Het trio Chamber Tones laat zich misschien nog het best omschrijven als een Nederlands “Kamerjazzensemble”. Joris Roelofs (sax, klarinet), Clemens van der Feen (contrabas) en Jesse van Ruller (gitaar) – stuk voor stuk muzikanten die, vóór ze dit driemanschap besloten te vormen, elk voor zich hun sporen al hadden verdiend – brengen immers (al dan niet geïmproviseerde) jazz in kamermuziekvorm.

Stonden op hun eerste cd “Chambertones” (2010) behalve eigen composities ook enkele covers (waaronder “Norwegian Wood” van The Beatles en “Everytime we say goodbye” van Cole Porter), dan hebben ze de opvolger geheel zelf volgeschreven. Opvallend is dat de opnames telkens gebeurden op een volstrekt unieke locatie: voor hun debuut was dat de bijzondere akoestische omgeving van een tot Muziekcentrum omgebouwde voormalige synagoge in Den Bosch, terwijl ze voor “The Ninth Planet” (2012) het oog lieten vallen op een monumentale kerk in het West-Friese Aartswoud. Een andere bewuste keuze is de voorkeur voor een bezetting zonder drummer.

Om te proeven van hun mélange van soms opgewekte, maar vaker serene composities en improvisaties moet je op 1 december naar Oostende. (PJG)

Zondag 1 december om 17.00 uur – info en tickets: www.vrijstaat-o.be

  

Als iemand al vanaf zijn zevende levensjaar gehoor geeft aan de roeping zich aan muziek spelen en componeren te wijden, dan hoeft het niet te verbazen dat hij zich ook al op jongere leeftijd dan anderen op concertpodia waagt. De Israëlische pianist Omer Klein was 16 toen hij met optredens begon. In 2005 verruilde hij zijn geboorteland voor de VS, waar hij zich inschreef aan het gerenommeerde New England Conservatory en studeerde onder privéleraar Danilo Perez (intussen al geruime tijd pianist in het kwartet van Wayne Shorter). Dat Klein door het lot met groot talent werd verwend, moge blijken uit slechts deze twee voorbeelden: de eerste plaats op Jazz Hoeilaart International Contest, editie 2006, en de uitnodiging in 2010 om zijn (toen al vierde) cd, “Rocket On The Balcony”, uit te brengen op Tzadik, het label van John Zorn.

In het trio waarmee hij op 30 november zijn nieuwe album “To The Unknown” in Brugge komt voorstellen, bespeelt Haggai Cohen-Milo de contrabas en zit Amir Bresler achter de drumkit. (PJG)

Zaterdag 30.11 om 20.30 uur – info en tickets: www.dewerf.be

Editie nummer negen voor Westtalent, het tweejaarlijkse West-Vlaams muziekconcours. Maar liefst 109 bands schreven zich hiervoor in, maar slechts acht groepen mogen op zaterdag 30 november in Het Entrepot strijden in de finale.  Zij krijgen tijdens deze finale elk exact twintig minuten om de jury te overtuigen van hun kunnen. De line-up wordt ter plaatse bepaald via loting. Twee jaar geleden won Maze, het Brugse powertrio Jason Slabbynck, Arjen Verswijfelt en Timo Bonneure.

Dit zijn de acht:

Monami (Brugge)

Monami is Hannah Vandenbussche en Michiel Renson. Ze brengen een sferische set die aanleunt bij triphop. Analoge en digitale instrumenten op zoek naar catchy songs met melancholische zanglijnen en (soms zware) beats.

Are We Serious? (Moorslede) 

Are We Serious? (met vraagteken) zijn vijf jonksters die in het dagelijks leven graag als Fre, Fries, Wout, Michaël & Lotte aangesproken worden. Ze opereren al drie jaar lang vanuit het broeierige West-Vlaanderen. Voor hun eerste EP werkten ze samen met Kristof Deneijs van Yuko. Of ze nu al dan niet serieus zijn, kunt u zelf uitmaken op één van hun optredens.

