Exit Magazine

Hilde Kuypers (Foto Stijn Vos)

Damme, stad van restaurants en vier tweedehands boekenwinkels, timmert vol overtuiging aan een kunstig(er) imago. Zo kunt u er nog tot 2 december terecht voor een kunstzinnig parcours dat vertrekt in ’d’Oede Schole’ en in het teken staat van ‘verhalen’, onder het motto ‘Er was eens….’. Dit kunstenfestival is een creatie van vzw Stichting Ijsberg en zowat de tegenhanger van het zomerse Watoufestival. Ze krijgt het leegstaande schoolgebouw de komende vijf jaar ‘in concessie’ om het kunstenfestivalgebeuren in Damme op de kaart te zetten.

Voor het najaar 2019 is er ook een ruime samenwerking voorzien tussen Stichting Ijsberg en Galerie Indigo om het indigojaar verder uit te bouwen. Naast het luik van het kunstenfestival zal er ook plaats voorzien worden voor workshops, lezingen en een tentoonstelling met etnisch textiel rond het thema indigo. De praktische uitwerking is in de maak.

Na het literaire kunstenfestival is het vanaf begin december de beurt aan Kunstgalerie Indigo, die haar dertigste verjaardag viert. Te midden van haar eigen aanbod aan etnische kunst ruimt organiseert galeriehoudster Hilde Kuypers vanaf 2 december een expositie van twee kunstenaars met een zeer uiteenlopend parcours. Zo stelt André Navez er tentoon met geometrisch muraal werk in beton met kleurpigmenten in reliëf. Zijn werk is abstract, het kleurgebruik subtiel en sober. Ook de witte raku-potten en -schalen van keramist Rudie Delanghe zullen er te zien zijn. Sober en strak in vormentaal.

Zowel winkel als galerie

Hilde startte haar Dammeverhaal op 3 december 1988. Ze groeide op in Brussel, waar haar moeder een kunstgalerie runde met abstacte constructivistische kunst. Zelf volgde ze een opleiding tot handweefster, waarna ze naar West-Vlaanderen verhuisde. Ze belandde verhuizingsgewijs eerst in Moerkerke en verhuisde nadien naar Damme op de huidige locatie. Voordien volgde ze een textielopleiding en verbouwde ze intussen het zwaar verwaarloosde pand van de vroegere dancing Ell Torro, toen de favoriete plek voor swinging Brugge.

Haar droom was een plek te bouwen die zowel winkel als galerie is, met een accent op etnische juwelen en etnisch textiel. Stukje bij beetje verwierf Indigo een trouw publiek op dat regelmatig getrakteerd wordt op thema-tentoonstellingen. Sinds enkele jaren is ook het kledingaanbod ook belangrijk geworden. Hilde specialiseert zich in originele kleding voor vrouwen boven de 40 jaar. ‘Waarom? Er is weinig keuze voor een steeds grotere groep vrouwen die zich bewust wensen te kleden met modekleding van duurzame én degelijke materialen, met vrouwelijke lijnen en hedendaagse modellen’, zegt Hilde Kuypers. Ook het bredere assortiment in de winkel ademt Hildes passie voor indigo, het blauwe goud waarmee al eeuwenlang stoffen geverfd worden over de hele wereld. In zijn synthetische vorm is indigo het pigment waarmee jeans geverfd wordt. Hildes passie voor indigo lees je af uit het aanbod in de winkel. Deze wereldkleur speelt een zeer grote rol bij het verven van traditionele stoffen uit verschillende continenten gaande van China over Japan, Afrika tot Latijns-Amerika.

Alles in het teken van indigo

Het dertigste levensjaar van de galerie staat dan ook helemaal in het teken van deze boeiende kleur. Er worden komen lezingen en workshops gehouden, en er komt een jaar van workshops en een tentoonstelling (2019) van etnische en hedendaagse kunst gedurende het hele jaar 2019. (LF)

Bureau Delstreau

Vier jaar na hun debuut ‘Egoïste’ laten de jonge Brugse cinéasten Jelle Stroo en Stephanie Delbecque hun tweede langspeelfilm op de wereld los. ‘La Deuxième’ vertelt het verhaal van Jean Barreau, een wispelturige man die een commune leidt op het Franse platteland waar hij mensen een tweede leven belooft. Camille, één van de inwoonsters, loopt er al snel haar dubbelgangster tegen het lijf waardoor ze gelooft dat Jean zijn belofte letterlijk waar kan maken.

