Exit Magazine

Foto EDM

Sinds enkele jaren is de Schipperskapel aan de Komvest (de voormalige huisartsenwachtpost) een begrip geworden in Brugge. Vooral als expositieruimte voor fotografie is het pand uiterst geschikt, maar ‘huisbewaarder’ Peter Monbailleu van Shakalaka! speelt ook andere troeven uit. Een concert, een voordracht of een tango-avond behoren tot de mogelijkheden, maar Peter wil ook zijn Schipperskapel laten uitgroeien ‘tot een broeinest voor Brugse jonge (en minder jonge) bedrijven’.

 Peter Monbailleu: ‘Het idee van de kapel is dubbel. Enerzijds is het nog altijd het kantoor van Shakalaka!, maar we verwelkomen graag gelijkgestemde zielen die bij ons willen komen zitten voor een uur, een dag, een week,… Daarnaast delen we naast onze tafel ook graag onze muren met fotografen. En die fotografie willen we weer verder delen met mensen die naar de kapel komen voor een voordracht, een concert, een tango-avond,… Op die manier ontstaat een unieke kruisbestuiving. Oorspronkelijk wou ik ook graag dat jonge mensen met hele nieuwe, creatieve projecten op in gelijk welke sector hier hun project kwamen voorstellen en uit de doeken doen, maar dat ligt in Vlaanderen toch iets moeilijker. Ik wil graag met Shakalaka! een broeinest zijn voor Brugse jonge (en minder jonge) bedrijven, maar we zijn hier in West-Vlaanderen precies nog niet klaar voor.’

EXit: Welke fotografie komt daar het best tot zijn recht?

Monbailleu: ‘Het unieke aan de locatie is dat er veel plaats is. De fotografen die naar hier komen, grijpen automatisch naar hele grote formaten. Dit is één van de weinige locaties in de regio waar dit kan en daar maken de artiesten graag gebruik van. De Iranees-Nederlandse fotograaf Rahi Rezvani, die in december tijdens BruggeFoto15 komt exposeren, laat speciaal voor ons extra foto’s afwerken op het formaat van de muren van de kapel.’

‘En verder gaan we er vooral prat op dat de kapel elke maand een echte gedaanteverwisseling ondergaat. We variëren van erg conceptuele tot figuratieve fotografie. Elke fotograaf geeft zijn eigen invulling. Na twee en een half jaar is de kapel op die manier toch een begrip geworden in Brugge waar we naast de lokale en regionale fotografen ook al een aantal internationale toppers hebben mogen verwelkomen zoals bijvoorbeeld de Japanse Kawori Inbe en de Amerikaanse Renée Jacobs die we beiden leerden kennen via de vorige Snoecks expositie. Hier worden nogal wat cirkels rond gemaakt.’

EXit: Wat is de grote troef van De Schipperskapel? Welke plaats heeft ze ondertussen in het Brugse cultuurlandschap?

Monbailleu: ‘Hmm… Ik had nooit gedacht dat we het zo lang zouden uithouden. We zijn alternatief, koppig, organisch en volgens ons buikgevoel als het op keues aankomt. Ik denk dat er in Brugge wel plaats was voor een extra ruimte die zich toelegt op fotografie. Er komen elke maand toch enkele honderden mensen naar de expo’s kijken en dat is erg motiverend. Ook de voorstellingen worden meer en meer gesmaakt. Kortom, we hebben onze niche gevonden, denk ik.’

EXit: Lopen de boekingen voor 2016 al binnen?

Monbailleu: ‘De eerste voorstelling voor 2016 is deze week geboekt. Zangeres Nel Ponsaers (The Golden Glows) en gitarist Peter Verhelst brengen begin 2016 hun debuutplaat uit met Indio LOURO. Het resultaat is een combinatie van bossa nova en samba gekruid met Zuid-Amerikaanse en Europese elementen… Ik zou 12 februari al in mijn agenda zetten. Op het vlak van de fotografie zijn er ideeën en gesprekken. Iets rond circus, iets rond muziek, iets rond sport zelfs…’ (ADC)  Info: http://www.shakalaka.be

Foto EDM

U ook zo’n lompe vlegel die veel te luid praat op restaurant, de deur voor iemands neus laat dichtklappen, uw mails begint met ‘Hoi’, een burgemeester in gezelschap aanspreekt met ‘Dag Renaat’, met gehavende jeans en dito jasje naar het Concertgebouw gaat of een date na een half uur reeds afsluit. Voor u en talloos veel anderen schreef de Brugse journaliste en royaltywatcher Brigitte Balfoort (54) ‘De Etiquette-bijbel’, een handige gids die u de weg wijst in het sociale verkeer, u leert hoe je kennis maakt met iemand, wat te doen tijdens de Ramadan in een moslimland en duizend tips meer.

