Exit Magazine

Foto Ellen De Meulemeester

‘Cartoonist zijn is een vreemd beroep. Je moet constant grappen maken over zaken die ernstig zijn’

 De maandelijkse Comedy Mondays in kunstkroeg Comptoir des Arts (Vlamingstraat 53) loopt op zijn laatste benen. Mc David Galle mag op maandagavond 4 mei de oervader van de stand-up comedy aankondigen: Kamagurka.

EXit: Oe ist? Dat moeten we tegenwoordig vragen aan West-Vlamingen.

Kamagurka: ‘Goed, wi. Naar aanleiding van die provinciale campagne ‘Oe ist?’ heeft de redactie van het VRT-programma ‘Koppen’ mij gevraagd om in de Westhoek op zoek te gaan naar een antwoord op die vraag. Praten West-Vlamingen moeilijker over hun gevoelens of problemen? Ik heb aangrijpende verhalen gehoord, vooral van een mevrouw die haar zoon verloren was. Ik moest niets vragen, ze begon vanzelf te babbelen. Precies alsof ze al jaren op dat moment zat te wachten.’

EXit: Jij hebt de gave om mensen te doen vertellen. En je hebt bovendien een luisterend oor.

Kamagurka: ‘Ik heb ook die indruk. Ik heb zelfs twee luisterende oren én een luisterende neus, maar dat moet je aan niemand vertellen. Ik hoor graag verhalen van mensen, ik vind dat interessant. Ik ben iemand die van verhalen moet leven. In feite is een cartoon ook een verhaal. Het is vaak een vertelling die je vat in één beeld met één zin. Mijn optredens zijn ook verhalen. Misschien zitten er wel twintig verhalen in één verhaal gestouwd. Ik vind het prachtig als ik mensen op tv kan laten vertellen en dat de kijker daarin meegesleept wordt. Als het vertrouwen er niet is, zijn ze argwanend en vertellen ze niets. Ik kan het ijs breken, meestal met een grapje of iets onnozels.’

 EXit: Je spreekt hun taal.

Kamagurka: ‘Dat moet niet per se in het West-Vlaams zijn. Toen ik De Grens (de rubriek voor ‘Man bijt Hond’, ADC) maakte, zat ik veel in Wallonië en in Duitsland. Dat ging ook. Ik denk dat ik het converseren én het luisteren van mijn ouders heb geleerd. Ze hadden een goed draaiende verfdepot in Oostende. Mijn vader was een vree babbelare. Ik heb daar 1.001 verhalen gehoord. Ik sliep net boven de winkel en ik werd ‘s morgens wakker zonder radio maar met gebabbel op de achtergrond. Het heeft me altijd geboeid hoe mensen met elkaar communiceren. Vaak met humor, want in veel mensen zit er humor.’

 EXit: Leuk dat we je nog eens in hometown Brugge aan het werk kunnen zien.

Kamagurka: ‘David Galle organiseert sinds vorig jaar op de eerste maandag van de maand comedy-avonden in Comptoir des Arts. Hij heeft me gevraagd om er ook een voor mijn rekening te nemen. Zo kan ik nog eens in de Comptoir een pint drinken, want het is alweer veel te lang geleden. Het wordt een try-out van mijn nieuwe show ‘Vliegangst op de pechstrook’. Het gaat over het feit dat ik vliegangst heb. Zeg nu zelf: je zit in een autobus zonder wielen, je kijkt naar beneden en je ziet dat de baan ver weg is en de chauffeur aan de pillen zit. Ik besluit om mijn auto te nemen om naar een optreden te rijden in een ver land. In Ternat kom ik vast te zitten in een file en die file duurt enkele maanden. Alle verschrikkingen van in de file te staan komen in mijn nieuwe show aan bod. Geloof me, iedere keer als ik de baan op ga, kom ik in de file vast te zitten.’  (ADC)

 Lees de rest van het interview in de papieren versie van EXit mei.

