Exit Magazine

 De voorbije twee jaar zullen zowel het stadsbestuur als de directie van het Conservatorium nog lang heugen. Of hoe een slecht uitgevoerde selectieproef voor een nieuwe directeur Conservatorium vuile was en een juridisch kluwen heeft opgeleverd. Maar nu weerklinkt op beide locaties een zucht van opluchting, want een ‘gouden handdruk’ aan de ontslagen directeur Gunter Carlier maakt een eind aan een personenstrijd du jamais vu. Twee leerkrachten van het Conservatorium, Michaël Vancraeynest en Marc Lambrecht, moeten het zwalpende schip terug in rustig vaarwater brengen.

Dit onfrisse verhaal startte in 2015 met de zoektocht naar een nieuwe directeur, ter vervanging van Wilfried Deroo die met pensioen ging. De Stad wou niet over één nacht ijs gaan en engageerde een selectiebureau dat een examen uitschreef en finaal op de proppen kwam met Gunter Carlier, een professionele (trombonist) freelance muzikant.

Carlier startte ambitieus: nieuwe instrumenten, een opleiding ‘oude muziek’, nauwe samenwerking met Concertgebouw en Anima Eterna Brugge en een reddingsoperatie voor de bedreigde bibliotheek. Ambities en plannen genoeg, maar er kwam gaandeweg weinig tot niets van in huis. Zijn beleid om heel veel te doen in heel korte tijd schudde wel stevig aan de boom, maar oogstte vooral een verdeeld lerarenkorps. Bleek al snel dat Carlier niet uitmuntte in communicatie en evenmin door het leven stapte als bruggenbouwer. Binnenshuis kreeg hij af te rekenen met stevige oppositie die tot in de lokale pers werd uitgevochten. De (bij)naam ‘Assad’ ging vrolijk rond. Voor het stadsbestuur was de maat vol. Op de laatste dag van het vorige schooljaar werd de samenwerking stopgezet en werd de (tijdelijke) leiding toevertrouwd aan twee leerkrachten uit het huis: Michaël Vancraeynest en Mark Lambrecht.

Gouden handdruk

Carlier bleef echter niet bij de pakken zitten en diende een klacht in bij de Kamer van Beroep van het officieel onderwijs en die gaf Carlier zijn functie terug. Consternatie alom en toenmalig bevoegde schepen Pablo Annys (sp.a) noemde zich ‘ongerust over de toekomst van het Conservatorium’.

Hiermee geraakte ‘de affaire’ diep in het slop: een giftige sfeer, een verdeeld corps, het leerlingenaantal in vrije val en een dreigende malaise bij de start van een nieuw schooljaar. De Stad zette grote middelen in en kocht de vrede af met een ‘gouden handdruk’ die een eind maakt aan dit onverkwikkelijk verhaal. En om haar ambities met het Conservatorium kracht bij te zetten trekt de Stad ruim 4 miljoen euro uit voor de dringende restauratie van het hoofdgebouw, één van de vijf stadspaleizen die Brugge rijk is. Tijdens de werkzaamheden, gepland voor eerstvolgend schooljaar, worden de lessen ‘verhuisd’ naar andere gebouwen.

Richting 2.000 inschrijvingen

Ook bekend gemaakt: in Oostkamp is een nieuwe vestigingsplaats opgericht. Woordkunst-Drama en Muziek zullen er terechtkunnen. Het Conservatorium telt momenteel een honderdtal personeelsleden en plusminus 1.800 leerlingen, (waaronder opvallend veel meer meisjes dan jongens) en ambieert dit schooljaar 2.000 inschrijvingen. Over de benoeming van een nieuwe leiding wordt dit schooljaar nog geen beslissing genomen. In de marge hiervan noteren we ook nog een voorstel van de lokale N-VA om hier ‘voltijds secundair muziekonderwijs te organiseren, want ‘West-Vlaanderen is op dat vlak een blinde vlek’. (LF)

Twee kranten voor de prijs van één: de nieuwe EXit (299) en de AMOK-krant.

Niet te missen: *historicus Jan Dumoulyn heeft een nieuwe kijk op middeleeuws Brugge

*Luka Bloom viert 30ste verjaardag van ‘Riverside’ in het Concertgebouw

*Cactus Muziekcentrum serveert een stevige concertreeks in het najaar

*Krikkrak met speels parcours in de binnenstad

*en talloos veel meer….

(foto EDM)

Op zondag 27 oktober viert de Brugse concertenvereniging ‘De Negen Muzen’ haar 40^ste verjaardag met een jubileumconcert – met onder meer Barthold Kuijken en Bruggeling Ewald Demeyere – in hun nieuwe stek: het tuinpaviljoen van De Brug in de Hauwerstraat 3A. Een nieuwe zaal, een goede akoestiek en een jaarprogramma met vijf bijzondere concerten: De Negen Muzen gaat een nieuwe toekomst tegemoet.

‘Aperitiefconcerten’ is wellicht de enige concertvereniging in Brugge die kan terugblikken op een langlopend bestaan. Hun formule is dan ook vrij eenvoudig en zeer toegankelijk: een concert van één uur, gevolgd door een aperitief, een hapje en wat bijpraten. Netwerken heet dat vandaag.

Stichter en initiatiefnemers Roland Annys en Gerda Callant startten dit verhaal op 1 april 1979 in een achterafzaal van café Het Oud Handbogenhof in Sint-Gillis. Enkele maanden later al vond het eerste concert plaats. De leden van de vereniging kregen alle praktische taken voor de voeten geschoven. Van bij de start daagden gemiddeld vijftig muziekliefhebbers op, maar dat aantal groeide snel aan tot gemiddeld 120. Eventjes dreigde er roet in het eten toen een concurrerende concertvereniging de naam Aperitiefconcerten claimde, een zaak die snel juridisch spaak liep.

De programmering sloeg meteen aan bij een trouw publiek, met dank onder meer aan figuren als Robrecht Dewitte, de oprichter van Musica Antiqua (nu MAfestival) die elk jaar de laureaat van zijn muziekwedstrijd aanbood. De concerten hadden soms een vreemde bezetting zoals een baskwartet met vier contrabassen of een concert met jachthoorns, succes verzekerd.