Brigitte Balfoort ging hiervoor niet over één nacht ijs. Trok naar Londen en het prestigieuze instituut ‘Minding Manners’ om er de regels van de kunst te leren, de finesses van de dresscode en zelfs die van de afternoon tea. Regels als hulp, want etiquette leeft (terug), wetende dat iedereen er tegen zondigt. En passant pleit Balfoort ervoor om enkele oude regels in ere te herstellen, want met de (vrouwen)emancipatie is een pak aangename hoffelijkheid in de vuilnisbak beland.

Wil ze daarmee terug naar de tijd van toen? ‘Natuurlijk niet,’ schrijft Brigitte Balfoort, ‘nog nooit was de wereld zo boeiend als vandaag en kunnen we genieten van de rijkdom van culturen in onze huiskamer. Precies daarom moeten we een inspanning doe om elkaar te begrijpen. Moet je daarvoor de aloude etiquetteregls opnieuw invoeren? Helemaal niet, maar we kunnen wel de basis behouden.’ Tip van etiquette-specialist Peggy Post: ‘Doe zoals Moeder Theresa, ook al denkt u als Tony Soprano’.

De Etiquettebijbel gidst u systematisch door alle aspecten van ons ingewikkelde samenleven. Hoe gedraagt u zich in het sociale verkeer: mag ik een burgemeester in gezelschap aanspreken met de voornaam? Hoe maakt u kennis, wetende dat ‘u nooit meer een tweede kans krijgt om een eerste indruk te maken’. Hoe nodigt u gasten uit en hoe gedraagt u zich daarbij? Mag je op restaurant gaan tijdens de Ramadan in en moslimland? Wat mag (niet) tijdens een datingafspraak? Hoe ver ga je (te ver) met privacy op de sociale media en, actueel, wat hoort (niet) bij ‘Komen Eten’. Handig is het slothoofdstuk met een reeks actuele vragen, genre ‘De gulp van uw collega staat open’ (attent maken via oogbeweging…), u moet de hand schudden van iemand die net heeft geniesd (doe alsof niet gezien.), wat doet u met een fout geschenk? (‘wat lief van u’).

Kort geleden ook publiceerde Balfoort ‘Zij heeft stijl’, een boekje over klassedames. Volgens mode-icoon Coco Chanel ‘kun je mooi zijn op je 30ste, charmant op je 40ste, maar onweerstaanbaar de rest van je leven’. Het boek focust op sterke vrouwen à la Helen Mirren die het vooral in de wereld van de media niet gemakkelijk worden gemaakt. De houdbaarheidsdatum van vrouwen gaat steeds meer naar omlaag, betoogt Balfoort, terwijl de mannen blijven zitten (‘die hebben ervaring’!), met Martine Tanghe als de exuus-bomma. (LF)

Zij heeft Stijl en De Etiquettebijbel zijn verschenen bij Uitgeverij Houtekiet. Voor info over lezingen en workshops (ook voor kinderen) zie http://www.brigittebalfoort.be

c_Stephan Vanfleteren

December Dance 15 (2-13.12) met Jan Fabre als curator belooft een heftige en memorabele editie te worden. De 26-jarige Fabre gooide met ‘Het is theater zoals te verwachten en te voorzien was’ een bom in de gezapige theaterwereld van de tachtiger jaren. Met ‘De Macht der Theaterlijke Dwaasheden’ deed hij deze krachttoer nog eens over. Meteen was ook de toon gezet. Hoera en boegeroep, gejuich en verontwaardiging, believers en non believers. Reeds meer dan 35 jaar bekleedt hij een vooraanstaande positie in het internationale artistieke landschap. Regisseur, theatermaker, beeldend kunstenaar en auteur, Fabre is een kunstenaar met vele gezichten .Gestaag bouwt deze einzelgänger verder aan zijn uniek en weerbarstig universum, blijvend gefascineerd door de schoonheid van het menselijk lichaam. Zijn acteurs, zangers en dansers zijn schatplichtig aan deze duivelskunstenaar. Fabre noemt ze zijn ‘krijgers van de schoonheid’. Met ‘Zij was en zij is, zelfs’ een monoloog voor de Brugse Els Deceukelier was het theaterwerk van   Fabre voor het eerst in Brugge te zien. Sindsdien is hij reeds meer dan twintig jaar in Brugge een vertrouwde en graag geziene gast.