 Info: www.comptoirdesarts.be en www.brugge.be/cultuur. Deelnemen aan Cartoonale Brugge kan nog tot 7 mei.

Gratis festival op 1 mei in Astridpark

Foto Eva Asdou

 De jaarlijkse Red Rock Rally drijft ons weer met zijn allen naar het Astridpark. Op vrijdag 1 mei weerklinken de beste decibels daar al vanaf de middag in het rond. Eerst van vijf strijdende bands in de rockrally, daarna van topbands als Brihang, Fixkes, De Mens en Buscemi ft Squadra Bossa. Het siert de organisatie dat ze altijd oog en oor hebben voor talent uit de Breydelstad: dit jaar mag de Brugse groep MASK bewijzen dat ze het grote podium waard zijn.

 EXit: Sam, je speelt in verschillende bands (Elements, Der Klinke, Lost Elegy), maar MASK is helemaal jouw eigen project?

Sam Claeys: ‘Dat klopt, MASK is volledig mijn project. Ik maak de songs op gitaar of piano, en Chris ‘Hazy’ De Neve vormt ze om tot elektropop. Ik schrijf alle teksten en zorg voor de muziek. Dat is een verschil met de andere bands waar ik in speel, want daar komt een nummer tot stand door het hele collectief. Door de jaren heen heb ik veel songs geschreven en er ook veel weggegooid. Wat nu overblijft, zijn echt wel de betere songs, al zeg ik het zelf. Sinds kort is MASK een echte band – en geen soloproject meer van mij. Iedereen helpt om de beste songs naar buiten te brengen.’

 EXit: Wat kun je in MASK kwijt dat je in je andere bands niet kwijt kan?

Claeys: ‘Mijn liefde voor melancholie en popmuziek. Alle nummers kun je gewoon op piano of akoestische gitaar spelen. En wat je ook met het nummer doet, de song blijft overeind.’

 EXit: In de groep Elements ben je ook de frontman. Hoe maak je de schifting van de songs voor beide groepen?

Claeys: ‘Ik maak niet echt een scheiding van nummers voor de ene of de andere band. Ik voel meteen aan voor welke band een nummer bestemd is.’

 EXit: Met MASK mik je dus op melancholische nummers die een elektropopjasje aangemeten krijgen?

Claeys: ‘Voila, ik zou het niet beter kunnen omschrijven. Ik denk veel na over het leven en uit die overpeinzingen probeer ik mijn melancholie te filteren voor mijn muziek. Als ik op een podium sta, ervaar ik een grote drive om mijn nummers te spelen en te zingen. Ze komen recht uit het hart. Ik geef me volledig over aan de song.’

EXit: Als ik je nummers hoor, dan hoor ik dat je met één been in de jaren ’80 staat. Is dat de periode waaruit je de meeste inspiratie put?

Claeys: ‘Ik put uit alle periodes in mijn leven. Het is helemaal niet erg dat het eighties klinkt, want er zijn tegenwoordig veel jonge en goede groepen die refereren aan de jaren tachtig. Hazy probeert er wel altijd een moderne toets aan te geven. Natuurlijk is een mens gevormd door de muziek die hij beluisterde toen hij jong was, maar ik luister ook veel naar hedendaagse bands zoals Die Antwoord, The Spectors, Editors of Novastar. Kortom, naar alles.’

 EXit: MASK blijft geen maagdelijk project, want er is een eerste cd uit?  

Claeys: ‘In het verleden bracht ik ooit een cassette uit, maar nu is er een eerste EP – opgenomen in de “Shellshock” Studio in Knokke – waarop vier nummers staan. De EP is geproduced door onze drummer Gino Claeys, in een samenwerking met Pieter Nyckees, de “chef” van de studio. Het plaatje geeft een perfect beeld weer van hoe MASK nu klinkt.’

