Exit Magazine

 

 

 

foto Sarah Bauwens

 

Peter Jacquemyn kreeg tijdens Jazz Brugge 2012 de gelegenheid zijn veelzijdigheid als kunstenaar te etaleren: niet alleen stonden op de zolder van het Sint-Janshospitaal een aantal van zijn houten sculpturen (die hij met behulp van kettingzaag en bijl vervaardigt!), hij ging er ook in improvisatieduel met saxofonist Evan Parker. Wie dat concert zag, kon de visu vaststellen dat Jacquemyn zich ook als muzikant op een uitgesproken fysieke manier uit: zijn contrabas bespeelt hij niet louter met de handen, maar bestrijkt of slaat hij net zo goed met één en soms zelfs meerdere strijkstok(ken) of duwt hij een leeg frisdrankblik tussen de snaren…

 

Zondag 24 februari komt hij andermaal naar Brugge, dit keer om zijn krachten te meten met Mark Sanders (UK), een van de meest creatieve percussionisten van de hedendaagse improvisatiescene (en al niet meer voor het eerst in Parazzar) en met Witold Oleszak uit Polen. Laatstgenoemde, zo leert zijn bio, hield na een opleiding van 10 jaar de klassieke piano voor bekeken om zich volop te storten in de avant-garde. Behalve piano bespeelt hij zelfontworpen toetseninstrumenten en instrumenten die benaming als dusdanig niet meer waardig wegens eigenlijk stuk. Benieuwd of de gloednieuwe piano in Parazzar de avond ongeschonden overleeft. (PJG)

 

 

Schilder Koen van den Broek ontwierp de hoes

 

 

Gitarist Ruben Machtelinckx stelde voor de opname van de CD ‘Faerge’ een naar jazznormen ongebruikelijk kwartet samen: hijzelf en Hilmar Jensson op elektrische gitaar, Joachim Badenhorst op klarinet en saxofoon, Nathan Wouters op contrabas. De huidige concertreeks brengt hen op 6 januari naar Soulbar Parazzar en ondanks deze voor hem hectische tijden bleek Ruben toch bereid tot een korte verbale inleiding op dat optreden.

 

 

Ruben Machtelinckx – Dat is eerder toevallig gebeurd. Vorig jaar heb ik wat tijd doorgebracht in Kopenhagen omdat de Scandinavische en de Deense jazz- en improvisatiescène me zeer boeien. Zo is er bijvoorbeeld het label ILK: een collectief van een 20-tal jonge musici die elk hun eigen muziek spelen, opnemen en uitbrengen, vaak eigenzinnig en ook met internationale gasten. Dat gitarist Jakob Bro bij wie ik enkele lessen kon volgen, in Kopenhagen woont was een andere reden om naar daar te trekken. Nathan Wouters, die bas speelt op de CD, studeerde op dat moment een jaar bij Anders Jormin in Göteborg, dat op drie uurtjes rijden van Kopenhagen ligt: zo hebben wij elkaar daar getroffen. Via contacten leerde ik in Kopenhagen een goede geluidstechnieker kennen die reeds enkele CD’s van Jakob Bro en andere jazzmusici had opgenomen en vond ik er ook een mooie studio. De omgeving werkte heel inspirerend en ik begon met het idee te spelen de muziek daar op te nemen. Het kwam goed uit dat ook Joachim Badenhorst net in die periode in Kopenhagen moest repeteren met een project. Enkel Hilmar Jensson moest dus nog overkomen (uit IJsland). Opnemen in het buitenland bleek een goede beslissing: ik kon me ten volle concentreren op de muziek, zonder afleidingen.

 

 

Ruben Machtelinckx – De muziek op ‘Faerge’ is vaak rustig en melodisch. Ik laat me tijdens het componeren vaak inspireren door allerlei beelden, wat je ook wel in de muziek hoort, denk ik: die heeft een heel beeldend karakter. Op veel gebieden wijkt de muziek trouwens ver af van datgene wat van “jazz” vaak wordt verwacht: er zijn zelden solisten en ook de klassieke akkoordenschema’s en de vorm van thema en chorussen worden zelden of nooit gebruikt. Sterke melodieën en aardse progressies vormen de basis van de composities die vaak een melancholische ondertoon hebben. De muziek is opgebouwd uit atmosferische, warme, poëtische klanken, waarin de eigenheid van iedere muzikant volledig tot zijn recht komt. De nadruk ligt op de klanktextuur en de homogeniteit van de muziek, wat ondermeer betekent dat de musici meer als componist dan als solist fungeren.

