Exit Magazine

Christophe Devisscher Quartet

Vrijdag 4 maart om 20.30 uur – De Werf

Project van contrabassist Christophe Devisscher een muzikant die in talloze projecten betrokken is als sideman, componist en arrangeur, maar lang wachtte om zelf een ensemble op te richten onder eigen naam. Maar wat voor één: Frank Deruytter, Christian Mendoza en Dré Pallemaerts vervolledigen het Quartet. Eind augustus 2015 wordt het album ‘A Fisherman’s Tale’ opgenomen dat tijdens deze tournee met JazzLab Series zal worden gepresenteerd. Info en tickets: http://www.dewerf.be

Avishai Cohen Quartet

Zondag 6 maart om 17.00 uur – Vrijstaat O.

Trompettist Avishai Cohen moest in december zijn concert in Vrijstaat O. annuleren, maar wil dit persoonlijk compenseren met de Belgische première van een nieuw project. Cohen laat de geest van Miles Davis in zijn spel horen en koppelt de melancholieke muzikale ondertoon van Israël met die van de Amerikaanse jazz. Debuutalbum ‘Into the Silence’ van zijn nieuwe project verschijnt op het prestigieuze label ECM Records. Slecht nieuws voor wie nu pas warmloopt: dit concert is helemaal uitverkocht.Info en tickets: www.vrijstaat-o.be

Babies / In love with / Garibaldi Plop

Zondag 6 maart om 19.00 uur – Parazzar

Parazzar opent zijn nieuw concertseizoen meteen met een drieluik, onder wat men zelf noemt: 1 night, 4 guys, 3 bands, 3 concerts, a small Tricollectif Marathon. Ofte Théo Ceccaldi (viool), Roberto Negro (piano), Valentin Ceccaldi (cello) en Sylvain Darrifourcq (drums, composition) in alle mogelijke combinaties en onderling verwisselbaar. “ Franse virtuoze gekte”!Info en tickets: www.parazzar.be

 Thomas de Pourquery Supersonic Plays Sun Ra

Woensdag 9 maart om 20.30 uur – De Werf

Sun Ra die bekend/berucht werd door zijn “cosmic afro-futurist philosophy” en door zijn fenomenale composities en vertoningen, leidde van 1955 tot zijn dood in 1993 het ‘Arkestra’, Die band had dermate invloed dat geregeld hommageprojecten opduiken. Supersonic, o.l.v. saxofonist Thomas De Pourquery gooit typische Sun Ra ingrediënten als sacrale vraag en antwoord zangpartijen, polyritmische percussielijnen en avant-gardistisch soleergeweld in één grote stoofpot en kruidt het geheel verder af met hedendaagse elementen.Info en tickets: www.dewerf.be

Majid Bekkas Afro-Oriental Jazz Trio

Dinsdag 15 maart om 20.30 uur – De Werf

De Marokkaanse multi-instrumentist en componist Majid Bekkas wordt de magiër van de gnawablues genoemd. Behalve uit deze Afro-Islamitische muziek put hij uit blues, Arabo-Andalusische muziek en jazz. Zo werkte hij in voorbije jaren samen met muzikanten als Louis Sclavis, Archie Shepp en Joachim Kühn. In zijn Afro Oriental Jazz Trio vinden we o.a. de Belgische rietblazer Manuel Hermia.Info en tickets: www.dewerf.be

 Neve & Typhoon – Piano & Spoken Word

Donderdag 17 maart om 20.30 uur – Vrijstaat O.

Pianist Jef Neve hoeft niet meer voorgesteld, Hiphopsensatie Typhoon misschien wel: hij is één van de beste Nederlandse live-acts van het moment en stond eerder al op de grote podia van North Sea Jazz en Pinkpop. Als bij toeval kruisten ze elkaar op een podium en meteen was er magie en ontstonden zonder repetitie spontaan nummers. Het optreden in Vrijstaat O. is een unieke try-out in intieme kring vooraleer ze de grote (festival)podia bestormen.Info en tickets: www.vrijstaat-o.be

South Quartet

Zaterdag 19 maart om 20.30 uur – De Werf

Een tijdlang was de Duitse trompettist Peer Baierlein prominent aanwezig op de Belgische jazzscene. Hij leidde toen een eigen band en gaf 2 succesvolle cd’s uit op het W.E.R.F.-label: ‘Open Questions’ met Jazzisfaction dat later werd herdoopt in het Peer Baierlein Quartet waarmee hij ‘Cycles’ uitbracht. Inmiddels is hij opnieuw verhuisd naar Duitsland en verscheen vorige zomer een nieuwe jazz-cd.Info en tickets: www.dewerf.be

Makaya McCraven

Zondag 20 maart om 17.00 uur – Vrijstaat O.