Jelle Stroo: ‘Dat idee van een tweede leven is ontsproten uit iets wat een vriend me heeft gezegd. Hij was aanwezig tijdens de aanslagen in Parijs, hij bleef gelukkig ongedeerd, maar zei me daarna ‘On a qu’une vie, mais moi j’attaque la deuxième’. Dat deed me stilstaan bij het feit dat iedereen wel zo’n sleutelmoment heeft. Een gebeurtenis waarbij men plots nadenkt in termen van ‘een leven vóór’ en ‘een leven na’ dat ingrijpende moment. Hoe je dat nieuwe leven aanpakt, inspireerde me tot het schrijven van de plot.’

EXit: ‘La Deuxième’ is opnieuw een Franstalige film geworden. Een bewuste keuze?

Jelle: ‘Eerder een toevallige samenloop van omstandigheden. Stephanie en ik woonden in Parijs tijdens de productie van ‘Egoïste’ (waar de film zich afspeelt, red.). Daar hebben we ook heel wat mensen leren kennen die ons hebben geholpen met het proces. Ondertussen wonen we alweer vier jaar in Brussel, maar hebben we toch met, grotendeels, dezelfde ploeg ‘La Deuxième’ gemaakt. Die ploeg, in combinatie met een geschikte Franse locatie, resulteerde organisch in een Franstalige film.’

EXit: De setting van de film was ook jullie verblijfplaats tijdens de opnames.

Jelle: ‘Inderdaad. De opnames hebben net geen twintig dagen in beslag genomen en tijdens die periode hebben we met de voltallige ploeg in datzelfde huis gewoond waar de film zich afspeelt. Dat was redelijk hectisch en intens, maar we hadden allemaal hetzelfde doel voor ogen en iedereen ging er dan ook voluit voor.’

EXit: Jullie debuutfilm ‘Egoïste’ werd internationaal vertoond?

Jelle: ‘De film heeft in België en Parijs gespeeld en werd ook geselecteerd voor het filmfestival van Peking. Dat was een licht surrealistische, maar fantastische ervaring.’

EXit: Welke horizonten zullen er nu verkend worden?

Jelle: ‘We hopen om opnieuw vertoningen op diverse locaties te plannen en dit keer richten we ook onze pijlen op het filmfestivalcircuit. Voorlopig zijn er echter nog geen concrete plannen. De film is nog maar net afgewerkt en we hebben ons voluit gefocust op de première.’

EXit: De première vindt plaats op 30 november in cinema Lumière. Back to the roots?

Jelle: ‘Dat klopt. We werken met een internationale ploeg: Belgen, Nederlanders, Fransen een Italiaan en een Amerikaan, maar Stephanie en ik zijn van Brugge. Eén van onze acteurs, Gert De la Marche, is ook een Bruggeling, net als zijn vriendin Julie die mee instond voor de art direction. Zelfs mijn zus verzorgde de catering. In dat opzicht kun je toch wel spreken van een Brugse film. We zullen ook met de voltallige cast en crew, met uitzondering van onze cameraman, aanwezig zijn op de première. Het wordt een mooie avond.’ (LIESELOT DE DEURWAERDER)

La Deuxième: vrijdag 30 november om 20 uur en zondag 2 december om 11 uur in cinema Lumière. Tickets via www.lumierecinema.be. Meer info: facebook.com/filmladeuxieme

EXit 288 dit weekend op de vertrouwde meeneem-plekken…. met onder meer

*December Dance focust op Australië en Nieuw-Zeeland

*Galerij Indigo uit Damme viert 30 jaar

*’De Mugge van Brugge is ‘oender invloed’

*De warmste rockers tonen hun goed hart op 8.12

*Mint gaat naar de maan en terug

en zoveel meer….

Foto EDM

 In het voorjaar kreeg Brugge er een nieuw radiostation bij: Elisa FM op 105.3 FM, met extra frequentie vanuit Knokke op 105.8 FM en wereldwijd online via elisafm.be. Sinds kort besteedt het nieuwe radiostation dagelijks aandacht aan het lokale muziekgebeuren met concerttips én verhalen uit de Brugse pop- en rockscene verteld door EXit-medewerker Antoine De Clerck.

‘Lokale verankering is belangrijk voor ons als radiozender. Vandaar dat we op Elisa FM vanaf 15 oktober veel aandacht zullen schenken aan de Brugse muziekscene’, stelt Elisa FM-ambassadeur en –presentator Denny Coussement. Dat vertaalt zich in enkele ankerpunten tijdens de dagprogrammatie. ‘Op maandag, woensdag en vrijdag brengen we de Brupop!-agenda. Daarin geven we tips, duiding en soms ook vrijkaarten voor de komende poprockconcerten die in de ruime Brugse regio plaatsvinden.’ Op de andere dagen van de week, dinsdag en donderdag, zal Antoine De Clerck bijzondere en vaak onbekende verhalen en anekdotes uit de brede Brugse muziekscene vertellen. Antoine De Clerck  is al decennialang cultuurredacteur bij EXit en ook de auteur van het succesvolle naslagwerk ‘Brupop! Een halve eeuw pop en rock in Brugge’ dat enkele jaren geleden verscheen.