EXit Wat is jouw vroegste herinnering aan Brugge?

Fabre: ‘Ik zat in het derde jaar Sierkunsten in Antwerpen en kreeg van een leraar wat centjes om naar Brugge te gaan naar het Groeningemuseum om er de tentoonstelling ‘Flagellatie en Stigmatisatie‘ van onbekende meesters te gaan bekijken. Ik logeerde toen een tijdje in een hotelletje in Brugge en schreef hierover in mijn dagboek. En deed er in mijn hotelkamertje één van mijn eerste performances’.

Jan haalt er zijn ‘Nachtboek’ (1978-1984). Het geeft ons een fascinerende inkijk in zijn intieme gedachten en gevoelens.

Brugge, 11 mei 1978 : Ik begrijp het allemaal niet zo goed maar ik voel het fysiek. Met open mond en gulzige ogen gekeken naar oude onbekende meesters die het lijden van Christus verheerlijken. Stigmata, de open wonden. Het zijn rode lippen, bloedende monden, menstruerende kutjes.

Brugge , 14 mei 1978: Ik wil mijn lichaam onderwerpen aan folteringen. Mijn lichaam pijn laten lijden. Mijn lichaam laten sterven. Mijn lichaam laten oprijzen. Om zo in het proces van dood en wedergeboorte mijn lichaam los te weken van de realiteit en het te schenken aan de kunst.

Brugge , 15 mei 1978: Ik heb Gilettemesjes gekocht. En in mijn hotelkamertje heb ik mezelf gesneden in mijn voorhoofd. Het bloed van mijn denken laten druppelen. Het is een serie mooie tekeningen geworden.

EXit: Andere herinneringen uit die tijd aan Brugge?

‘In 1982 deed een klein Brugs meisje auditie voor Het is theater zoals te verwachten en te voorzien was. Ze was net geen achttien en bleek achteraf gelogen te hebben over haar leeftijd. Ik voelde onmiddellijk dat dit frèle meisje diegene was die mijn werk mee gestalte zou geven. En Els Deceukelier is mijn muze, mijn theatermedium geworden. Net zoals Marc ‘Moon’ van Overmeir mijn mannelijk medium was. Els is een schitterende actrice en wordt in het buitenland, onder andere in Frankrijk en Duitsland, op handen gedragen. Ze is een tijdje uit geweest maar nu staat ze er weer in een glansrol in de 24 uur durende performance Mount Olympus.’

Fabre schrijft op 25 juli 1982 in zijn Nachtboek: ’Ik denk dat ik een bijzonder iemand heb ontdekt. Ze is klein, tenger en een beetje stijf. Maar ze heeft een ongelooflijk sterk lichaam. Ze bezit ook een vreemde alchemistische kracht in haar ogen. Haar naam is Els Deceukelier. We hadden geen middelen en repeteerden in een vervallen pakhuis boven het Antwerpse café de Paradox. Op een avond kwamen de ouders van Els onverwachts binnen en ze schrokken zich rot toen ze daar hun minderjarige dochter naakt in die koude fabrieksruimte zagen staan. Zij namen Els onmiddellijk terug mee naar Brugge. De dag erop heb ik de trein genomen naar Brugge om met de ouders van Els te praten. Ik gebruikte al mijn charme en blijkbaar sloeg ik een goed figuur, want Els mocht terug mee naar Antwerpen’.

EXit. Voel je als kunstenaar een zekere affiniteit met Brugge?

‘Ik hou van de nacht en van de nacht in Brugge. Ik laat mij graag verdwalen in het labyrinth van de nachtelijke steegjes. Een hedendaagse schim in een middeleeuwse stad verdwaald.’

Nachtboek Brugge 13 mei 1978): ’s Nachts ademt Brugge de sfeer uit van de symbolisten. Het geeft mij het gevoel rond te dwalen in de schilderijen van Knopff. Ik hou van de symbolisten, voel mij verwant met het werk van Knopff en andere Belgische symbolisten. De nacht in Brugge staat voor schoonheid en vergankelijkheid, dood en wedergeboorte… Thema’s die vaak terugkeren in mijn werk.