Vrijstaat O. en De Werf smelten pas samen vanaf 1 januari 2017, maar zetten met de reeks Impuls dit jaar al samen de schouders onder een paar concerten. Gestart wordt met de Belgische première van het kwartet van Makaya McCraven, een muzikant/producer die beide huizen als één van dé ontdekkingen van 2015 bestempelen. Tijdens dit concert zal hij composities brengen uit zijn vorige albums ‘Split Decision’ en ‘In the Moment’ én uit nieuw werk.Info en tickets: www.dewerf.be – www.vrijstaat-o.be

Sons of Kemet

Donderdag 24 maart om 20.30 uur – Vrijstaat O.

Sons of Kemet is ongetwijfeld één van de grootste revelaties die de laatste jaren uit het Verenigd Koninkrijk overwaaide. Met hun debuutplaat ‘Burn’ sprokkelden ze lof én een award, hun recente ‘Lest We Forget What We Came Here To Do’ prijkte bovenaan veel eindejaarslijstjes van 2015. Het kwartet brengt zinderende en hypnotiserende muziek, vol euforische en tranceachtige grooves. Support dj-set by Insein Radio.Info en tickets: www.vrijstaat-o.be

Duo Joachim Badenborst & Riuichi Daijo

Maandag 28 maart om 20.00 uur – Parazzar

Joachim Badenhorst voorstellen is eigenlijk overbodig: ontegensprekelijk is hij een van de meest avontuurlijke en boeiende Belgische jazzmuzikanten en die faam reikt intussen tot ver buiten Europa. De naam Riuichi Daijo doet ongetwijfeld meer de wenkbrauwen fronsen, maar misschien helpt de tip dat hij heeft samengewerkt met o.a. Keiji Haino, Tristan Honsinger, Derek Bailey, Otomo Yoshihide en Axel Doerner.Info en tickets: http://www.parazzar.be

(PJG)

Heksen veroveren het Sint-Janshospitaal

U stelt zich een heks voor als een aartslelijke vrouw die op een bezem de haard invliegt en door de schoorsteen terug naar buiten vliegt? In de haard staat een grote heksenketel waarin ze haar tovermiddeltjes kookt en ondertussen warmt een kat zich bij het vuur. Minder bekend is dat dit heksenbeeld door kunstenaars uit de Nederlanden werd bedacht. Vooral Pieter Bruegel speelde hierbij een doorslaggevende rol.

Breugel plaatste als eerste de heks met haar heksenketel in de nabijheid van een haard en waar heksen voordien op allerlei voorwerpen vlogen, koos Bruegel resoluut voor de bezem, wat anderen veelvuldig overnamen. Zijn heksenthematiek werd trouwens vaak nagevolgd. Een schilder als David Teniers de Jonge raakte zo geïnspireerd dat er nu meer dan dertig voorstellingen van zijn hand over heksen en hun duivelse praktijken zijn bewaard gebleven.

Deze expo brengt meer dan veertig hekserijvoorstellingen van grote Hollandse en Vlaamse meesters zoals Pieter Bruegel en David Teniers de Jonge samen. De heksenvoorstellingen zijn ook onlosmakelijkverbonden met de heksenvervolgingen: de eerste processen vonden plaats rond 1430. Zo ontstonden ook in Brugse ateliers kleurrijke weergaven van heksen. In de marges van manuscripten vliegen kleine heksjes, op paginagrote miniaturen houden heksen een sabbat.
Ook klimatologische veranderingen hebben invloed gehad op de heksenweergaven. Vanaf eind zestiende eeuw werd het noorden van Europa geteisterd door een eeuwenlange periode van extreem koude winters en relatief koude zomers, nu aangeduid als de Kleine IJstijd. Die viel samen met de Tachtigjarige Oorlog in de Nederlanden en met hongersnood. In tijden van tegenspoed wordt steeds een zondebok gezocht: men ging ervan uit dat heksen het slechte weer toverden. Dit leidde tot een toename van de heksenvervolgingen. Wanneer die weer afnamen kreeg ook het heksenbeeld een ander karakter maar toch blijven heksen en tovenaars fascineren, denk maar aan het wereldsucces van Harry Potter.