Gevestigde waarden versus nieuwbakken talent

‘Twee keer per week vertrouwen we sterke, ontroerende, grappige en boeiende verhalen uit bijna 60 jaar regionale muziekhistoriek aan de luisteraar toe’, zegt De Clerck. Artiesten en groepen zoals onder meer Lemon, Elisa Waut, Red Zebra, Raymond van het Groenewoud, Gotye, Hideaway, Cowboys & Aliens en Soviet Grass komen aan bod. Daarnaast zullen Antoine en Denny in hun radiorubriek ‘Brupop!’ ook veel aandacht besteden aan nieuwe talentvolle bands zoals Ratmosphere, The Spectors, Cappaert, Josefien Deloof, Budget Trash of George Dylan. Ze leggen ook het verband bloot tussen bepaalde Bruggelingen en internationale artiesten zoals Elvis Presley, Marvin Gaye, Jacques Brel en Leonard Cohen. Het blijft niet enkel beperkt tot verhalen en anekdotes. ‘We nodigen sommige artiesten ook uit in de studio voor een verhelderend interview of een korte live-sessie. Tegelijk blikken we dus in onze rubriek ‘Brupop!’ ook vooruit naar verse poprockverhalen. De Brugse poprockgeschiedenis wordt as we speak verder geschreven. En Elisa FM wil de Brugse muziekscene en het regionale cultuurleven actief promoten zonder oppervlakkige en contextloze data, maar wel met uitgediepte stukjes die de luisteraar prikkelen’, zegt Denny Coussement.

Luisteraars schrijven mee

‘De radiorubriek Brupop! is een ode aan Brugge en zijn muziek, zijn muzikanten en artiesten, zijn concertorganisatoren en geluidstechnici, zijn roadies en platenhoesontwerpers. Het is levend en muzikaal erfgoed van onze stad en dat alles moeten we koesteren’, zegt De Clerck die met al deze nieuwe verhalen broedt op een nieuw boek. ‘De werktitel is ‘Brupop Backstage! Verhalen uit 60 jaar Brugse pop en rock’. Dit keer schrijf ik geen chronologische feitenlijst, maar leg ik meer nadruk op de verhalende muziekbeleving. Ik leg mezelf geen deadline op voor het boek, ik zie wel waar we uitkomen.”

Denny: ‘Brupop! op Elisa FM wordt zo een dynamisch verhaal, dat niet alleen de poprockgeschiedenis brengt, maar ze ook ondersteunt. Luisteraars kunnen zo het toekomstig boek van Antoine mee voeden, dankzij kleurrijke anekdotes en zelfs beeldmateriaal. Ze zijn zeer welkom bij ons.’

Brupop! op Elisa FM: de verhalen hoor je op dinsdag- en donderdagvoormiddag, de agenda op maandag-, woensdag en vrijdagvoormiddag. Uitzending gemist? Geen nood. Later op de dag zendt Elisa FM alles opnieuw uit. Bovendien worden de Brupops! online gezet via de Facebookpagina van Elisa FM. Contact: boekbrupop@gmail.com en denny@elisafm.be

Tigran Hamasyon (foto Frank Verlinden)

Afgelopen weekend (vrijdag 16 – zondag 18 november) vond de achtste editie plaats van het festival Jazz Brugge. Drie dagen lang presenteerden KAAP en Concertgebouw Brugge onder de noemer ‘crossing cultures’ 18 concerten met 67 muzikanten uit 17 verschillende landen. Met een totaal van 1650 festivalgangers, en een uitverkochte zaterdag, genoot het festival grote publieke belangstelling.

Het tweejaarlijkse festival Jazz Brugge, opgestart in 2002, voerde al van bij de eerste editie een gedurfde koers door zich exclusief te wijden aan de Europese jazz. Voor deze achtste editie verbreedde het festival de focus onder de noemer ‘Crossing Cultures’. Jazz incorporeert immers meer dan ooit elementen van buitenaf, zowel geografisch als muzikaal.