EXit: Op de Red Rock Rally sta je niet alleen op het grote podium. Wie mag jou komen versterken?

Claeys: ‘Uiteraard mag Hazy niet ontbreken op de toetsen! Bart Parmentier (Lemon) zal bas spelen en Gino Claeys zal de ziel uit zijn lijf drummen.’

 EXit: Het is niet je debuut op de Red Rock Rally… 

Claeys: ‘Ik denk dat ik stilaan recordhouder ben: de eerste keer speelde ik in de rockrally, daarna nog met Red Zebra en Weiland en vorig jaar maakte ik deel uit van de Bruges All Stars, wat ook een geweldige ervaring was. Met MASK zal het mijn vijfde keer zijn dat ik op dat grote podium sta. Toch een klein jubileumpje, niet?’ (ANTOINE DE CLERCK)

 Info: www.redrockrally.be

Een fascinerende machine, ingewikkelder en beter gebouwd dan om het even welke machine en door de mens gemaakt: dat is het menselijk lichaam. Van 1 mei tot 1 november is dat menselijk lichaam de blikvanger van de geruchtmakende tentoonstelling BODY WORLDS Vital in de vroegere ziekenzalen van het Oud Sint-Jan. Deze tentoonstelling kadert in de rondreizende BODY WORLDS-reeks die sinds 1995 toert en intussen is uitgegroeid tot de grootste rondreizende tentoonstelling ter wereld.

Body Worlds, in 2001 en 2008 al in Brussel te zien, startte indertijd controversieel, want er werden vragen gesteld bij de herkomst van de getoonde lichamen en organen. Vandaag benadrukt de organisatie dat ze uitsluitend lichamen tentoonstelt die afkomstig zijn van donoren die bij leven toetraden tot een donorprogramma. Wereldwijd schonken al 15.000 mensen hun lichaam aan het project van dokter-anatoom Gunther Hagens en zijn echtgenote Dr. Angelina Whalley. Onder hen zijn er ook een tachtigtal Belgen. Ondanks de duidelijkheid over de herkomst van het ‘materiaal’, blijven de BODY WORLDS-tentoonstellingen confronterend: de toeschouwer staat oog in oog met echte lichamen en krijgt die te zien op een manier die doorgaans is voorbehouden voor dokters en studenten geneeskunde. Maar er is niet alleen sensatie: de tentoonstelling, met videobeelden en uitgebreide informatiepanelen, is educatief opgevat en daardoor ook interessant voor schoolgroepen.
Ook voor wie zelf medisch geschoold is, kan een bezoek aan BODY WORLDS Vital een leerrijke ervaring zijn, zo vertelt medisch historicus William de Groote. ‘Wie het werk van anatoom Gunther von Hagens wil kaderen in een ruime geschiedkundige, medische en Brugse context, kan een rondleiding met gids aanvragen. De gidsen, verbonden aan Brugse gidsenverenigingen, hebben niet enkel allen een (para-)medische achtergrond en dus diepgaande kennis in de materie, ze belichten ook de Brugs-medische invalshoek. Brugge was, met de oprichting van het middeleeuwse Sint-Janshospitaal, pionier inzake gezondheidszorg. En in de stad waren toonaangevende medische figuren actief. In zekere zin strijkt straks in Brugge een ‘medisch-anatomische les’ van de 21^ste eeuw neer en dat is uitermate boeiend.’ Het is William De Groote, zelf dokter en tevens voorzitter van de werkgroep Montanus van het Collegium Historicum Brugense, die in voorbereiding van BODY WORLDS Vital de bijzondere medische positie van Brugge door de eeuwen heen overloopt, samen met de gidsen die straks de rondleidingen zullen verzorgen.