EXit Zijn er nog zaken met Brugge verbonden die voor jou een bijzondere betekenis hebben?

‘Door mijn medewerkster Sigrid Bousset leerde ik het werk van Guido Gezelle beter kennen. Ik ben een grote bewonderaar van het oeuvre van Gezelle. Ik vind dit fantastische poëzie. Trouwens, de zeven bronzen badkuipen die ik begin jaren ’90 ontwierp, bevatten een element uit ‘Het Schrijverke’, een gedicht van Gezelle. Een figuur dat in één van de zeven baden zit, schrijft met zijn vinger op het wateroppervlak, zoals ook in ‘het Schrijverke’ de waterlibel naar god schrijft op het wateroppervlak. De Stad Brugge kocht voor het Gezelle herdenkingsjaar in 1999 de bronzen sculptuur ‘De man die vuur geeft’ aan en gaf het een vaste plaats in de tuin van het Gezellemuseum. Deze hortus conclusus is er de geschikte plek voor. Zoals Gezelle mij als kunstenaar licht, vuur en warmte geeft, wil ik het vuur en licht aan anderen doorgeven.’

‘In Brugge 2002 bracht ik in het nieuwe Concertgebouw de première van ‘Het Zwanenmeer’. Onder de aanwezigen, de toenmalige minister voor cultuur Bert Anciaux. Tot dan kende hij nauwelijks mijn werk, maar hij was zo onder de indruk dat hij beloofde om voor de nodige subsidies te zorgen voor de realisatie van een vaste stek voor mijn gezelschap. En hij hield woord.

EXit: Na Sidi Larbi Cherkaoui, Anne Teresa De Keersmaeker, Akram Khan en Wim Vandekeybus vul jij nu het rijtje aan van belangwekkende curatoren. Ben je tevreden over het December Dance Brugge?

‘In 2011 polste programmator Samme Raeymakers naar mijn interesse. Ik had wel goesting maar geen tijd. Nu is het gelukt en ik ben heel content. De geselecteerde kunstenaars zijn allemaal bij mij begonnen. Ik blijf hun werk volgen, ze vonden hun eigen weg, ze doen het goed. Ik ben er fier op. Het heilig vuur wordt doorgegeven.’

EXit Jan, je slaagt er telkens opnieuw in om zoveel jonge kunstenaars te begeesteren, het vuur en de passie door te geven. Wat is jouw toverformule?

‘Eerst en vooral wil ik die jonge mensen een degelijke opleiding geven. Ik leer ze ook zelf beslissingen nemen, hun eigen auteur en regisseur te worden. Ik leer ze om kritisch te zijn over zichzelf en de anderen, steeds op een respectvolle manier. En op een bepaald moment zijn ze klaar om op eigen benen te staan. Zij leren van mij maar ik leer ook van hen. Ik maak ze deelgenoot van mijn zoektocht, mijn twijfels. Een kunstenaar moet durven vragen stellen, steeds zichzelf blijven bevragen, elke dag opnieuw.’ (SD)

Info DD van 2-13 december; http://www.decemberdance.be

Foto EDM

 Muzikale iconen in de verf gezet

Vanaf donderdag 3 december 2015 tot zondag 14 februari 2016 kan iedereen zijn licht laten schijnen op de schilderdoeken van Bruggeling Jan Devisscher in IB Lichtateljee, een lichtadviesbureau langs de Torhoutse Steenweg (Sint-Andries) dat op regelmatige basis ruimte reserveert voor een expo. Dat het ook goed zal klinken, staat vast, want Devisscher borstelde een hele reeks muzikale iconen bij elkaar. Van Billie Holiday tot Noel Gallagher. Een must see.

 De naam Jan Devisscher (°1959) zal wellicht niet meteen een belletje doen rinkelen in kunstminnend Vlaanderen. Hij mag dan al decennialang met verf en doek in de weer zijn, hij trad nog maar zelden met zijn werk naar buiten. Nu is het moment rijp, er is een oeuvre bij elkaar geschilderd dat met muzikale noten aan elkaar hangt.

