Reacties uitgeschakeld voor
Geplaatst door lfossaert op 28/03/2022
Kries Roose concerteert op 31/3 in zaal Daverlo
‘Blij met wat ik als eigenzinnige, ongeschoolde vrijbuiter in de muziekwereld heb mogen meemaken’
Dien avond en die Kries Roose: op donderdag 31 maart schijnen de spotlights van zaal Daverlo op de kruin van de Brugse muzikant Kries Roose. Hij mag, samen met enkele bevriende musici, het publiek betoveren met een pakket luisterliedjes van eigen en andermans makelij. Kries is geen gewone smurf. Zo mocht en mag hij samenspelen met twee van zijn destijds onbereikbaar gewaande idolen: negen jaar met Raymond en nu al twintig jaar met Jan De Wilde. EXit sprak met deze rasmuzikant die nu eens frontstage mag staan.
EXit: We kunnen niet om het C-virus heen, vandaar dat we eventjes willen polsen welke impact de coronacrisis heeft/had op jouw muzikantenbestaan, Kries?
Kries Roose: ‘Ik vermoed dezelfde impact als bij ieder uitvoerend artiest: afzeggingen, uitstel, sommige optredens met Jan De Wilde zijn al voor de derde keer verplaatst … Spreek met alle boekers, ze hebben er tonnen extra werk bij gekregen en zijn nooit zeker of het uiteindelijk een positief resultaat zal opleveren. Dat moet voor hen ontzettend ontmoedigend werken zijn. Net als voor alle artiesten die van wie het de enige broodwinning is. Gewoon dramatisch. Techniekers, podiumbouwers, organisatoren …’
EXit: Is de (podium)honger nu groot?
Roose: ‘Ik ben geen extravert podiumbeest, maar een goede match tussen artiest en publiek is altijd onevenaarbaar. Het mooiste vind ik de intieme, kleine settings (zoals het optreden nu ook zal zijn, heb ik begrepen) waar je de mensen dicht bij je hebt. Met Raymond speelden we in de Olé/Ola-succesperiode onder andere op Sint-Jacobs in Gent elk jaar voor 5.000 man, op Werchter, op Parkpop in Den Haag ooit voor 80.000 mensen, en ik was verbaasd dat me dat niks deed. Alsof ik in een onwerkelijke bubbel mijn muziekpartij stond te spelen. Heel vreemd. Maar als – zoals onlangs op de Dag van de Poëzie, waar ik tussen de voorgelezen gedichten enkele liedjes bracht – nadien twee mensen mij komen zeggen dat ze werkelijk ontroerd waren (verontschuldigend ‘Sorry meneer, maar wij hadden nog nooit van u gehoord’ …) dan is mijn dag gemaakt.’
EXit: Jij speelde/speelt eerder in de schaduwen van anderen (Raymond, Jan De Wilde). Nu mag je zelf de frontman zijn op je concert op donderdag 31 maart in Daverlo. Hoe voelt dat?
Roose: ‘Ik ben nooit een ‘frontman’ geweest, maar ik ben ook geen Nick Drake die in heel zijn korte leven maar één keer heeft opgetreden, de hele act met zijn rug naar het publiek. Ik probeer gewoon mooie liedjes te brengen, van mezelf en van anderen. Als dat goed zit, ben ik content. Nadeel is wel dat mijn eigen werk niet gekend is, dus moet het extra goed zijn. Maar ‘Do you feel allright?!’ ga je mij in elk geval niet horen roepen.’
EXit: Nooit de behoefte gehad om meer op de voorgrond te treden?
Roose: ‘Ik heb me vooral altijd goed gevoeld in de rol van sidekick, of als deel van een groepsgebeuren. Daarom breng ik die avond ook enkele mensen met wie ik samen speel of gespeeld heb.’
EXit: Wat prijkt er op de setlist en wie breng je nog mee?
Roose: ‘Simpel, ik ben nog altijd een aangename balans aan het zoeken tussen liedjes van mezelf en liedjes van anderen. Geen jazz, blues, rock, rap, dat is allemaal voorbij … Vooral rustig luistermateriaal met weinig franjes. Gisteren en vandaag hebben nog twee mensen hun deelname toegezegd, dus kan ik opnieuw puzzelen, maar de enige zekerheid na twee jaar pandemie is dat er absoluut geen zekerheden zijn. Dit optreden was gepland vorig jaar op 10 april en toen is het te elfder ure gecanceld. De mensen die ik toen in gedachten had, zijn inmiddels niet meer beschikbaar. Het blijft telkens aanpassen.’
EXit: Beschouw je het concert als een round up van je carrière?
