Exit Magazine

Burt Bacharach. Als je die naam in gezelschap laat vallen, dan schieten er menige paar wenkbrauwen de hoogte in. Burt wie? Tot ze ’s mans muzikale oeuvre bij elkaar gaan puzzelen en vaststellen dat den Burten niet minder dan een halve ros wereldhits bij elkaar heeft geschreven. Cultuurcentrum Brugge wil op zaterdag 9 maart 2024 een ode brengen aan hem tijdens een nieuwe editie van de Brugotta Tribute en zoekt hiervoor muzikale inspiratie.

Tijdens de vorige vijf edities van Brugotta Tribute bracht de ruime Brugse pop- en rockscene, in samenwerking met Cultuurcentrum Brugge en Metronoom, al hulde aan de muzikale grootheden Madonna, Tom Waits, David Bowie, Kurt Cobain en Prince. Nu mogen ze hun creativiteit nu loslaten op het oeuvre van de virtuoze songschrijver die Burt Bacharach wel was. Hij overleed in februari 2023 op 94-jarige leeftijd en liet een indrukwekkend palmares achter. Als componist, pianist en muziekproducer scoorde de Amerikaan maar liefst 73 hits in de Billboard Hot 100, maar ook buiten de Verenigde Staten van Amerika weerklonken zijn nummers uit diverse speakers. Uit zijn pen kropen onder meer ‘I Say a Little Prayer’, ‘What the World Needs Now’, ‘Raindrops Keep Falling on My Head’, ‘What’s New Pussycat’ en tientallen andere songs. ‘Als je denkt dat dat te soft is voor een tribute, moet je zeker luisteren naar de coverversies van onder andere Everything But The Girl, Faith No More, Elvis Costello, The White Stripes, Fountains of Wayne, Yo La Tengo of Cat Power’, luidt het bij Cultuurcentrum Brugge.

Concreet: maak een eigenzinnige interpretatie of een originele remix van een van zijn onsterfelijke nummers. Stuur de opname van die tribute ten laatste op donderdag 21 december naar brugotta@brugge.be en maak kans op een fijn moment op het podium van de Koninklijke Stadsschouwburg op zaterdag 9 maart. De fans van Burt zullen u dankbaar zijn. (ADC)

www.brugotta.be

Het volledig programma voor de negende editie van Jazz Brugge stond in het coronajaar 2020 op de rails toen het festivalweekend in november van dat verdoemde jaar integraal afgelast moest worden in een wereld die helemaal tot stilstand gekomen was. De recentste editie van dit kwaliteitsvolle festivalweekend dateert dus van 2018. Vijf jaar later staat dit festival er helemaal terug, met niet minder dan 16 concerten verdeeld over drie dagen. Onder de noemer ‘crossing cultures’ kan het publiek zich laten onderdompelen in de meest diverse klanklandschappen in de grensgebieden van de jazz.

Het is al een zevental jaar geleden dat de toenmalige Werf nogal uitdrukkelijk buiten zijn klassieke jazzlijntjes begon te kleuren toen het de Noorse band Elephant 9 programmeerde in de voormalige vaste Werf-stek in de Werfstraat. Geen zittend concert die keer, wel een voor De Werf ongebruikelijk staand concert, meer een rocksetting dan een jazzomgeving. Niet alleen de setting was atypisch voor De Werf, ook en vooral de gebrachte jazzrock/fusion-muziek kleurde buiten de lijntjes van wat talrijke Werf-adepten gewoon waren. De meningen na afloop van dit verfrissende concert waren dan ook sterk uiteenlopend.

Toen al was er bij de verjongde lichting programmatoren de aandrang om vernieuwing te brengen, om op verkenning te gaan naar talentvolle artiesten met een brede muzikale visie, ruimdenkend, met een open blik op een steeds sneller veranderende wereld, artiesten met voldoende kwaliteit, toewijding en originaliteit om hen een volwaardig professioneel podium te bieden. 

Zo herinner ik me onder andere uitstekende concerten van de van Indische oorsprong multi-instrumentalist Sarathy Korwar (november 2017 in samenwerking met Cactus), van een paar passages van de veel te jong overleden New Yorkse trompettiste Jaimie Branch, van een poëtisch ontwapenende Alabaster De Plume op het AMOK-festival nog maar een goed jaar geleden in de Biekorfzaal. Stuk voor stuk artiesten met een zeer karaktervol en herkenbaar profiel.