In 1989, tien jaar na de oprichting, stond een vernieuwd bestuur klaar met onder meer Wilfried Deroo (ex-directeur van het Brugse Conservatorium) en Boudewijn Laleman. En weer was er de zoektocht naar een nieuwe zaal die leidde naar ‘De Zeven Torentjes’, een verhaal weliswaar ook van korte duur.

Excentrieke pianist

Een jaar later vond men onderdak in het Academie Hotel in de Wijngaardstraat. Daar noteerde Aperitiefconcerten het meest memorabele concert uit hun (toen nog) jonge geschiedenis: de heel excentrieke pianist Pierre Volondat, zeven jaar eerder de winnaar van de Koningin Elisabethwedstrijd. Met 300 bezoekers zorgde dat voor een recordbezetting.

Helaas moest in 1992 alweer uitgeweken worden naar een nieuwe locatie en die leidde naar het Crown Plaza Hotel op de Burg, een locatie waaraan ook wat nadelen verbonden waren.

Vandaag vindt Aperitiefconcerten plaats in het nieuwe bouwproject ‘De Brug’ in de Hauwerstraat, het voormalige politiekantoor. Ze organiseren vijf concerten per seizoen, telkens op de vierde zondag van de maand. Die vinden plaats in het tuinpaviljoen achter De Brug, een nieuw ‘Centrum voor het Vrije Denken’ dat de Brugse vrijzinnige verenigingen verenigt. (LF)

Het volgende concert vindt plaats op 24 november (met gitarist Yves Storms). Kaarten in voorverkoop bij muziekhandel Rombaux (Mallebergplaats 13-15) of telefonisch op 050-33 25 75. Tickets kosten 15 euro in vvk (aan de deur 17 euro) en zijn gratis voor kinderen onder de 8 jaar.

(foto Tim Theo Deceuninck)

Op zaterdag 26 oktober viert Brugge andermaal het jaarlijkse Iedereen Klassiek, hét feest van de klassieke muziek in de stad. Klara, Concertgebouw Brugge en Brugge Plus (i.s.m. het stedelijk Conservatorium), Stad Brugge en tal van andere Brugse partners slaan daarvoor de handen in mekaar. Iedereen Klassiek is daarmee een muziekfestijn voor iedereen. Blikvanger voor jong en oud is dit jaar de Torhoutse rapper Brahim die iets in petto houdt voor de Brugse stadsbeiaardier. Noteer: zo vier je feest met klassieke muziek.

 Klassiek voor al wie zich muzikant voelt

Iedereen Klassiek start de dag traditiegetrouw met een keur aan aria’s en koralen om mee te zingen. Verkies je een ander instrument dan je eigen stem, dan biedt de Sound Factory (Concertgebouw) soelaas. Op de Markt blaast een gigantisch tromboneorkest van 200 trombones (uit kunststof) een muzikaal feest op gang. In de voormiddag is er een korte gratis workshop waarbij je onder leiding van Mr. pBone himself een eenvoudig deuntje leert spelen. MNM-presentator/zanger Brahim en stadsbeiaardier Wim Berteloot krijgen ook een rol in dit muzikale verhaal. (Noot: vooraf inschrijven voor de workshop is nodig via info@bruggeplus.be, voorkennis of ervaring niet.)

Klassiek voor de jongste generatie

Ook families worden in de watten gelegd, met verkleedpartijtjes met pruiken en pofbroeken à la Mozart, knutseltafels en speelhoeken in de Lantaarntoren van het Concertgebouw of een swingend familieconcert met het Ebonit Saxofoonkwartet.

Klassiek voor shoppers en foodies

Iedereen Klassiek Boetiek, de queeste naar de Brugse etalage met het zwierigste klassieke jasje gaat verder. Stem zelf via brugge.be/etalage op je favoriete winkelraam-met-Beethovenflair en maak kans op een cadeaubon. In De Republiek heerst de piano, met jonge virtuozen Mirek Coutigny en Fulco Ottervanger in een verrassend decor. Je vindt er ook de luisterinstallatie Oorveeg van Benne Dousselaere & Thomas Smetryns.

Klassiek voor genieters

Beloofd: Scandinavisch vuurwerk door vaste gast Brussels Philharmonic of sluimermuziek in de kloosterkapel van de Godelieveabdij. Proef van de uitzonderlijke mix van Indiase raga’s, Arabische melodieën en melancholische stemmingen van Marin Marais of ontdek de mannen die het hart van Clara Schumann wisten te veroveren.

 Klassiek voor avonturiers

Het Sphⱻre Trio belooft percussie én spektakel. Het Ataneres Ensemble gaat voor Muziek bij Markante Momenten. Samen met videografe Karen De Meyer brengt het een audiovisuele terugblik op de 20e eeuw. Alle zintuigen worden verwend tijdens het ‘Op rozen’-programma, terwijl ‘Rien à voir’ in de Sint-Jakobskerk de zintuigen voorbij gaat. Karl Meesters wordt immers langzaam blind en vertelt over zijn tocht van vallen en opstaan. Het Vlaams Radio Koor vult aan waar woorden te kort schieten, met muziek. Een concert van zien, nog meer horen en vooral: voelen.

Klassiek aan huis

Niet iedereen heeft de kans om op 26 oktober naar de Brugse binnenstad af te zakken. Daarom laten geëngageerde ensembles Traffik Klassik, Duo Adentro en Artis Dulcedo noten waaien in centra voor zieken en zorgbehoevenden. Radiozender Klara volgt de feestelijkheden van Iedereen Klassiek op de voet en brengt ze de huiskamer binnen. (LF)

Belangrijk: Iedereen Klassiek is een gratis evenement. Plaatsen kunnen niet op voorhand gereserveerd worden (met uitzondering van de trombone-workshop). Er is toegang tot de activiteiten voor zover er plaats is. Op sommige locaties is het aantal plaatsen beperkt.

http://www.klara.be/iedereenklassiek

(foto EDM) 

De voorbije zomer hield ze een siësta, met uitzondering van deelname aan Bomboclat, het Caraïbisch muziekfestival in Zeebrugge. Vandaag staat ze terug op scherp, want de uitnodigingen voor spreekbeurten en columns tikken weer aan. Concertgebouw Brugge strikte haar als seizoensdenker, een deelname die past in het jaarthema ‘Ik ben weer velen’. Om een stevig standpunt zit Dalilla niet verlegen, u bent gewaarschuwd. Op haar programma, vooral ‘talks’ met creatievelingen allerhande, met mensen die ze interessant vindt.