Roose: ‘Ja en nee. Er komt werk dat al bestond en werk dat ik ongeveer voor het eerst publiek breng. Je moet het publiek ook niet een hele avond met nieuw materiaal opzadelen. Bij wijze van verluchting kan een gekend lied al wat soelaas brengen. En ik heb meer dan 40 jaar covers gespeeld dus daar heb ik wat keuze …’
EXit: In het verleden heb je songs ‘geschonken’ aan Raymond, Clouseau, Jan De Wilde, Scala en Get Ready. Heb je anno 2022 nog wat in je lade liggen voor iemand?
Roose: ‘Ik heb destijds zo’n 200 liedjes geschreven en in demo opgenomen en naar allerhande artiesten opgestuurd. Soms pikte iemand iets op, vandaar dat zowel Get Ready als Jan De Wilde iets van mij opgenomen hebben. En zelfs het meisjeskoor Scala tot mijn grootste verbazing en vreugde. Het is altijd een vorm van erkenning, wat ook de drijfveren erachter mogen zijn. Ik heb dus nog dingen liggen, ja.’
EXit: Tot slot: wat staat er nog op je muzikale bucketlist en wil je zeker nog afvinken?
Roose: ‘Oei! Veel en weinig, alles is welkom, maar het moet haalbaar zijn, op alle vlakken. Ik moet mezelf geen talenten toemeten die ik niet heb, en ik ga ook niet zomaar tegen mijn zin iets doen. Dus correctie: weinig. (lacht) Ik ben al ontzettend blij met wat ik als eigenzinnige, ongeschoolde vrijbuiter in de muziekwereld heb mogen meemaken. Ik heb met twee van mijn destijds onbereikbaar gewaande idolen mogen samenspelen – negen jaar met Raymond en nu al twintig jaar met Jan De Wilde – en dat is al veel meer dan ooit verhoopt. Dank u, Leven.’ (ADC)
Reacties uitgeschakeld voor
Geplaatst door lfossaert op 25/03/2022
Brugge, 20 jaar Culturele Hoofdstad van Europa: Peter Verhelst
We maken de balans op van ‘Brugge, 20 jaar Culturele Hoofdstad van Europa’. We doen dat aan de hand van een aantal getuigenissen van enkele hoofdrolspelers van toen (en nu): een verhaal in woorden en iedereen zag dat het goed was. Vandaag: auteur Peter Verhelst.
‘Brugge is onmiskenbaar in de juiste richting gekanteld dankzij Brugge 2002’
‘Met architect Paul Robbrecht en kunstenaar Juan Muñoz bezochten we het Concertgebouw-in-opbouw. Enthousiast legde Paul elk detail uit, tot en met de keuze voor welke vijzen. Een indrukwekkende rondleiding en een oefening in verbeelding, want het gebouw was nog maar voor vier vijfden af. Daarna gingen we garnaalkroketten eten en nadenken over de kunst die we in het gebouw konden brengen. We kwamen overeen dat ik een tekst zou schrijven en dat Muñoz eerst zijn opening in de turbinehal van Tate Modern zou afwerken en daarna ‘een tweede focus’ zou ontwerpen in de grote zaal. Iets wat daar aan het plafond of in de wand aanwezig zou zijn en ‘waar je naartoe zou kunnen kijken als je je zou vervelen’. Aldus Muñoz, een van de snelst denkende en geestigste mensen die ik ooit heb ontmoet. Na zijn fenomenale vernissage in London vertrok hij op vakantie naar Ibiza waar hij schetsen zou maken, maar totaal onverwacht overleed hij daar aan een hartaderbreuk. Mijn tekst staat nu op de ruggen van de stoelen in de grote zaal. Verweesd. Maar op de dag van de opening hoorde ik toch even de lach van Muñoz.’
‘Hoe ik het jaar heb beleefd? Het was jaren geleden dat ik nog zo veel in Brugge was. Overal voelde je het knisperen. Veel mensen hadden goesting, waren geïnspireerd en enthousiast. En uiteraard hield men het hart vast voor het Concertgebouw, maar die angst verdween snel na het wankele begin. Brugge is onmiskenbaar in de juiste richting gekanteld dankzij Brugge 2002. Niet dat het vuur constant oplaait, maar het vuur is er wel.’
_____
Peter Verhelst is een veelgelauwerd auteur van poëzie, romans, novelles, theaterteksten, scripts, en boeken ‘voor jonge lezers’. Hij werkt regelmatig samen met beeldend kunstenaars.
Reacties uitgeschakeld voor
Geplaatst door lfossaert op 23/03/2022
Brugge, 20 jaar Culturele Hoofdstad van Europa: Sonia Debal
We maken de balans op van ‘Brugge, 20 jaar Culturele Hoofdstad van Europa’. We doen dat aan de hand van een aantal getuigenissen van enkele hoofdrolspelers van toen (en nu): een verhaal in woorden en iedereen zag dat het goed was. Vandaag: gewezen Cultuurcentrum-directrice Sonia Debal.