Intrigerend en uitdagend

De drang naar evolutie en vernieuwing is sinds de opstart van KAAP ondertussen alleen maar toegenomen, en dat is ook sterk te merken aan de affiche van Jazz Brugge 2023, dat van vrijdag 17 november tot en met zondag 19 november onderdak vindt daar waar het in 2002 allemaal begon onder de noemer ‘Europese Jazz’, met name in het Brugse Concertgebouw.

Dat heel wat namen op de affiche niet meteen een belletje doen rinkelen, vind ik persoonlijk intrigerend en uitdagend en het pleit voor het vele prospectiewerk dat KAAP ongetwijfeld in de organisatie van dit festival moet gestoken hebben. Uiteraard is de naam ‘Chris Joris’ (17/11) alom bekend, maar wat dacht u van namen als Bex Burch (17/11), Naïssam Jalal (18/11), Sophie Tassignon (19/11) … om er maar een paar te noemen. Mijn nieuwsgierigheid wordt er alleen maar groter op, en ik heb er het volste vertrouwen in dat de selectie zorgvuldig gebeurde met oog voor kwaliteit. Mijn ticket voor een avontuurlijke driedaagse muzikale trip heb ik alvast op zak.

Dertig jaar W.E.R.F.-label

Prominent aanwezig zijn artiesten die werk uitbrachten op het W.E.R.F.-label, dat dit jaar dertig kaarsjes mag uitblazen en ondertussen een indrukwekkende catalogus opbouwde. Niet minder dan zeven acts op het festival zijn rechtstreeks aan het label verbonden. Benny Claeysier, verantwoordelijke voor het W.E.R.F.-records platenlabel licht toe:

‘Het festival opent op vrijdag 17 november (19 uur) met een droomproject van bassiste Anneleen Boehme. Verwacht u bij Grand Picture Palace aan een geslaagd huwelijk tussen jazz en klassiek. Later op deze openingsavond stelt Chris Joris zijn nieuwe plaat ‘Until The Darkness Fades’ voor.  Op zijn zeventigste gebruikt hij deze plaat om zijn verdriet over het verlies van zijn in 2018 overleden dochter Saskia een plek te geven. Een noodzakelijke en fenomenale plaat. Een dag later is het uitkijken naar Vitja Pauwels. Vorig jaar bracht hij op het W.E.R.F-label de solo-plaat ‘Drift By/Sink in’ uit, waarin hij een fascinerende droomwereld creëert waarop hij op zijn eentje een heel arsenaal aan snaarinstrumenten en elektronica bedient. Deze festivaldag wordt in diezelfde Kamermuziekzaal afgesloten met Echoes of Zoo: Afrobeat en Oriëntaalse psychedelica meets Rage Against The Machine. Een band waarin we leden terugvinden van bands als Black Flower, Compro Oro, Sylvie Kreusch, De Beren Gieren.’

Op zondag 19 november wordt de eerste release van tromboniste Nabou Claerhout voorgesteld. Een straf project waarbij Nabou een repertoire componeerde en arrangeerde voor vijf trombonisten.

Sophie Tassignon is een zangeres met Belgische roots die in Berlijn woont. Haar eigen wereld van hedendaagse jazz laat ze versmelten met een passie voor Arabische poëzie. Dat resulteert in een ontroerend verhaal en even ontroerende muziek. Het festival sluit af met Dans Kapot, een interdisciplinair creatieproject waarbij het trio Don Kapot in dialoog gaat met een trio dansers uit de school van Ultima Vez.

Interessante grensgebieden

‘Crossing Cultures blijft een actueel kompas voor de samenstelling van ons programma, voor deze negende editie zijn we verder gegaan in de interessante grensgebieden van de jazz’, zegt Jaïr Tchong (programmator muziek bij KAAP).

