Exit Magazine

Peter Verhelst laureaat Herman De Coninckprijs.

Bij het verschijnen van de bundel Wij Totale Vlam  schreef Christina Van Geel in EXit daarover het volgende: 

‘Wij totale vlam’ van Peter Verhelst: ode aan de dood en de liefde 

In de laatste zon staan in het water een man en een vrouw naar elkaar te kijken

als in een nieuwe zon, een vrouw en een man die enkel door elkaar

in vuur en vlam te kijken hun naam kunnen uitspreken

om zichzelf

die op het water uit te zien wissen.

Ik hou er niet van om gedichten te analyseren en te ontleden, ze te ontkleden. Ik vind het bijna onfatsoenlijk om zo’n tekst laag na laag af te pellen tot aan de rauwe rozige binnenkant. Als er al een binnenkant is, laat staan een rozige. Ik vind het aanmatigend, een beetje dwaas ook, om te willen weten waar een gedicht precies over gaat. Poëzie is voor mij voelen, ondergaan, zoeken en soms vinden, onderweg zijn zonder noodzakelijk je bestemming te bereiken. Een heel persoonlijke reis langs emoties en impressies.

Een man staat aan de rand van het water te kijken naar een vrouw, nog even zal hij, nog

heel even, tot die vrouw – ze heeft die man gezien, eindelijk heeft ze hem gezien – heel

even staan ze roerloos – nauwelijks een seconde schudt ze haar hoofd, nee, nee, en dan

begint ze – ze blijft haar hoofd schudden – begint ze te rennen naar de man die nau-

welijks nog, wankelend, alsof hij op haar heeft gewacht om te mogen, om eindelijk te

kunnen –

Poëzie maakt je rusteloos. Is ontwrichtend, ontneemt je je zekerheden, biedt zelden een houvast. En da’s goed. Ik vind het eerder geruststellend dat ik een gedicht niet moét begrijpen, dat niet elke vraag een antwoord behoeft. Een gedicht moet niet ‚kloppen’, het moet eerder een beetje ‚wringen’. Het moet beklijven, raken, doen lachen en huiveren. Het moet aan het denken zetten, doen twijfelen: ‘Zo’n zonde dat we nooit echt de tijd hebben genomen om…’

Daarom lees ik Peter Verhelst zo graag. Zijn woorden doen al die dingen: ‘Zo veel sterren. Van zoveel sterren. Je gezicht staat van de mogelijkheid

alleen al in brand’.

Een gedicht van Verhelst kan je 20 keer lezen, en dàn ineens weet je het. Voor even. Want de volgende keer ben je het weer kwijt, ontglipt het je, en het zoeken begint opnieuw.

Als een hand

over een wang die er niet langer is strijkt de wind over het water.

Zijn teksten kan je lezen en herlezen, laten liggen, laten rijpen, laten groeien. En je groeit langzaam mee. Ze verruimen en veranderen je blik. Naar buiten en naar binnen.

 Je staat afgewend met gebogen hoofd en veegt een haarlok uit je gezicht, alsof je huilt,

maar het is veilig hier.

 Het was… Ik weet niet…

 Ik dacht even dat ik de zee nog zag glinsteren.

 Het is zo moeilijk je tedere dingen op een tedere manier te herinneren.

Verhelst schildert met woorden. Hij danst met taal. Zijn gedichten lezen als muziek, zo direct als ze inwerken op je lijf en op je verstand. De impact is direct en diep. Ook al denkt hij zelf misschien niet genoeg te hebben aan het woord: ‘Zal er ooit iemand zijn die – alsof hij aan dezelfde ziekte lijdt – zonder woorden zal weten wat ik bedoel?’

Waar ‚Wij Totale Vlam’ precies over gaat? Precies weet ik dat niet, wil ik dat ook niet weten. Maar ik denk over de dood en de liefde. Over de hoop dat er iets voort bestaat. Dat de liefde eindeloos is. Het is een ode aan de dood en de liefde. Twee dingen zonder dewelke het leven het leven niet zou zijn:’Ik weet niet of ik zal terugkeren, hoe of wanneer dat zal zijn, ik weet niet wie ik zal zijn geworden, wanneer ik op een ochtend weer thuiskom, en wat er van jou zal zijn geworden.

