Pia Burrick (Foto Stijn Vos)

Tot 6 november is de Garemijnzaal (Markt) de kunstig aangeklede thuishaven voor  de glaskunst van Pia Burrick, die hiermee een overzicht biedt van dertig jaar kunstig vakmanschap met glas, lood en andere materialen. Een gesprek in haar atelier in Fort Zevenbergen onthult een wereld van honderden soort glas, lood in alle formaten en duizend stukjes prullaria die allemaal een plaatsje krijgen in haar vrij werk.

Pia Burrick timmert al dertig jaar aan de weg en die rijke oogst aan creaties wordt nu samengebracht in een grote overzichtstentoonstelling die ze op eigen houtje georganiseerd heeft op de gelijkvloerse verdieping van het Belfort. Het is een boeiend overzicht geworden met het puur organische werk (figuren en vormen in glas en lood), een selectie van ‘geplaatst werk’ (in privé-huizen, kapellen…), restauraties of reparaties en veel nieuw werk waarin fotografie en grafiek een bepalende rol spelen en waarmee ze puur artistiek wil excelleren. Voorts een aantal ‘schilderijen op glas’ waarbij geput wordt uit de wereld van alledag en werken met lood in de hoofdrol . Veel ruimte wordt ingenomen door conceptuele installaties zoals de 32 gedumpte dakvensters van weleer die elk het woordje ‘licht’ in een andere taal opgedrukt kregen. De tentoonstelling wil een eerlijk beeld bieden van haar carrière: ‘Ik doe geen commerciële toegevingen voor de tentoonstelling’, klinkt het zelfzeker.

Pia Burrick: ‘Mijn werk bestaat uit vier facetten. Vooreerst glasramen ontwerpen in functie van architectuur, al of niet in opdracht. Het is zeer gevarieerd en ook wel ‘geestig’ werk. Daarnaast geef ik nog twee avonden ‘glaskunst’  in de Stedelijke Academie en de kinderacademie op woensdagmiddag. De belangstelling voor glaskunst is helaas fel terug gelopen.  De vrijdag reserveer ik voor restauraties of reparaties, maar ik beperk me tot het kleinere werk. Grote kunstzinnige restauraties doe ik niet meer. Tenslotte is er het eigen, meer artistieke werk, dat ik gewoon ‘kunst’ noem, want glaskunst is een begrip met vele ladingen. In de tentoonstelling toon ik meer dan glaskunst.’

‘Mijn keuze voor glaskunst is er eerder toevallig gekomen. Ik studeerde eerst in Antwerpen en nadien in Gent waar ik koos voor ‘monumentale kunst’. Na een moeilijke start won ik een nationale wedstrijd voor glaskunst en dat gaf mijn carrière een boost. Ik kom trouwens uit een architectenmilieu en die contacten resulteerden in broodnodige opdrachten. Na enkele jaren stootten wij per toeval op dit vroegere naaiatelier in Fort Zevenbergen en hier vond ik ruimte en licht om aan de slag te gaan.’

Haar atelier is dan ook een onwaarschijnlijk kluwen van creaties allerhande, glas en lood in talloos veel vormen en kleuren, prullaria rechtstreeks afkomstig uit de meest onwaarschijnlijke vindplaatsen, maquettes van kerken en kathedralen en, uiteraard, een fotografisch overzicht van haar carrière.

De meest gestelde vraag aan Pia Burrick luidt: ‘Heb je nog al je vingers?’ Wie haar aan het werk ziet, vindt dat bepaald geen overbodige vraag. De rest gaat u best zelf zien in de tentoonstelling. (LF)

Info: 30 jaar Pia Burrick, tot 6 november in de Garemynzaal, van 10 tot 18 uur.

1 en 2 november 2013, 20.00 uur (CC De Dijk)

Genoeg Gelukkig, Werkgroep 66

Johan Vandenbussche is al jaren actief als acteur bij Werkgroep 66. Sinds kort zit hij ook op de regisseursstoel. Genoeg Gelukkig is zijn debuut. Thilde en Stef zijn al jaren heimelijk verliefd op elkaar. Ze beginnen hun zoektocht naar geluk. De weg is lang. De reis belangrijker dan de bestemming. Een stuk over willen en verlangen, over vasthouden, twijfelen en vallen. Johan Vandenbussche: ‘Wie vandaag niet gelukkig is, wordt aanzien als een loser. De ziekenbond betaalt jouw cursus geluksmanagement. Boeken over “Happiness” zijn kassuccessen. Dit stuk toont wat er gebeurt als twee mensen op zoek gaan naar geluk.’ Op de scene staan Sylvie Matthijs en Hannes De Kesel die ook deel uitmaken van Werkgroep 66. (Info Joanna Beernaert, t 050 35 85 50 ( op weekdagen van 10.00 tot 19.00 uur) of joannabeernaert@telenet.be, info op http://www.facebook.com/toneelkring.werkgroep66