‘Brugge 2002? Dat is een trip down memory lane’
‘Laat mij toe dat ik het schuifje van mijn herinnering aan 2002 even opentrek. Welke herinnering is mij het dierbaarst? Plots gaan er zovele laatjes open … In de bovenste schuif ligt ongetwijfeld de grondige facelift van de Stadsschouwburg. De luide knal van een neervallend stuk plafond in de foyer was het startschot van wat een heel intens cultuurjaar zou worden. Het stadsbestuur realiseerde zich dat ook deze grand old lady een complete make-over voor het grote feest verdiende. Wat aan restauratie en renovatie in een tijdspanne van nauwelijks negen maanden gerealiseerd werd, mag een echt huzarenstuk genoemd worden. Na een maandenlang cultureel nomadenbestaan, zwaaiden de deuren van ons vertrouwd huis opnieuw open. De bonbonnière schitterde terug in al haar glorie en grandeur. Met niemand minder dan Herman van Veen als gastheer en ceremoniemeester kon het openingsfeest beginnen.’
‘Niet enkel in het historische hart van de stad werden architecturale wonderen verricht. Op ’t Zand verscheen een indrukwekkende nieuwe cultuurtempel die een prominente rol speelde in het Culturele Hoofdstadjaar en een begrip zou worden in het Vlaamse en internationale kunstenlandschap.’
‘In de lente van 2002 weerklonk ook aan de rand van de stad een nieuw geluid. Met een concert van Arid werd de Magdalenazaal ingespeeld . De MaZ bleek een schitterende black box theater waar ook de Cactus een onderkomen vond en voor het Cultuurcentrum betekende het een extra programmatietroef.’
‘In 2002 toonde Brugge zich meer dan ooit een gastvrije stad. Kunstenaars van heel diverse pluimage, uit alle windstreken, zwermden uit over de stad en nestelden er zich. Brugge 2002 bouwde bruggen tussen oud en nieuw, tussen diverse actoren, kunstenaars en publiek. Een samenspel van vele partners die het beste van zichzelf gaven.’
‘Ook het Cultuurcentrum werd een belangrijke, actieve en creatieve partner binnen het project Brugge 2002. Als gerespecteerd danshuis bundelde het de krachten met Brugge 2002 en het Concertgebouw om topproducties naar Brugge te halen. Met het baanbrekend festival Format 2002 verkende het Cultuurcentrum de rol van de technologische evoluties in de podiumkunsten.’
‘In mijn andere laatjes liggen nog zoveel artistieke pareltjes. Te veel om op te noemen. Maar toch is er eentje dat mij heel erg heeft weten te beroeren. Met Young@Heart bracht de Amerikaanse regisseur Roy Faudree een groep krasse oudjes samen op het podium van de schouwburg voor een swingend muzikaal programma. Zo authentiek, zo straight from the heart. Niemand in de zaal hield het droog bij hun aangrijpende vertolking van ‘A Stairway To Heaven’. Nooit eerder was waardig oud worden zo waar…’
‘Het is mooi geweest, heel mooi, maar ook intens, heel intens..
Soms had ik het gevoel in een hoge snelheidstrein te zitten die door een prachtig landschap raast waarvan ik af en toe slechts flitsen opving. Bij momenten had ik liever in een stoptrein gezeten, om af en toe te kunnen stilstaan, uit te stappen om met een blik vol verwondering en bewondering rustig de tijd te nemen om te genieten van zoveel schoonheid.’
‘Gelukkig is 2002 niet het eindstation gebleken. Eerder een wissel op de toekomst. Ook anno 2022 worden er nog steeds nieuwe schitterende projecten op de rails gezet.’
_____
Sonia Debal leidde als directrice 23 jaar lang Cultuurcentrum Brugge. In 2014 ging ze met pensioen.
Reacties uitgeschakeld voor
Geplaatst door lfossaert op 22/03/2022
Brugge, 20 jaar Culturele Hoofdstad van Europa: Brody Neuenschwander
We maken de balans op van ‘Brugge, 20 jaar Culturele Hoofdstad van Europa’. We doen dat aan de hand van een aantal getuigenissen van enkele hoofdrolspelers van toen (en nu): een verhaal in woorden en iedereen zag dat het goed was. Vandaag: kunstenaar Brody Neuenschwander.
‘Expo ‘Besloten Wereld Open Boeken’ was subliem’
‘In 1993 belandde ik in een stad vol gesloten boeken; dikke perkamenten volumes van onschatbare waarde. De kettingen waarmee ze ooit aan de muur vastgeklonken lagen, waren al lang verdwenen, maar desondanks bleven ze nog stevig op slot. In mijn vroegste herinneringen zie ik glazen kijkkasten waarin ik net – op neushoogte – verluchte manuscripten open zag liggen met hun glans van bladgoud en fijn gemalen lapis lazuli. De letters stonden als gedrongen soldaten in het gelid. Wat wilden mij die woorden zeggen? Waarom waren ze gehuld in goud? Wie had de sleutel van de vitrine in zijn bezit?’