Zullen we elkaar na al die tijd nog herkennen?’
Wij Totale Vlam. Duik erin. Verlies jezelf. Geniet.

CHRISTINA VAN GEEL

Wij totale vlam, Peter Verhelst, uitg. Prometheus, 15 euro

Beeld uit Hotel Red Shoes

Lisa Spilliaert (foto Stijn Vos)

Lisa Spilliaert kaapt de Provinciale Prijs voor beeldende kunst

De Brugse Lisa Spilliaert, half Japans-half Belgisch, en geboren in Tokyo waar ze tot haar zeventiende verbleef, timmert stevig aan de weg. De Provincie reikte haar onlangs deze belangrijke prijs uit en bood haar een tentoonstelling aan in Be-Part te Waregem. Spilliaert volgde les aan de Stedelijke Academie voor Schone kunsten in Brugge waarna ze een bachelor en master diploma behaalde in de fotografie aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent. Ze houdt zich bezig met verschillende kunstvormen waaronder fotografie, film en installaties.

Naast deze prijs is er nu het recent uitgegeven boek ‘Time and Tide’ (Posture Editions, 2014) waarin ze getuigt van een veelzijdig talent voor beeldende kunsten. Elk beeld uit het boek staat op zich, de volgorde lijkt willekeurig. Stilistisch balanceert haar werk op de grens van documentaire- en conceptuele fotografie. Spilliaerts twee invloedssferen -Japan en België- worden hier verenigd door de werkelijke afstand op een dichterlijke wijze te verkleinen. Spilliaert presenteert in dit boek drie projecten waaraan ze heeft gewerkt: beelden die gemaakt zijn tijdens een familiebezoek aan Japan toen er zich op dat moment een aardbeving plaatsvond; ‘Growth Record’, een project waar momenteel nog aan gewerkt wordt en als laatste een project dat afgewerkt werd in 2013 in volledige samenwerking met haar zus Clara, ‘Hotel Red Shoes’.

Beschouw je jezelf als fotografe of als filmmaakster?

‘Al tijdens mijn opleiding heb ik bewust gekozen om met video’s te werken in combinatie met fotografie. Het is niet zo dat ik een voorkeur vertoon voor fotografie of film. Beide media zijn even rijk maar voor bepaalde doeleinden is het ene wel een betere keuze dan het ander. Ik benoem mezelf niet als ‘fotograaf’ of ‘filmmaakster’. De term ‘kunstenaar’ klinkt breder en houdt alle richtingen open voor mezelf.’

Plannen voor de toekomst?

’Met het werk ‘Hotel Red Shoes’ nemen Clara en ik deel aan het filmfestival in Rotterdam dat begint op 21 januari. In Gent is er ook een filmavond met werken van ons te Art Cinema OFFoff op 12 februari. Er staat ook nog een tentoonstelling in Tokyo op het programma.’ (LOUISE VAN ELST)

 De tentoonstelling ‘Provinciale Prijs Beeldende Kunsten’ is nog te bezichtigen t.e.m. 1 maart 2015 in Be-Part, Platform voor Actuele Kunst, Waregem

http://www.lisaspilliaert.com

EXit-februari vanaf dit weekend op de vertrouwde lokaties, met daarin onder meer:

*Burgemeester Landuyt: ‘Ik ben gematigd in de aankondiging, maar radicaal in de uitvoering

*Leen Spilliaert wint Provinciale Prijs Beeldende Kunst

*Jan Delvaux vertelt vaderlandse muziekgeschiedenis

*Ewald Demeyere op Bach Academie (29.01-1.02)

*Vonken en vuur in Brugse rand

*Huisartiesten geven De Werf een nieuw elan

en de volledige cultuurkalender..

Foto EDM

Stilte(plekken) in ons leven en in onze maatschappij, dat is grosso modo het onderwerp waarover VRT-journaliste Kristien Bonneure, dochter van de Brugse letterkundige Fernand Bonneure (91) een verrijkend boek heeft geschreven. In twintig hapklare, leesbare brokken grasduint ze door literatuur, poëzie, meningen, suggesties en wetenschappelijke theorieën over stilte en lawaai rondom ons. Geen pleidooi voor ascese, maar wel aandacht vragen voor soms kleine ingrepen die het bestaan een eind vooruit helpen. Niet toevallig is dit boek blijkbaar tot stand gekomen in Metanoia, de Stiltehoeve in Damme van Bond zonder Naam. Een boek met een boodschap voor het jaareinde?