                                      *********************************************************

14, 15, 16, 22 en 23 november 2013, 20.00 uur (CC De Dijk)

24 november 2013, 15.00 uur 

Med of zonder, Werkgroep 66

 In de komedie Med of zonder keert de zoon van een jonge industrieel terug uit Zuid-Afrika. De ouders van zijn Vlaamse jeugdliefde proberen het koppel opnieuw samen te krijgen. Ze nodigen hem uit voor een etentje en een nachtje logeren. Hun plannen vallen echter al snel in duigen. Zijn bezoek leidt tot verwarrende en hilarische situaties. Een butler valt van de trap, een tuinman moet zijn werk overnemen, een bokser wordt tuinman … Niet minder dan veertien acteurs staan op de scene. De regie is in handen van Willy De Grande, al jaren één van de drijvende krachten achter de kring. ( Info abonnementen en kaarten, Joanna Beernaert, t 050 35 85 50 ( op weekdagen van 10.00 tot 19.00 uur) of joannabeernaert@telenet.be, www.toneelkring-werkgroep66.be

                                                      *****************************************************

15, 16, 22 en 23 november 2013, 20.00 uur 

Ge-tic-t, some like it zot, De Valk (Magdalenazaal)

Theater De Valk uit Sint-Andries opent het seizoen met Ge-tic-t, some like it zot van Laurent Baffie. Deze snelle komedie werd twee jaar ononderbroken in Parijs gespeeld en was er goed voor 600 voorstellingen. Je buurman vloekt als een ketter, je tante zegt alles twee keer, je oom kraamt constant schunnige taal uit, je secretaresse veegt de hele dag de deurkrukken schoon… Waarom doen ze dat? Word je er wel eens gek van? Stuur ze naar dokter Steen, een psychiater in Brugge. Kom gluren in de coulissen van zijn wachtkamer. Er hangt vuurwerk in de lucht. Kan dokter Steen deze tijdbom tijdig ontmijnen? Dominique Deckers is regisseur van dienst. (Info Marcel Mutsaerts, t 0487 71 28 57, marcel.mutsaerts@pandora.be, www.toneeldevalk.be, http://www.facebook.com/toneelverenigingdevalk 

*******************************************************

 22, 23, 29 en 30 november 2013, 20.00 uur

6 en 7 december 2013, 20.00 uur

Bedden, Koninklijke Toneelkring Reynaert

 Het is avond in een flatgebouw. Er zijn vier slaapkamers en acht mensen. Plots klinkt een schot. Voor het restaurant tegenover de flats ligt een man. Neergeschoten, er vloeit bloed en sirenes klinken. Niemand weet wie de man is, maar de reacties van de vier koppels in de slaapkamers spreken boekdelen. Vier keer valt het schot opnieuw. Hun gesprekken vallen stil … De tekst is van de Nederlandse auteur Dimitri Frenkel Frank. Zijn stukken zijn erg geliefd binnen het amateurtheater. Ze zijn humoristisch, zonder oppervlakkig te zijn. (Info Mia Alleyn, t 0468 12 47 49 (09.00 tot 12.00 uur en 14.00 tot 20.00 uur)

******************************************

23 november 2013, 20.00 uur

Waar het met de wereld naartoe gaat, daar gaan wij naartoe, Hof van Eede (CC Scharpoord)

Eén van de meest verrassende voorstellingen tijdens Theater Aan Zee in 2012 was Waar het met de wereld naartoe gaat, daar gaan wij naartoe van Hof van Eede, het gezelschap rond Ans en Louise Van den Eede, dochters van de bekende acteur/theatermaker Peter Van den Eede. In het stuk ontspint zich een geestige en spitse dialoog tussen een man en een vrouw. Het wordt een wispelturig gesprek op een banale avond. Beide zussen schreven de tekst en gingen daarvoor op onderzoek naar de kwetsbaarheid van taal en de strijd tussen anarchie en structuur. Hun handleiding was de roman Jacques, le fataliste et son maître van Denis Diderot. Een ‘must-see’ voor wie houdt van – mag het nog zo worden uitgedrukt – teksttheater. (Info t 050 63 04 30, cc.ticket@knokke-heist.be, http://www.ccknokke-heist.be

                                       SIGRID DEVISCH

B’Rock (foto Koen Broos)

‘Deze voorstelling is oorlogsverslaggeving in kunstvorm’

 ‘Songs of War is een project waarbij drie bijzondere partituren de aanleiding vormen voor een reflectie over oorlog’. Zo staat het op de website van Muziektheater Transparant. Meer beknopt en to the point kan een samenvatting van het nieuwste project van de partners Transparant, B’rock en I Solisti del Vento niet zijn. Anderzijds roept deze omschrijving meer vragen op dan dat ze antwoorden geeft. EXit peilde bij de Brugse luitist Wim Maeseele, lid van B’rock en muzikaal leider van Songs of War, naar het hoe, wat en waarom van deze audiovisuele voorstelling.