De expo mag dan al sterk didactisch gekaderd zijn, het concept van BODY WORLDS is eenvoudig: de tentoonstelling maakt een reis door het menselijk lichaam van hoofd tot voeten en binnenin. Anatoom Gunther von Hagens bedacht met zijn plastinatietechniek immers een manier om lichamen geurloos en duurzaam te bewaren. Plastinatie heeft veel weg van de oud-Egyptische balseming en mummificering . Zowel volledige lichamen als onderdelen en fysieke stelsels (de ademhaling bijvoorbeeld) worden ‘levensecht’ getoond. De aandachtige toeschouwer kijkt daarbij als het ware door het lichaam heen. Er wordt ook veel aandacht geschonken aan de relatie tussen levenswijze en vitaliteit (gezonde long versus rokerslong, obesitas en vergroeide wervelzuil…) , waardoor de focus zich verlegt van louter esthetisch verantwoorde presentatie naar informatie en het aanzetten tot gezondheidsbewustzijn.

Body Worlds loopt in drie historische ziekenzalen en toont meer dan 200 ‘plastinaten’, waaronder een tiental volledige lichamen in bepaalde poses. (LF)

Info: Body Worlds loopt van 1 mei tot 1 november in de gebouwen van Site Oud Sint-Jan, Mariastraat 38 (P Zonnekemeers), http://www.bodyworlds.be

*Sven Gatz, een minister wikt en weegt Brugge

*Body Worlds, een fascinerende reis van kop tot teen

*De Geschreven Stad in de Belforthallen: prelude op de Triënnale

*Kamagurka terug op Brugs (café)podium

*Olapaloma pakt uit met Roerloos Wild

*Nieuw mediaplatform voor Brugs digitaal erfgoed

En de vertrouwde toneel-, jazz- en dag-aan-dag-kalender

Twee muzikale duo’s voor de prijs van één, zondag in Vrijstaat O., en bovendien allebei van uitgelezen kwaliteit.

Linus – gitarist Ruben Machtelinckx en rietblazer Thomas Jillings – maakt melodieën die de luisteraar meevoeren door hun puurheid en hem/haar doen verlangen naar méér. Debuutplaat ‘Onland’ kreeg zeer terecht alom lovende kritieken!

Yannick Peeters en Laurent Blondiau vormen een niet-alledaags duo door de verrassende combinatie van contrabas en trompet. Een succesformule, zo blijkt, getuige de indruk die zij op het Gaume Jazz Festival 2013 nalieten. (PJG)

Zondag 26 april om 17.00 uur – www.vrijstaat-o.be

Een aantal edities terug kon u in EXit lezen over een artistiek project van de vzw synArt, die bestaat uit een vijftal jonge Bruggelingen, gepassioneerd door kunst. Toen was het niet helemaal zeker of het project kon doorgaan. Nog niet alle sponsors hadden toegezegd en de crowdfund was lopende. Intussen is er witte rook. Een aantal belangrijke partners, de Provincie West-Vlaanderen op kop, is over de brug gekomen en de vooropgestelde kaap van 5.000 euro via crowdfund werd gerond. Dat betekent dat u op 22 april kunt gaan kijken en luisteren naar het multimediale oorlogsrequiem MONU in het Concertgebouw.

Monumentaal

Zoek niet te veel achter de naam van het project. “MONU” komt simpelweg van “monument”. Het oorlogsrequiem van componist Benjamien Lycke, op een libretto van Mien Bogaert en in een scenografie van Jason Slabbynck, herdenkt immers de Eerste Wereldoorlog. Maar de generatie waartoe de kunstenaars behoren, heeft nooit oorlogen meegemaakt, en voor hen is dat verleden dan ook enkel tastbaar in de vorm van (traditionele) monumenten. De jongelingen van synArt willen met hun project stilstaan bij wat het betekent om te herdenken, en hoe dat oorlogsverleden toegankelijk kan worden gemaakt. Kunst is het antwoord.