Major Clint (Menen)

Major Clint is een trio uit Menen dat een mix brengt van postcore, psychedelica, math rock en stoner. Zappa meets Melvins & Black Mountain. Muzikaal niet de makkelijkste band, maar wel met een eigen smoel en inhoud. Birdman Of Alkatrash (Oostende) Birdman of Alkatrash, kortweg Boa, zag het levenslicht in de loop van de herfst van 2011. Zelf zeggen ze vooral beïnvloed te zijn door hun  directe omgeving. Een directe muzikale invloed is er niet, alhoewel zij opkijken naar bands die net datzelfde trachten te doen. Denk hierbij aan namen zoals True Widow, USX, Flying Horseman,  Townes van Zandt, Neurosis en Grails.

The Glücks (Oostende)

Romantiek ten top. Ruwe, bluesy garage rock and roll gespeeld door een koppel. Zij op drum hij op gitaar, beiden zingend, roepend, smachtend naar elkaar.

St. Grandson (Torhout)

‘Close harmony’. Twee stemmen, gitaren, pianospel als vioolgetokkel voeren de luisteraar mee en laten hem wegdromen op fijne harmonieën. Hun songs deden sommigen reeds mijmeren over Bon Iver, Isbells, Sigur Ros, Kings of Convenience…

Momma Said So (Avelgem)

Momma Said So, een band met Avelgemse roots en vier jonge leden kwam voor het eerst samen in december 2011. Na het kiezen van een naam en het in elkaar boksen van de eerste nummers  kwamen ook de eerste optredens en de eerste rockrally’s, waarna de groep een steile vlucht nam.

Krazy-E (Desselgem)

Krazy-E en zijn Band vormen één Krazy Family die hun passie voor diverse muziekstijlen delen met elkaar. Samen hebben ze als enige doel het publiek keer op keer entertainen met hun eclectische Urban sound en energieke sensatie. (ADC)

Info: www.hetentrepot.be

Marec (Foto Stijn Vos)

‘Het is Russische roulette, elke dag weer’

‘Op papier de beste’ titelde de Brugse cartoonist Marec in 2002 zijn eerste jaaroverzicht in cartoons en beeldverhaal. Vandaag, veertien edities en één kalender verder, is er ‘Kussen uit België’, een vermakelijk beeld van een rumoerig jaar, van Obama 2.0 tot Benedictus XVI, van Bart De Wever tot Jan Becaus, maar evengoed gemeende tranen om Egypte en Syrië. Het jaar in woord en beeld (en in stift).

Criteria: ‘Ik selecteer het jaaroverzicht samen met mijn echtgenote. Zo testen wij elkaar. Niet gemakkelijk, nee. Tekeningen die ik zelf heel goed vind, moet ik vaak schrappen, omdat de actualiteit weg is. Actualiteit is een moeilijk ding, want de overkill aan informatie is een heus probleem: wat wel, wat niet? Anderzijds neem ik meestal een aantal tekeningen rond hetzelfde thema dat men zich een jaar later nog herinnert. ‘Kussen’ is mijn veertiende jaaroverzicht, slechts één keer (succesvol) onderbroken door een jaarkalender.’

Stijl: ‘Of mijn stijl het eeuwig leven heeft? Het is in elk geval niet aangewezen om te veranderen van stijl. Je moet continuïteit nastreven, een eigen gezicht verwerven. Op dat vlak zit ik vrij safe bij Het Nieuwsblad en Dag Allemaal, hoewel je daarin geen zekerheid hebt. Nieuwe chefs wisselen graag van tekenaars. Ik ga ook niet wisselen van krant, hoe aantrekkelijk dat ook moge lijken. Ik wil heel graag heel lang aan de slag blijven, al ben ik nu reeds een beetje ‘éminence grise’. Ik hoop, tenslotte, dat de papieren krant het nog een tijdje uitzingt.’

Publiek: ‘Ik bezorg de dagelijks cartoon(s) tegen de deadline aan, vaste gewoonte. Een plan B voor als het niet lukt is er niet, het moet, het is Russische roulette elke dag weer.’