EXit: In deze voorstelling staan drie muziekstukken centraal?

Wim Maeseele: ‘Het gaat om respectievelijk Il combattimento di Tancredi e Clorinda, een beroemd madrigaal van Claudio Monteverdi, Luciano Berio’s Sequenza per voce en tot slot Songs of wars I have seen van de Duitse componist en regisseur Heiner Goebbels. We overspannen dus een viertal eeuwen muziek’.

EXit: Dat is bijzonder divers. Wat is de rode draad doorheen de productie?

Maeseele: ‘Wel, eigenlijk wou Wouter van Looy, die deze productie uitgedacht heeft en tevens de regisseur van de voorstelling is, een hedendaagse vorm van oorlogsverslaggeving creëren. Dat idee op zich vormt de rode draad. De link tussen de stukken wordt vooral via tekst en beeld gemaakt, eerder dan via de muziek. Dat beeldmateriaal is onder andere van oorlogsreporter Daniel Demoustier. Hij stelde nog ongebruikte oorlogsbeelden ter beschikking voor onze productie. Jef Lambrecht is trouwens nog een bekende journalist die meewerkte aan dit project. Jef was zo’n beetje de dramaturg van het geheel. Hij heeft Wouter op de hoogte gebracht van wat oorlogsverslaggeving eigenlijk wel is’.

EXit: Monteverdi en ook Berio zijn misschien wel nog bekende namen, maar voor velen zal deze productie ongetwijfeld de eerste kennismaking vormen met Heiner Goebbels. Wie is die man?

Maeseele: ‘Heiner Goebbels, de enige van de drie componisten die nog leeft, is zowel componist als regisseur. De man maakt veelal experimentele muziek, waarbij hij de grenzen van diverse genres opzoekt. Hij schreef partituren voor films, ballet en theater en zijn composities werden al uitgevoerd door onder meer de London Sinfonietta en de Berliner Philharmoniker. Ook werd hij al eens genomineerd voor een Grammy. Geen klein bier, dus’.

‘Het werk dat wij spelen, waarnaar de totale voorstelling is genoemd, wordt na de pauze gebracht en staat op die manier toch wat los van de rest; iets wat de componist expliciet voorschrijft. Zijn creatie is eigenlijk een totaalspektakel, waarbij bijvoorbeeld belichting en decoropbouw allemaal in de partituur zijn vastgelegd. Goebbels baseerde zich voor zijn compositie op een boek van Gertrude Stein die haar ervaringen met het collaborerende Vichyregime tijdens de Tweede Wereldoorlog neergepend heeft. Ze laat er vooral de vrouwen aan het woord. De scène van onze voorstelling, opnieuw op aangeven van Goebbels, is ook zo opgevat: de vrouwen zijn nadrukkelijk aanwezig’.  (ALEXANDER JOCQUE)

Info: Songs of War is te horen en zien in het Concertgebouw op 13 november

www.concertgebouw.be, http://www.transparant.be

De nieuwe eXit dit weekend in de rekken met daarin:

*Dertig jaar glaskunst van Pia Burrick

*Christine Comyn leeft voor schoonheid

*Vernieuwde Jonge smaken in De Werf

*Songs of war, oorlogsverslaggeving in kunstvorm

*Frank Adam en Klaas Verplancke fabelen op z’n Belgisch

*Elements pakt uit met debuutcd

*Sharon Corr in het Concertgebouw

en alle vertrouwde rubrieken

Foto Steven Decroos

Het provinciale museum Mu.ZEE in Oostende blijft verrassen met interessante tentoonstellingen. Zo kunt u nog tot 5 januari  terecht op de derde verdieping van dit voormalige grootwarenhuis in de Romestraat voor kennismaking met 250 ‘verftekeningen’ van Hugo Claus. Het is de eerste keer dat zijn grafisch oeuvre in zijn totaliteit wordt getoond in wat ‘een groepstentoonstelling’ wordt genoemd, want , volgens de weduwe van Hugo Claus, Veerle De Wit, ‘het zou door verschillende mensen kunnen gemaakt zijn’. De tentoonstelling werd samengesteld door oud-Radio  Eén-journalist Jef Lambrecht.

