk is een opdracht van het Concertgebouw, dat vroeg om als eerste in een reeks een compositie te schrijven bij de muurschildering Angel van Luc Tuymans. Een niet te missen stukje geschiedenis.

 Deforce, Oya & Visual Kitchen (09.11.2014)

Feldman

Het is een booming business, de slow movement. Bij steeds meer aspecten van het leven wordt bewust stil gestaan en kiest men opnieuw voor kwaliteit boven kwantiteit en snelheid. En is kunst niet het ‘product’ bij uitstek dat traag beleefd moet worden? De voorstellingen tijdens SLOW (36h) staan allen in het teken van dat bewustmakingsproces. Zo ook de compositie Patterns in a Chromatic Field van Morton Feldman. In een bedwelmende meditatie nemen cello en piano u mee in hun zoektocht naar de betekenis van klank en stilte.

deFilharmonie (29.11.2014)

Britten, Henderickx, Shostakovich

 Een goeie maand na de creatie van Hosokawa staat er nog een wereldpremière op het programma. De Belgische componist Wim Henderickx schreef een hoboconcerto, dat niemand minder dan Piet Van Bockstal voor het eerst leven zal inblazen. De vermaarde dirigent Martyn Brabbins leidt het geheel in goede banen.

Jordi Savall (14.02.2014)

Britse gambamuziek

 Nog zo’n naam die geen introductie behoeft. De Spaanse wereldster was reeds meermaals te gast in Brugge maar nu, in dit ‘Engelse’ jaar, past hij hier beter dan ooit. In de 16^e en 17^e eeuw was de viola da gamba bij uitstek in Engeland bijzonder populair. En ook al doen namen van componisten als Tobias Hume, John Playford of Thomas Ford misschien de wenkbrauwen optrekken, het is Jordi Savall die ze speelt – dat is al reden genoeg om te gaan.

London Philharmonic Orchestra (20.02.2014)

Beethoven

Binnen de reeks ‘orkestraal’ misschien wel de strafste naam van volgend seizoen. Dit legendarische orkest live kunnen horen is op zich al de moeite. Dat het geleid wordt door Marin Alsop maakt het alleen maar beter. En als dan nog eens Beethovens derde pianoconcerto, met als pianist David Fray, op het programma staat, weet je dat de avond niet meer stuk kan.

Random Dance (07.03.2015)

Wayne McGregor

 De British Connection uit zich ook in het dansaanbod. En dan kom je onvermijdelijk uit bij Wayne McGregor. Deze choreograaf staat vooral bekend om de linken die hij legt met film, beeldende kunst, technologie en biologie. Atomos, hier te zien in het kader van een domein rond zijn figuur, is het meest recente werk van McGregor. En dat de choreograaf behoort tot de absolute wereldtop mag blijken uit vorige projecten: naast videoclips voor onder andere Radiohead, maakte hij installaties voor de Saatchi Gallery en het Centre Pompidou, én hij verzorgde de bewegingsregie voor Harry Potter and the Goblet of Fire.

  RUMOER!-happening (03.05.2015)

Na de stilte en verstilling van SLOW (36h) moet er in het seizoen van de contrasten uiteraard ook aandacht zijn voor haar tegenpool. Vier dagen lang ligt de nadruk op de fascinatie en angst voor lawaai, en hoe dit in muziek tot uiting is gebracht. Vooral aan het begin van de twintigste eeuw werkten kunstenaars rond het concept lawaai, wat culmineerde in het futurisme en bruïtisme. Componisten als Edgar Varèse en Luigi Russolo gebruikten sirenes en industriële geluiden in hun werk. De link met het oorverdovende en niet-aflatende gedonder uit de Grote Oorlog is uiteraard snel gelegd. In de slothappening van dit festival komt dit alles goed tot uiting in concerten, lezingen en een workshop.

 Budapest Festival Orchestra & Maria João Pires (23.05.2015)

Mozart, Mendelssohn

Ook volgend jaar treedt het BFO weer aan in het Concertgebouw. Gespreid over twee dagen brengt het eerst de vier symfonieën van Brahms, om vervolgens op de derde en laatste dag A Midsummer Night’s Dream van Mendelssohn en het negende pianoconcerto van Mozart te doen weergalmen. Voor dit laatste werk zit niemand minder dan Maria João Pires aan de piano. Een absolute voltreffer; Pires geldt als een van dé Mozartspecialisten. Die stelling heeft ze vorig jaar overigens nog wat kracht bijgezet: tijdens een concert blijkt na inzet van het orkest dat Pires een ander concerto heeft ingestudeerd. Waarna ze volledig uit het hoofd het aangevangen concerto alsnog speelt… compleet foutloos . Bekijkt u vooral het filmpje op youtube!

  Grigory Sokolov (05.06.2015)

 We blijven in de pianomuziek met die andere grootmeester van het klavier, Grigory Sokolov. Een programma is nog niet voorhanden, maar dat geeft niet. Wat de Rus ook brengen zal, de meeste fantastische kleuren en fraseringen zijn sowieso de luisteraar zijn deel. Zonder twijfel een recital zoals u er weinig zult horen.

ALEXANDER JOCQUE

http://www.concertgebouw.be

Bruno Van Imschoot: Wuivend Gras

Gelukkig gaat poëzie in Vlaanderen over meer dan poëzieverkoop. De verkoop gaat niet goed, maar met de poëzie gaat het goed, er is nog nooit zoveel te beleven geweest. Zo is er nu de nieuwe bundel van Bruggeling Bruno Van Imschoot. Wuivend Gras bevat 31 gedichten, telkens geïllustreerd met eigen houtskooltekeningen, gevat in een mooi uitgegeven boek.

Van Imschoot is reeds van jongs af geboeid door poëzie. Op later leeftijd kwam daar de fascinatie voor het Zenboedhisme bij en de passie voor haiku’s, een Japanse dichtvorm gekoppeld aan Zen. Het resultaat was in 1977 een bundel Haiku’s en gedichten in eigen beheer. Zijn grote voorbeeld was toen de Brugse dichter Herwig Verleyen. Haiku’ s blijven Van Imschoot boeien omwille van de diepe gelaagdheid en het gegeven dat dagelijks leven, godsdienst en filosofie synoniem zijn van elkaar. In deze nieuwe bundel vinden we nochtans slechts één haiku terug, want de dichter wil zelf zijn strengste selectieheer zijn. De thematiek van deze gedichten valt samen te vatten onder twee noemers: de stilte en de tijd. Hij beschouwt zichzelf als een instrument dat geraakt wordt, dat herschept en doorgeeft. Het vitalisme is een bijkomende inspiratiebron om het leven te doorleven zoals het is. Zijn belangstelling gaat dan ook uit naar dichters als Walt Whitman, Myriam van Hee, Rutger Kopland en Walter Hasaert.

Van Imschoot kwam voor deze bundel terecht in Nederland  waar uitgeverij Dabar-Luyten geboeid werd door zijn houtskooltekeningen en hem meteen de publicatie aanbood van de bundel, samen met de tekeningen.  Het resultaat is bibliofiel mooi, de gedichten rijk aan inhoud en schoonheid. (LF)

Wuivend Gras, Bruno Van Imschoot, uitg. Dabar-Luyten. Verkrijgbaar in de Brugse boekhandel