Deze tentoonstelling was eerder reeds te zien in Utrecht, in het Museum Catherijneconvent, waar de hoofdconservator van het Sint-Janshospitaal, Ruud Priem, voor zijn Brugse benoeming, conservator was. (LF)

Info: van 25 februari tot 26 juni in het  Sint-Janshospitaal, Bruggeling en kinderen (tot 11 jaar) gratis

De Brugse dichteres Delphine Lecompte (1978) is in zes jaar tijd toe aan evenveel (lijvige) dichtbundels. De titel van haar jongste boek klink als een aftelrijm, ‘Dichter, Bokser, Koningsdochter’, verwijzend naar haar dichterscarrière, de bokser Delphine Persoone en (koningsdochter) Delphine Boël. Inhoudelijk verschilt deze dichtbundel met een andere toon van de vorige vijf bundels. In het exemplaar dat ze mij signeert zet ze de puntjes op de i: ‘Nee, ik ben geen ontgoochelde dichter. Echt niet. Ik blijf baldadig en brutaal’.

Delphine Lecompte stapt literair door een moeizame periode. Voordrachten lopen terug, de magie van het debuut is op zijn terugweg, en ze stapte zelfs eventjes uit het woelige literaire leven. Lecompte is natuurlijk geen hype als een Maud Vanhauwaert, en dat heeft zo zijn weerslag, vertelt ze: ‘Je wordt minder gevraagd, je krijgt minder recensies ook’. Ze weet en beseft: ‘De realiteit van vandaag is dat je zelf je promotie moet verzorgen en precies dat heb ik in de voorbije periode schromelijk verwaarloosd. Ik dacht dat het ook zonder die aanstellerij zou lukken. Nee, dus. Ik was naar het andere einde doorgeslagen.’

Toch is Delphine al die tijd blijven poëzie schrijven. Zelf noemt ze het ‘kleine verhaaltjes vermomd als gedichten’. Ze heeft ook ‘meer tederheid’ toegelaten in haar gedichten. ‘Meer’, omdat ze minder tevreden was over de gedichten uit haar vorige bundel ‘De baldadige walvis’. Haar uitgever De Bezige Bij stak een handje toe en coachte haar met een eindredacteur die elk gedicht aan commentaar en analyse onderwierp. Het heeft gewerkt.

De thematiek van de bundel is wel vertrouwd gebleven: de baldadige kindertijd in De Panne, de terugkerende personages als de kruisboogschutter, de imker en de touwslager en de psychiatrie. Haar voorkeurgedicht uit de bundel heet dan ook ‘Deze keer is het de waarheid’ en opent met ‘Ja, ik heb al verschillende gedichten over touwslagers geschreven/ Maar ze waren telkens verzonnen, of ze waren metaforen/..

Is Delphine tevreden met de nieuwe bundel, toch gaat ze op zoek naar nieuwe uitdagingen, naar een nieuwe vorm. Ze wil met haar poëzie veel mensen bereiken, maar met gedichten alleen lukt dat niet. Ze noemt zich vandaag dan ook ‘werkzoekend’. Ze is bang dat ze een parodie van zichzelf zou worden, en daarvoor past ze. Ze klinkt duidelijk en beslist: ‘Ik zoek een nieuwe Delphine’. Ze wil iets anders gaan doen met haar werkinstrument, de taal. Dat kunnen (vage) plannen zijn om een kinderboek uit te geven samen met een illustrator, of een biografie over haar geliefkoosde blueszanger Leadbelly. Ze droomt van een nieuwe start, want ze voelt zich gevangen in een knellend stramien.Daarom schrijft ze nu naast de meer ingetogen gedichten verhalen. Een zoekende mens. (LF)

De zee en de ezel

Ik toon hem de kerk waar ik gedoopt werd

De zee ligt vlakbij, ik kon haar al spellen

Toen ik gedoopt werd, ‘zee’ en ‘stal’

Dat waren mijn lievelingswoorden

Nu niet meer, maar ik blijf gedoopt en van de zee houden.