‘Ik kon alleen twee opengeslagen pagina’s zien, maar honderden anderen hielden zij onder hun perkamenten vleugels nog verborgen. Ik wou dat ik ze allemaal kon zien, aanraken, zélf die letters schrijven… Ik begon te verlangen naar een wereld die niet langer bestond, die ik niet kon ontcijferen, maar die ik met eigen handen zou herscheppen. Jaren later legde Ludo Vandamme, curator van middeleeuwse manuscripten in de Biekorf bibliotheek, enkele van zijn schatten voor mij op tafel. Ik draaide bindingen zwaar als eiken deuren open en bladerde in een wereld ouder dan mijn eigen land. Elk folio gaf het licht van mijn ogen terug.
Plots begonnen de boeken tot mij te spreken. En dit niet enkel door de betekenis van de woorden. Het is de geur die je het eerst bereikt. Wanneer even niemand in de buurt is, kun je het manuscript optillen tot op neushoogte en eens diep inademen – een moment van ‘emotionele archeologie’. En de kleuren, wat vertellen die? Voor mij betekenen ze: Afghanistan, Brazilië, Rusland, Italië, Vlaanderens velden, Theophilus, Cennini. Het perkament betekent voor mij: vlees, het slachten, vaten vol log en kalk.’
‘De woorden zijn geschreven in ijzer sulfaat, Arabisch gom en galnoten van Aleppo. Een handschrift is een landkaart van middeleeuwse handelsroutes en keiharde economische wetten.’
‘Besloten Wereld Open Boeken’.
‘Deze sublieme tentoonstelling was een van de meest poëtische voorstellingen van middeleeuwse handschriften die ik ooit te zien kreeg (en dat zijn er heel wat). Twee bladzijden per boek: dat is alles wat we in een glazen kijkkast te zien krijgen. Maar de tentoonstelling bood nog zoveel meer! Het was als het ware een familiereünie van handschriften die mekaar in eeuwen niet meer hadden ontmoet. De tentoonstelling zegende opnieuw de gewijde ruimtes van het Ter Duinen abdij. Het was een wereld waarin kennis prachtig, maar beperkt was. De ziel van deze middeleeuwse manuscripten werd tot samenklinken gebracht met moderne kunstwerken. Bronzen duiven pikten in het marmeren labyrint in de grote kerk. Herfstbladeren lagen opgestapeld in een deuropening: staan bladeren ook niet voor bladzijden en bomen voor boeken? De bladeren waren wazig vergroot onder een gebogen plaat blauw-groen getint glas. Het was prachtig; Het kind dat zijn nieuwsgierig neusje tegen het glas duwde, had nu eindelijk zijn antwoord: echt weten zal hij nooit. Hij zal nooit het verleden noch zijn schoonheid kunnen ontcijferen. Zijn ogen zijn vol licht.’
_____
Brody Neuenschwander is een wereldvermaard kalligraaf en tekstkunstenaar met opdrachtgevers als het Rijksmuseum Amsterdam, Dries Van Noten, het Joods Museum Berlijn, de BBC en regisseur Peter Greenaway.
Reacties uitgeschakeld voor
Geplaatst door lfossaert op 21/03/2022
Brugge, 20 jaar Culturele Hoofdstad van Europa: Katrien Van Eeckhoutte
We maken de balans op van ‘Brugge, 20 jaar Culturele Hoofdstad van Europa’. We doen dat aan de hand van een aantal getuigenissen van enkele hoofdrolspelers van toen (en nu): een verhaal in woorden en iedereen zag dat het goed was. Vandaag: algemeen directeur Concertgebouw Katrien Van Eeckhoutte.
‘We sloten Brugge 2002 af met mooie financiële papieren’
‘Mijn beste herinnering zou ik uiteraard de start van het feestjaar kunnen noemen op 20/02/2002, toen het vorstenpaar, de musici van Anima Eterna en Haydns Schöpfung het Concertgebouw om 20.02 uur voor geopend verklaarden. Voor het eerst werd ons – nog niet eens volledig afgewerkte – terracotta kunstenhuis op ’t Zand gevuld met paukenroffels, aria’s, en volk, veel en goed volk. Dat voelde voor mij zeker als een historisch moment, maar meer nog dan die onvergetelijke avond is mij de échte vuurdoop van onze Concertzaal bijgebleven: een pre-openingsconcert voor de arbeiders van de Concertgebouwwerf. Een eerste test van onze intussen wereldvermaarde akoestiek voor de ogen en oren van de scheppers van ons gebouw. Kippenvel, zelfs 20 jaar later.’