 Twee linkerhanden

Al in de derde kleuterklas valt het talent van Jan Devisscher al op. ‘Hij is linkshandig en hij heeft tekentalent’, stelt zijn juffrouw vast. Een jaar later leert hij in het eerste leerjaar rechts schrijven, met als gevolg dat hij vanaf dan met twee linkerhanden door het leven gaat. Het talent wordt erkend, echter wordt de studiekeuze in die tijd bepaald door de wens van de ouders. Zijn voorkeur gaat naar het creatieve uit, maar zijn vader zei; ‘Leer een job en doe in je vrije tijd wat je wilt’. Aangezien Jan op sportief vlak ook aardig voor de dag komt, kiest hij voor een opleiding als kinesitherapeut, een job ‘waar het niet opvalt dat je twee linkerhanden hebt’. Maar het artistiek bestaan lonkt, het tekenen laat hem niet los, en dan is er ook de muziek. Sinds hij in 1972 zijn eerste elpee heeft gekocht, Slade Alive, voltrekt zich een hele nieuwe wereld aan hem: ‘luide gitaren, bonkende drums, een stem als een misthoorn!’.

Menselijke anatomie

In 1993 maakt Devisscher werk van zijn passie. Hij schrijft zich in aan de Kunstacademie (Katelijnestraat) voor een vijf jaar durende opleiding in de schilderkunst. Na een kleine onderbreking voegt hij er nog twee jaar tekenkunst aan toe. ‘De lessen startten met het aanleren van perspectief. Van objecten schetsen ging ik over naar mensen. Daar putte ik het voordeel van mijn kine-werk uit, de menselijke anatomie is mij niet vreemd. Je kunt veel leren, daar ben ik van overtuigd.

Ik heb mensen met minder talent dan ik hele mooie parcours zien afleggen. Je kunt het vergelijken met voetbal: de ene heeft meer talent dan de andere, maar training is ook een zeer belangrijke factor.’

 Op zijn zolderkamer in de Raamstraat richt Jan een schildersatelier in. De muziekinstallatie staat er ook en die zal zijn trouwste compagnon worden. Zijn gigantische muziekcollectie de belangrijkste inspiratiebron. ‘Iedere plaat, iedere cd, elk bestaand schilderij en elke biografie vertellen een verhaal. Deze verhalen inspireren me’, verklaart hij. Hij begint met het schilderen van portretten van muzikale iconen. David Bowie, Charlie Watts, Jimi Hendrix… Velen worden vereeuwigd op doek. Wie verdient het? ‘Misschien is het wel dankbaarheid, voor de muziek. Ik zal niet meteen iemand schilderen als zijn muziek me totaal niet raakt.’

Gevecht op doek

Wat is kenmerkend voor een schilderij van Jan Devisscher? ‘Dat ik er zelf tevreden over ben. Ik moet kunnen weergeven in een portret wat een artiest voor mij betekent. Niet alle schilderijen lukken meteen. Bij sommige is er nog werk aan. Het gevecht op doek is een boeiend proces en leidt helemaal niet tot frustratie. Ik moet het werk gewoon dan even aan de kant zetten. Ik schilder dan zonder een borstel in mijn handen te hebben. Als ik met mijn fiets onderweg ben, ben ik bezig een oplossing te bedenken als ik weer achter mijn schildersezel zit. Het is als een sudoku die ik wil oplossen; je wilt dat het juist zit.’ (ADC)

Foto EDM

Muzikale iconen in de verf gezet

 Vanaf donderdag 3 december 2015 tot zondag 14 februari 2016 kan iedereen zijn licht laten schijnen op de schilderdoeken van Bruggeling Jan Devisscher in IB Lichtateljee, een lichtadviesbureau langs de Torhoutse Steenweg (Sint-Andries) dat op regelmatige basis ruimte reserveert voor een expo. Dat het ook goed zal klinken, staat vast, want Devisscher borstelde een hele reeks muzikale iconen bij elkaar. Van Billie Holiday tot Noel Gallagher. Een must see.

 De naam Jan Devisscher (°1959) zal wellicht niet meteen een belletje doen rinkelen in kunstminnend Vlaanderen. Hij mag dan al decennialang met verf en doek in de weer zijn, hij trad nog maar zelden met zijn werk naar buiten. Nu is het moment rijp, er is een oeuvre bij elkaar geschilderd dat met muzikale noten aan elkaar hangt.