Ik toon hem het strand waar mijn hart gebroken werd

Door de ruwe zoon van de ezeldrijver

Ook ik was ruw, ben ik nog onbehouwen?

De oude kruisboogschutter vraagt of ik hier ontmaagd ben

Nee, dat was verder, in een bunker door een vieze imker/…..

Toen in 2012 van het kwartet Machtelinckx/Badenhorst/Jensson/Wouters het debuut ‘Faerge’ verscheen, werd die cd door Knack geprezen als beste Belgische jazz-cd van dat jaar. Voor de opvolger van die inderdaad prachtplaat schaarde gitarist Ruben Machtelinckx dezelfde muzikanten aan zijn zijde. Never change a winning team?

Machtelinckx: ‘Faerge’ was mijn eerste samenwerking met deze muzikanten. Voor de opnames had ik een duidelijk idee in mijn hoofd waar ik naartoe wou en wat mogelijk zou zijn met deze musici. Ik herinner me dat ik na de opnames verschillende nieuwe ideeën had gekregen over andere richtingen, instrument-combinaties en soorten songs die ik wou uitproberen met deze groep. Het werd dan ook vrij snel duidelijk dat ik een 2de album wou maken. Ik vind het ook ontzettend fijn om dergelijke muziek met zulke geweldige muzikanten te spelen. Kenny Wheeler zei in een interview: “What I like doing best is writing sad tunes, and then letting wonderful musicians destroy them. I don’t want the players to try to interpret what they think I’m feeling.” Ik heb hetzelfde gevoel met deze band: alle musici zijn capabel om zeer melodisch te spelen maar ook om stevig een andere richting op te zoeken. Ik hou van deze balans en denk dat deze ook noodzakelijk is met dergelijke songs. Moesten we ze te gepolijst spelen, zouden ze aan kracht inboeten.’

EXit: Wie zijn eigenlijk jouw “gitaarhelden”?

Machtelinckx: ‘Dat is een moeilijke vraag. Er zijn zoveel muzikanten waar ik naar luister en die me dus beïnvloeden, en dat zijn zeker niet allemaal gitaristen, integendeel. Tijdens mijn opleiding, die meer jazz gericht was, was een gitarist als Bill Frisell voor mij wel een “verademing” tussen de meer “traditionele” spelers, die ik dan weer later heb leren appreciëren. En hij blijft een van mijn favoriete gitaristen. Ook leerkrachten zoals Pierre Van Dormael en Karl Van Deun en medegitaristen als Frederik Leroux en Bert Cools zijn natuurlijk een inspiratie, net zoals alle muzikanten waar ik mee mag spelen. Ik luister ook graag naar meer abstracte gitaristen als Derek Bailey en Fred Frith. Onlangs kocht ik de nieuwe soloplaat van de Noorse gitarist/banjospeler Ivar Grydeland, een plaat waar ik helemaal weg van ben!’

EXit: Zelf ontwikkel je steeds meer een voorliefde voor banjo?

Machtelinckx: ‘Ik vind het intuïtieve, het speelse aspect van muziek maken en componeren heel belangrijk. Dat is iets dat voor mij bij het banjo spelen centraal staat. Ik ben zeker geen goeie banjo-speler in de traditionele zin, maar dat maakt het net aantrekkelijk. Gitaar heb ik echt gestudeerd en daardoor gaat er soms wat “speelsheid” verloren en is het soms allemaal wat meer beredeneerd, zeker bij het componeren. De banjo is een fijne tegenpool. Ook het klankaspect is iets wat me naar de banjo toe getrokken heeft.’

EXit: Behalve met jouw kwartet, ben je ook nog met een aantal andere projecten, o.a. Linus, bezig: onweerstaanbare drang?

