Foto EDM
Nummer drieëntwintig is het al, de nieuwste plaat van gitaarvirtuoos Gilbert Isbin. Voor Recall, zo heet Isbins jongste vrucht, liet de Brugse muzikant de gitaar evenwel links liggen. Tokkelen deed hij echter nog steeds, ditmaal op luit. Samen met bassist Scott Walton heeft Isbin vijftien nummers opgenomen, allen composities van eigen hand. Nooit eerder werd een CD uitgebracht met (hedendaagse) muziek voor luit- en basduo. Dit vraagt om toelichting.
EXit: Mijnheer Isbin, hoe bent u er überhaupt toe gekomen om luit te studeren en het instrument te gebruiken voor het spelen van contemporaine muziek?
Gilbert Isbin: ‘Op mijn achttiende ben ik begonnen gitaar te spelen. Dan reeds, vooral onder invloed van de folkmuziek, raakte ik geïnteresseerd in de luit. Zo speelde iemand als John Renbourn een vorm van luitmuziek, weliswaar op gitaar. Omgekeerd nam bijvoorbeeld Julian Bream de luit wel ter hand, maar bleef hij toch vooral een gitarist die op luit speelt. Toen al overwoog ik om mezelf om te scholen tot luitist, maar om één of andere reden kwam het er nooit van. Een vijftal jaar terug heb ik de stap naar de luit uiteindelijk toch gezet. Lieven Misschaert, die de luit in België zowat eigenhandig op de kaart gezet heeft, en Wim Maeseele leerden me de basis. Intussen had ik, uiteraard ook via de gitaar, wel de jazz, folk en wereldmuziek ontdekt. En net zoals bij de gitaar, is het steeds mijn bedoeling geweest om mijn eigen muziek te maken. Zodra ik de luit wat beheerste, heb ik dat dan ook gedaan.’
EXit: Kunt u zeggen wat het precies is in de klank van de luit, dat u zo aantrekt?
Isbin: ‘Voor mij heeft de luitklank iets enorm ‘zen’. Nog meer dan gitaar vergt de luit mijn uiterste concentratie. Dit komt onder andere door die fragiele, bijna etherische klank, en de typische luittechniek die zich uitstekend leent voor polyfonie. Daarnaast is er het bestaande luitrepertoire, die de liefde voor het instrument op zich aangewakkerd heeft. De Oude Muziek vind ik bijzonder mooi. Die speel ik dan ook nog zeer vaak, zij het meestal wel als studie.’
EXit: De luit wordt doorgaans inderdaad geassocieerd met Renaissancemuziek. Hoe wordt uw werk ontvangen in dit, toch wat aparte, wereldje binnen de (klassieke) muziek?
Isbin: ‘Tot mijn eigen verbazing eigenlijk zeer goed. Initieel was ik zelf wat bezorgd over de reacties binnen de traditionele luitscene, maar algauw bleek dat ook daar het enthousiasme bijzonder groot was. Veel heeft er denk ik mee te maken dat ik op de luit absoluut niet speel als een gitarist. Zoals gezegd, heb ik mij echt verdiept in de luittechniek. Dat wordt blijkbaar wel gewaardeerd.’
Dat Isbins luitmuziek geapprecieerd wordt, blijkt ook uit de verkoop van zijn muziekboeken. Regelmatig brengt Isbin een nieuwe bundel met eigen werk uit. Intussen heeft hij reeds een 200-tal composities op zijn naam, allen bovendien uitgegeven. De luitist-componist krijgt bovendien steeds meer navolging. Zijn stukken worden uitgevoerd door artiesten over heel de wereld, bij ons bijvoorbeeld door het SPECTRA Ensemble, te horen op de CD Fingerprints.
Ook Recall lijkt nu al een schot in de roos. Echte jazz is het niet, folk of klassiek evenmin. Wél is het duidelijk dat de eigenzinnige en ietwat bevreemdende muzikale wereld van Isbin fascineert. De ingetogen en intrigerende nummers op Recall lokten nagenoeg uitsluitend positieve recensies en kritieken uit. Ook de cover van de CD, ontwerpen door Isbins vrouw Marie-Anne Ver Eecke is bijzonder gestileerd, en past op die manier perfect bij de uitgepuurde muziek.
EXit: Over de plaat zelf dan. Hoe is dit nieuwe project tot stand gekomen?
Isbin: ‘Eigenlijk toevallig en zeer naturel. Een zestal jaar terug heb ik in Los Angeles de CD Venice Suite opgenomen. Violist Jeff Gauthier, die ik had leren kennen via Jos Demol van het Belgische label Jazz’halo, nodige me uit voor een CD-opname. Hij bracht me toen in contact met Scott. In 2011 vroeg die me voor een reeks optredens in San Francisco. Meteen was er de klik. De samenwerking verliep zo vlot, dat we snel besloten om ook opnames te maken.’
EXit: Dat jullie elkaar muzikaal zo goed aanvoelen, verklaart ook het relatief grote aantal improvisatienummers op Recall.
Isbin: ‘Precies. Op de CD staan alleen maar eigen composities, waarvan ongeveer de helft volledig uitgeschreven staat op papier. Van de overige helft zijn een aantal nummers weliswaar uitgeschreven, maar hierop werd, net als bij jazz, geïmproviseerd binnen het akkoordenschema. Sommige stukken, zoals Solace en Flutter, zijn dan weer volslagen vindingen van het moment zelf. Desondanks zit ook in die nummers echt wel een bepaalde lijn. Motieven en ritmes keren terug, een melodie komt tot stand; ook in die nummers is het niet van “we doen maar wat”.’
EXit: Hoe plaatst u Recall in het geheel van uw vroeger werk?
Isbin: ‘Enerzijds vormt hij een buitenbeentje, simpelweg door het feit dat dit mijn eerste CD is waarop ik luit speel in plaats van gitaar. Anderzijds past Recall stilistisch gezien perfect tussen de rest. Vanaf het prille begin dat ik muziek begon te maken, heb ik mijn eigen taal ontwikkeld, wars van alle trends en hypes van het moment. Uiteraard zijn er invloeden uit de jazz, folk, klassiek etc., maar ik denk dat ik uit dit alles toch mijn eigen sound gedistilleerd heb. Die is ook op Recall heel goed herkenbaar.’
EXit: Tot slot, wat staat er nog op stapel in de toekomst?
Isbin: ‘Vooreerst zijn er plannen om met Scott een nieuwe CD op te nemen. Verder verzorg ik in september samen met Muriel Batbie Castell, een fantastische sopraan gespecialiseerd in de Oude Muziek, een aantal concerten in en rond Toulouse. Ik breng er opnieuw eigen composities en ik zal er zowel gitaar als luit spelen. Vervolgens gaan Scott en ik eind dit jaar toeren in de VS met Recall. En hopelijk kunnen we volgend jaar dan ook een concertenreeks in eigen land organiseren.’
ALXANDER JOCQUE
Recall is te verkrijgen bij Rombaux, Mallebergplaats 13, Brugge
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Nog tot 28 april kunnen kunstliefhebbers een bezoekje brengen aan de boeiende tentoonstelling ‘Suspicious Landscapes’ van de Brugse kunstenaar Johan Clarysse in 
Exit Magazine 