Multimediaal

Het project is ook in de andere betekenis van het woord monumentaal. De kunstenaars zien het groots en brengen verschillende kunstdisciplines samen. ‘Als vormelijke structuur hebben we gekozen voor het requiem, een dodenmis. Maar van de oorspronkelijke tekst schiet bijna niets over. We wisselen fragmenten uit het traditionele Latijn af met een eigen geschreven libretto. Mien liet zich daarvoor onder andere inspireren door dichters, filosofen, opera’s, enzovoort. Een aanvullend programmaboek zal alles trouwens verhelderen’, aldus Lycke. De muziek, voor groot koor, twee solozangers, orgel, bastrombone, slagwerk en strijkorkest, wordt visueel ondersteund door choreografie en film. Dat is ongebruikelijk voor een requiem, dat normaal niet wordt geënsceneerd. Slabbynck: ‘Het podiumbeeld is vrij ongewoon. Op de voorgrond heb je dansers en installaties. Op een gigantisch scherm daarachter tonen we eigen filmmateriaal. En nog eens daarachter zitten de muzikanten op een verhoog.’

Moraal

De filmbeelden, choreografie en muziek brengen ook een verhaal, zij het zeer algemeen en conceptueel. De drie kunstvormen illustreren parallel de ervaringen van een soldaat doorheen de verschillende fasen van de oorlog. Slabbynck vertelt: ‘Het narratief is dat van een jongeling die zijn weg zoekt in een samenleving waarin nationalisme hoogtij viert, en oorlog beterschap lijkt te beloven. Hij stapt enthousiast in de oorlog in naam van verheven principes, maar maakt dan kennis met de gruwel van het geweld. Uiteindelijk sneuvelt hij ook op het slagveld. Dat hoor je niet alleen in de muziek, maar zie je ook in de dans en op het scherm. We kozen voor het beeld van een boom, die kan gemaaid worden en vallen, als metafoor voor het leven van de jonge soldaat.’ (AJ)

 Info: MONU op 22 april in het Concertgebouw, www.synart.eu/monu en

www.concertgebouw.be

MOOOV pakt uit met talkshows op vijf weekdagen, telkens van 19 tot 20 uur

Dit jaar komt het MOOV-festival met een geheel nieuwe initiatief op de proppen om jongeren meer aan te spreken. ‘Wij omhelzen het ouder publiek maar we willen ook een toevoer van jong bloed. Daarom zijn we een aantal nieuwe zaken aan het verkennen, aldus de organisatoren van het festival. Om die reden zal er elke weekavond voor de film een talkshow georganiseerd worden met een aantal prominente culturele gastsprekers. Het idee is dat iedere avondgast op de talkshow zijn of haar favoriete videofragment meebrengt en hier over vertelt. Nog niet alle namen zijn bekend maar degene die reeds op het agenda staan zijn alvast veelbelovend. De eerste naam die op het programma staat is (de Brugse) Ruth Vandewalle, een freelance journaliste bij de VRT en het NOS die in Caïro gestationeerd is. Daarna komen ook Maud Bekaert en Peter Verhelst samen hun favoriete fragmenten voorstellen. Het belooft een gezamenlijk creatief proces te worden. De laatste spreker wiens naam reeds gekend is heet Nathalie Teirlinck. Zij wordt in de coulissen van de Vlaamse filmwereld aanzien als hét grote nieuwe filmtalent. In Rotterdam heeft ze een belangrijke prijs gewonnen waarmee ze de productie van haar eerste langspeelfilm kan financieren. Er zullen nog twee andere gastsprekers komen maar hun namen zijn nog niet bekendgemaakt. De vaste gast die iedere dag terug komt op de talkshow is de Brugse schrijfster Lara Taveirne. Mieke Dumont (nieuwsanker Focus) praat het geheel aan mekaar. Beiden komen veel films meepikken op MOOOV en zullen tijdens de talkshows terug- en vooruitblikken op het festival. Alles vindt plaats in het festivalcafé De Republiek. (Louise Van Elst)

Co-curator Lutz Becker (foto Iraida Icaza)

Nog tot 22 juni kun je in de Belforthallen de tentoonstelling De Geschreven Stad van Cultuurcentrum Brugge bezoeken. De Geschreven Stad is een tentoonstelling over de invloed van politiek op een land en zijn inwoners. Tijdens de opening op 19 april om 11.00 uur is er een performance te zien van Rana Hamadeh uit Libanon. Deze expo geldt als aanloop naar de Triënnale Brugge 2015.