EXit: U bent opgegroeid in een Brugse familie waar literatuur hoog in het vaandel stond.

Kristien Bonneure: ‘Zeer zeker. Ik herinner mij het toppunt van gezelligheid toen er bij ons thuis met z’n allen werd gelezen. In stilte. Ik was bovendien tien jaar jonger dan mijn oudere broer en daardoor was ik vaak alleen met mijn ouders. De drukte van een gezin met vier kinderen heb ik niet zo meegemaakt.’

‘Ik heb toen ook een opleiding muziek (‘dwarsfluit’) en voordracht aan het Brugse Conservatorium gevolgd en ook afgewerkt. Concrete plannen had ik nog niet, maar ik heb wel lang getwijfeld of muziek nu wel of niet mijn ding was. Ongeveer op mijn zestiende, zeventiende, brak voor mij een andere wereld open. Ik vond dat er meer mocht zijn dan muziek en ik trok naar Gent, afdeling politieke wetenschappen, omdat dat een zo breed mogelijke opleiding betrof. Die leidde natuurlijk wel tot de latere loopbaan in de journalistiek.’

Studio Brussel: ‘Ik studeerde nog toen Radio 1 uitpakte met een jongerenprogramma, Imago, dat grotendeels werd gemaakt door free lancers en studenten. Zoals ik dus. Het jaar daarop, in 1988, ben ik afgestudeerd en meteen aan de slag gegaan bij Studio Brussel. Deed er redactie, algemeen en veel

cultureel nieuws, van boeken tot theater en meer.. Het klonk allemaal wat alternatief, flitsender en jonger, en werd goed opgepikt. Het was de tijd van producer Jan Schoukens, de man die (onder meer) nauwlettend toezag op het gebruik van het correct Nederlands. Ik heb er drie jaar gewerkt, tot in 1991’.

Radionieuwsdienst: ‘Ben toen, middels zo’n mega-examen, overgestapt naar de radionieuwsdienst. Was daar vooral presentator en buitenlandreporter. Een heel stresserende job natuurlijk (‘het wordt er niet beter op, wel sneller’) , en dat heb ik 20 jaar volgehouden, tot in 2011. Ik was toen al bezig met het verhaal rond de stilte, maar het was moeilijk om fan te zijn van de stilte als je afhangt van de waan van de dag. Daarom heb ik een nieuwe overstap gemaakt naar het werk dat ik nu doe: de cultuursite Cobra.be. Let wel, ik heb er graag gewerkt en ben er zeker niet met slaande deuren vertrokken, maar ik wou iets anders en vooral, een rustiger werkomgeving en diepgravender journalistiek.’

Het boek: ‘Ik ben al een tijdje bezig met zaken als yoga en mindfulness en van daaruit naar zowel de innerlijke als de akoestische stilte die men nodig heeft om goed te functioneren. Pleegde stukjes op deredactie.be en in De Standaard en toen kwamen zowel uitgeverij Lannoo als Bond Zonder Naam, op dat moment bezig met de opstart van de stilteboerderij in Damme, naar mij toe met de vraag om een en ander te bundelen. Verder genoot ik alle vrijheid. En ik zie aan de reacties dat het onderwerp leeft en de discussie voedt. Ik heb geprobeerd om een overview te geven van wat stilte kan betekenen voor onszelf en voor de maatschappij.’

Ontvangst: ‘Ik had niet verwacht dat er zoveel respons zou komen op dit boek. Na een jaar hard werken en schrijven was ik nochtans aan rust toe, maar ik krijg voortdurend uitnodigingen om te gaan spreken over het onderwerp. Toegegeven, drie vierde van het publiek bestaat uit vrouwen, die zijn meer bezig met stilte dan mannen. Die avonden zijn vaak verrijkend, ik hoor mooie verhalen, ervaringen en suggesties die tonen dat mensen ontvankelijk zijn voor de stilte. Ik sla die zaken mentaal op, hoewel ik niet van plan ben om een Stil Leven 2 uit te brengen. ‘ (LF)

Stil Leven, een stem voor rust en ruimte in drukke tijden, Kristien Bonneure, uitgeverij Lannoo

Lang heeft de Brugse hoofdconservator Willy Van Den Bussche niet kunnen genieten van zijn pensioen dat op 2007 was ingegaan. Tijdens een bezoek aan Amerika in 2013 , waar hij sprak op een huldeviering van Paul Van Hoeydonck (van wie een beeldje op de maan rust), overleed hij op onverwachte wijze en op 71-jarige leeftijd. De Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers wijdt nu een portret aan deze opmerkelijke figuur die grote verdiensten heeft gehad in het aanbod moderneen hedendaagse kunst in West-Vlaanderen.

