Exit Magazine

Mona’s parels

Naast een opvallende fysieke verschijning is de Brugse Kristel Mestdagh de jongste literaire debutante die hoge ogen gooit met haar openhartig boek, Parels voor de zwijnen. Wie de parels zijn en wie de varkens verklappen we niet, want er flaneren nogal wat vreemde vogels doorheen de pagina’s. Kristel Mestdagh is wellicht breed bekend als de vroegere uitbaatster van Joey’s Café in het Zilverpand, ‘de laatste der bruine kroegen’. De afgelopen tien jaar geeft ze het beste van zichzelf als hulpverlener bij Covias. ‘Ik val samen met mijn job en de mensen die ik begeleid. Heerlijk dat ik er nog voor betaald word ook’ In combinatie met haar gezin (alleenstaande moeder van vijf kinderen) was het vaak jongleren de nodige tijd te vinden aan haar schrijftafel, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. ‘Het schrijven was een stuwende kracht ergens diep in mezelf. Niet te stoppen. Ik had daar weinig zeggenschap over’

Ze pikte het schrijven jaren geleden op wegens toen al verzot op lezen, spelen met taal en fantasie. Eenmaal haar verhaal op blad publiceerde ze in eigen beheer. Haar lokale bekendheid zorgde mee voor een vlotte verkoop van de exemplaren die over de toonbank van de Brugse boekhandels gingen. Met haar boek in handen probeert ze nu een opening te vinden richting professionele uitgevers. ‘Positieve feedback van zo’n 230 lezers doet dromen. Mijn meisje ligt te blozen tussen kleppers van formaat bij de lokale boekhandelaar in de schaduw van mijn parochiekerk. Het zou een zoete kers op de taart zijn indien een uitgeverij tot publicatie zou overgaan en het verhaal zou gelezen worden ver buiten de stadspoorten van het mooie Brugge’ 

Wat krijgt de lezer voorgeschoteld? Veel, en dat over 251 pagina’s. De flaptekst verklapt dat Parels voor de zwijnen ‘een voyeuristische inkijk geeft in de wereld van Mona Middelheim. Die inkijk schenkt haar de nodige vrijheid, zegt ze, ‘om haar pen tot leven te brengen’. In het voorwoord beklemtoont Mestdagh dat Mona’s persoonlijkheid, haar twijfels, dromen, job en manier van kleden de hare zijn. Ze verontschuldigt zich trouwens bij voorbaat ‘omdat ze Mona mooier maakt dan ze zelf is’. ‘Als ik dan toch zelf mag kiezen?!’

Wie is Mona Middelheim? De auteur benadrukt dat het verhaal niet haar verhaal is, dat overigens volledig aan haar fantasie is ontsproten.

Kristel Mestdagh: ‘Het is dus geen literaire truc. De mannen in het boek waren gelukkig niet mijn mannen en het hartzeer en buitenechtelijke escapades van de vele personages niet de mijne. Het boek is een roman en geen memoires, geen biografie.

De Krant van West-Vlaanderen schreef dat er sprake is van ‘een erotische roman’, een bewering die niet helemaal fout is. Het boek etaleert een openhartigheid die verrast en ligt mee aan de basis van het beginnend succes. ‘Ik schreef sommige passages met rode oortjes. Al goed dat ik er nooit bij stil stond dat het boek zijn weg naar een publiek zou vinden.’

Als toemaatje krijgt de lezer een bladwijzer aangereikt die gedrenkt is in een druppel patchouli. ‘Je houdt ervan of niet’, knipoogt ze, zelf gedrenkt in haar favoriete geur. 

Conclusie: Mestdagh heeft een vaardige pen én ze staat open voor redactionele ondersteuning van een uitgever. Meer werk aan de schrijfwinkel schuwt ze niet, maar het nodige talent is er. (LF)

Parels voor de zwijnen, Kristel Mestdagh, verkrijgbaar in de Brugse boekhandels (De Raaklijn en De Meester).

Met ondermeer

*Stadsfestival Brugge Foto toont werk van 40 fotografen op 11 locaties

*Brugge eert componist Joseph Ryelandt

*Strook maakt hedendaagse kunst in Musea Brugge

*Renaat Ramon (85) viert zichzelf met twee boeken over eigen werk

*De dertiende editie van December Dance

*Hallebardiers, goed voor 500 jaar schermtraditie in Brugge

*Het Masereelfonds viert 50-jarig bestaan

*en de meest volledige cultuurkalender

Het nieuwe koffietafelboek, maar dan in een actieve rol. Zo bestempelden Kristof De Block en Pieter De Wulf van GROEP 24 het wereldberoemde bordspel Monopoly dat in het najaar van 2017 een Brugse versie kreeg. Met succes, want in enkele maanden tijd vlogen enkele duizenden exemplaren vlotjes over de toonbank. Nu krijgt de Brugge-editie een herdruk.