‘Ik teken over alles wat in het nieuws komt. Ook over sport, al zijn de tenen daar extra lang. Veel over Club Brugge? Ja, sowieso, Club komt veel in het nieuws en Preud’homme en voorzitter Verhaeghe  laten zich goed portretteren. Niet over Cercle, nee. Waarom? Voetbal in het dagelijkse nieuws gaat over maximaal vijf ploegen en Cercle hoort daar niet bij. Ik krijg natuurlijk heftige reacties over mij heen, niet allemaal even plezant. Ze koppelen dat aan het feit dat ik Cercle-supporter ben, weze het dan één van de rustige soort zonder sjaal, muts en vlag. Voetbalsupporters zien vaak het onderscheid niet.’

Gevoeligheden: ‘Hou ik steeds minder rekening mee. Tragedies, zoals de busramp in Sierre, laat ik niet voorbij gaan, al probeer ik dat vooral symbolisch en ingetogen te illustreren. Ik hoor dat mensen daar soms steun in vinden. Spijt heb ik nooit, tenzij over het feit dat ik het geen goede tekening zou vinden.’

‘ Ik heb natuurlijk een evolutie meegemaakt. Toen ik debuteerde (in ’96) moest  een cartoon hard en het liefst choquerend zijn. Zo tekende ik ook in Uitkrant. Vandaag probeer ik vooral eerlijk te zijn met mezelf, anders hou je het niet vol. Nu teken ik met evenveel plezier zelfs romantische cartoons zoals over enkele van mijn jeugdidolen als Adamo en Rocco Granata. Ik ben een volbloed romanticus, ik laat mij daar behoorlijk door vangen. Dit is de luxe van het ouder worden zeker? Ik vind: als je het talent hebt om iemand te tacklen, moet je ook het talent hebben om te zegen dat het goed is.’

Cartoonisten: ‘Mijn favoriete tekenaars zijn 70’ers, Wolinski en Cabu, uit de stal van Charlie Hebdo en Le Canard Enchainé, omwille van hun ideeën en hun tekenstijl. In het vrouwelijke landschap apprecieer ik de Franse Catherine Meurisse, hoewel vrouwelijke cartoonisten doorgaans gerecupereerd worden door het feminisme. Moet heel vervelend werken zijn. Een tekenaar moet het geheel overzien en niet alleen één bepaalde strekking, of je bent niet goed bezig.’

Schetsen & schilderen: ‘Een paar jaar geleden heb ik een huisje gekocht in de Korte Roopeerdstraat waar ik mij terugtrek om te schilderen, hoewel dat nu eventjes op een laag pitje staat. Ik hou mij nu vooral bezig met schetsen, vaak tot stand gekomen tijdens vakanties in de Provence. Ergens in juni worden ze tentoon gesteld in een Brusselse galerij. Door mijn schetsen evolueer ik naar meer stijl en tekening. Ik zat ooit als jonge gast in de Stedelijke Academie naast Robert Devriendt (LF. Brugse kunstschilder) die toen al getuigde van enorm veel talent. Hij adviseerde mij: Marc, vergeet nooit hoe de werkelijkheid er uit ziet. En dat probeer ik te doen.’ (LF)

Kussen uit België, Marec, uitg. Van Halewyck, 12,50 euro

 

  Oostend’ wordt verwend: na de eerste – en meteen succesrijke – editie van STORM! in april, is De Grote Post alweer de locatie voor een groot muziekgebeuren. Onder de titel Postival slaan een hele rits partners, onder wie CC De Grote Post en Vrijstaat O., de handen in elkaar voor een namiddag en avond vol muziek in alle mogelijke facetten.

 Vanaf 14.00 uur zijn er o.a. workshops (gitaarsound, drum recording, vocal coaching, live looping) o.l.v. muzikanten; lezingen, een panelgesprek, tips and tricks over het reilen en zeilen in de wondere wereld van de muziek(business); tentoonstellingen (zowel foto’s als een muziekdocumentaire)…

Op de avondaffiche prijken zomaar even 3 concerten van zeer uiteenlopende aard, waarvoor de acts i.s.m. De Zwerver (Leffingeleuren) werden geselecteerd. Om 20.30 uur mag Moker aftrappen, een Gents kwintet dat in 2000 werd verwekt en eigen composities en improvisaties brengt die verschillende muzikale paden bewandelen en waarbinnen geen contrasten worden gemeden. “Uitdagende hedendaagse jazz, met een hoek af”, quoi. Over hun recente cd “Overstroomd” (W.E.R.F. 113) zijn de recensies in elk geval lovend.