EXit: Uw deelname aan Bomboclat was een van de betere momenten van dit sympathieke festival.

Dalilla Hermans: ‘Dit jaar zat werkelijk alles mee: schitterend weer en uitverkocht, in tegenstelling tot vorig jaar toen het festival uitregende. Ik had er een eigen hoekje in open lucht. Mijn functie was onder meer om de spirit van het festival te bewaken. Bomboclat is meer dan dans en drank en de formule heeft gewerkt. Dat heeft natuurlijk te maken met de programmering van de artiesten en de sfeerschepping, maar wie er was stond er voor open. Er heerste een gemeenschapsgevoel. Wie er was, heeft zo’n beetje dezelfde visie op de wereld.’

EXit: U bouwde het voorbije jaar een rustperiode in. Hoge nood?

Dalilla: ‘Zeker, en dat lukte wonderwel gelukt. 2018 was veel te hectisch, extreem zelfs. Ik genoot nog na van deelname aan De Slimste Mens, mijn eerste en tweede boek lagen in de rekken, ik hield 104 spreekopdrachten én ik had een baby van zes maanden. Heb toen thuis beloofd: dat doen we nooit meer. 2019 verliep rustig.’

EXit: Bent u een schrijfster of een geëngageerde mediafiguur?

Dalilla: ‘Die twee zaken lopen door elkaar, maar mocht ik de keus en bijbehorende verdiensten hebben, dan schrijfster. Ik word daar het meest gelukkig van, daar haal ik de meeste energie uit. Door te schrijven leer ik mezelf beter begrijpen, het soort begrijpen dat ook dagboekschrijvers ervaren.’

‘Door een zomer lang on hold te zijn, merkte ik wel dat het nieuws harder binnenkwam. Daarom ben ik blij met de regelmaat van de column. (LF. 14-daags in De Standaard). ‘

EXit: Met de pen in aanslag keerde ook de kritiek terug?

Dalilla: ‘Die kritiek komt er sowieso en heeft weinig te maken met wat ik schrijf. Er is natuurlijk het onderscheid tussen de gefundeerde kritiek van de krantenabonnee en de grove praatjes van die andere groep op sociale media. Die hebben voldoende aan een foto en een titel om tekeer te gaan. Het maakt dat piepkleine segment van de bevolking niet uit wat ik zeg.’

EXit: Dit jaar pakte u voor het eerst uit met een roman, Black Out, die werd aangekondigd als een ‘thriller’.

Dalilla: ‘Welk genre het precies is, is voor interpretatie vatbaar. Het gaat over moord, maar is zeker geen klassieke thriller.     Lezers van thrillers zullen hier niet de spanning vinden van een klassieke thriller. Het boek vertelt over de moord op een jonge activiste en een vleesgeworden internettrol die de ultieme stap zet. De ontvangst in de pers was globaal positief. Natuurlijk zijn er nog ‘werkpunten’, want dit is de eerste keer dat ik fictie schreef. De Nederlandse uitgeverij (Horizon) steunde mij volop. Ik werkte er met een fijn team, geen dwingelands.’

EXit: Als ‘seizoensdenker’ van het Concertgebouw werkt u voor een ‘wit’ en ouder publiek. Dat wordt wennen?

Dalilla: ‘Let op, ik was totaal verrast toen Jeroen Vanacker (LF. artistiek directeur) mij uitnodigde. Ik wist niet hoe de formule werkte. Van het Concertgebouw kende ik alleen de clichés, maar ik ben geschrokken van het feit hoeveel hier gebeurt. Ik had ook de seizoensvoorstelling meegemaakt en het publiek leek mij daar heel open en dat is het enige dat je nodig hebt om een ervaring interessant te maken. De leeftijd van het publiek maakt niet uit. Het feit dat ze bij hun (seizoens)keuze bij mij uitkwamen, zegt ook iets over de manier waarop ze naar buiten kijken. Ik vind het hier fijn werken en het team is heel divers en jong.’

EXit: Identiteit en diversiteit zijn twee thema’s waar u graag op borduurt. Hoe reageert de cultuursector daarop?

Dalilla: ‘De cultuurwereld blinkt uit in identiteit, maar niet in diversiteit en dat geldt ook voor andere sectoren. Er is nochtans veel goodwill en goesting om een divers publiek aan te trekken, maar het blijft een moeilijke oefening. Er blijft veel werk op de plank. En misschien zijn sommige cultuurhuizen, en ik reken daar het Concertgebouw niet bij, veel te snel tevreden met hun programmering. Het is een proces dat van binnenuit moet gevoed worden. Ze moeten zich de vraag stellen: wat maken wij en voor wie?’

EXit: U richt uw pijlen ook op de media.

Dalilla: ‘De media an sich zijn niet goed bezig. Als zij diversiteit beperken tot een aantal grote namen met een migratieachtergrond is dat niet genoeg. Kijk naar de redacties, bemand door wit en hoogopgeleid. Daar is niks mis mee, ik ben zelf getrouwd met een blanke man (LF. uit Brugge), maar ‘de beslissers’ zijn altijd dezelfde mensen. Daardoor worden hele muziekgenres niet gehoord en gezien. Het wordt onbekend gemaakt.’

‘De grote fout die zowel de media als de culturele wereld maakt, is dat ‘de markt’ waarover ze spreken alleen ‘de markt’ is die ze kennen. Ze beseffen niet dat er veel mensen zijn die niet in dat klassieke vakje horen. Ik hoor de sector vaak klagen ‘ze komen niet naar ons’, wel, programmeer eens iets die deze gekleurde groep aanspreekt.’