‘Ik heb als dagelijks bestuurder en zakelijk directeur van de vzw Brugge 2002 bijzonder intense herinneringen aan dat weergaloze cultuurjaar. We stapten aan boord van een rollercoaster die pas tien maanden later weer tot stilstand zou komen. Dat betekende dus: hectiek, dag in, dag uit, én ook ongelofelijk veel voldoening om te mogen meeschrijven aan een toekomstverhaal voor Brugge. Dat verhaal kende zijn aanvang in 2000, en werd in 2002 uitgerold in een fantastisch programma. Artiesten van talloze disciplines en uit alle windstreken streken neer in Brugge, waar hun passie en enthousiasme die van het publiek weerspiegelden en aanwakkerden. De teamgeest van toen vergeet ik nooit. Een kerngroep van een zestal mensen werd een hechte community van meer dan 150 medewerkers, versterkt door 20 vrijwilligers van over heel Europa en nog zoveel meer partners. Samen vormden we een beslagen en talentvolle equipe om onze forse ambities waar te maken en een multidisciplinair festival voor een breed (inter)nationaal publiek uit te rollen op tientallen locaties in Brugge en de regio. Dat vele van die 2002-collega’s waardevolle stemmen zijn geworden in het Vlaamse kunstenveld, toont dat we ons met gedreven mensen omringd hadden, en dat die gedrevenheid niet werd losgelaten, wel integendeel! We sloten Brugge 2002 af met mooie financiële papieren, en in de rotsvaste overtuiging dat ons jaar als Culturele Hoofdstad van Europa een rijke voedingsbodem was voor een duurzame, bloeiende culturele toekomst.’
‘En hoe fijn is het om die overtuiging twee decennia later te kunnen onderschrijven: Brugge zal nooit meer zijn zoals het was! Hier gaan traditie en vernieuwing hand in hand, want de voorbije decennia werd uitgebreid invulling gegeven aan een hedendaags Brugge. We zijn een UNESCO-werelderfgoedstad én een bruisende cultuurstad, waar artiesten dagelijks creëren en het publiek volop kunst kan beleven. Het Concertgebouw blijft tot op vandaag een plaats veroveren in gerenommeerde architectuurpublicaties en werd uitgeroepen tot een van ‘1001 buildings you must see before you die’ volgens het gelijknamige boek. Het kunstenhuis werd in 2015 een Vlaamse Kunstinstelling, en maakte de culturele driehoek in Vlaanderen tot een ruit. Cultuur lééft hier, onder meer dankzij het breedste aanbod klassieke muziek in Vlaanderen en een ongezien programma hedendaagse dans binnen de dansalliantie Dans in Brugge. Meerwaardezoekers uit binnen- en buitenland kunnen hier echt smullen van vele heerlijke culinaire en culturele troeven. Plus est en vous, Brugge? Jazeker.’
______
Katrien Van Eeckhoutte is algemeen directeur van Concertgebouw Brugge.
Reacties uitgeschakeld voor
Geplaatst door lfossaert op 19/03/2022
Jeroen Vanacker: ‘Het Concertgebouw heeft deze periode goed doorstaan’
Het is nog wachten tot half juni 2022 vooraleer het Concertgebouw uitpakt met haar nieuwe seizoensbrochure en dat na een jaar dat op vele fronten een ‘annus horibilis’ was. Maar artistiek directeur Jeroen Vanacker is overtuigd dat ’seizoen 22-’23 een voltreffer wordt met een opgewekt publiek dat zich graag laat verrassen. Maar eerst enkele vragen.
EXit: De vraag van tien miljoen, hoe ziet de nabije toekomst er voor jullie uit?
Jeroen Vanacker: ‘Met de huidige versoepelingen gaan we ervan uit dat alles doorgaat wat in de resterende maanden van dit seizoen gepland staat. We hopen dat het publiek massaal volgt, want er heerst nog wat terughoudendheid. Wie al terug van de partij is, reageert enthousiast. Iedereen beseft hoezeer men het gemist heeft om muziek en dans live te beleven. Wellicht zitten we in de naweeën van deze pandemie, we mogen aannemen dat de noodzaak om grote delen van het maatschappelijk leven stil te leggen nu wel voorbij is.’
EXit: Het zwartste scenario is toch vermeden?
Vanacker: ‘Ja, er is met de steun van velen geen man overboord. Het personeel, de partners zijn aan boord gebleven, er waren steunmaatregelen van de overheid en het publiek heeft donaties gedaan waarmee we artiesten konden steunen of compenseren voor de geleden verliezen.’
‘De hele situatie heeft ook heel wat solidariteit losgemaakt. Ook binnen deze stad hebben de culturele spelers, die allemaal in hetzelfde schuitje zaten, mekaar gevonden en plannen gemaakt voor intenser overleg. Hoewel de culturele sector erg getroffen is en tijd nodig zal hebben om te herstellen, is er dus wel een sterkere verbinding ontstaan. Denk ook aan de samenwerking rond Podium 19 of Mind the artist van Musea Brugge. Maar ik wil hier geen te rooskleurig beeld ophangen, het was bijwijlen een zeer frustrerende periode. En de sector zal nog veel steun nodig hebben voor een definitief herstel.’