Jaïr: ‘‘Emerging talents’, zoals Naïssam Jalal, Sélène Saint-Aimé en Bex Burch weten doeltreffend en met emotionele zeggingskracht de aloude jazz- en improtaal te verrijken met nieuwe invloeden. Sélène Saint-Aimé’s ronduit verbluffende album ‘Potomitan’ doet ons aangenaam denken aan gelijkaardige interventies tussen jazz en world, zoals ‘Red Earth’ van Dee Dee Bridgewater en ‘The Sign and The Seal’ van Steve Coleman. Moderne jazz met invloeden van de Cariben tot en met West-Afrika en zelfs klassieke aspiraties. Van Steve Coleman kreeg Sélène Saint-Aimé een duwtje in de juiste richting, ze volgde een masterclass bij hem en kon vervolgens wereldwijd via hem artistieke residenties volgen.

Die oriëntatie hoor je terug in deze waarlijk cosmopolitische muziek. Jalal stond op onze radar met haar eerdere projecten, maar bij ‘Healing Rituals’ lijkt alles pas goed op z’n plaats te vallen. Een prachtig album rond acht nieuwe rituelen, met een gloedvolle glansrol – naast Jalal op dwarsfluit en vocale improvisaties – voor de contrabassist Claude Tchamitchian.’

‘Ook bij Bex Burch primeert met haar apodictisch getitelde album ‘There is only love and fear’ natuur boven technologie. Haar materiaal ontstond tijdens een reis tussen Berlijn en Utrecht, en Burch trekt haar zoektocht naar nieuwe muziek ver door, ook in de vorm van instrumentenbouw. Primeur voor Jazz Brugge: Burch brengt dit nieuwe materiaal solo.’

Bij deze wil Jaïr Tchong ook graag de twee bijzondere dansvoorstellingen tippen, waarmee Jazz Brugge begint en eindigt. Op woensdag 15 november presenteert Anneleen Keppens haar voorstelling ‘Blue Moon Spring’, waarvan de muzikale score werd gemaakt door Nicolas Rombouts, gekend bij W.E.R.F. Records-volgers van het geweldige SPOOK. In deze voorstelling wordt jazz niet als genre benaderd, maar als filosofie en denkwijze. Tenslotte sluit Jazz Brugge af met de knisperverse voorstelling ‘Dans Kapot’ waarin de musici van Dans Kapot in de weer gaan met dansers van onder andere Ultima Vez.

Bruggen naar de buitenwereld

Nieuw in Jazz Brugge is de samenwerking met VI.BE en Jazzlab voor een internationaal bezoekersprogramma: KAAP nodigt twintig internationale jazzprogrammatoren uit om de vijf geselecteerde Belgium Booms-acts in de normale context van een publieksjazzfestival te ervaren, in plaats van de kunstmatige setting van een showcasefestival voor professionals. Uiteraard vanuit de gedachte dat die bands daarmee nieuwe internationale kansen gaan verzilveren. Die acts (Grand Picture Palace, Vitja Pauwels, Echoes of Zoo, GOING en Lucid Lucia) werden uit een longlist gekozen door een adviseursgroep waarin ook buitenlandse jazzprogrammatoren zijn vertegenwoordigd. Zo slaat Jazz Brugge dit jaar heel concrete bruggen naar de buitenwereld. (RUDI VANMARCKE)

_____

http://www.jazzbrugge.be

Meer dan vijf jaar na Blauwdruk, een eerste onderzoek naar de noden en behoeften van de Brugse muziekscene, bundelen Cultuurcentrum Brugge, Brugotta, Cactus Muziekcentrum, Entrepot, KAAP, Snuffel, Do vzw, BCO en Brugge 2030 nu de krachten met VI.BE voor de allereerste Popraad in Brugge. Het doel van deze avond is een constructief gesprek voeren tussen lokale artiesten en de Stad zodat er werk kan worden gemaakt van een ijzersterk muziekbeleid. 

Om de noden, wensen, ideeën en dromen in kaart te brengen, wordt aan artiesten en organisatoren gevraagd om vooraf de enquête in te vullen. Dit kan tot en met zondag 19 november. De enquête kan je invullen via deze link.

Omcirkel woensdag 29 november om 19.30 uur in de agenda, want dan is iedereen van harte welkom in Cactus Muziekcentrum (Bargeweg) voor de Popraad. Verwacht je aan een inkijk in de resultaten van de enquête, een brainstorm over de gedroomde muziekstad en achteraf uiteraard een drankje en de mogelijkheid om andere Brugse artiesten en organisatoren te leren kennen.

Hoe meer muzikanten hun stem laten horen, hoe beter.