EXit: Laten we positief eindigen: wat is uw boodschap?

Dalilla: ‘Ik heb een heel concreet doel, al klinkt het misschien een beetje soft: laat ons terugkeren naar de rede. De mensen willen samenleven en samen wonen.’

‘Seizoensdenker zijn van het Concertgebouw, theaterteksten schrijven, columns schrijven, in gesprek gaan met anderen, dat zijn allemaal zaken die enorm veel energie en hoop geven en waar ik veel meer mee bezig ben dan eender welke negatieve commentaar.’ (LUC FOSSAERT)

Dalilla Hermans, Black Out, uitg. Horizon.

 * Dalilla is actief in het Concertgebouw op 8.11, 26.1, 8.2 en 27.2 (zie www.concertgebouw.be)

* Dalilla is geboren in Ruanda, maar groeide op in de Kempen. Woont nu in Berchem.

* Getrouwd met de Brugse rapper Willem Blontrock.

* Wonen in Brugge staat op het wenslijstje.

Recent gaven Bart Geernaert van De Republiek en Lennart Claeys van het Brugse architectenbureau Dertien12 toelichting bij het ambitieuze project van de Stadsrepubliek. Belangstellenden konden deelnemen aan een speciale rondleiding door het Schouwburgkwartier, met zijn vele mogelijkheden voor de toekomst. Eric Van Hove was erbij en brengt verslag uit.

De Brugse stadsgids Maarten Noë nam (tijdens de jongste OMD) ons gezelschap op sleeptouw, en deed dat voortreffelijk. Het vroegere Schouwburgkwartier wordt nu in menige publicatie herleid tot een soort hoerenbuurt avant- la-lettre, maar in de praktijk was het anno 1865 nog altijd een belangrijke handelswijk: misschien niet meer zoals in de middeleeuwen hét mercantiele centrum van Brugge, want dat was met de aanleg van de Handelskom en de bouw van het eerste station van Brugge wel wat verschoven. Maar goed, in de buurt waren er inderdaad welgeteld vijf ontuchthuizen en de plaatselijke legercommandant liet er uit vrees voor ziektes en/of relletjes wel regelmatig patrouilleren, maar anderzijds was het toch ook nog altijd een wijk met een goeie sociale en ruimtelijke mix. Ga maar eens kijken naar de mooi opgebouwde tentoonstelling over 150 jaar Stadsschouwburg in het Arentshuis.

Ook nu nog is het hele gebied ten noordwesten van de (Grote) Markt van Brugge – laten we gemakshalve zeggen: de buurt van De Republiek – een plek in de stad waar men een heel eigen mix heeft van stadsbewoners, stadsgebruikers én stadsbezoekers. Hier niét zoals in de gouden driehoek, waar het toeristisch bedrijf de overhand genomen heeft op het gewone leven in de stad, maar anderzijds toch ook nog wat anders dan die oude woonbuurten à la Sint-Gillis en Sint-Anna, waar de tijd wat stiller is blijven staan en je niet direct meegezogen wordt in een stedelijke dynamiek.

Vertrekpunt

Die plek dus, dat wordt ons vertrekpunt. En dan gaan we op wandel, van de Stadsschouwburg naar Hof Bladelin in de Naaldenstraat: enige jaren geleden zag Rik Torfs dat wel zitten als pied à terre van de K.U. Leuven in Brugge, maar toen zijn opvolger Luc Sels enige jaren later de rekeningen inkeek, ging dit plan terug naar af. En dus blijft het nu uitkijken wat er in de toekomst te gebeuren staat met dat prachtige stadspaleis, ooit één van de belangrijkste Europese filialen van de Florentijnse bankiersfamilie de Medici. Nu huizen daar nog twee oude, eerbiedwaardige zusters en van hen kreeg onze stadsgids de sleutels mee waarmee je juist om de hoek, in de Grauwwerkersstraat, een poortje kunt binnengaan. Wie hier ooit langs fietste, heeft zich zeker al eens afgevraagd wat er achter die muren wel verscholen ging. Welnu, op zo’n rondleiding krijg je het antwoord: een prachtige binnentuin, met prieeltje, fruitbomen en paden, alles piekfijn onderhouden. Een heuse oase in de stad.

Hoe zou zo’n juweeltje nu meer en beter gebruikt kunnen worden?

Dàt zijn vragen voor het project van de Stadsrepubliek. Zoals men dat ook kan vragen over de schepjes aan het eind van de straat, over het Sint-Jakobsplein dat nu voor amper twaalf geparkeerde wagens wel op een autokerkhof lijkt, of over de verloederde binnenruimtes in de schaduw van het Prinsenhof, of het binnenplein van het stedelijk Conservatorium: officieel een openbare plek, maar door zeer weinig Bruggelingen gekend of bezocht. Wat met De Republiek, wat met de Biekorf, waar het cultuurcafé van zilveren Noël (Van Oyen) toch ook tijdens de dag een uitnodigende plek zou kunnen worden voor al wie de bib of de stad intrekt?

Bonbonnière

En dan heb je natuurlijk nog de Stadsschouwburg zélf, inmiddels 150 jaar jong. De brede parallelstraten rond de Schouwburg lopen er momenteel nog wat slonzig bij, de afgelopen maanden zorgde URB EGG ter plekke wel voor wat animatie, al hoorde je bij een aantal mensen toch ook wel de klacht dat het dit jaar een wat tochtige plek was, vooral de dagen dat het zonlicht er niet echt doorkwam. Op zo’n dagen zou je natuurlijk graag kunnen terugvallen op de Foyer van de Stadsschouwburg, die eigenlijk alles in huis heeft om tot een waar Grand Café van Brugge uit te groeien. Maar in tegenstelling tot haar eerbiedwaardige leeftijdsgenoot de Bourla in Antwerpen, is de Foyer in Brugge tijdens de dag niét open voor al wie er pakweg een koffie met gebakje zou willen nuttigen. Mag ik dit zonde vinden?