Machtelinckx: ‘Ja, ik vind het interessant om met verschillende projecten bezig te zijn. Ik werk graag heel intensief aan een bepaald project en stort me daarna graag op iets anders. Op deze manier kan ik ook verschillende muzikale aspecten die ik interessant vind ontwikkelen. Het duo met Karl Van Deun werkt anders dan Linus en in Sgt Fuzzy kan er dan weer een ander aspect naar boven komen. Soms zou ik het wel fijn vonden om langer te werken en meer te spelen met één project, maar voorlopig is dat niet de realiteit en is het dus zeer fijn om meerdere projecten te hebben.’ (PJG)

Zaterdag 20 februari om 20.30 uur in De Werf – www.dewerf.be

Zondag 28 februari om 17.00 uur in Vrijstaat O. – www.vrijstaat-o.be

So Blue

Choreograper : Louise Lecavalier (foto André Corneiller)

Heel binnenkort danst de Canadese Louise Lecavalier opnieuw in Brugge. Lecavalier is dé grande dame van de hedendaagse dans in Canada, Québec en Montréal, maar ook internationaal gooit ze al jaren hoge ogen.

 Ze was jarenlang het gezicht van La La La Human Steps, het gezelschap dat sinds de jaren ‘80 wereldwijd furore maakt. Ze danste in talloze werken van La La La-voorman Édouard Lock en werkte met hem ook samen met David Bowie. De vijftig voorbij, blijft ze fascineren door haar fysieke kracht, energie en virtuositeit. Lecavalier was in Vlaanderen al te gast tijdens eerdere edities van het internationale dansfestival December Dance in Brugge.

Met So Blue waagt ze zich voor het eerst aan een choreografie voor zichzelf en danser Frédéric Tavernini. Daarin laat ze het lichaam ongecensureerd spreken. Lecavalier: “Ik wilde het lichaam alles laten zeggen wat het wilde; ik wilde het vrijlaten om uit de overdaad aan spontane bewegingen iets zuivers en ongecontroleerds te laten oprijzen.” Het resultaat is een intens, ruig, obsessief en mysterieus dansstuk op ritmische muziek die de instinctieve aard van de bewegingen onderstreept.

 Woensdag 2 maart 2016 in Brugge – www.ccbrugge.be

Jo Berten (foto EDM)

De Koninklijke Gidsenbond, opgericht in 1926, viert het hele jaar door haar 90-jarig bestaan met een aantal evenementen. Voorzitter Jo Berten grijpt deze kans uit om enkele suggesties richting stadsbestuur af te vuren: ‘Wij zijn de ambassadeurs van de stad, de Stad moet ons meer ruggensteun geven’.

Op zaterdag 19 maart steekt de Gidsenbond van wal met een avondvullend programma ‘Bekende Bruggelingen kiezen hun favoriete schilderij op Brugse bodem’. De lijst wordt nog samengesteld, maar enkele prominente Bruggelingen zegden alvast hun medewerking toe. Deze activiteit in de Vriendenzaal van de Musea staat open voor alle Bruggelingen.

Een ander idee waar voorzitter Berten al lang voor ijvert, en dat hij dit jaar graag gerealiseerd wil zien, is de aanleg van vier literaire stapstenen aan het Kanaaleiland, waar menige Brugge-toerist zijn of haar bezoek start. Vier literaire teksten in vier talen, gekapt in blauwsteen, zouden dan de aanzet zijn tot een literaire wandeling. Hier is er keuze te over, want heel wat belangrijke auteurs (Emiel Verhaeren, Georges Rodenbach, Henry Miller, Hugo Claus en veel anderen) beschreven ooit hun bewonderende (Miller) of problematische relatie (Claus) tot deze stad. Burgemeester Landuyt toonde, volgens Berten, ‘enige belangstelling’ voor het project.Een derde (en gratis) evenement is het project ‘huisnummer 9’. Concreet: elk Brugs huisnummer met het cijfer 9 krijgt een gratis gidsbeurt aangeboden, een activiteit die over heel 2016 gespreid wordt.