Van Den Bussche, steevast in het zwart gekleed, startte zijn carrière in 1967 bij de Culturele Dienst van de Provincie. Hij lag aan de basis van de vorming van een collective eigentijdse kunst, die later de ruggengraat vormde voor het nieuw opgerichte Provinciaal Museum voor Moderne Kunst, dat vandaag onder de naam Mu.ZEE in Oostende furore maakt. Van Den Bussche had het museum graag in Brugge gezien, maar bij gebrek aan politieke wil verhuisde dit plan naar Oostende.

Het boek beschrijft zijn carrière van PMMK tot de Triënnales, over Beaufort en d verschillende Permeke-tentoonsellingen. Een warm portret. (LF)

Info op http://www.vwscahiers.be

Niet de man zelf, uiteraard, want de schilder, zanger, pianist, componist, auteur, regisseur (en volgens “de weldenkenden” ook viezentist en provocateur) bezweek al in 1991 aan een (derde) hartaanval.

Rudolf Hecke, een man van vele projecten maar bij het grote publiek wellicht het meest bekend van zijn enkele hits met Pop In Wonderland, is sinds decennia gefascineerd, zeg gerust gepassioneerd, door de figuur die bij zijn eerste aanschouwen van het levenslicht de naam Lucien Ginsburg kreeg. Die passie vertaalde zich in een ware verzamelwoede van alles wat over Gainsbourg is geschreven, maar leidde ook tot de vaststelling dat er nog geen origineel Nederlandstalige biografie bestond. Hecke nam die taak dan maar op zich en in december 2012 verscheen bij uitgeverij Epo van zijn hand het boek ‘Serge Gainsbourg’ (met foto’s van Herman Selleslags). Het kreeg meteen vele lovende kritieken.

Als verlengstuk toert de auteur sindsdien met de muzikale conference ‘Relation de Trottoir’ door Vlaanderen en die tocht voert hem komende zondag naar Parazzar. Voor zijn verhalen en performance over leven en werk van “le beau Serge” laat hij zich bijstaan door zangeres/pianiste Philine. (PJG)

Zondag 18 januari om 20.00 uur – beperkt aantal plaatsen! – www.parazzar.be

Superleuk.be is nieuwe speler op markt van kindervoorstellingen

 De grabbelton van de heren Pieter De Wulf en Kristof De Block bevat nog meer dan enkel humor (www.comedyshows.be) en muziek (www.eyespyrecords.com). Sinds vorig jaar werpen ze zich immers ook op de markt van kindervoorstellingen. Onder de noemer superleuk.be schuiven ze heel binnenkort al twee jeugdige evenementen naar voren:Kapitein Winokio’s Wereld Tournee op woensdag 21 januari en The Bandits op zaterdag 7 februari, beide in de Stadsschouwburg. 

 Pieter De Wulf: ‘Vorig jaar zijn we daarin gerold: we zagen dat de theatervoorstellingen voor Kaatje Tralalaatje niet gebeurden door Studio 100. Daarop hebben we de boeker opgezocht voor meer uitleg. Hij zei dat hij dergelijke voorstellingen maar moeilijk verkocht kreeg aan de culturele centra. Blijkbaar halen ze daar hun neus voor op omdat het een te commercieel karakter heeft. Wij zijn op de kar gesprongen en hebben in die huidige tournee een reeks Kaatje-voorstellingen georganiseerd. Die waren zeer succesvol en alle partijen waren achteraf tevreden.’

EXit: Jullie willen een leemte invullen?