Voor de Claus-adepten, bij monde van Patrick Conrad,  is het zonneklaar: ‘Dat hij postuum zal erkend worden als een van de belangrijkste schilders van de twintigste eeuw lijdt voor mij geen twijfel’. Over het artistieke peil van Claus’ werken bestaat nochtans geen eenstemmigheid, want vaak ‘rommelig en wispelturig’ zoals kunstpaus Rudi Fuchs opmerkt. Claus zelf mocht er bij leven en welzijn vaak lacherig over doen en enkele trefzeker gekozen citaten in de expo illustreren zijn houding tegenover het Cobra-arsenaal, waaruit de schrijver graag mocht putten. Schilderen was voor Claus een tweede plan-activiteit, maar,  zegt Veerle De Wit: ‘Hij nam die wel au sérieux. Hij is nooit echt als schilder naar voren geschoven, hetgeen hij wel jammer vond. Maar dat heeft hij een beetje aan zichzelf te danken. Omdat hij zoveel stijlen hanteerde, had hij geen echte stijl. Ik noem het altijd een beetje het weeskindje van zijn oeuvre, het was een beetje minder goed verzorgd. Het is misschien moeilijk te aanvaarden dat iemand én een mooi gedicht kan schrijven en een mooie tekening kan maken.’

De tentoonstelling is niet chronologisch opgevat. Was ook niet mogelijk, want veel van Claus’ werk draagt geen datering noch titels. Ze opent met een reeks (gelijkende) zelfportretten in heel diverse stijlen. ‘Hij kende zijn kop bijzonder goed’ citeert Jef Lambrecht, een van Claus’ beste vrienden. Nochtans is een van de mooiste Claus-portretten (in de tentoonstelling) gemaakt door die andere close friend Roger Raveel. Doorheen de expositie zijn ook enkele ‘kabinetten’ opgenomen waarin de samengebrachte werken een bepaalde thematiek uitstralen zoals ‘erotiek’, ‘geweld en politiek’ of ‘het oorlogsverleden’.  (LF)

Hugo Claus- Omdat ik geen beeld ben in Mu.ZEE, nog tot 5.4.’14.  Tickets 9 euro, gesloten op maandag. http://www.muzee.be 

Zijn grootvader Edmund Spriet  was 41 jaar en vader van vijf kinderen toen hij eind mei 1918 door Engelse schrapnell werd getroffen ‘langs den openbare weg op het grondgebied der onbewoonde gemeente Leke’. Dit oorlogsgebeuren zou kleinzoon Chris Spriet blijvend inspireren. Vandaag ligt in de boekhandel een merkwaardig boek:’We werden honderd jaar ouder, Dichters over de Eerste Wereldoorlog’.

Chris Spriet was beroepshalve leraar Engels & Nederlands in het college van Torhout, maar zijn grote passie ging een carrière lang toch uit naar de Grote Oorlog. Werd vrij snel geboeid door de kring rond In Flandern Fields en vond aansluiting bij projecten rond Oorlog en Vrede. Zijn leerlingen kregen oorlogspoëzie met mondjesmaat toegediend en de smaak naar meer deinde uit. De idee voor deze bloemlezing rijpte na de recente publicatie van een fotoboek van Marc De Meyer over WO I bij Uitgeverij Davidsfonds. Men zag brood in een literaire verzameling teksten en poëzie van soldaten uit de deelnemende Europese landen. Chris Spriet noemt WOI ‘de eerste wereldbrand die zich niet zozeer van het beeld als wel van het woord bediende’. De getuigenissen van toen, bijna een eeuw oud, raken echter nog steeds een gevoelige snaar. De soldaten, van heel diverse pluimage, maakten hun dagboeken en ooggetuigenverslagen tot ‘pakkende relazen van vlees en bloed’, wat leidde tot de uitroep ‘Oh, what a literary war’.

De getuigenissen in het boek gaan over lijf-aan-lijfgevechten, gasaanvallen, de raids in de loopgraven, het verlies van kameraden, het eindeloze wachtlopen en ‘de bloedende voddenhopen op brancards’.  Sommigen van deze ‘schrijvers’ verwierven bekendheid en brachten grote literatuur voort. Gerenommeerd bijvoorbeeld werd de Britse dichter Edmund Blunden wiens ‘poëtisch oorlogsrelaas voor het oorlogsverloop in het Ieperse van onschatbare waarde is’.  Spriet werd nauw bevriend met diens dochter, Margi Blunden, en zij schreef een inleidend essay met herinneringen aan haar vader.