Tot slot, Jo Berten zou de voorzitter niet zijn, of hij haalt nog eens een oud strijdros van stal: ‘de piraatgidsen’ die tegen dumpingprijzen het toeristische imago van Stad en gidsen naar beneden halen. ‘Slechte reclame’ zegt Berten, ‘onze gidsen, ook die van de Gidsenkring, volgen voor het behalen van hun gidsendiploma, een drie jaar durende opleiding. Zij zijn de ambassadeurs van de Stad. De Stad moet deze mensen beschermen en steunen.’ (LF)

Alle info op http://www.bruges-guides.com

De Italiaanse choreograaf en danser Emio Greco, sinds veel jaren geregeld op de Brugse dansscène te bewonderen, tekent van 11 tot 13 februari voor een tweedaags dansfestival. Op de openingsavond staat Ravels Boléro op het programma, op zaterdag 13 nodigt hij het ‘Ballet National de Marseille’ uit en daarbij danst iemand van Brugse bodem: Nahimana Vandenbussche. Een portret.

Nahimana: ‘Ik kom binnenkort in het Concertgebouw dansen met het Ballet National de Marseille. Ik ben van Brugse origine, uit Sint-Kruis. Ik ben beginnen dansen bij Fedes toen ik acht jaar oud was, en dat in het Bloso- centrum in Sint-Kruis. Ik volgde toen een paar uurtjes jazz en ballet per week.’‘Toen ik 12 jaar was deed ik een auditie voor de Koninklijke Balletschool in Antwerpen. Ik werd er aangenomen en startte mijn professionele dansopleiding onder de artistieke directie van Mariniela Panieda en later Kimmy Lauwens.’

‘De eerste drie jaren van mijn opleiding waren vooral gericht op klassieke dans, maar daarnaast had ik ook jazz, karakterdans, moderne dans en Spaanse dans op het programma. Later kwamen daar ook nog Pas de Deux  en de Graham-techniek bij kijken. In mijn vijfde jaar moest ik kiezen of ik verder wou gaan met de klassieke dansopleiding of gaan voor de hedendaagse opleiding. Ik koos voor de hedendaagse opleiding waar bovenop het klassiek en Graham, ook improvisatie-technieken en Cunningham bij kwamen.’

‘Na mijn zesjarige opleiding, die geëindigd is in juni 2007, ben ik in augustus van datzelfde jaar naar Dresden gegaan omdat ik er één van de vierentwintig geselecteerden was, na audities overal in Europa, om deel te nemen aan D.A.N.C.E II ( Dance Apprentice Network aCrosse Europe ) dat onder leiding stond van vier choreografen: William Forsythe, Wayne Mc Gregor, Angelin Preljocaj en Frederic Flamand. Onder leiding van deze vier toppers waren wij gebased in Dresden: we deden er veel workshops en dansten mee in voorstellingen van deze choreografen, en dat zowat overal in Europa. In 2009, op het einde van deze tweejarige intensieve danservaring, heeft Frederic Flamand, toen directeur van het Ballet National de Marseille, mij uitgenodigd om te komen dansen in zijn danscompanie, waar ik nu deel van uitmaak sinds 2009’

‘ Vele tournees en creaties later kom ik eindelijk eens dansen voor eigen huis. Wat voor mij heel speciaal is, want het is allemaal in Brugge begonnen. Vandaag zijn mijn nieuwe directeurs Emio Greco en Pieter C Scholten, en het werken met deze compagnie bevalt bijzonder. Ik blijf nog een tijdje in Marseille werken, maar ik weet natuurlijk niet wat de toekomst brengt.’ (LF)

Domein Emio Greco van 11 tot #3 februari. Het Ballet National de Marseille danst zaterdag 13.2. Info op http://www.concertgebouw.be

Foto Bachejespers

Muziek voor fijnproevers

 Wie het vakmanschap van muzikant/kunstenaar Rudy Trouvé live wil zien, moet op vrijdag 5 februari afzakken naar theaterzaal De Biekorf (en niet naar de MaZ, zoals eerder verkeerdelijk vermeld). De man geldt als één van de meest gerespecteerde artiesten binnen de Belgische muziekscène en was in ontelbaar veel bands actief (dEUS, Dead Man Ray, Kiss My Jazz, Gore Slut…). Die avond zal Trouvé, die zichzelf als ‘een doe-het-zelver en een slechte gitarist annex klankfetisjist’ typeert, vooral putten uit eigen repertoire. Een aanrader.