EXit: Toch blijft de situatie heel broos…
Vanacker: ‘Desituatie was een beetje ongelijk. Er zijn organisaties die hun ondersteuning bleven krijgen en bij wie er weinig inkomsten wegvielen. Het Concertgebouw heeft naast de subsidie net heel véél eigen inkomsten en er is tijd nodig om dit weer op te bouwen. Een heel ander verhaal is dat van de freelancers, kunstenaars en artistiek personeel die een groot deel van de culturele sector uitmaken. Een orkest als (huisorkest) Anima Eterna Brugge bijvoorbeeld telt muzikanten uit meer dan tien verschillende landen met veel freelancers, ook uit landen waar geen steunmaatregelen waren. Hun situatie is heel broos. De jonge artiesten en kunststudenten zijn misschien het zwaarst getroffen. Zij verloren werk én perspectief, wat mentaal zwaar om dragen is. Zij vragen zich af in wat voor professionele wereld zij zullen terechtkomen.’
EXit: We zijn benieuwd naar de nieuwe seizoensbrochure.
Vanacker: ‘We behouden de timing van vorig jaar. Traditiegetrouw is dat begin mei, maar nu wordt het opnieuw half juni. Een dergelijke seizoensbrochure vraagt een lange aanlooptijd met januari als startmaand. Het programma is klaar en ik verzeker u, het is een rijk aanbod dat vele bijzondere avonden belooft.’
‘De hemel klaart op en we merkten in het najaar al dat het publiek na een duwtje in de rug terug vlot de weg vindt. We waren dit seizoen begonnen met 30% minder ticketverkoop en konden in de maanden september, oktober en november het gat al wat dichtrijden, met volle zalen voor Rosas en het Orchestre des Champs-Elysées. Dat geeft ons de hoop dat we een normaal seizoen zullen draaien.’
EXit: Mogen we nieuwe accenten verwachten in de programmatie?
Vanacker: ‘Zeker. Een nieuw beleidsplan is klaar en daarin komen er nieuwe accenten die ook volgend seizoen al worden aangezet. Naast muziek en dans komt er een derde, volwaardige kunstdiscipline bij: klankkunst. Dit is een genre dat zich beweegt tussen muziek en beeldende kunst. Installaties en kunstwerken focussen op de beleving van klank zonder dat er per se een muzikale context is. Het luisteren staat centraal in een tijdelijke tentoonstelling, maar ook in twee happenings per seizoen waarin we het publiek meenemen in bijzondere luisterervaringen. Openheid voor het onbekende is het uitgangspunt.’
‘Daarnaast gaan we ook nog een stap verder in het combineren van klassieke en traditionele muziek uit verschillende culturen, de term wereldmuziek gaan we niet meer gebruiken. Er zijn veel universele thema’s die de westerse klassieke muziek met andere tradities verbindt. Twee voorbeelden van eerdere succeservaringen op dat vlak: honderden liefhebbers van de polyfonie van Orlando di Lasso ontdekten de Arabische Soefimuziek uit dezelfde periode. Of het SLOW festival dat strijkkwartetten met Marokkaanse gnawa muziek verbindt. Zo voer je mensen via vertrouwde kanalen naar het onbekende.’ (LUC FOSSAERT)
Reacties uitgeschakeld voor Adornesdomein is trekpleister voor kunst en Brugse geschiedenis
Geplaatst door lfossaert op 17/03/2022
Wie graag al eens de minder platgetreden van de Brugse binnenstad bewandelt, trekt best eens naar de omgeving van de Jeruzalemkerk. Daar bevindt zich het Adornesdomein, een van de verborgen parels van Brugge zoals de nakomelingen van de familie Adornes – de zeventiende generatie (!) – het zelf omschrijven. Nog tot en met 16 april loopt daar op deze unieke locatie de expo ‘SIMPLY’ met werk van de Brugse fotograaf Willy Vynck. En er zijn nog plannen in de maak…
EXit: Welke werken toont Willy Vinck?
Véronique de Limburg Stirum: ‘Aan de hand van een veertigtal zwart-wit foto’s geeft Willy Vynck ons zijn goedmoedige kijk op de schoonheid van het dagelijkse leven. Het vergeten plezier van ‘Kunst om de kunst’. SIMPLY is een tentoonstelling om je goed te voelen in hartje winter en in de hopelijk laatste donkere uren van de pandemie. Met zijn zwart-wit foto’s herinnert Willy Vynck ons eraan dat kunst soms ook als enig doel kan hebben ons te behagen, kleine vreugden in ons te doen herleven, als een troostende balsem te fungeren.’
EXit: Staan er binnenkort nog tentoonstellingen gepland in Adornes?