Selina De Maeyer brengt Brugge die schone ongeëvenaard in beeld

Het nieuwe boek ‘Beeldschoon Brugge’ van Selina De Maeyer (°1987), een ‘aangespoelde’ Brugse, toont de Breydelstad in al haar facetten. Met haar camera op zak heeft Selina tijdens haar ochtend- en avondlijke wandelingen de ziel van de stad vastgelegd en er tegelijk een mystiek en tijdloos kader rond getrokken. Het resultaat? Je krijgt Brugge te zien zoals je de stad nog nooit zag. Schitterende beelden van een fantastische en energieke topfotografe.

Artistiek nest

Selina De Maeyer: ‘Ik kom uit een heel artistieke familie. Mijn zus en ik waren altijd omringd door de ‘kunsten’ en de wereld van het creëren was onze leefwereld. We vonden dat niet meer dan normaal. Mijn vader Luc is kunstenaar en maakte ook stripverhalen (Aspe, K3, Ben Hur …). Mijn talent voor tekenen en visueel kijken komt dus voornamelijk van hem. Hij heeft me veel geleerd. Het gekke was dat fotografie me totaal niet interesseerde. Ik was daar niet mee bezig. Pas op mijn achttiende heb ik voor de eerste keer een camera in mijn handen gekregen. Op schoolreis in Madrid werden we met een analoge camera de stad ingestuurd voor een opdracht met als thema ‘licht en schaduw’. Analoog betekende dat we heel bewust moesten leren kijken voor we op het knopje duwden – nu klikken we er massaal digitaal op los. Voor mij ging er een nieuwe fascinerende wereld open waarin ik mijn achtergrond van het tekenen kon laten meegroeien. Ik vond het verrijkend, maar ik stond er verder niet bij stil. Tot mijn ouders een digitale camera kochten en mijn nicht zei: ‘Kom, we gaan wat kleren zoeken op zolder, trekken het bos in en organiseren een fotoshoot zoals ‘de echten’.’ Ik kreeg op die fotoshoot veel goede reacties. Blijkbaar zagen ze ‘een talent’ in mij. Een vriendin zei dat ze fotografie ging studeren aan Sint-Lucas in Brussel en vroeg of ik geen zin had om dat ook te doen. Ja, dus. Hoe het kan verkeren.’

Aparte stijl

Selina: ‘In mijn tweede jaar begon ik meer en meer met modellen te werken en belandde ik in de fashion – en modewereld. Ik kreeg al flink wat opdrachten nog voor ik afgestudeerd was. Ik heb dus nooit de overgang gevoeld van studeren naar werken. Ik kon veel dingen – zeg maar eigen werelden – creëren in Photoshop, daarmee ben ik begonnen. Surrealisme, fantasy … velen wilden samenwerken omdat ik een aparte stijl had en dingen deed die je nergens anders zag. Dat heeft me een boost gegeven.’

Brugge die pure

Selina: ‘Ik ben geboren in Vilvoorde, groeide op in Gooik (het Pajottenland!), heb tien jaar in het centrum van Antwerpen gewoond en ben vijf jaar geleden in Brugge komen wonen in het appartement van mijn schoonbroer dat leeg kwam te staan. Ik houd van de rust en de stilte en dat vind ik op mijn appartement, uitkijkend op de Sint-Salvatorskathedraal, terug. Ook al heb je de vele toeristen, de stad ademt rust uit en heeft iets sacraals over zich.’

‘Ik ben een fervente wandelaar, ik denk dat ik elke straat van Brugge van binnen en van buiten ken. Tijdens mijn wandelingen (’s ochtends en ’s avonds) heb ik bijna altijd mijn camera op zak. Ik ben iemand die altijd naar schoonheid zoekt en Brugge straalt dat geweldig uit. In vergelijking met andere steden presenteert Brugge een enorme zuiverheid. Ik vind het er veel ordelijker dan in andere steden. Er hangt iets rustgevends. Ook de gebouwen stralen dat uit en ondersteunen dat gevoel. Brugge heeft authenticiteit en biedt je een geborgen gevoel. Je zit in een stad, maar het is er liefelijk en warm.’

