Een contrastrijke avond, vrijdag 15 november In De Grote Post: een voorprogramma vol bevlogenheid en vooral honger om te spelen versus een belachelijk korte set van de headliner waarin het meestal zoeken was naar enig spoor van muzikale passie.
Bij opener Ben Miller Band, een uitbundig trio, droop de gretigheid om te spelen er al af bij het betreden van het podium. De gedreven en energieke manier waarop zij hun in sterke eigen composities vertaalde mengeling van bluegrass, delta blues en Appalachian mountain music brachten, sloeg meteen over naar het publiek dat zich van bij de eerste song gewillig gewonnen gaf. Leider en zanger Ben Miller, sporadisch ook mondharmonica blazend, speelde gitaar alsof hij al bij de geboorte met een bottleneck om de vinger werd verwend; bassist (en occasioneel drummer) Scott Leeper bevingerde een éénsnarige borstelsteel op omgekeerde wastobbe met een vanzelfsprekendheid alsof dat het gewoonste der muziekinstrumenten is; Doug Dicharry ontpopte zich toch veel meer dan “de drummer van de band”, want speelde net zo makkelijk een mooi stukje mandoline, trombone (“Sint-James Infirmary Blues”) als trompet, roffelde tussendoor een aanstekelijk ritme op een elektrisch versterkt washboard en leverde ook nog even het bewijs dat lepels spelen zoveel boeiender klinkt wanneer men die kleinoden verbindt met effectpedalen… Een meeslepende set, kortom, waarin de ballad “I feel for you” (van de volgende, nog te verschijnen cd) ondergetekende een Groot Kippenvelmoment bezorgde èn, o.a. ook door een pracht van een samenzang, het beeld opriep van wat The Band in hun allerbeste dagen vermocht. Ondanks hard handgeklap en luidruchtig aandringen van het publiek bleek er helaas geen ruimte voor een bisnummer: de jongens hadden duidelijk het ordewoord gekregen dat hun tijd op was en ze dus zo snel mogelijk samen met hun instrumenten en bijbehoren van het podium moesten. Voor wie van het genre houdt of een mooie introductie wil, is Ben Miller Band een naam om te noteren en “Heavy Load” een cd om minstens één luisterbeurt te gunnen.
Valerie June dan… begon, zichzelf op akoestische gitaar begeleidend, solo aan haar set, zonder één woord van introductie. Aan het applaus dat na dat eerste nummer volgde, hoorde je al dat het van een andere aard was: niet sterk overtuigd, eigenlijk is “beleefd” een meer adequate omschrijving. Toen ze vervolgens toch het woord tot het publiek richtte, was dat eigenlijk eerder in zichzelf mompelen zo moeilijk verstaanbaar dat nooit echt duidelijk is geworden of ze haar begeleiders als “lovely” dan wel als “ugly” guys had geïntroduceerd. (Met de communicatie tussen zangeres en publiek zou het gedurende het optreden nooit echt goed komen: naarmate het concert vorderde, groeide de indruk dat zij er eigenlijk niet echt “bij” was). Beide muzikanten, resp. op bas en drums, kweten zich naar behoren van hun taak, maar “bezield” of “met speelplezier” zijn niet bepaald termen waarmede ik hun prestaties zou kwalificeren. Nu, het voorbeeld van hun frontvrouw was niet sterk inspirerend: song na song en afwisselend op gitaar en banjo werkte zij zich vrij routineus en schijnbaar zonder er zelf echt zin in te hebben door haar set. Slechts één enkele keer werd het wèl wat opwindend toen ze de elektrische gitaar omhing voor een meer uptempo song, maar de algemene teneur was er een van braafheid die bijwijlen tot saaiheid verwerd. Tot grote verbijstering kondigde ze, na amper 50 minuten en na nogmaals de namen van haar begeleiders te hebben vermeld, aan dat het tijd was voor het laatste nummer. Het duurde daarna even voor ze zich verwaardigde een bisnummer te komen brengen: die bleke versie van klassieker “Irene Goodnight” deed enkel snakken naar de opname van Leadbelly of de cover van een Ry Cooder. Des te meer betreurenswaardig allemaal, daar June met “Pushin’ against a Stone” toch echt wel een sterke cd heeft uitgebracht.
Was dit optreden van Valerie June dan slecht? Neen: zwaar teleurstellend, is een betere evaluatie. Een ontgoocheling, en wel om meerdere redenen, zoals: het immense contrast tussen de attitude waarmee zij op het podium stond en die van Ben Miller Band; de nimmer ingeloste hoge verwachtingen die ze met haar meest recente cd heeft gewekt; de keuze om – liever dan een volwaardig optreden te geven – na nauwelijks een uur het podium in te ruilen voor de verkoopstand in de hall, waar ze in duidelijke taal te kennen gaf dat ze éérst cd’s zou signeren en daarna pas op de foto gaan. Dat laatste vergrootte nog sterker het gevoel van een gemiste kans, omdat de tijd die zij uittrok om de diva uit te hangen aan muziek maken had kunnen besteed worden.Wellicht een van de zeer zeldzame keren in mijn decennia als concertganger dat het voorprogramma de hoofdact met zovéél lengtes achter zich liet! (PJG)
Exit Magazine 