Vervolgens King Dalton, waarvan de leden vogelvrijverklaarden in blues & folk heten te zijn die zich niet in een hokje laten duwen. De debuut-cd die de band drie jaar na oprichting heeft afgeleverd, wordt gekwalificeerd als “sexy als Prince, groovy als Morphine, rauw als Tom Waits”, muzikanten dus in wier gezelschap het best interessant en bovendien een hele eer is te mogen vertoeven.

Aan Flying Horseman om het concertluik en meteen Postival af te sluiten. Met “City Same City”, een album met 12 songs opgesplitst in 2 delen, leverden zij een wispelturig en eigenwijs album af dat herinneringen oproept aan o.a. Fleetwood Mac vroege (en dus beste?) versie, Talking Heads, Brian Eno en Joy Division en bovendien is gekruid met een snuifje Malinese blues. 

Het merendeel van de activiteiten is helemaal gratis, enkel voor bepaalde workshops en voor de avondconcerten dient een ticket (10 euro) aangeschaft. (PJG) 

Postival is een initiatief van CC De Grote Post i.s.m. Vrijstaat O., Mu-zee-um, TAZ, Jong Oostende, Kunstacademie-Aan-Zee, Conservatorium-Aan-Zee en Muzine.

Volledig programma en alle info op www.degrotepost.be en www.vrijstaat-o.be

12 en 13 december 2013

Spionnen, Koninklijk Toneelgezelschap Knokke-Heist

Het KTKH brengt in december een komedie met pit. Spionnen is van de hand van de bekende Amerikaanse filmmaker Woody Allen. Het stuk zoemt in op de Amerikaanse ambassade in een klein Oost-Europees land, ergens achter het ijzeren gordijn, begin jaren ’80. Axel Magee neemt tijdelijk de taak over van zijn moeder, de ambassadrice. Drie Amerikaanse toeristen zorgen voor verwikkelingen in de ambassade… Jean-Paul Lantsoght, geen onbekende in het theatermilieu, staat in voor de regie. (Info t 050 63 04 30, cc.ticket@knokke-heist.be, http://www.ccknokke-heist.be)

 28 en 29 november 2013, 20.30 uur

Gone, De Werf/Binon-Eyckermans-Pinoy

Gone (foto Jonas Binon)

 Voor Gone van De Werf slaan drie jonge leeuwen de handen in elkaar. Evan Binon en Rilke Eyckermans leerden elkaar kennen tijdens hun dramaopleiding in Gent. Voor De Werf maakte Eva Binon TWEE. en Meesterwerk. Rilke Eyckermans speelde als kind mee in Terug naar Oosterdonck en was al te zien in voorstellingen van het KIP, Dirk Tanghe, Tibaldus en andere hoeren … Danser en acteur Arend Pinoy werkte al samen met Arne Sierens en Alain Platel. Samen met Gilles De Schryver en Yahya Terryn maakte Pinoy in 2010 in Brugge Abel en Kaïn. Gone gaat over heimat, over voorouders, over geboren en getogen zijn of eerder een inwijkeling zijn. Gone gaat over weg willen of weg moeten, over vrijheid of de illusie ervan. (Info www.dewerf.be, t 050 33 05 29, reservatie@dewerf.be

 7, 13 en 14 december 2013, 20.00 uur

8 december 2013, 16.00 uur

Jezus, Maria, Jozef, De Coulisse (CC De Dijk)

 In de komedie Jezus, Maria, Jozef worden twee broers, die al jaren ruzie maken, gedwongen om kerstavond samen door te brengen. Hun oude moeder wou dat zo, want de hele familie moet samen zijn voor een grote mededeling. De sfeer zit zoals verwacht ver onder nul en dan komt er plots een hoogzwanger, onbekend meisje aan de deur staan. Jezus, Maria, Jozef  is een luchtige kerstkomedie geschreven door Yves Caspar in een regie van Lieven Maes. (Info http://www.decoulisse.be)