Schoonheid is tijdloos

Selina: ‘Ik maak foto’s van wat ik zie. Ik leg de schoonheid vast. In de kunst zegt men vaak: il faut choquer le public. Neen, zeg ik: il faut charmer le public. Dat is veel moeilijker, dat gaat veel dieper. Je kunt aan mensen daardoor een veel mooier gevoel schenken. Door het weer verandert de stad constant. Dat trekt mij naar buiten. De stad zit zodanig in mijn hoofd dat ik weet hoe de zon op een bepaalde plaats zal vallen.

Het boek bevat een verzameling van werken die ik in de afgelopen jaren heb gemaakt. Ik maakte die foto’s vanuit mijn hart omdat ik die schoonheid met de mensen wilde delen. Stichting Kunstboek is zelf komen aankloppen. ‘Ongeëvenaard’, zei de uitgeverij. Mijn foto’s tonen een stukje van de ziel van de stad. Brugge in al zijn geuren en kleuren. Het laat de stad zien met telkens andere gezichten. Het boek moet een beleving zijn, de lezers moeten door de stad kunnen wandelen, in alle seizoenen. Ik blijf foto’s maken. Voor mij is Brugge nooit hetzelfde, het verandert onophoudelijk. Ik snap niet dat mensen hier op uitgekeken kunnen geraken. Echte schoonheid is tijdloos en dat word je niet beu.’

Het Licht

Selina: ‘Fotograferen is schrijven met licht, en in mijn geval ben ik geïnspireerd door het goddelijke licht om het door te geven. Voor mij komt schoonheid van de bron die God is, die schoonheid gecreëerd heeft, en die dat zelf ook is. Dat is voor mij fundamenteel hoe ik naar de dingen kijk. Naar de mensen. Naar het leven. Het mooiste compliment dat ik kan krijgen, is dat mensen geroerd en geraakt worden door mijn foto’s maar niet direct kunnen zeggen waarom. Dat vervult mijn hart.’ (ADC)

____

www.selinademaeyer.com en www.stichtingkunstboek.com

‘Docfest is onze vorm van verzet’

De tweede editie van Docfest staat in de steigers. Docfest, een organisatie van De Republiek, staat vanaf 22 tot en met 26 november garant voor tien spraakmakende documentaires, in Cinema Lumière en op unieke locaties in de stad (Conservatorium, De Tank, Kamermuziekzaal van het Concertgebouw en Burg 4). Het festival klopt op het ritme van unieke samenwerkingen met diverse partners. ‘We creëren bijzondere ervaringen na elke film en ook buiten de cinemazaal’, zegt programmaverantwoordelijke Tine Van Dycke.

EXit: De rode draad die door deze editie loopt, is ‘krachtige rolmodellen en hun verzet’. Is dat een vooraf gekozen thema? Of eerder spontaan tot stand gekomen?
Tine Van Dycke: ‘Het was een rode draad die opviel toen we door de shortlist van films gingen, dus geen vooropgesteld thema. Bijna elke documentaire portretteert een persoon wiens stem we te weinig horen. Het valt op hoe sterk en moedig ze vaak zijn en hoe belangrijk het is dat hun verhaal getoond wordt. Omdat ze een rolmodel kunnen zijn voor anderen. Elk van hen is een activist op een eigen unieke manier. De films tonen dus ook verschillende vormen van activisme. Wij linken dat nog vaak aan betogen en luidkeels je mening roepen, maar je kunt ook een activist zijn door kritische vragen te stellen, in gesprek te gaan en te luisteren. Docfest is onze vorm van verzet.’

EXit: Hoe uit zich dat in het programma?

Tine: ‘’She They Us’ portretteert straffe vrouwen die streven naar meer gelijkwaardigheid. Bij deze film geeft Nina Everaert een Bootcamp spoken word. In ‘Eclaireuses’ stellen twee leerkrachten het huidige onderwijssysteem in vraag en openen een nieuw schooltje voor kinderen van vluchtelingen. Na deze volgt een interactief debat tussen panel en publiek. Het dansgezelschap van ‘A way to B’ toont hoe krachtig dansen met imperfecte lichamen kan zijn. Deze film wordt voorafgegaan door een improjam samen met Platform K. ‘Rebels’ laat de stem horen van 75+ers die zich vaak genegeerd voelen. Samen met Jong Volk en Brugge 2030 plannen we een speeddate waarbij we jong en oud samen aan tafel zetten.’
 