Tijdens De Geschreven Stad zijn werken te zien van meer dan twintig (vooral) internationale kunstenaars. Een van hen is de Duitser Lutz Becker, die tegelijk co-curator van de tentoonstelling is.

De Geschreven Stad is opgedeeld in drie luiken. In het eerste deel staat de politieke redevoering centraal, de speech tot de inwoners, waarin de politicus mensen informeert of overtuigt van zijn standpunt. Over dit onderwerp is een film te zien van de Nederlander Loek Grootjans waarin hij de speeches van de voormalig Italiaans premier Berlusconi onder de loep neemt. Daarnaast is er ook de video over speeches gemaakt door Wim Delvoye.

Een reis door de politieke geschiedenis van de wereld

Een tweede insteek is de uitvoering van de politieke standpunten of het partijprogramma en wat de gevolgen zijn voor de ruimtelijke indeling van een stad of een land. Er is een deel te zien over muren die in de loop van de geschiedenis gebouwd zijn om mensen binnen of buiten te houden: zo is er het werk van de Palestijnse Raeda Saadeh, (zie foto) waarin ze een muur in Gaza letterlijk ‘wegtrekt’. Van Lutz Becker is er het geluidskunstwerk ‘Le Mur’ over de val van de Berlijnse muur in 1989 (waarbij hij zelf aanwezig was). Lutz Becker: ‘De beelden van de val van de muur zijn wereldbekend, maar persoonlijk was ik vooral gefascineerd door het geluid van mensen die met een hamer op de muur klopten om hem te verwoesten. ‘Le Mur’ is een montage van dit overweldigende geluid. Er valt niet alleen heel wat te zien in de expo, je kunt er ook kunstwerken ‘horen’.’ Daarnaast komt ook de kosmos komt aan bod als politiek strijdtoneel van grootmachten, wat het geval was in de jaren 60 tussen de VS en de Sovjets.

De derde invalshoek is de reactie van de burger en van de kunstenaar op bepaalde politieke beslissingen. In de tentoonstelling zie je verschillende werken waarin kunstenaars hun visie of zelfs hun alternatief geven voor een politiek project. Lutz Becker is een grote bewonderaar van de Russische kunstenaar Vladimir Tatlin. Een van de werken in de expo is de ‘Tatlin-toren’, waarin Tatlin zijn versie van een utopische wereld of samenleving weergeeft. Volgens Becker vormt dit een mooi contrast met het werk van de Iraanse kunstenaar Walid Siti, over een utopie die uiteindelijk volledig verkeerd uitdraait.

De prijs van vooruitgang

Een ander belangrijk element in de tentoonstelling is de tegenstelling tussen natuur en de vooruitgang.

In zijn werk ‘The Scream’ toont Lutz Becker aan de hand van een videomontage van diverse Sovjetfilms de ingrijpende gevolgen voor het leven van de boeren onder het beleid van Stalin in de toenmalige Sovjet-Unie. Becker: ‘De snelle modernisering zorgt voor een grote verandering in het leven van de mens. Dit zorgt voor angst voor het onbekende. ‘The Scream’ is letterlijk een schreeuw om hulp.’