Ok, Peter Devisch geeft in een vriendelijk mailtje wel mee dat vorig jaar van september tot half mei er 147 dagen activiteiten waren in de Foyer: inleidingen, pauzes, persconferenties, workshops, etc… en verder ‘ook nog zeven dagen verhuring aan Foyeruitbater voor bedrijven en congressen, maar geen particuliere verhuur mogelijk.’ Dat is alvast genoteerd. Maar, plus est en vous, zou ik zo zeggen, Dertien12 gaf eerder al schetsen vrij waarin ze de droom van een Grand Café met eigen, afzonderlijke toegang en terras meteen concreet maakten. Voorlopig zijn dit nog (verre?) dromen, maar wie hier ooit een piepjonge en (toen nog) hyperzenuwachtige Martine Tanghe in de hoogdagen van VAKA (Vlaams Aktiecomité tegen Atoomwapens) voor een …bomvolle zaal een debat met de Vlaamse partijvoorzitters in goede banen zag leiden, die weet dat die Foyer ook een uitgelezen plek zou kunnen vormen voor grote maatschappelijke debatten in de stad.

Kortom, het hele Schouwburgkwartier is een kwartier bij uitstek waar men voor de nabije of verre toekomst nog heel wat dromen kan projecteren: het delen van ruimtes, het delen van ideeën vooral. Wat ooit door Jorijn Neyrinck als een uitdagend Stadsportaal was opgestart, is inmiddels een heus Vlaams stadsvernieuwingsproject geworden, met inmiddels ook 2 miljoen euro Vlaams geld.

Deelplannen

Eigenlijk is dat zelfs iets dat niet alleen voor het Schouwburgkwartier of de Stadsrepubliek zou moeten gelden, je zou dat ook naar de hele stad kunnen doortrekken. Dat was trouwens oorspronkelijk ook zo voorzien in het structuurplan begin jaren zeventig, bij de start van Groot-Brugge: eerst zou men in de binnenstad pand per pand heel precies in kaart brengen, daarna zou men deelplannen met noodzakelijke ingrepen per stadskwartier opmaken om dan daarmee terug te koppelen naar de algemene beginselen van het structuurplan. In de praktijk werd er enkel van het eerste echt werk gemaakt: die inventaris pand per pand kwam er, weinig steden in België zijn zo goed gedocumenteerd over hun eigen huizenpatrimonium als Brugge, maar de deelplannen die verdere ingrepen in de wijken moesten kaderen, zijn met de jaren weggevallen of naar de achtergrond verwezen.

Gevolg? Brugge is zeer goed geëquipeerd om individuele aanvragen of kleine bouwprojecten met zorg te begeleiden, en doet dat ook, maar voor structurele of gewoon inventieve ingrepen in de wijken missen we gewoon de juiste instrumenten: hier geen stadsontwikkelingsbedrijf bijvoorbeeld, wat in bijna alle andere Vlaamse centrumsteden een onmisbaar instrument is waarmee de overheid ook sturend optreedt in de ruimtelijke ordening. Ok, zo’n stadsontwikkelingsbedrijf is maar een middel, daar gaat het nu niet om, wat telt is dat de overheid hier ook een sturende taak heeft en dat je je ruimtelijke ordening niét aan de vrije markt overlaat. Vooreerst is die vrije markt voor al wie niét tot de middle of de upper class behoort, helemaal niét vrij. Maar bovendien mis je zo kleine, maar betekenisvolle impulsen die nooit van de privé komen, maar die buurten en wijken soms een heel nieuw leven kunnen doen leiden.

Waterponton

Denk maar even terug aan het waterponton van atelier Bow-Wow en Dertien12 aan de Sint-Annarei tijdens de eerste Triënnale, enkele jaren geleden: hoe zo’n kleine ingreep meteen de beleving van een heel traditionele omgeving in een handomdraai kon veranderen: waar de Spiegelrei en de Spinolarei normaal alleen nog toeristische vaarroutes zijn, werd dat ponton op het water nu in een mum van tijd de rendez-vous- en belevingsplek van heel wat jongeren die in de buurt school lopen. Waar Brugge een oud imago heeft en het toeristisch circuit ook helemaal in traditionele zin opgevoerd wordt, werd één van de oudste elementen van de stad, namelijk het water van Brugge, nu opeens een kans: een plek waar het jonge volkje gewoon kon chillen en zonnen en een frisse duik nemen: de stad als een plek waar weer wat te beleven viel, niet enkel als een toeristisch postkaartje…

Die ingesteldheid, deze manier van werken zou men nu opnieuw in de ruimtelijke ordening moeten kunnen doortrekken: wijken en buurten niet enkel zien als mooie, maar versteende relicten uit een ver verleden, maar als plekken waar men mits wat durf en verbeelding weer heel wat mogelijkheden tot leven kan roepen. Komaan dan, ook een lange tocht start met een eerste stap. Laat de uitnodiging voor de Stadsrepubliek niet links liggen, laten we daar alvast de kansen grijpen die dit boeiende stadskwartier onmiskenbaar in zich heeft. En laat dit dan de aanloop zijn naar een meer structurele aanpak in de ruimtelijke ordening, die terug aanleunt bij de ambitie van de deelplannen van vroeger: de stad is wat we er zélf van maken.

Het oude structuurplan van 1972 begon overigens met een mooi citaat van Aldo van Eyck: ‘Een stad die de creatieve potentie en de spontane initiatieven van haar bewoners uitsluit en alleen weerspiegelt wat mensen erin doen en niet wat zij er zelf voortdurend aan doen, aan toevoegen en veranderen, schakelt zichzelf uit – sterft.’

We zijn inmiddels een halve eeuw verder, wie neemt de draad terug op: verbeelding aan de macht? (ERIC VAN HOVE)

De tentoonstelling over ‘150 jaar Koninklijke Stadsschouwburg Brugge’ in het Arentshuis loopt nog tot zondag 1 maart 2020

(fotoEDM)

 Een boek in eigen beheer? Als uitgevers geen interesse tonen, blijft het de droom van menigeen die zijn naam wil vereeuwigd zien op de cover van zijn literaire pennenvrucht. De jongste aanwinst op de EXit-tafel is ‘Niets is wat het lijkt/ Het witte dorp van Vicky Boerjan (afkomstig uit Lissewege) die publiceert onder haar nom de plume Bo Vickery.