EXit: Met de openingsfilm ‘Mexicon We Are Fire’ op woensdag 22 november tonen jullie een van de portretten van ‘Draw for Change!’, een docu-reeks over zes vrouwelijke cartoonisten. Een productie van Clin d’Oeil films, opgericht door jou, Hanne. Wie zijn deze vrouwen en in welke zin zijn deze vrouwen bewonderenswaardig?

Hanne Phlypo: ‘Draw for Change! vertelt de verhalen van zes vrouwelijke cartoonisten uit India, Mexico, Syrië, Egypte, Rusland en de Verenigde Staten. We hebben ervoor gekozen om deze kunstenaars te portretteren vanwege hun buitengewone werk, maar ook vanwege hun boeiende levensverhalen. Op hun eigen manier worden ze allemaal geconfronteerd met bedreigingen, variërend van censuur tot doodsbedreigingen. Deze kunstenaars fungeren als hoeders van de democratie. Op Docfest staan twee films uit de reeks op het programma.’

EXit: Deze opening is tevens de aftrap van een boeiende en multimediale waaier van extra’s bij ‘Draw for Change’?
Hanne: ‘Van bij de start van het project hadden we het idee om er een 360° verhaal van te maken en naast de reeks ook een impactcampagne te lanceren waarbij we het gevecht voor vrijheid van deze vrouwen versterken.’
‘We zijn erg vereerd dat Docfest dit project – in mijn geliefde geboortestad Brugge – volledig omarmde. Zo zal de Mexicaanse artiest Mar Maremoto te gast zijn in Brugge en enkele dagen in een Brugse school een mural maken. Men kan de VR film over haar leven tijdens de opening bekijken. Onze workshop ‘Artivisme’ wordt gevolgd door verscheidene Brugse klassen. Ook een expo met een selectie tekeningen en de lancering van het boek van Catherine Vuylsteke over de cartoonisten staat op het programma.’

‘Er staat veel op het spel voor deze artiesten. Hun werk tonen aan een zo breed mogelijk publiek is ons activisme. Als filmmakers én vooral als mensen.’

EXit: Hanne en Tine, in jullie samenwerking zijn documentaires een rode draad. Wat is jullie missie?
Hanne: ‘Documentaires laten de kijker toe om voor heel even in de schoenen van iemand anders te gaan staan waardoor je de andere hopelijk beter begrijpt. Het klinkt misschien naïef, maar toch hoop ik met de films die ik produceer bij te dragen aan een betere samenleving. In de sterk gepolariseerde wereld van vandaag vind ik het zo belangrijk om een genuanceerd debat aan te wakkeren, vooral onder jongeren. Daarom investeren we naast de productie van de films ook veel in impactcampagnes met educatieve tools voor jongeren. Daar is Tine de laatste jaren een experte in geworden. We werkten met haar samen op het pakket bij de film ‘Young Plato’. Haar expertise op het gebied van impact is bijzonder waardevol voor de sector, maar ook voor de bezoekers. De programmatie van Docfest is veelbelovend en ik hoop dat het Bruggelingen inspireert om zich te blijven engageren voor een meer solidaire samenleving.’

Tine: ‘De afgelopen jaren heb ik als filmprogrammator documentaire steeds meer ingezet. De documentaires die Hanne produceert, zijn steeds heel straf en maatschappelijk van groot belang. Haar films komen dus vaak in mijn selectie terecht, inclusief goed uitgewerkte omkadering. Voor mij is het organiseren van Docfest het stimuleren van actief burgerschap. Zorgen dat iedereen bewust in een samenleving staat en voeling krijgt met al wie daar in beweegt. De documentaires bieden een inkijk in uiteenlopende levens en fungeren als een empathiemachine, ze bereiken zowel hoofd als hart van de bezoeker.’ (ADC)

____

Info en tickets op docfestbrugge.be

Het programma van Docfest is te vinden in de bijlage van deze EXit.

Foto Femke den Hollander

De portables nemen na 27 jaar en tien albums afscheid van het podium

Met de Brugs/Gentse groep de portables verdwijnt een band die humor, eigenzinnigheid en catchy melodieën als de beste kon kneden tot de perfecte indiepopsong. Een unieke band die nu een leemte achterlaat die geen andere groep direct kan opvullen. Nog één keer willen ze die muzikale magie aan het publiek tonen. Het wordt een geestig, maar emotioneel concert op vrijdag 10 november in cultuurzaal Daverlo. We nemen afscheid met Jürgen De Blonde en Ingwio ‘Wio’ D’Hespeel.