Rudy Trouvé: ‘Mijn optreden is geen round up. Ik speel al lang solo en dat is een moeilijke bevalling geweest. In het begin werd ik er heel zenuwachtig van. Het heeft mij jaren gekost om de voordelen ervan in te zien. Al een tijd ben ik met videokunst bezig en dat heeft me ertoe aangezet om solo-optredens te spelen. Ik maak heel graag filmpjes en die optredens geven mij dus een goed excuus om die te laten zien. In veel gevallen gebruik ik die filmpjes ook als begeleidingsgroep.’

 EXit: Je hebt geen muzikanten nodig dan?

Trouvé: ‘Specifiek voor die avond niet. De chemie van een groep is een heel andere zaak. Nu ben ik heer en meester over alles.’

 EXit: Vanwaar komt die zenuwachtigheid? Angst voor het podium of angst om alleen aan de slag te gaan?

Trouvé: ‘Beide. Ik werk altijd met muzikanten die aanzienlijk beter zijn. Zelf ben ik een heel beperkte muzikant. Als ik met andere mensen werk en andere muziek maak, dan ontstaat er een andere chemie. Er gebeurt altijd iets tussen mensen. Ik heb het geluk dat mensen het niet erg vinden dat ik beperkt ben. Ik voel me vereerd dat mensen met meer talent graag met mij willen samen spelen. Ik kan goed structureren en songs maken, maar puur technisch moet je bij mij niet aankloppen voor een blueske. Tijdens mijn solo-optredens sta ik bij wijze van spreken naakt op het podium. Aangezien ik nu vals speel door mijn eigen begeleidingsgroep – bestaande uit mezelf en de projectie – te creëren, valt die angst grotendeels weg. Ik film een stukje accordeon of enkele trommelslagen en ik verknip dat tot brokjes muziek. Voor mijn backings laat ik soms ook gewoon een tekenfilmpje zien.’

EXit: De klank primeert en niet het beeld?

Trouvé: ‘Het is een samenspel tussen beide. Ik vind het eigenlijk belangrijk als je optreedt dat het een gebeurtenis is. Ik zoek nu naar een evenwicht tussen een traditioneel optreden en een totaalgegeven.’

 EXit: Je optreden wordt omschreven als ‘iets tussen een klassiek singersongwriteroptreden en een jaren ’70 dia-avond’. Is dat het gevoel dat moet primeren?

Trouvé: ‘Ik vind dat wel belangrijk. Een van de meest positieve opmerkingen die ik kreeg was van iemand die zei: het is alsof je je atelier naar de mensen brengt. Het wordt een intiem gebeuren, een livingroomconcert bij wijze van spreken. Ik probeer mijn uiterste best te doen om er een event van te maken.’

 EXit: Valt je mini-tournee samen met het twintigjarig bestaan van je label Heaven Hotel?

Trouvé: ‘Niet per se, maar het is wel zo dat ik een aantal klassiekers uit het grote Heaven Hotel Songbook zal spelen. Ook nieuwe nummers. Ik moet selecteren, want ik heb een repertoire van meer dan twee uur.’

 EXit: Hoe bepaal je dat?

Trouvé: ‘Ik leg een groot deel op voorhand vast, maar ik pas mijn set ook aan de stemming van de avond aan. Het is een aangenaam gevoel dat het gevarieerd is. Zie het als: Man met akoestische gitaar. Man met elektrische gitaar. Man met loops. En man met filmpjes.’

EXit: Hecht je meer belang aan muziek of meer aan kunst?

Trouvé: ‘Ik maak daar nooit een onderscheid in. Ik denk ook heel visueel. Ik ben niet het type muzikant dat melodieën in zijn hoofd hoort. Ik zie vooral vormen en structuren. Ik beschouw muziek ook als kunst, dus voor mij is dat één pot nat.’

 EXit: Je hebt in al die jaren een groot oeuvre bij elkaar geschreven. In 1995 ben je uit dEUS gestapt, de beste Belgische band ooit. Er is daar toen veel inkt over gevloeid. Kijk je, na twee decennia, daar anders op terug dan toen?