Vicky Boerjan was indertijd kabinetschef van gouverneur Carl De Caluwé, maar een lang aanslepende burn-out en een rustperiode bracht haar op het idee van het schrijven van een thriller. In de hoofdrol Lissewege en de (eeuwige) schat van de Tempeliers, die indertijd al naar boven werd gehaald door de Lisseweegse veelschrijver en jeugdauteur Johan Ballegeer.

Het verhaal telt twee verhaallijnen met zowel een seriemoordenaar als een vrouwelijke commissaris in de hoofdrol. De kille doder moordt er vrolijk op los, in Lissewege nota bene, en spiegelt zich daarvoor op de zeven hoofdzonden, gebaseerd op het werk van Dante Alligherie. Hierdoor piept natuurlijk ook de bekende film Se7en aan het venster met zijn zeven moorden, gebaseerd op de zeven hoofdzonden.

De tweede verhaallijn gaat over de zoektocht naar het geheim van de Heilige Graal, de vermeende schat van de Tempeliers. Er wordt een geheim getal ontdekt in de kerk van Lissewege waarin, volgens de auteur, veel elementen verwijzen naar de schat.

Fictie? Realiteit? De auteur laat het antwoord aanvankelijk in het midden, maar beklemtoont uiteindelijk dat het boek ‘pure fictie’ is. De lezer moet het stellen met ‘De werkelijke schat ligt in jezelf’. Voor de fans. (LF)

Niets is wat het lijkt/ Het witte dorp, Bo Vickery (bestel via site BookSpot.be

 (foto EDM)

‘Ik heb in mijn leven veel kansen gekregen, maar wel allemaal zelf afgedwongen’

Tromgeroffel! Het jaar 2019 wordt een speciaaltje voor drummer en Metronoomdirecteur Steven Van Havere (°1969), want hij mag voor diverse gelegenheden de verjaardagstaart aansnijden: hij werd in september vijftig jaar (Abraham klopte op de deur) en het is precies twintig jaar geleden dat hij met zijn band Arid de succesvolle debuutplaat ‘Little Things of Venom’ uitbracht. Beide verjaardagen zijn goed voor concerten, waarvan twee in de AB in Brussel (29 en 30/11) en een in de Koninklijke Stadsschouwburg Brugge (19/10), ook al een jarige.

 Onder de noemer ‘The summer of 69’ vindt op zaterdag 19 oktober het verjaardagsconcert van en voor de Brugse drummer plaats. ‘Op die avond maak ik deel uit van de Metronoomband en speel ik samen met een aantal gasten die in de laatste drie decennia mijn muzikaal pad hebben gekruist, allemaal nummers uit 1969, mijn geboortejaar’, zegt Steven Van Havere. ‘Wat een ongelooflijk jaar was me dat, zeg! Sla er de geschiedenisboeken maar eens op na en kijk wat er in die 365 dagen allemaal is gebeurd, van een maanlanding tot een Belg die de Tour de France heeft gewonnen. En de muzikale productie in 1969 was ook een grand cru: platen van The Beatles, The Rolling Stones, Led Zeppelin, Neil Young, The Who, Bob Dylan… Ik beschik over een zeer weelderige keuze aan toffe nummers om de avond in te kleuren, met topmuzikanten aan mijn zijde. Het concert past ook perfect in het nieuwe festival ‘Nothin’ But Covers’ van Cultuurcentrum Brugge. In de maand oktober zullen verschillende Brugse bands 150 covers in diverse cafés spelen, dit als eerbetoon aan de Koninklijke Brugse Stadsschouwburg die 150 jaar wordt. Het komt allemaal samen.’

EXit: Sinds de opstart van je muziekschool Metronoom in 2012 stond het actief drummen bij jou eerder op een laag pitje?

Steven Van Havere: ‘Ja, het vele werk in de school slorpte me helemaal op. Ik had mijn actieve muzikale carrière min of meer begraven, maar dankzij het Cultuurcentrum Brugge kreeg ik de kans om in 2017 te spelen tijdens de Brugotta Awards. Dat beviel me weer zo goed dat ik daarna op de twee Tribute-avonden voor Madonna (2018) en Tom Waits (2019) met plezier weer achter het drumstel ben gekropen.’

EXit: Herinner je je eerste liefde voor de drum nog?

Steven: ‘Ja, ik kreeg een trommeltje als Sinterklaascadeau en daarna is een trommel of drum nooit meer uit mijn leven geweest. Ik kan me zelfs geen moment meer herinneren zonder dat muziekinstrument. Ik ben autodidact, ik heb nooit les gevolgd, maar ik had wel een goed gevoel voor ritme en timing.’

EXit: Zegt de directeur van een muziekschool…

Steven (lacht): ‘Ha, correctie, ik ben wel naar het Conservatorium geweest, maar ik heb het daar maar enkele weken volgehouden. De manier van lesgeven daar was geen spek voor mijn bek. Hoe geoefend? Enkele workshops bijgewoond en vooral veel meespelen met muziek. Mijn eerste elpees van The Police, Blondie, Deep Purple en Tubeway Army heb ik grijsgedraaid. Oefening baart kunst. Logisch, want wat je graag doet, doe je veel. Zelf geloof ik meer in hard werken dan in talent. Wie een uur per dag oefent, zal meer progressie maken dan iemand die enkel op zijn talent teert.’

EXit: Wat vonden ouders en buren daarvan?

Steven: ‘Geen probleem mee, mijn ouders konden dat perfect verdragen, mijn moeder moedigde me zelfs aan. Mijn vader was havencommandant en wij woonden aan de hoek van de Coiseaukaai in een huis met drie verdiepingen. Als ik boven speelde, hadden ze beneden geen last van mijn drumuitspattingen. De nieuwe generatie heeft het nu beter, want met die digitale drums kun je het volume veel beter regelen.’