EXit: Heren, waarom gooien jullie de handdoek?

Jürgen De Blonde: ‘Na de paasvakantie dit jaar had ik een heel duidelijk gevoel dat ik klaar was met het verhaal. De energie om moeite te steken in dat verhaal was op. Ik voelde geen zin meer om te trekken en te sleuren of om dingen te doen waarvan ik dacht dat ze ons ten goede zouden komen, maar uiteindelijk zoden aan de dijk brachten of niet werden geapprecieerd.’

‘Ik wilde toen een e-mail opstellen om dat te delen met de anderen, maar toen kreeg ik een telefoon met de vraag of we wilden spelen op ‘Jazz in ’t park’ in Gent. Dus vroeg ik via WhatsApp aan de anderen of ze konden en wilden en, als bij wonder, antwoordde iedereen positief binnen het kwartier en toen was ik daar dus mee bezig. Ik vergat de intentie om die mail over mijn uitgebluste gevoel verder op te stellen. Een of twee dagen later kwam een mail van Hans dat hij zou stoppen met ‘de portables’…’ 

EXit: Hoe pakken jullie die avond aan? Een resem vrienden op het podium?

Wio: ‘We blikken met gepaste gewichtigheid terug op een kwarteeuw de portables en doen er sowieso alles aan om er een lekker zelfverheerlijkende avond van te maken. Zo konden de spelende bands bijvoorbeeld de aanvankelijk zeer schamele fee vervijftigvoudigen door minstens één portablescover in hun set op te nemen. Er is ook een comeback: onze VJ-van-het-eerste-uur Hendrik, die voor de gelegenheid met Kasper het DJ-duo ‘Two too many VJ’s’ zal vormen. Maar er zal ook heel veel merchandise zijn, een unieke kans voor een meet-and-greet-met-je-idolen en een portables-karaoke-contest. En goede muziek. En een niet te missen feestje met DJ Trees achteraf!’

EXit: Hoe kijken jullie terug op een kwarteeuw de portables?

Jürgen: ‘Met veel warmte en plezier. Het is heel leuk geweest. Het is heel gênant geweest. Ik ben bijwijlen heel dronken geweest. Ik ben heel trots op wat we allemaal hebben gemaakt en vereerd dat ik met deze mensen muziek heb mogen maken in deze formatie, en dit nog steeds kan doen in andere, nog te ontdekken en te verkennen constellaties. De portables zijn een boeiend speelveld geweest om relatiedynamieken te onderzoeken en om bloot te leggen wat de zwaktes en sterktes zijn van een ver doorgedreven democratisch principe waarbij niks kon bestaan zonder enig compromis. Anderzijds hebben we de grenzen van de politieke correctheid ook flink afgetast. Die grenzen lagen vroeger trouwens veel verder. Tegenwoordig mag je niks meer zeggen, en zelfs met die uitspraak moet ik oppassen, want voor ik het weet ga ik dezelfde onzin uitkramen als bepaalde politici die vroeger ‘enorm’ waren en ga ik op gele partijen stemmen.’

EXit: Mag ik polsen naar de hoogtepunten?

Wio: ‘De ‘speciallekes’, zoals de optredens onder (vaak anonieme) pseudoniemen zoals Joe Cocksucker, Shash Shash Shash, Mühle, de pornobles … Maar ook: een live soundtrack maken bij ‘The Wrong Trousers’ van Wallace & Gromit, een even zelfverheerlijkende als zelfrelativerende rockumentary maken over 50 jaar de portables, een paar mooie radiosessies bij Duyster, VPRO en Urgent.fm. Maar vooral: samen tijd doorbrengen in het repetitiekot en straks in Brugge de laatste noot met een knaller van een feestje!’

‘Hoogtepunten die er nog zitten aan te komen: een verrassende comeback-for-a-day op Eurosong 2032, onze ‘Golden Shower 50 years de portables’-reünietournee in 2046 in de Russische Lage Landen (voorheen België en Nederland), en eindelijk een plaatsje in de Belgische Top 1000 aller tijden van 2047.’