Correctie EXit

In het gelijknamige artikel (‘Brugge twee maanden…’)  in de papieren EXit van december zijn twee foutjes geslopen: Luc Rabaeys moet Luc Rabaey (zonder s) zijn; en de tweede Fotonale lokte meer dan 500 deelnemers i.p.v. meer dan 50. Een letter teveel en een cijfer te weinig, waarvoor excuus. Alle info op http://www.bruggefoto.be

Met daarin onder meer:  *De gids doorheen December Dance

*Marec en de kunst van het tacklen

*Brugge eventjes foto-hoofdstad

*Kunst Adelt geeft jong theatertalent kansen

*Vakmanschap van Tommy and the Wildflowers

*Greet Bosschaert fantaseert haar kattenwereld

*Mouten en brouwen in het Stadsarchief

Exit: het meest volledige cultuuraanbod op papier en online (www.exit.be of facebookpagina ‘exitbrugge’).

De Portugese trompettist, componist en improvisator Luis Vicente mag in onze contreien dan (nog) niet (erg) gekend zijn, de namenlijst van muzikanten met wie hij in de loop der jaren al heeft samengespeeld en/of opgenomen leest welhaast als een telefoongids. Daarin o.a. een saxofoonheld als Evan Parker – onvermijdelijk, die naam, als de term “geïmproviseerde muziek” valt – maar ook een aantal voor het publiek van Parazzar al min of meer vertrouwde gezichten zoals João Lobo, Hugo Antunes, Valentin en Théo Ceccaldi.

De laatste jaren heeft het internationaal kwartet waarmee hij zich op 26 november aanmeldt – naast de trompettist ook Federico Pascucci (tenorsax), Andrè Rosinha (contrabas) en Vasco Furtado (drums) – vooral de jazzclubs van de Portugese hoofdstad muziekgewijs onveilig gemaakt. Daar was het edele streven om via een mix van eigen/geïmproviseerde stukken en hoogtepunten uit het werk van Ornette Coleman, een brug te slaan tussen jazz en “free music”, vanuit hun ervaren dat die twee werelden in Lissabon “niet echt met elkaar communiceren”. Voor het optreden op 26 november brengt Vicente als special guest de Franse pianist Roberto Negro mee. (PJG)

Dinsdag 26 november om 20.00 uur – info en tickets: www.parazzar

Het Stadsarchief van Brugge bewaart het bedrijfsarchief van de voormalige brouwerij ’t Hamerken (1872-1982). Dit archief (omvang 50 strekkende meter) is in 2005 door de vzw ’t Hamerken aan het Stadsarchief in bewaring gegeven. Naar aanleiding van het 25–jarig bestaan van deze vzw, die zich inzet voor de brouwerijgeschiedenis, wordt er in het Stadsarchief een tentoonstelling opgezet rond het thema brouwen en mouten in Brugge in de 19^de en 20^ste eeuw. Daarvoor putten we – wat documenten en beeldmateriaal betreft – onder meer uit het reeds vermelde bedrijfsarchief ’t Hamerken en – wat voorwerpen betreft – uit de waardevolle collectie van oude brouw- en mouttoestellen die de jarige vzw in de loop der jaren wist te verzamelen. De focus ligt natuurlijk niet enkel op de brouwerij ’t Hamerken. Zo telde Brugge omstreeks 1880 26 brouwerijen, waarvan het merendeel over een eigen mouterij beschikte. In het begin van de 20^ste eeuw was het aantal brouwerijen aangegroeid tot 31. Het was toen nog volop de periode van de hogegistingsbieren met het traditionele bruin en witbier. Een aantal brouwden de bekende Brugse Tripel (drie maal zo sterk het gewone bier).

Naar aanleiding van het zilveren jubileum van de vzw ’t Hamerken verschijnt ook de publicatie ‘Brugse Bierhistories’ met bijdragen over het brouw- en moutgebeuren in Brugge, geschreven door enkele ‘bier-specialisten’. Deze publicatie, 112 p., is te koop aan 15 euro in het Stadsarchief en in de boekhandel.