Als bezoeker van De Geschreven Stad maak je een reis door de tijd, je ziet werken van tragediedichters uit de Griekse oudheid, propagandaposters van verschillende regimes, video-installaties en andere voorbeelden uit de hedendaagse kunst en literatuur van kunstenaars zoals Wesley Meuris, Joseph Beuys en Société Réaliste. ‘Het meest fascinerende aan de tentoonstelling’, vertelt Lutz Becker, ‘is het feit dat alles inspeelt op elkaar, er is een soort interactie tussen de werken’. (LF)

De Geschreven Stad, Hallen Belfort, 19.04.2015-22.06., open van 10.00 tot 18.00 uur

Gesloten op dinsdag . Uitzonderlijk gesloten op donderdag 14 mei 2015.

Gratis toegang.

Foto Willy Schuyten

Hoewel dinsdag de omstandigheden om mensen in een concertzaal te krijgen niet echt favorabel waren – de eerste warme avond van het jaar, paasvakantie bovendien – liep De Werf toch mooi vol voor het concert van Nils Wogram en Bojan Z: muzikale fijnproevers kiezen feilloos hun prioriteiten.

Tikkend, kloppend en roffelend op resp. hout en snaren van de piano en koper en mondstuk van de trombone begon het duo vol enthousiasme en blakend van speelplezier met ‘Nr9’ de set die zou zijn samengesteld uit composities die elk van beiden reeds met andere gezelschappen heeft opgenomen maar voorlopig niet in deze duo-formule. Bojan Zulfikarpašić – om die naam toch één keer voluit te schrijven – bespeelde tijdens dit openingsstuk zowel de klassieke als een elektrische piano, een knappe combinatie die hij tijdens het verdere optreden nog enkele keren zou presteren. Vervolgd werd met een al even begeesterend ‘TNT’, waarmede niet het explosief maar wel “the next number” werd bedoeld, zoals de uitleg klonk. Voortstuwende stukken in dit idioom zouden de core business van de avond worden, maar de opbouw van het concert toonde zich evenwichtig door ook te voorzien in momenten waarop het publiek enige ademruimte werd gegund, zoals in het derde stuk, een mooie ballad waar mijn falende geheugen even geen titel op weet te kleven. Hoewel rustig in de aanloop groeide het middenstuk van die compositie tijdens de pianosolo toch verraderlijk uit tot een bijna explosie met Bojan Z hamerend op de toetsen. Het zou kenschetsend voor zijn aanpak blijken: nu eens forse, soms repetitieve uithalen, dan weer een subtiel strelen van de klavieren. Nils Wogram maakte op zijn beurt indruk door zijn soms meanderen met de noten en vaak zigzaggen doorheen de melodie. En in elk stuk opnieuw zou dit wonder geschieden van twee elkaar naadloos aanvoelende muzikanten, getuige de verdere set met ‘The Big Flipover’ (geïnspireerd door Moscow Art Trio), ‘The Essence’, ‘Greedy In Goods We Trust’ (in oorsprong opgedragen aan “the bankers”), ‘Sanctuary’ (uit een cyclus van Wogram, gewijd aan de natuur), ‘Multi Don Kulti’ (opgedragen aan Don Cherry, een van de helden van Bojan Z) en bisnummer ‘Think Trice’.

Zeldzaam zijn ze, de concerten tijdens dewelke op een constant verbluffend niveau wordt gemusiceerd, zonder een tel te verslappen. Anderhalf uur blijkt in het tijdservaren van de toehoorder dan plots korter dan wenselijk en die gewaarwording baart spijt. Slotsom: een muzikale traktatie waarvoor superlatieven zonder gêne mogen worden gehanteerd! (PJG)

Bericht voor wie zich tijdens een bezoek aan de momenteel lopende tentoonstelling in Galerie Pinsart door de steeds weer opduikende figureren “Marcelle” en “Paul” heeft laten charmeren en dus ongetwijfeld de gelegenheid graag zou aangrijpen om deze personages beter te leren kennen: zondag 19 april is your lucky day, want dan brengt eric vande pitte zelf het verhaal. (PJG)

Zondag 19 april om 15.00 uur, Genthof 21 – www.pinsart.be