Spriet grasduinde voor dit lijvig boek (352 pagina’s) vooral in de Britse schatkamers, oorlogspoëzie staat in het Britse onderwijs als eindterm, maar ook in de getuigenissen van soldaten uit de andere deelnemende landen. Opvallend is dat zowel Duitsland als Frankrijk bijzonder weinig hebben aangeleverd.

Alle gedichten worden in de oorspronkelijke taal afgedrukt met eigen vertaalwerk van Chris Spriet. De originele en krachtige illustraties in het boek zijn getekend door acteur Wim Opbrouck en geven het boek een meerwaarde. De teksten zijn thematisch geordend  en van elke dichter is een korte biografie opgenomen. Chris Spriet werkte drie en een half jaar aan dit boek waarvoor een grote belangstelling bestaat in het licht van de komende herdenkingen. (LF)

We werden honderd jaar ouder, Dichters over de Eerste Wereldorlog’, Chris Spriet, uitg. Davidsfonds. Het boek wordt op 14 november om 20 u. voorgesteld in boekhandel De Reyghere

 Jo Van Driessche reageert: In ons vorig bericht schreven we dat het doek over Brugges Festival definitief was gevallen. Volgens de organisator is dat bericht voorbarig:  de editie van dit jaar wordt geschrapt, maar Van Driessche hoopt volgend jaar in een andere formule de draad terug op te nemen. Waarvan akte.

Twee weken voor de 27^ste editie van Brugges Festival zou plaatsvinden, met klinkende namen als Maria Farantouri, Madredeus en June Tabor op de affiche, gooit organisator Jo Van Driessche de handdoek  in de ring. In de komende EXit (25 oktober) hadden wij een interview voorzien waarin hij onder meer het volgende zei: ’Wereldmuziek heeft het dezer dagen bijzonder moeilijk in Vlaanderen, want het is bijna nergens terug te vinden in de programma’s van de culturele centra of van de zomerfestivals. Brugges Festival deelde daardoor in de klappen. Zelfs een sterke headliner als de Ierse supergroep Clannad lokte enkele jaren terug amper een gevulde parterre in de Stadsschouwburg’.

Deze terugloop wijt Jo Van Driessche aan de ontoereikende publiciteit voor het festival: ‘We hebben geen geld voor nationale publiciteit, terwijl het publiek voor wereldmuziek uit heel Vlaanderen komt. Zo simpel liggen de kaarten.’ Bovendien loopt de stadssubsidie (9.700 euro) dit jaar af en is nog geen duidelijkheid over de toekomst. De Vlaamse Gemeenschap betoelaagde de voorbije twee jaar niet en dit jaar wel. Heel onzeker allemaal. Toch is Van Driessche bereid zich in te passen in het ruimere geheel van het lokale culturele aanbod: ‘Zowel de datum van het festival als de samenwerking met andere partners zijn bespreekbaar. Eind november weten we meer.’

Nu weten we meer. Brugge is een festival armer dat zichzelf had overleefd.  Geen mooi verhaal. (LF)

 Eerst was er JazzPlaysEurope, een laboratorium waarin jonge muzikanten van verschillende nationaliteiten gedurende een aantal dagen werden ondergebracht met als opdracht: gezamenlijk muziekstukken creëren èn repeteren zodat dit experiment kon leiden tot een volwaardig repertoire om live te laten horen in de respectieve landen van herkomst. Het resultaat van een vorige editie – waarvoor De Werf een week lang aan 6 jazzmensen repetitieruimte en nadien ook het podium bood voor het Belgische luik in de reeks concerten – werd vereeuwigd op “Laboratory” (W.E.R.F. 094).  

Op die formule – maar nu onder de nieuwe naam Criss Cross Europe – wordt verder gebouwd: dit keer werden jonge talenten uit Frankrijk (Fabien Cali, gitaar), Luxemburg (Pol Belardi, contrabas), Slowakije (Ľuboš Šrámek, piano) en België (Matthias De Waele, drums) samengebracht. Geen onbekende voor het Werf-publiek overigens, deze  drummer: pas in september nog verzorgde hij hier (samen met Bram De Looze en Jos Machtel) een fel gesmaakt optreden.

Nieuwsgierigheid naar het resultaat van al dat muzikale brainstormen in Europees verband kan op vrijdag 18 oktober in De Werf worden bevredigd. Niet onaardig detail: aankoop van een toegangsticket staat garant voor uitbreiding van de eigen cd-collectie, wegens  gratis exemplaar van “Laboratory”! (PJG)

Vrijdag 18 oktober om 20.30 uur – info en tickets: www.dewerf.be