De openingsavond stond volledig in het teken van het label W.E.R.F. Records. Dat vierde zijn 25e verjaardag met een betoverende creatie van Free Desmyter en Bassem Hawar, die volgend jaar op album verschijnt en ook albumreleases van jong talent als Donder en MDC III. De hele avond werd live uitgezonden door Klara en jongeren bracht live verslag uit van hun concertervaring. Jazz Brugge 2018, en meer in het bijzonder de openingsavond, was ook een hommage aan de in maart overleden Rik Bevernage, oprichter van het festival en bezieler van het label W.E.R.F. Records. (Pieter Koten)

‘Samen theater maken schept een onbetaalbare band’

Het Sint-Kruise theatergezelschap Reynaert wordt dit seizoen zeventig. Het gezelschap bleef sinds 1948 onafgebroken actief. Voorzitster vandaag is Els Janssens. Haar vader was één van de stichters, haar grootvader en moeder maakten deel uit van de kring. Samen met secretaris Veronique Declerq, het bestuur en de leden is ze klaar voor de feestelijke jubileumproductie Deurdedeurdeur eind november 2018 in het Gemeenschapshuis in Sint-Kruis.

EXit: Jullie vieren zeventig jaar met een echte deurenkomedie?
Els Janssens: ’We kiezen inderdaad voor een fris, sprankelend stuk voor een ruim publiek, want zij zijn de reden van ons bestaan. Deurdedeurdeur is een bewerking van de klassieker Stilte Aub van Michael Frayn. Het is een geliefd stuk in amateurtheatermiddens, maar deze versie is wel erg origineel. Zoals de titel doet vermoeden, gaat het om een echte deurenkomedie met een heel typische aaneenschakeling van intriges, verwarringen en spanningen, maar het zit vooral boordevol humor.’

EXit: Het stuk vormt een inkijk in het leven achter de schermen van het theater?
Veronique Declercq: ‘Een theatergezelschap staat op enkele repetities van de première. De tijd dringt, maar er staat nog heel wat niet op punt. Het publiek ziet het stuk eigenlijk drie keer vanuit een ander standpunt: één keer op de generale, één keer vanuit de coulissen en tenslotte zien ze ook de voorstelling zelf die uitmondt in een komische chaos.’

EXit: Vormt zo’n komedie nog een uitdaging voor een kring die zeventig jaar bestaat?
Janssens: ‘Heel zeker. Deurdedeurdeur is een komedie, maar het is geen eenvoudig stuk om te brengen. Het tempo ligt zeer hoog en de tekst is een hele boterham. Ook het decor is een hele uitdaging, net door die drie verschillende standpunten. Gelukkig kunnen we rekenen op een pak decormedewerkers en acteurs die ook achter de schermen een handje toesteken.’

 EXit: Wat vandaag binnen het amateurtheater vandaag niet altijd evident is?
Declercq: ‘Reynaert heeft nog steeds een gedreven kern die regelmatig wordt aangevuld met jonge, nieuwe mensen, maar dat is inderdaad niet vanzelfsprekend. Het culturele aanbod is veel groter dan vroeger en mensen investeren minder tijd in één hobby. Amateurtheater vraagt een groot engagement. Drie keer per week repeteren, zes voorstellingen, tekst instuderen, decor opzetten, drukwerk opmaken … Maar de voldoening die je krijgt, is nog steeds heel groot. Als je zo nauw en gedreven met mensen samenwerkt, schept dat een onbetaalbare band.’

EXit: Reynaert is één van de oudste nog actieve Brugse amateurtheaterkringen?
Els Janssens: ‘Ons theatergezelschap ontstond kort na de Tweede Wereldoorlog vanuit de kring ‘Volksverheffing’ die tijdens de oorlog had opgehouden te bestaan. Er was geen zaal meer, want de ruimte waar de voorstellingen plaatsvonden, werd ingepalmd door spullen van mensen die op de vlucht waren. Toen mensen na de oorlog de draad van het normale leven opnieuw konden oppikken, namen enkele oud-leden van de Volksverheffing het initiatief om, samen met enkele jongeren, een nieuwe kring op te richten. Op 14 september 1948 was Reynaert een feit. De naam verwijst naar de guitigheid en spitsvondigheid van het hoofdpersonage uit het middeleeuwse verhaal.’