EXit: En de dieptepunten, als die er al zouden zijn?

Jürgen: ‘Oh! Ik herinner me het concert in Haarlem waar we onze ‘Wallace & Gromit’ zouden spelen. We hadden een projector gevraagd. Bij aankomst bleek de organisatie een overheadprojector te hebben voorzien. Bovendien was er geen publiek en stonden we in een enorme hangar een set te spelen die we niet hadden gerepeteerd. Of onze eerste verschijning op ‘Dunk!’ waar we zo laat stonden geprogrammeerd dat we a) zelf nogal dronken waren, b) de kuisploeg al bezig was toen wij speelden en c) halverwege het optreden een zwaar beschonken man besloot mee te gaan lallen in de microfoon die niemand van het podium kreeg.’

Wio: ‘Dat een kil dieptepunt op een manier ook een zekere warmte in zich kan hebben, leerden we toen we begin september een laatste keer speelden voor onze grootste fan, op haar uitvaart. Ze was niet zomaar een fan, ze was ook de zus van Jürgen, en ze was een vriendin voor ons allemaal. Toen duidelijk werd dat ze ons afscheidsoptreden niet meer zou halen, besloten we haar te verrassen op haar verjaardag met een privé-concert-aan-bed. De repetitie hiervoor was een emotionele roetsjbaan. Tranen, herinneringen, knuffels … Het concert-aan-bed is niet doorgegaan, ze overleed de dag voor haar verjaardag.’

EXit: Ik heb altijd gevonden dat jullie zoveel meer hadden kunnen bereiken, maar het was/is een deel van jullie charme dat jullie daar bewust niet hebben voor gekozen. Akkoord?

Wio: ‘Eerder semi-bewust … In onszelf verkopen of strategische keuzes maken en zo zijn we nooit echt goed geweest. En we hadden ook niet echt zin om ons daarmee bezig te houden.’ 

‘Maar de vraag is ook: hoe meet je wat ‘meer bereiken’ is? Wat is de maatstaf, en wie meet? Wat als ‘magie’ een geldige maatstaf zou zijn en ik het meetverslag mocht opleveren? Wat we samen hebben na die 27 jaar is best behoorlijk magisch. Zet ons onvoorbereid samen op een podium en er komt wel iets uit. Een soort blindelings vertrouwen dat het wel goed komt op de een of andere manier …  Magie: 9,9/10!’

Jürgen: ‘Ik denk dat de drang om in eigen voet te schieten daarvoor te groot was. We hadden inderdaad wel meer kunnen bereiken, maar daarvoor moet je ambitieus durven/willen zijn, en dat is niet bij iedereen het geval. Daarnaast had iedereen ook altijd een heus leven naast de portables.’

EXit: Volgt nu de grote leegte? Of hebben jullie andere (muzikale) plannen? 

Wio: ‘De Grote Leegte zou nog een goede naam zijn voor een nieuw bandje …’

Jürgen: ‘Ik denk dat we nu allemaal boekers gaan worden voor andere bands en daarmee grof geld gaan verdienen. Een ander plan is om onze nummers te pluggen bij jonge muziekartiesten, zodat ze ons gaan coveren.’

Wio: ‘Sowieso blijven we niet stil zitten, hé. Hans en Bert waren al begonnen met een nieuw bandje Best Parts. Check hun prachtige eerste plaat en boek ze! Jürgen, Kasper en ik blijven ook allemaal solowerk maken. Bertrand en ik komen elk jaar één weekend samen om in die tijdspanne een volledige plaat op te nemen onder de naam ‘Enjoy the Weekend’. Een opvolger van het debuut wordt al gepland! Jürgen en ik startten een nieuw bandje Guest Appearance. We hebben nog geen nummers, maar hun eerste vijf minuten optreden is al geboekt op 19 januari in Brugge op Don Vitalski’s Legendarische Dinsdagclub. Komt dat zien!’

‘Dat onze muzikale wegen in de toekomst nog op andere manieren gaan kruisen, dat zou ons niet verbazen. De ‘portables magie’ is echt wel iets bijzonders, en ik vermoed dat die ook na de portables zal blijven bestaan…’

EXit: Heren portables, bedankt voor al dat moois! We gaan jullie missen. (ADC)

_____

http://www.ccbrugge.be