‘In mijn puberjaren was ik helemaal into hardrock en dweepte ik met idolen als Ian Paice, Keith Moon, John Bonham en Zak Starkey, de zoon van Beatles-drummer Ringo Starr. Zulke mensen zijn belangrijk om je liefde voor muziek aan te zwengelen.’

EXit: Op je 24^ste had je een ‘lucky break’, want je mocht beginnen als drummer bij Gorki.

Steven: ‘In het voorjaar van 1993 ben ik bij Gorki terechtgekomen. Ik hoorde via bassist Erik Van Biesen, met wie ik in de groep Diamond Dogs zat, dat zanger Luc De Vos op zoek was naar een nieuwe drummer om een reeks optredens af te werken. De audities vonden plaats in de Gentse Vooruit. Die dag deed ik zelfs twee audities, want manager Noelle Vanhelsuwé had ook nog Wigbert Van Lierde onder zijn hoede. Het verrassende nieuws was dat ik bij alle twee mocht beginnen, maar ik koos voor Gorki. We zijn er razendsnel ingevlogen, want enkele maanden en vele optredens later zaten we al in Dakar (Senegal) voor de opname van de cd ‘Hij Leeft’.’

EXit: Het verhaal van Arid dat voor jou al in 1997 startte, zou nooit mogelijk geweest zijn zonder Gorki. Het was namelijk Vos die jou eigenlijk heeft aangespoord om bij Arid te gaan drummen…

Steven: ‘Ja, op aanraden van Vos klopte ik bij Jasper Steverlinck aan en bleef ik plakken. Ah, Vos heeft zich dat niet beklaagd, hij was een toffe mens die een ander het geluk gunde en ik heb zes fantastische jaren meegemaakt met Gorki. Met Arid gingen we meteen van start om een repertoire te maken. We kregen vrij snel een platencontract en namen in 1998 onze debuutplaat ‘Little Things of Venom’ op om het jaar daarop uit te brengen. We zaten bij het Brusselse platenlabel Double T Music en dat waren gouden tijden. Het label trok serieus de portefeuille open voor ons. We mochten zelfs drie videoclips opnemen, al kostte dat samen meer dan 120.000 euro. Het avontuur van die platenrelease, de buitenlandse tournees met onder meer Counting Crows, jezelf zien op MTV… We hadden echt het gevoel dat we de wereld aan het veroveren waren. Dat gevoel…, dat was een van de mooiste periodes in mijn leven. Ik was toen 29 jaar. Bij Gorki was ik de benjamin, bij Arid was ik de ancien.’

EXit: The sky was the limit, maar dan…

Steven: ‘We zaten op een rollercoaster, maar opeens begon die te haperen. We hadden de pech dat Double T Music overgenomen werd door Sony. Vanaf dan is het misgegaan. We werden plots ‘degradeerd’ tot een Beneluxgroep. De budgetten gingen naar beneden en die grote internationale ‘mindset’ was volledig weg. Voor ons was dat een grote teleurstelling, want we hadden overal in de wereld gespeeld. De grote internationale doorbraak voor Arid is daardoor uitgebleven. In België hebben we wel alles meegemaakt wat mogelijk was voor een groep van onze status: mooie concerten, grote festivals, gouden platen… We kijken met trots terug op onze muzikale geschiedenis.’

EXit: Toen Arid een rustpauze inlaste, kon je je drumkunsten kwijt bij Hooverphonic, een andere topgroep.

Steven: ‘In 2006 hebben we met Arid nog een plaat gemaakt, maar Jasper was toen ook al bezig aan een solocarrière en ik kon letterlijk aan de slag bij Hooverphonic. Ik heb het geluk gehad dat ik dit vijf jaar kon combineren. Een schitterende periode, we speelden enorm veel concerten. Het was een tijd van veel vliegen en op tourbussen zitten. Op een bepaald moment vielen de agenda’s samen en moest ik de keuze maken. Aangezien ik een derde was van Arid, heb ik voor die groep gekozen. Bij Hooverphonic was ik gemakkelijker inwisselbaar. Ik heb in mijn leven misschien veel kansen gekregen, maar ik heb ze wel allemaal zelf afgedwongen.’

‘In 2012 speelden we ons laatste concert op de Lokerse Feesten. We hadden het gevoel dat het verhaal van Arid verteld was en dat we beter op een mooi moment konden stoppen. Al hadden we wel afgesproken dat we ons debuutalbum na twee decennia zouden ‘vieren’. Dat moment is er straks eind november, in de Ancienne Belgique met twee concerten in de Rewind-reeks. Ik kijk er geweldig naar uit, want zoals ik al zei, heb ik het plezier van het spelen herontdekt.’ (ADC)

www.ccbrugge.be en www.metronoom.be

Onder de vleugels van KAAP mag de jonge Brugse drummer Kobe Gregoir (24) de affiche voor een volledige concertavond samenstellen, waarbij drie verschillende bezettingen aan bod komen . Kobe koos er onder andere voor een aantal jonge bevriende muzikanten uit de Haagse jazzscene naar Brugge te brengen. Een proevertje van wat zich op jazzpodia afspeelt in de bestuurlijke hoofdstad van Nederland kan men op vrijdag 18 oktober gaan beluisteren in De Werf. Daarnaast heeft KAAP met nog twee concerten in De Werf een goedgevulde affiche voor de maand oktober.