Jelle Deltombe: ‘In de lente- en zomerperiode volgt een groepstentoonstelling, gecureerd door Joannes Késenne, met onder andere de West-Vlaamse kunstenaars Reniere & Depla, Yves Velter en Johan Clarysse. Met ‘MELANCHOLY, POETRY OF THE MIND’ ligt de focus op de aspecten die al in de opvatting van melancholie op het einde van de middeleeuwen van betekenis waren, maar nog steeds in onze tijdsgeest aanwezig blijven. Renato Nicolodi krijgt de eer om als laatste kunstenaar een werk te plaatsen bovenop de grafkelder van ridder Anselm Adornes en zijn vrouw. In het najaar volgt dan weer een solotentoonstelling van Hans Vandekerckhove getiteld ‘AN INVITATION TO ETERNITY’.’
EXit: Vorig jaar werd na 538 jaar de indrukwekkende tombe van Anselm Adornes en diens vrouw Margaretha van der Banck voor het eerst ooit uit de Jeruzalemkapel in Brugge verwijderd. Jullie hadden slechts 1 centimeter manoeuvreerruimte langs elke kant… Hoe staat het met de restauratie van het praalgraf intussen?
Jelle: ‘De terugkeer is nog altijd gepland voor september. Binnenkort nemen we opnieuw een kijkje in het atelier. Op dit moment worden de wapenschilden aan de zijkant van het praalgraf aangepakt. Ook de organische vormen van de deksteen krijgen een plastisch herstel. Houd zeker onze website en sociale media in de gaten, want ook de grafkelder wordt nog onderzocht, in samenwerking met Raakvlak.’
EXit: Wat biedt het middeleeuwse familiedomein Adornes nog voor de bezoeker?
Jelle: ‘Intimiteit, autheniticiteit en huiselijkheid. De familie Adornes, afkomstig uit het Italiaanse Genua, bouwde een domein in Brugge in de 15e eeuw. Naast de Jeruzalemkapel en de godshuisjes kwam er ook een herenwoning. De mysterieuze kapel is geïnspireerd op de heilig Grafkerk in Jeruzalem en zijn bijzondere architectuur en relikwieën vormen een buitengewone illustratie van de grote verering van de familie Adornes voor Jeruzalem. Vandaag, 600 jaar later, is het domein nog steeds in familiebezit. Graaf en gravin Maximilien de Limburg Stirum zijn ondertussen de zeventiende generatie van de familie en zetten zich moedeloos in voor het behoud van dit unieke Brugse erfgoed.’ (ADC)
Reacties uitgeschakeld voor Rawdriguez haalt de sloophamer boven
Geplaatst door lfossaert op 16/03/2022
Het is onvoorstelbaar: twee jaar geleden stond de Brugse groep Rawdriguez aangekondigd in de programmatie van het Cultuurcentrum om cultuurzaal Daverlo op zijn grondvesten te doen daveren. Het C-virus had echter andere plannen waardoor het concert nooit plaatsvond. Maar zie, op zaterdag 19 maart krijgt de band, samen met Atomic Vulture en Stonemule, een herkansing in Daverlo.
EXit: Jullie achtergrond en jullie ‘heavy’ look doen me vermoeden dat jullie geen vrolijke popmelodietjes uit de hoed toveren… Waar houdt Rawdriguez zich op?
Christophe Depree (drums): ‘Je vermoeden klopt. We spelen alle vier al jaren in bands uit de metalscene. Het is dan ook logisch dat Rawdriguez zich in dezelfde niche bevindt. We spelen groovende hardrock, overgoten met een metalsaus. De zang zorgt voor een ninetiesgevoel.’
EXit: Wij zien jou altijd met een scheurende en grommende gitaar rond je bast, maar bij Rawdriguez neem je plaats achter het drumstel. Vanwaar die ommezwaai?
Depree: ‘Ik speel al 37 jaar gitaar en doe dat nog steeds met volle overgave en plezier in twee zeer fijne bands: After All en Channel Zero. Al sinds het begin van mijn muzikale carrière speel ik ook bas en drums, maar tot nu toe nooit in een band. Ik had altijd het idee om ooit eens te drummen in een band en dat is er nu dus van gekomen. Er zat niet echt een groter plan achter. Het was gewoon een kwestie van de juiste timing, de juiste mensen en wat beschikbare tijd.’
EXit: Vier sterke persoonlijkheden verzameld in één band. Hoe is de taakverdeling opgevat?
Depree: ‘John Pollentier (gitaar) leverde het gros van de riffs aan, maar hij gaf inmiddels aan dat hij de drive kwijt is om nog nieuw materiaal te schrijven. We gaan als vrienden uit elkaar, Daverlo wordt zijn laatste show met ons. Met Babak Mohammad vonden we al een vervanger. Hij is zich momenteel aan het inwerken in ons repertoire. Het schrijfproces voor het volgende album hebben we intussen al aangevat. De input van alle leden wordt groter. Babak, Stefaan Bonte (bas) en ik leveren de riffs, Gunther Uytterhoeven (zang) wordt nu ook al van in het begin betrokken bij de arrangementen.’