Twee linkerhanden

Al in de derde kleuterklas valt het talent van Jan Devisscher al op. ‘Hij is linkshandig en hij heeft tekentalent’, stelt zijn juffrouw vast. Een jaar later leert hij in het eerste leerjaar rechts schrijven, met als gevolg dat hij vanaf dan met twee linkerhanden door het leven gaat. Het talent wordt erkend, echter wordt de studiekeuze in die tijd bepaald door de wens van de ouders. Zijn voorkeur gaat naar het creatieve uit, maar zijn vader zei; ‘Leer een job en doe in je vrije tijd wat je wilt’. Aangezien Jan op sportief vlak ook aardig voor de dag komt, kiest hij voor een opleiding als kinesitherapeut, een job ‘waar het niet opvalt dat je twee linkerhanden hebt’. Maar het artistiek bestaan lonkt, het tekenen laat hem niet los, en dan is er ook de muziek. Sinds hij in 1972 zijn eerste elpee heeft gekocht, Slade Alive, voltrekt zich een hele nieuwe wereld aan hem: ‘luide gitaren, bonkende drums, een stem als een misthoorn!’.

 Menselijke anatomie

In 1993 maakt Devisscher werk van zijn passie. Hij schrijft zich in aan de Kunstacademie (Katelijnestraat) voor een vijf jaar durende opleiding in de schilderkunst. Na een kleine onderbreking voegt hij er nog twee jaar tekenkunst aan toe. ‘De lessen startten met het aanleren van perspectief. Van objecten schetsen ging ik over naar mensen. Daar putte ik het voordeel van mijn kine-werk uit, de menselijke anatomie is mij niet vreemd. Je kunt veel leren, daar ben ik van overtuigd.

Ik heb mensen met minder talent dan ik hele mooie parcours zien afleggen. Je kunt het vergelijken met voetbal: de ene heeft meer talent dan de andere, maar training is ook een zeer belangrijke factor.’

Op zijn zolderkamer in de Raamstraat richt Jan een schildersatelier in. De muziekinstallatie staat er ook en die zal zijn trouwste compagnon worden. Zijn gigantische muziekcollectie de belangrijkste inspiratiebron. ‘Iedere plaat, iedere cd, elk bestaand schilderij en elke biografie vertellen een verhaal. Deze verhalen inspireren me’, verklaart hij. Hij begint met het schilderen van portretten van muzikale iconen. David Bowie, Charlie Watts, Jimi Hendrix… Velen worden vereeuwigd op doek. Wie verdient het? ‘Misschien is het wel dankbaarheid, voor de muziek. Ik zal niet meteen iemand schilderen als zijn muziek me totaal niet raakt.’

Gevecht op doek

Wat is kenmerkend voor een schilderij van Jan Devisscher? ‘Dat ik er zelf tevreden over ben. Ik moet kunnen weergeven in een portret wat een artiest voor mij betekent. Niet alle schilderijen lukken meteen. Bij sommige is er nog werk aan. Het gevecht op doek is een boeiend proces en leidt helemaal niet tot frustratie. Ik moet het werk gewoon dan even aan de kant zetten. Ik schilder dan zonder een borstel in mijn handen te hebben. Als ik met mijn fiets onderweg ben, ben ik bezig een oplossing te bedenken als ik weer achter mijn schildersezel zit. Het is als een sudoku die ik wil oplossen; je wilt dat het juist zit.’ (ADC)

Op zaterdag 5 december om 20.30 uur is er in De Werf een nieuwe aflevering in de reeks SATELLIET waarvoor Lander Gyselinck de affiche samenstelt. De appreciatie van de concertgangers voor zijn vorige keuzes varieerde steevast van minstens geïntrigeerd tot laaiend enthousiast. Ook nu is het reikhalzend uitzien want Schnellertollermeier is een Zwitsers trio waarover Gyselinck zich in een interview met EXit bij zijn aantreden als huisartiest bij De Werf in zeer lovende bewoordingen uitsprak: al in dat prille stadium vertolkte hij zijn stellige intentie om die groep naar Brugge te halen.

Bovendien wordt het die avond een double bill, want op het programma ook Pudding oO, een Belgisch viertal met een frisse en unieke sound dat eigen composities speelt.

En om er helemaal een treat van te maken storten zich na het concertgedeelte Gyselinck en Benny Claeysier nog op een duo DJ-set!

Zaterdag 5 december om 20.30 uur – http://www.dewerf.be