Kobe Gregoir was een erg prille tiener toen het muziekvirus zich onder zijn huid nestelde. Na de plaatselijke jeugdmuziekschool in Assebroek trok hij op zijn vijftiende naar de Kunstacademie van Knokke waar – lang voordat zoiets in het Brugs Conservatorium geduld werd – jazzdocenten aan de slag waren. Daarna zette hij zijn opleiding verder aan de kunsthumaniora MUDA (Gent) en liet zich daar in zijn verdere ontwikkeling begeleiden door muzikanten die zich inmiddels al stevig op het pad van de ervaring bevonden : Lander Gyselinck, Lionel Beuvens, Bruno Catellucci, Antoine Pierre…

Den Haag vandaag

Sinds september 2015 studeert Kobe aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Hij laat er zich verder opleiden door Erik Ineke, Felix Schlarmann, Stefan Kruger. Het is in die Haagse biotoop dat Kobe kennismaakte met een paar jonge muzikanten die ondertussen al onder de naam Sitting Horns het podium opzochten. Componist/saxofonist Kasper Moliin (Denemarken) neemt in deze band het voortouw. Daarnaast vinden we Simon Kalker (NL) op contrabas, Magnus Baugis (Letland) op trompet en op vocals, en Ukko Heinonen (Finland) op tenor sax. Deze laatste prominent aanwezig op het podium : de ‘Peter Sagan’ van de sax mag ik graag over hem denken, omwille van de combinatie van streven naar professionaliteit, ongedwongen speelsheid en een vleugje aanstekelijke nonchalance. Sitting Horns was al een aantal keer te gast in 27b flat in Brugge, op 9 maart jongstleden nog ter gelegenheid van de release van hun eersteling ‘Horns that sit’. Deze jonge band met groeimarge opent de concertavond.

Na Sitting Horns is het de beurt aan het Claudio jr. De Rosa 4tet. De uit Napels afkomstige saxofonist De Rosa releaste in mei 2017 de in Nederland opgenomen eersteling ‘Groovin’Up!’ (Incipit Records). Een paar muzikanten die deze opname mee tot stand brachten delen het podium voor dit concert in De Werf om te komen tot een kwartet dat een afwisseling van lyrische en dynamische momenten belooft.

Afsluiten doen we met het Bruteleiir Collectiif, een sextet samengesteld uit jonge Belgische, Franse en Nederlandse jazzmuzikanten : Ambroos De Schepper (altsax), Sylvain Debaisieux (tenorsax), Pierre-Antoine Savoyat (trompet), Simon Groppe (piano), Matteo Mazzu (bas) en – de link naar Nederland – Denis Baeten (drums), allen twintigers. Te ontdekken jeugdig enthousiasme!

Het verscheiden van de tijd
Enkele dagen daarvoor, op woensdag 16 oktober, krijgt De Werf het Giovanni Guidi Quintet over de vloer. In maart van dit jaar werd op het ECM-label het album ‘Avec le temps’ uitgebracht, een titel verwijzend naar het gelijknamige nummer dat in 1969 door de toen al 53-jarige Léo Ferré gecomponeerd werd, en dat als melancholisch onderwerp het verscheiden van de tijd heeft en het verlies dat dit met zich meebrengt. Naast Giovanni Guidi op piano vinden we Francesco Bearzatti op sax, Roberto Cecchetto op gitaar, Joe Rehmer op contrabas en Joao Lobo op drums. Naast de interpretatie van het titelnummer van Ferré hoort u op deze concertavond eigen werk van de 34-jarige Guidi zelf. In het nummer Tomasz wordt hommage gebracht aan de vorig jaar op 76-jarige leeftijd overleden Poolse trompettist Tomasz Stanko.

Tot slot is het ook uitkijken naar vrijdag 25 oktober. Dan komen niemand minder dan Dave Douglas (trompet) en Uri Caine (piano) in duo naar De Werf. Twee kleppers van formaat die ongetwijfeld in de kortste keren zullen zorgen voor een uitverkocht huis.(RUDI VANMARCKE)

http://www.kaap.be

(foto Evelien Van Rijn)

Zo vaak pakt het Concertgebouw niet uit met een grote opera, maar dit gemis wordt nu goedgemaakt met een dubbelslag op 18 en 19 oktober. Niet te missen deze Don Giovanni met een toporkest en top-uitvoerders.

 De story Don Giovanni is wijd en zijd bekend. Een gewiekste verleider die zijn verdiende loon krijgt, daar houden we van. In de handen van Mozart en librettist Lorenzo da Ponte werd het verhaal van deze don juan éen van de grootste opera’s in de muziekgeschiedenis. In Concertgebouw Brugge maken een droomcast en een legendarisch orkest zich op voor een concertante uitvoering (‘opera zonder poppenkast’) van dit spannende drama.

Wervelende muziek

Het Weense wonderkind gaat in deze opera met verve alle boekjes te buiten. Op hoogst geraffineerde wijze vermengt hij de ‘opera seria’-stijl van de hogere klasse met de komische ‘opera buffa’ die voor het gewone volk bedoeld was. Personages als Elvira, Anna en Ottavio krijgen lyrische muzikale passages toebedeeld, terwijl speelse melodieën de karakters van Zerlina, Leporello en Masetto verklanken. Het grote dansfeest op de bruiloft van Zerlina vormt een bijzonder staaltje van Mozarts muzikale vernuft. Heel ingenieus schrijft hij door de zang heen voor elk wat wils: een menuet voor de adel, een snelle dans waarop Don Giovanni nota bene de bruid zelf wil paaien en een volksdans waarop de bruidegom zijn dansbenen toont.

Een wijze moraal

Genieten van de liefde en het leven, zonder je te bekommeren om de stoet van gebroken harten die je achterlaat; het is even verdorven als aantrekkelijk. Maar de kruik gaat zo lang te water tot ze barst. Mozart en Da Ponte laten hun protagonist genadeloos ten onder gaan. Wie laatst lacht, best lacht, zo leren zowel Don Giovanni als het publiek.

Supersterren in spe

Elk muzikaal genre heeft zo zijn absolute vedetten, en deze uitvoering van Mozarts meesterwerk wordt gedragen door zo’n onbetwist dreamteam. Jonge, verrukkelijke stemmen als André Morsch, Paula Murrihy of Katharine Dain staan op de rand van hun wereldwijde doorbraak. Zo jong als de solisten zijn, zo ervaren is het orkest (‘Orkest van de Achttiende Eeuw’) dat hen begeleidt. (HP/LF)

vr 18 & za 19 oktober om 19.30 uur / Concertzaal Concertgebouw Brugge

Orkest van de Achttiende Eeuw / Mozart. Don Giovanni

Jongeren t.e.m. 26 jaar betalen slechts 7 euro voor hun ticket.