EXit: Destijds speelde Reynaert met alleen mannen?
Janssens: ‘Onder druk van de kerk mochten vrouwen inderdaad geen theater spelen. Mijn grootvader kroop daarom destijds in de huid van een barones, wat ongetwijfeld hilarische taferelen opleverde. Onze toenmalige regisseur wilde wel vrouwen op de planken en trok daarom zelfs even richting Nederland om met een gemengde groep te kunnen spelen. Na drie jaar volgde dan toch een belangrijk kantelpunt en werd Reynaert in 1951 een gemengd gezelschap. De geleden schade werd trouwens ruimschoots goedgemaakt. Vandaag telt ons bestuur iets meer vrouwen dan mannen (lacht).’ (SD)

http://www.toneelreynaert.be

Foto Ellen De Meulemeester

Handmade in Brugge: het kunst- en ambachtswerk van Pieter Aspe

 Wie het nog niet op de Brugse aanplakzuilen zou hebben opgemerkt: Pieter Aspe heeft een nieuwe thriller uit. ‘Episode 1’ is het eerste deel van een compleet nieuwe tiendelige reeks over het personage Van In die anno 2018 geen deel meer uitmaakt van het Brugse politiekorps wegens pensioengerechtigd. Geen spoiler alert over het hagelverse boek in onderstaand artikel, want we laten schrijver Pierre Aspeslag (°1953) aan het woord over zijn manier van werken. We troffen hem aan in zijn vaste stek ‘De Loge van Marec en Aspe’ (Sint-Jakobsstraat 6). Handmade in Brugge. With love.

Het werkproces?

Pieter Aspe: ‘Eerst zoek ik een idee, een thema. Dat kan heel gevarieerd zijn. Een onnozele zin die ik ergens eens heb opgevangen, een beeld dat ik zag, een artikel dat ik in de krant las … Het moet vooral iets zijn dat blijft hangen. Mijn geheugen werkt op die manier. Ik noteer niets. Ik heb dan ook nooit een notitieboekje op zak. Je kunt dit misschien vreemd vinden, maar ik ga ervan uit ik alles mag vergeten wat niet de moeite is. Wat blijft hangen, is wel de moeite. Dat vormt mijn basisidee. Onbewust laat ik dat idee rijpen en gaandeweg komen er zaken bij. Ik vertrek met heel weinig. Dan is het beste moment aangebroken om te beginnen te schrijven.’

Schema’s?

Aspe: ‘Het boek mag dan al strak gecomponeerd zijn, ik maak nooit schema’s op. Op voorhand zet ik ook geen structuur uit. Al vanaf mijn eerste boek werkte ik zo. Toen mijn debuutboek ‘Het vierkant van de wraak’ verschenen was, zei iemand me dat het precies was alsof ik al heel mijn leven wist hoe je een verhaal moet opbouwen. Er moet een logica in het verhaal zitten. Als je een huis bouwt, moet je ook beginnen met de funderingen en bouw je stelselmatig op. Als je ergens met de structuur begint te foefelen, zakt het in elkaar. In mijn geval komen de beste ideeën al doende.’

‘De verschillende lagen in mijn verhaal kan ik moeilijk op voorhand bedenken. Je hebt schrijvers die zich daar suf over piekeren en borden volkleven met gekleurde post-its met verwijzingen. Ik noteer enkel de namen en bepaalde karaktertrekken van nevenpersonages, anders ben ik ze na tien bladzijden alweer vergeten. Een boek is goed voor een gevuld A4’tje aan beide zijden beschreven met notities, alles door elkaar. Dat is alles.’

Schrijfritme?

Aspe: ‘Vroeger schreef ik ’s morgens omdat we dan ’s middags vrij hadden. Sinds Bernadette er niet meer is, kan het al eens gebeuren dat ik ook op andere momenten van de dag schrijf, zeker als het een ‘donkere’ dag is. Maar ik schrijf het liefst ’s morgens. Ik kan elk moment van de dag schrijven, maar ik moet dan wel over een tijdsblok van minstens drie uur beschikken. Ik werk het liefst in periodes. Dus niet drie dagen schrijven en dan een week iets anders doen. Ik moet de focus op mijn verhaal kunnen behouden. Mijn schrijftempo ligt op 1.700 woorden in drie à vier uur. In noodgevallen pas ik ‘warspeed’ toe: dan pen ik 3.400 woorden neer. Dat is wel lastig…’

Rituelen?

Aspe: ‘Tijdens het schrijven rook ik twee à drie sigaretten. Ik las per schrijfsessie een korte pauze van vijf minuten in omdat ik dan zin heb in een sigaret of gewoon eens mijn hoofd enkele minuten rust wil gunnen. Voor de rest: zonder drank, zonder muziek. Geen afleiding in mijn schrijfkot, ik schuif ook mijn mobieltje aan de kant. Ik werk op een vaste computer. Op een laptop werk ik niet graag. Sommige mensen nemen hun laptop mee naar buiten en schrijven in de tuin als de zon hoog staat. Ik vind dat allemaal niet comfortabel. Ik werk met het tekstverwerkingsprogramma Word. Tijdens het schrijven check ik soms zaken op het internet, maar daar gebruik ik een andere computer voor. Mijn schrijfcomputer is enkel bedoeld om mijn teksten te maken en daarmee kan ik niet op het internet surfen.’