De Wulf: ‘In de culturele centra mikken ze meer op het ‘alternatieve’ kindertheater dat ze zelf een kwaliteitsstempel meegeven. Daarnaast heb je de televisiefiguren (Bumba, Plop, Kaatje…) die ook naar het theater willen trekken, maar niet aan bod kunnen/mogen komen. Dat doet ons een beetje terugdenken aan het comedyverhaal: de voorstellingen van Freddy De Vadder werden er ook niet geboekt omdat hij als te grof werd ervaren, niettegenstaande er wel een publiek voor bestond. We zagen een raakvlak. Omdat een groot publiek niet aan zijn trekken komt, proberen we nu en straks die blinde vlek in te kleuren.’

 EXit: Jullie zijn niet vies van commerciële producties?

De Wulf: ‘Zeker niet. Je moet weten dat wij niet gesubsidieerd worden. Wij moeten ervoor zorgen dat er genoeg volk in de zaal zit om de rekeningen te kunnen betalen. We denken altijd na als iets genoeg draagvlak heeft om kaartjes te verkopen. Als we reclame maken, zal er ook volk afkomen? Dan val je gemakkelijk terug op televisiefiguren. Je hebt die krachtige media nodig om je kaartjes te verkopen. Dat is, naast het feit dat het leuk en goed moet zijn, een van onze belangrijkste uitgangspunten. Als wij geen tickets verkopen, dan zitten we met een gat in onze begroting.’  (ADC)

Info: www.superleuk.be

Foto Jos L. Knaepen

Rik Bevernage en Willy Schuyten herinneren het zich nog levendig: toen zij in de jaren ’90 van de vorige eeuw Charles Gayle in de VS gingen opzoeken, vermeed die man zowel in zijn appartement als tijdens zijn optredens in clubs steevast om met zijn rug naar het raam toegekeerd te zitten. Het gevolg van vele jaren op straat leven en als muzikant letterlijk om den brode spelen. Zij haalden de saxofonist/pianist op 17 april 1994 een eerste keer naar het podium van De Werf en in de archieven staat geboekstaafd dat hij voor dat concert was vergezeld van bassist Hilliard Greene en drummer Michael Wimberley. Een jaar later en vervolgens in 2007 zou er hij nog tweemaal terugkeren met andere trio’s.

Intussen is Gayle uitgegroeid tot een ware levende legende van de free jazz. Hoewel hij straks 76 wordt, leverden recente passages in onze contreien ten overvloede het bewijs dat in hem het heilige vuur blijft branden en dat een optreden van hem meemaken nog steeds een begeesterende belevenis mag worden genoemd. Fraai dus dat hij op 20 januari nog eens naar de Werfstraat 108 wordt uitgenodigd, dit keer in de rug goed beschermd door een stevige ritmesectie bestaande uit Manolo Cabras (bas) en Giovanni Barcella (drums). (PJG)

Dinsdag 20 januari om 20.30 uur – www.dewerf.be

Foto Stijn Vos

Menig krantenartikel omschrijft haar als ‘de dochter van Marec’, de bekende cartoonist van Het Nieuwsblad en Dag Allemaal. Sinds enkele maanden is Marloes de drijvende kracht achter The Cartoonist, een galerij in hartje Brussel dat werk toont van de beste Belgische cartoonisten. Marloes heeft nochtans een verleden als…. danseres.

‘Dansen was altijd al mijn grote passie’ beklemtoont ze. Na een kunstzinnige opleiding ging ze dans studeren aan de Gentse kunsthumaniora, een vier jaar durende opleiding die uitzicht gaf op een professionele loopbaan. Ze maakte kennis met het Hanshof Ensemble uit Amsterdam dat toen garant stond voor hedendaags danstheater en veel opgemerkte optredens. Het bezorgde haar de motivatie om te blijven dansen. Aanvankelijk bij Andreas Denk, nog later bij Meekers Uitgesproken Dans, waar ze ook haar man, ook een danser, leerde kennen. Na negen jaar sloeg ook in Nederland de subsidie-hakbijl toe en Marloes hield het voor bekeken, keerde terug naar Brugge en maakte tijd voor het moederschap en twee kindjes.

Intussen stapte Marloes over naar het Nederlandse bedrijf Picturae (Heiloo), een bedrijf dat zich toelegt op archivering en ontsluiting van collecties uit de kunstzinnige, museale of erfgoedsfeer en grote klanten telt als het Nederlandse Van Gogh-museum en het oeuvre van Luc Tuymans. Het bracht haar op een idee.