Trouvé: ‘Gedeeltelijk wel. Dat was een jongensdroom dat geleidelijk aan in een nachtmerrie was veranderd. Het was toen hoog tijd voor mij om ermee te stoppen en achteraf bekeken vind ik wel tof dat ik die periode heb meegemaakt. Het toeren was toen zeer zwaar en we werden op korte tijd zeer groot. De romantiek van met een groep in een bestelwagen te zitten en dan ergens een publiek van muziekkenners te veroveren transformeerde in een grotere tourbus met meer personeel dan muzikanten en een publiek dat je meer als het snoepje van de dag zag. In feite was daar niets mis mee, maar voor mij hoefde het niet meer.’

ANTOINE DE CLERCK

Info: www.cactusmusic.be 

Foto EDM

In februari wordt het uitkijken naar de tweede editie van het winterfestival Wintervonken dat plaats vindt op de Burg op 5 en 6 februari, telkens van 19 u. tot 22.30 u. Om in de winterse feeërieke sfeer te komen organiseert Brugge Plus voorafgaand Uitwijken. Op vijf verschillende locaties rond Brugge zal men kunnen genieten van Aurora Tornalis, een dansvoorstelling waarin de groep vzw Cirque Masala, bestaande uit een steltloper, twee dansers, een vuurmeester en drie muzikanten die 30 minuten lang een oosters geïnspireerde voorstelling brengen. Bruggeling Sven Roelants, de bezieler van dit project, verwacht dat de voorstelling vooral het gevoel van verwondering zal opwekken bij de toeschouwers.

EXit: Hoezo, verwondering?

Sven Roelants: ‘De meesten zullen het wat bevreemdend vinden, denk ik. Aurora Tornalis is een mystieke show die geïnspireerd is door heel wat verschillende oosterse rituelen, dansvormen en muziekstijlen, zoals onder andere de Indische Kathak en de Turks/Perzische Derwisjen. Tom De Cuyper, één van onze dansers, heeft de choreografie uitgewerkt. Er zit een hypnotisch aspect in dat mensen wellicht zal intrigeren. De combinatie van dans en vuur geven het natuurlijk ook een extra spectaculair effect. Ik hoop dat de toeschouwers gecharmeerd zullen zijn door de muziek, aangezien de composities zeer sterk zijn. Leen Minten, één van de muzikanten waar ik in het verleden nog mee heb samengewerkt, heeft de muziek geschreven in overleg met de andere muzikanten. De muziek wekt een oosterse sfeer op, mede dankzij de instrumenten die gebruikt worden, zoals de Indische tampura, de Indische tablas en de Tuvaanse keelzang. Het is alleszins geen alledaagse voorstelling.’

EXit: Jullie vullen elkaar goed aan?

Sven Roelants: ‘Ja, het is de eerste keer dat ik met zo’n uitgebreide groep samenwerk. In de regel doe ik vooral solo-straattheatervoorstellingen. Dit is ook de eerste grote productie onder de noemer VZW Cirque Masala. De groep werd speciaal opgericht voor deze voorstelling. Dat heb ik samen met Leen Minten gedaan, die de verantwoordelijkheid op zich heeft genomen om de muzikanten te zoeken. Nele Callebaut, de vuurkunstenaar kende ik ook al voordien van het straattheater. De oprichting en de samenwerking binnen de groep is allemaal vrij organisch verlopen. Het is ook de eerste keer dat we deze productie in Brugge en omstreken mogen uitvoeren, waar ik natuurlijk zeer enthousiast over ben aangezien het voor mij een thuismatch is. Ik heb deze samenwerking als een nieuwe, boeiende en lonende uitdaging ervaren.’ (LVE)

Uitwijken – waar en wanneer

di 2 februari om 19u30:  Daverlopark, Daverlostraat 315 in Assebroek
wo 3 februari om 19u30: Kerk Sint-Thomas van Kantelberg, Peellaertplein Male in Sint-Kruis

De Uitwijkenbar gaat open om 19u. De voorstelling gaat van start om 19u30 en duurt 30 minuten en is gratis.