 

 

Ruben Machtelinckx – Met bassist Nathan Wouters speel ik wel vaker samen. Zo spelen wij samen in “Amygdala”, een trio met Kurt van Herck en in “An Expedition Into The Mind of Sgt Fuzzy”, een groep onder leiding van saxofonist Thomas Jillings. Met Joachim Badenhorst had ik ook reeds enkele keren samen gespeeld en Hilmar Jensson leerde ik beter kennen toen ik enkele jaren geleden privé les bij hem volgde in een periode dat hij op doorreis was in België. Ik wist dat ik de muziek die ik geschreven had met deze musici wilde spelen: elk van die drie is natuurlijk een meester op zijn instrument, maar ik wist ook dat ze goed zouden aanvoelen waar ik met mijn muziek naartoe wilde. De concerten straks zullen de eerste zijn in deze bezetting, maar hopelijk zullen er nog volgen.

 

 

Ruben Machtelinckx – We zullen mijn composities spelen die ook op de CD staan. Er zal m.a.w. dus vaak een bepaald kader zijn, maar daarbinnen is natuurlijk veel ruimte voor improvisatie… (PJG)

 

 

 

 

 

 

Het slotconcert van 2012 in Soulbar Parazzar zal worden verzorgd door Heinz Karlhausen & the Diatonics. Als we van de stelling uitgaan dat de op de affiche afgebeelde handgranaat waarheidsgetrouw symboliseert wat daar op 16 december muzikaal staat te gebeuren, zou wel eens van een auditieve belevenis met de kracht van een explosie sprake kunnen zijn. Hoewel ieder met een verschillende muzikale achtergrond, vonden Gonçalo Almeida (bas, elektronica), Daniele Martini (sax, elektronica en reeds een vertrouwde verschijning op het podium van Parazzar) en Friso Van Wijck (drums) elkaar in een – wat zich het best laat omschrijven als – “krachttrio”. Speciaal voor Parazzar zal het trio erg in improvisatie gaan, kondigde Martini alvast in een mail aan: “Heinz Karlhausen & The Diatonics is much more of a rock project but we're all pretty much into the improvisation, so it's not rare that we do a much more improvised set instead of our usual one. If you think that's a good idea we could do that instead, as you prefer.”(PJG)

 

 

 

 

 

Een podium bieden aan muzikanten die zelden of nooit eerder samen hebben gespeeld, waardoor improvisatie een wezenlijk bestanddeel van hun optreden wordt. Ziedaar het gedurfde recept waarvoor Joeri Hostens enkele jaren geleden bewust koos als uitgangspunt voor de concerten die hij in Parazzar organiseert. Deze niet-evidente formule blijkt in de smaak te vallen: de Soulbar heeft in korte tijd naam weten te maken als ontmoetingsplaats voor try-outs, artiesten zoeken spontaan contact met de vraag dingen te mogen komen uitproberen. 

De reeks najaarsconcerten start op 24 oktober met het duo Isbin/Walton. De Brugse gitarist en luitspeler Gilbert Isbin heeft een eigen stijl ontwikkeld waarin plaats is voor zowel jazz als hedendaagse klassieke muziek. Zijn oeuvre telt intussen ruim 20 CD’s (met zowel eigen composities als werk van anderen, bv. Nick Drake). Ook het muzikale terrein van bassist en pianist Scott Walton (USA) strekt zich uit over de grenzen van jazz, vrije improvisatie en klassieke avant-garde. Bovendien werkt hij graag samen met mensen uit andere kunstuitingen, zoals dichters, dansers en filmmakers.

 Beiden samen op één podium: het schept verwachtingen. Het aantal plaatsen is echter beperkt, niet te lang aarzelen is dus de boodschap. (PJG)