Met de pen?

Aspe: ‘Mijn handschrift is compleet misvormd omdat ik al meer dan twintig jaar niet meer met de hand schrijf. Ik ben linkshandig en als ik met de hand schrijf, dan maak ik alle vulpennen kapot. Tijdens signeersessies op de Boekenbeurs bijvoorbeeld kwam ik soms wel weer in het ritme omdat ik dan weer schreef, al waren het dan maar vaak namen. Voor het overige schrijf ik, behalve een to do-lijstje, niet meer met de hand. De eerste tachtig bladzijden van mijn manuscript voor het ‘Vierkant van de wraak’ heb ik met de hand geschreven. Zo ben ik begonnen. Ik wilde dat ambachtelijk doen. Ik had een registerachtig schrift gekocht om met een fijn stiftje het verhaal neer te schrijven. Na tien bladzijden begon het al redelijk onleesbaar te worden. En achteraf moest ik het toch overtypen. Dan heb ik een typemachine gekocht. De eerste semi-computer van Brother, met een klein schermpje, en een diskettestation. En dan kon je bladzijde per bladzijde printen. Primitief als je er nu op terugkijkt, maar het lukte ook. De boeken werden ook geschreven.’

Vooruitdenken?

Aspe: ‘Ik ben al aan het nadenken over episode 2 voor de nieuwe Van In-reeks. Vanaf januari 2019 begin ik weer effectief te schrijven. Nu ben ik al wat bezig met research voor bepaalde onderwerpen. Per boek reken ik op ongeveer vijftig schrijfdagen, verdeeld over drie maanden. Ik schrijf het verhaal in één ruk. Ik herlees niets tot het af is. Het herlezen neemt gemiddeld twee weken in beslag. Na mijn correcties gebeurt er redactie op de tekst. Ik prijs me gelukkig dat ik hiervoor al twintig jaar kan samenwerken met een uitmuntende redactrice.’ (ADC)

http://www.aspenv.be

Lubomyr Melnyk (foto Quinetta)

Na een succesvol muzikaal voorjaar en een schitterende hete zomer richt Cactus Muziekcentrum alweer volop zijn pijlen op een goedgevuld najaar. Wannes Belaen (productie) en Felix Van de Loock (programmatie Cactus Club/More Music!) geven graag duiding bij de binnen- en buitenlandse artiesten en groepen die straks in onze stede hun decibels zullen produceren.

   EXit: Op zaterdag 17 november staan in de Biekorf twee Amerikaanse groepen die mij onbekend zijn: Darto en Wand?
Felix: ‘De avond draait natuurlijk in de eerste plaats rond het fantastische Wand. Wie zijn rockbands graag psychedelisch heeft, herkent frontman Corey Hanson misschien als de sidekick van de fuzzkoning Ty Segall. Met zijn eigen Wand trekt hij het gitaarregister helemaal open en speelt hij met garage, psych, indie én glamrock. Voor fans van T.Rex, The Stooges, MC5, King Gizzard, The Oh Sees en dies meer. Compleet geschifte band.’

EXit: De 69-jarige Oekraïense componist Lubomyr Melnyk geldt, als grondlegger van de ‘continuous music’, als één van de grote innovatoren in de hedendaagse klassieke scene. Hij was al eerder te gast bij jullie en nu speelt hij op vrijdag 23 november opnieuw een exclusief concert. Welke indruk heeft hij met zijn vorige optreden nagelaten bij jullie? 

Felix: ‘Melnyk is nog steeds een van de meest spectaculaire pianisten om aan het werk te zien, zelfs op zijn gezegende leeftijd. Lange tijd werd er in de klassieke wereld op hem neergekeken, maar sinds pianisten als Nils Frahm en Olafur Arnalds hem openlijk als invloed noemen, kan hij weer toeren en heeft hij eindelijk de aandacht die hij verdient. Zijn ‘continuous music’ is een vingervlugge manier van spelen waarbij de noten in elkaar overlopen en harmonische boven en -ondertonen creëren. Fait divers: Melnyk beweert dat hij door zijn speelstijl de snelste pianist ter wereld is, en 19 noten per seconde kan spelen. Per hand. Waar of niet, zijn muziek is echt wondermooi en het uitverkochte concert tijdens More Music! was zo intens dat we hem graag opnieuw uitnodigden.’

EXit: Welk vlees hebben we in de kuip met de groepen Beak> (Engeland) en Spill Gold (Nederland) op zaterdag 1 december in de MaZ?