Vader Marec worstelde immers op dat moment met zijn onoverzichtelijke collectie van 20.000 cartoons, pas sinds 2001 gedigitaliseerd. Hij was snel gewonnen voor de mogelijkheden van ontsluiting en archivering. Alleen bleek het prijskaartje voor een individuele aanpak te duur uitvallen. Zo groeide het idee voor een samenwerking met andere Belgische cartoonisten. Marloes polste naar die samenwerking en hield er een groep bekende cartoonisten aan over: Kamagurka, Gal, Kroll, Marec, Ilah, Kim, duBus, Vadot, Kanar, Quiris, Johan De Moor en Cécile Bertrand die bereid waren het ambitieuze verhaal van The Cartoonist, zowel galerij als website, mee te ondersteunen.

Omdat zowel Vlaamse als Waalse en Brusselse cartoonisten aan bod komen werd Brussel gekozen als locatie. De galerij ligt in de Hoogstraat (11), op de grens tussen Marollen en het chique De Zavel. Het gelijkvloers telt ruim 30 vierkante meter expositieruimte en presenteert zowel solo- als groepstentoonstellingen. In het verlengde is er de website www.thecartoonist.be die zowel een digitaal platform biedt als een verkoopplek. De originele tekeningen variëren er van 29 tot 99 euro.

In de startfase was er alvast veel belangstelling uit politieke hoek en kreeg The Cartoonist ook prins Laurent over de vloer. Het bezoek is gratis en bij deze warm aanbevolen. (LF)

Info: The Cartoonist, Hoogstraat 11, Brussel , openingsuren zie http://www.thecartoonist.be

Foto Stijn Vos

Fier zijn ze bij Cinema Lumière: straks krijgen ze de ‘Best Young Audience Actvities Award’ uitgereikt door Europa Cinemas. Deze organisatie bundelt 1182 bioscopen (verspreid over 682 steden en 69 landen) die zich inzetten voor de promotie van Europese films. De prijsgevers werden vooral gecharmeerd door de vele jeugdinitiatieven die Lumière neemt in samenwerking met het Cultuurcentrum Brugge .

Voor Cinema Lumière is dit een forse opsteker, naast de uitstekende publiekscijfers die worden behaald. Voor ‘Lessen in het donker’ halen ze op jaarbasis ruim 7.600 leerlingen, andere schoolvertoningen klokken af op 5.000 bezoekers. Nieuwe initiatieven als Platform, een maandelijkse omkaderde filmvoorstelling voor en door jongeren scoort eveneens wonderwel. Het Europees Filmfestival telde 342 jonge bezoekers, ‘Monsters in Lumière’ (kinderfilm op vrije schoolnamidag) is een andere voltreffer.

Intussen is er vrijwel zeker een eind gekomen aan de juridische onzekerheid waarin Lumière en De Republiek terecht zijn gekomen. Voor de derde keer reeds heeft een rechter de BVBA Koyot, die het café uitbaat , failliet verklaart. Een klein jaar geleden nog had een andere rechter beslist dat de café-uitbaters nog tot 2022 mochten blijven uitbaten, spijts de talrijke inbreuken op de sociale wetgeving en de hygiëne.

Voor Jan De Clercq van Lumière was dat het sein om het ambitieuze verbouwingsplan, een investering van meer dan 3,5 mio euro (waaronder 1 mio euro via de Stad) af te blazen en zelfs een verhuis van de filmzalen te overwegen.

Gelukkig voor Brugge en de vele filmfans kan het verhaal nu wellicht wel opgestart worden: een grondige renovatie van het gebouw, aankoop van een aanpalend gebouw, een vierde filmzaal en een nieuw kantoorvolume op het dak. Samen met de hertekening van de binnentuin moet de nieuwe Republiek binnen enkele jaren een troef worden voor cultureel Brugge. Overigens was de afhandeling van dit dossier niet alleen belangrijk voor Lumière, maar evenzeer voor de andere partners van de vzw De Korrelatie die het gebouw in erfpacht hebben.

Of alle juridische spitsvondigheden (Hof van Cassatie?) nu zijn opgebruikt is nog niet helemaal duidelijk. Alleen de curator kan nog een en ander uit de hoed toveren, maar die kans is vrij klein. Wordt zeker vervolgd. (LF)