EXit: Voor alle duidelijkheid: Rawdriguez is geen gelegenheidsgroep, maar een echt volwaardige band?
Depree: ‘Ondertussen wel. Rawdriguez is ontstaan als studioproject van John, Stef en ikzelf. We hadden elk al onze bands. Ik contacteerde Gunther, die in het Leuvense woont, met de vraag of hij wat nummers wilde inzingen. We waren allen zo enthousiast over het project, de aanpak en de songs dat er toch een zekere ambitie de kop opstak. We vonden een deal bij Tom Maene van het jonge, maar ambitieuze label Polderrecords. Al vlug wilden we er ook live mee de hort op gaan en dus hebben we er nu allemaal een extra band bij.’
EXit: Jullie debuutalbum heet ‘Asylum Of The Arcane’. Welk verhaal gaat hier achter schuil?
Depree: ‘De drums zijn opgenomen bij Closed Session Recording in Roeselare met Kristof Maes. John en Gunther namen hun partijen op in hun homestudio’s. De bas nam ik samen met Stef op in mijn homestudio Silent Survive Sound. Het mixen en masteren was een nauwe samenwerking tussen Charles Degolla (goede vriend en drumtech bij Channel Zero) en mezelf. Dat gebeurde deels bij Silent Suvive Sound en bij CTK’s Vault, de studio van Charles in Brussel.’
EXit: Eindelijk! Na bijna twee jaar wachten mogen jullie het uitgestelde concert spelen op zaterdag 19 maart in Daverlo. Welk advies geef je aan ons, het publiek, graag mee?
Depree: ‘Kom zeker langs voor een daverende avond gitaargeweld. Het bier zal koel staan en John’s afscheid moet op gepaste manier gevierd worden. En vergeet ook zeker niet onze cd ‘Asylum Of The Arcane’ aan te schaffen!’ (ADC)
Reacties uitgeschakeld voor
Geplaatst door lfossaert op 13/03/2022
Damme focust op niet-alledaagse klassieke instrumenten
Ze zijn vaak eeuwenoud en worden door weinig muzikanten bespeeld, maar een nieuw initiatief uit Damme plaatst enkele (niche)instrumenten terug op de voorgrond. Ze doen dat met een jaarlijks terugkerende concertreeks waar instrumenten als de viola da gamba of een cornetto centraal staan. Muzikant Alexander Makay (bekend van de concertreeks Podium van de passie) is de initiatiefnemer. De eerstvolgende artiest-in-recidence is Ann Cnop met barokviool. Vlaanderen is gekend om zijn muziekfestivals. En nu revivals hipper dan ooit zijn, zouden ook niche-instrumenten zoals de barokviool of de romantische gitaar meer aandacht mogen krijgen. Veel Vlaamse musici hebben zich toegelegd op het bespelen van niet-alledaagse instrumenten en kunnen er zelfs wonderlijke dingen mee doen. Alexander licht toe. Alexander Makay: ‘Maandelijks organiseert een ‘artist in residence’ een programma rond één welbepaald niche-instrument. Als vaandeldragers voor hun niche-instrument kiezen ze een bepaalde thematiek waarrond ze twee concerten en een lecture performance bouwen. Ze krijgen ook de vrijheid om andere artiesten uit te nodigen. Daarnaast verwelkomen we een ‘writer in residence’ die per maand een concert of lezing uitkiest en die zal omkaderen met literaire of poëtische intermezzi. Voor 2022 valt die eer te beurt aan schrijfster Marieke De Maré (debuteerde met Bult).’ ‘De eerste die het programma mocht bepalen was Thomas Baeté. Hij belichtte in februari de ontstaansgeschiedenis en kwaliteit van de viola da gamba. In maart is het dan de beurt aan Ann Cnop, die de evolutie van de barokviool in de kijker zet. Alle concerten vinden plaats in een bijzondere setting. Als uitvalbasis hebben we gekozen voor Erfhuis Vredeborg (Oostkerke). Er is daar de prachtige tuin en het uitgestrekte zicht op het polderlandschap. Maar daarnaast zullen er ook concerten plaatsvinden in het stadhuis en de Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaartkerk van Damme, de Cultuurfabriek in Sijsele en de Sint-Jacob de Meerderekerk in Hoeke.’ EXit: Voor een breed publiek?Makay: ‘Zeker. Door telkens voor een andere, verrassende insteek te zorgen, wil ‘De Appelvink’ een zo breed mogelijk publiek aanspreken. We beseffen goed dat het in de huidige omstandigheden niet evident is een nieuwe culturele werking te lanceren. De tijd is ook rijp om de oorsprong van instrumenten en stijlen te belichten met een open en grensoverschrijdende visie.’ (LF) _____ www.deappelvink.be, contacten via alexander@deappelvink.be, gsm 472/78 88 56
Exit Magazine 