Felix: ‘Beak> is de experimentele rockband met onder andere Geoff Barrow, de mastermind van Portishead, in de rangen. Hun derde album ‘>>>’ kwam uit in september en is opnieuw een heerlijk trippy plaat. De band werkt volgens een zeer streng opnameproces en maakt muziek die fans van acts als Can! en Neu, of recenter Battles, Holy Fuck, Moon Duo en Suuns zeker zullen smaken. Denk: dansbare ritmes, psychedelische synths en een flinke dosis weirdness.’

EXit: Op vrijdag 14 december wijken we graag uit naar De Werf voor de concerten van AAN/EOP en Beraadgeslagen. Dat wordt een avond vol verrassende muziek? 

Felix: ‘Ja, tenzij je thuis bent in de wereld van de ‘veranda-jazz stoepdisco’, ‘lint-jazz’, ‘synthbebouwing’, en het ‘headbehangen’. Dat is alvast hoe Beraadgeslagen, ofte Lander Ghyselinck (Stuff) en Fulco Ottervanger (De Beren Gieren, Stadt), hun muziek omschrijven. Wij vonden tot nog toe geen betere beschrijving van hun compleet van de pot gerukte mix van jazz en electronica. Het vreemdste is eigenlijk dat het gewoon fantastisch goed werkt. Wie er bij was toen ze op Pukkelop een feestje bouwden deze zomer zal dat beamen. Ook in De Werf spelen Lander en Fulco met drums en toetsen gewoon midden in het publiek, want een podium is zo 2017.’

EXit: Tot slot wordt het ook uitkijken naar Portland, winnaars van De Nieuwe Lichting 2018 op Studio Brussel en finalisten van Humo’s Rock Rally 2016, op zaterdag 15 december in Villa Bota. Dat concert was al meteen uitverkocht? 

Felix: ‘Ze hebben met ‘Pouring Rain’ dan ook een keigoeie single onder de arm de dus de ticketverkoop ging zoals verwacht heel snel. Op Leffingeleuren deze zomer bewezen ze alvast geen one-hit-wonders te zijn. De mensen die een ticketje hebben kunnen bemachtigen, kunnen zich gelukkig prijzen. Kleine kans dat je ze nog op zo’n klein podium te zien zal krijgen.’ (ADC)

 www.cactusmusic.be

Er zijn weinig uitgeverijen die nog een echte lans voor poëzie durven breken. In Vlaanderen kan je ze alvast op één hand tellen. Uitgever bij uitstek die jong en opkomend talent onder haar vleugels neemt is Vrijdag. De afgelopen jaren verzamelden ze een uitgebreide groep jonge, kwalitatieve en actieve dichters en moedigde ze aan samen op pad te gaan. Het fluïde dichterscollectief Dichters van Vrijdag werd geboren.

Na de opmerkelijke tournee van deze dichters treedt de intussen fors uitgebreide groep opnieuw voor het voetlicht. In het Salon van boekhandel De Reyghere (Markt Brugge) treden Moya De Feyter, Kim Pauwels, Frederik Lucien De Laere en Shari van Goethem op donderdag 15 november om 20 uur aan. Maak u op voor een intieme avondopstelling met verrassende wendingen.
—
Moya De Feyter liet dit jaar hoge ogen opgooien met haar poëziedebuut. Ze reeg de recensies aaneen en ook in Watou kreeg een gedicht van haar een volledige muur voor zich. Dat bracht haar zelfs helemaal tot in Nederland op de fameuze “Nacht van de Poëzie”.
—
Kim Pauwels debuteerde in 2017 met “Tweelingstrijd”, een bundel die uitblinkt in de veelzijdigheid. Pauwels houdt ons twee spiegels voor, die van onze binnenwereld, en die van ons perspectief op de buitenwereld. Vlot en vinnig vinden haar woorden hun weg.
—
Shari Van Goethem blinkt uit in veelzijdigheid, maar legt zich vooral toe op haar poëzie. Een paar jaar geleden al sprong ze mee in het avontuur van de Poëziebus, waarna prompt ook een bundel volgde. Nu pronkt ze tussen de genomineerden voor de Melopee Poëzieprijs.
—
Frederik Lucien De Laere zorgt mee voor de drijvende kracht achter Het Venijnig Gebroed, maar is binnenkort aan zijn vijfde solobundel toe. Na zijn ambitieuze performance in “In uiterste staat” groeit zijn poëzie in theatraliteit en dwingendheid en durft hij zich met grote voorgangers meten.

Info: https://www.facebook.com/events/1895383927436505/

Colin Stetson (foto Peter Gannushkin)

In het meest prestigieuze en waardevolle gebouw uit de nalatenschap van Brugge 2002 – zowel qua architectuur als qua culturele invulling – met name in het Concertgebouw – kunt u van vrijdag 16 tot en met zondag 18 november terecht voor de achtste editie van Jazz Brugge, een driedaags festival dat onder de titel Crossing Cultures de grenzen van de jazzmuziek verkent, of misschien wel: van muziek in zijn ruimste betekenis. Op vrijdag 16 november om 18 uur wordt het festival in de inkomhal feestelijk op gang getrapt door het Mâäk Quintet. De organisatie van het festival ligt in handen van kunstencentrum KAAP en Concertgebouw Brugge

Het Jazz Brugge festival kende in 2002 een explosieve start in het jaar waarin Brugge culturele hoofdstad van Europa werd, en was één van de absolute blikvangers in de jaarprogrammatie. Het evenement werd in augustus van dat jaar opgezet als vierdaags festival dat zou alterneren met Jazz Middelheim, toen eveneens nog een tweejaarlijks festival.

In 2004 verhuisde het festival naar de maand mei en werd er een museumluik aan toegevoegd, met middagconcerten in een zaal van het Groeningemuseum.

Vanaf de editie 2006 vond het festival plaats op zijn definitieve bestemming in de maand oktober, telkens een middagconcert in Groeninge, een vooravondconcert in de Kamermuziekzaal van het Concertgebouw, waarna de avondprogrammatie voortgezet werd in de grote concertzaal.

Voor de edities 2008 tot en met 2014 werd de affiche verder uitgebreid met middagconcerten, masterclasses… De middagconcerten verhuisden in 2010 naar de zolderverdieping van Oud Sint-Jan. Bij al deze festivaledities werd uitdrukkelijk en consequent gekozen voor de kaart van de Europese jazz.

Jazz op wereldniveau

Na het schrikkeljaar 2016 staat Jazz Brugge er vandaag opnieuw in vol ornaat voor een drietal goed gevulde concertdagen in het Concertgebouw. Verdeeld over drie locaties (Kamermuziekzaal – Concertzaal – Studio 1) krijgt u er concerten te zien die een representatieve staalkaart bieden van jazz op wereldniveau. Het concept van (enkel) Europese jazz wordt losgelaten en onder de noemer ‘Crossing Cultures’ trekken programmatoren Pieter Koten, Benny Claeysier (beiden KAAP) en Jeroen Van Acker (Concertgebouw) de wijde wereld in om u te laten proeven van exotische klanken, verrassende combinaties, stevige grooves, verstilde soundscapes, hemelse stemgeluiden, vleugjes elektronica.

W.E.R.F.label

De eerste festivalavond is volledig gewijd aan artiesten die werk uitbrachten op het Brugse W.E.R.F. label, en draagt dan ook de toepasselijke naam W.E.R.F. Labelnight. Aanleiding is de viering van de 25^e verjaardag van het platenlabel, dat in 1993 ontstond en een eerste release kende met ‘Sketches of Belgium’ (W.E.R.F. 001), waarbij Bruggeling Kris Defoort (piano/compositie) de leiding nam in een bezetting die de naam K.D.’s Basement Party kreeg.

Op zaterdag 17 november om 11 uur komt Elina Duni de Kamermuziekzaal onderdompelen in melancholie met haar nieuwe ECM-album ‘Partir’. Het avondprogramma vat aan om 19 uur en biedt een viertal concerten verdeeld over Kamermuziekzaal en Concertzaal. Jamie Branch komt uit de Chicago-scène en sluit deze festivalavond af met de voorstelling van haar debuut-cd ‘Fly or Die’. Een volgens de programmatoren niet te missen mix van avant-garde, grooves en kamermuziek door een artieste met een grote présence.

Zondag is er in de ochtend een familievoorstelling van Hans Beckers met Teun Verbruggen (10 uur en 11.30 uur), waarna deze laatste festivaldag vanaf 14 uur voortgezet wordt met een vijftal concerten. Het Jakob Bro trio, met de fantastische drummer Joey Baron in zijn rangen, komt zijn nieuwe cd ‘Bay of Rainbows’ (ECM Records) voorstellen. James Brandon Lewis op zijn beurt doet u naar adem happen met een broeierige mix van elementen uit jazz, hiphop, postbop, gospel, freefunk…

Om 18.30 uur sluit het festival af met een soloconcert van bassaxofonist Colin Stetson in de concertzaal. (RUDI VANMARCKE)

Een overzicht van het volledig festivalprogramma vindt u in de programmabrochure die bij dit EXit-nummer steekt.