Brugge was een van de eerste steden in Vlaanderen die een eigen Monopoly-editie kreeg. ‘In 2017 werkten we samen met het stadsbestuur om verschillende eyecatchers, landmarks en nieuwigheden uit de stad te verzamelen in een gepersonaliseerd Monopolyspel’, zegt zaakvoerder Kristof De Block. Diverse musea, historische gebouwen, pleinen maar ook nieuwe projecten zoals de Cruiseterminal, het vernieuwde ‘t Zand en het Concertgebouw vonden hun plaatsje in het spel.

De eerste druk was in een mum van tijd uitverkocht. ‘In amper enkele maanden tijd zaten we zonder voorraad. Initieel was het niet de bedoeling om dit spel jaren later nog eens te gaan produceren, maar de vraag was niet bij te houden. Nu, vier jaar na release, achten we de tijd rijp om een tweede druk te realiseren. De die-hard verzamelaars moeten zich trouwens niet ongerust maken: de eerste druk zal wel degelijk te onderscheiden zijn van deze versie. Inhoudelijk is het spel hetzelfde, maar de jaartallen, productcodes en bepaalde kleurschakeringen wijken af van de allereerste druk’, aldus De Block. (ADC)

___

Het spel is te bestellen via www.monopolystore.be

*vrijdag 3 december 2021, singer songwriter Peter De Blieck = zang gitaar/piano

**vrijdag 17 december 2021 JAZZ, Kobe Gregoir & guests

*Op 19 december komt Kobe Gregoir Trio met Quest naar  ‘De Brug’.

– De tentoonstelling ‘NOIRdeNOIR’ van Daniël De Hulster loopt nog tot het eind van het jaar elke zondag van 14.00 – 18.00 uur,  en op 24 en 25 december van 14.00 – 18.00 uur.

Weet je wat… ik doe het één jaar elke dag… misschien was dat wel de meest onbezonnen uitspraak uit het leven van Nick Vermeersch. Maar gezegd is gezegd… Eén jaar maakte Nick elke dag één tekening die het doen en laten van het jongste gezinslid verbeeldt. Dat gezinslid is een hond met een uitgesproken doorzettingsvermogen wat wij gemakshalve als een koppig karakter ervaren. Combineer dit met de incompetentie van Nick als hondencoach en de absurde situaties komen vanzelf.

De bevindingen van hond Guido werden elke ochtend door een 1000-tal volgers geraadpleegd via de verschillende kanalen op social media.  Ondertussen is het jaar bijna voorbij en werkt de tekenaar naar een finale van dit project. Deze komt er in boekvorm. 270 tekeningen ontsnappen uit het vluchtige medium van Instagram en prijken nu in een boek. Het boek gunt ons een blik op de complexe wereld vanuit het perspectief van een kleine Münsterländer. Schetsend probeert Nick Vermeersch de complexe relatie tussen mens en hond te doorgronden. Het resultaat van deze studie is een hebbeding van 160 pagina’s. Uitgegeven door Uitgeverij Muurkranten en te koop in de betere Brugse boekhandel.

Op de koffie bij Hond Guido

Op 27 november zijn hond Guido en zijn tekenaar te gast in kunsthuis Manna in de Heilige-Geeststraat in Brugge. Tussen 14u30 en 16u signeren ze er met veel plezier uw hond Guido-boek.

Hond Guido tekent ook present voor de wereldrecordpoging 365 Münsterländers op één foto. Dit evenement gaat door op het strand van Middelkerke op 12 december om 12 uur.

‘De liefde voor muziek is altijd gebleven’

‘Het begon met een opvoering van de Mattheüspassie in Hulst. Die muziek greep mij zo aan dat ik besloot om beroepsmuzikant te worden’. Aan het woord is Patrick Peire, orkestdirigent, fluitist, koorleider en oprichter en bezieler (geweest) van het Collegium Instrumentale Brugense en de Capella Brugensis. Vandaag nog steeds actief ondanks de gezegende leeftijd van 75. 

EXit: 75 worden of zijn: doet dat iets met u?

Patrick Peire: ‘Zeer zeker. 75 is toch driekwart van je leven als ik eventjes mag dromen over honderd worden. Er ligt dus al heel veel achter mij. Ik heb het geluk gehad om een groot deel van mijn leven te besteden aan muziek. Zowel in het concertleven als in het lesgeven of zelfs thuis was er altijd muziek. Ik ben er zelf vroeg mee begonnen.’

EXit: Hoe begint zoiets?

Peire: ‘‘Ik liep school in het Sint-Lodewijkscollege en kwam er als jonge snaak snel terecht in het knapenkoor van de kathedraal. Ik begon tegelijkertijd blokfluit te spelen en werd lid van de muziekgroep Ons Dorado van priester Paul Hanoulle. Door het blokfluitkwartet kwam ik in contact met de ‘grotere’ klassieke muziek.’

EXit: De microbe van thuis gekregen? 

Peire: ‘Nee, die werd er thuis niet ingelepeld. Vader werkte bij het leger, moeder was huisvrouw. Maar ze hielden wel van muziek: klassiek, chansons en vooral opera. Mijn vader had een mooie platencollectie meegebracht uit Amerika en zo leerden we zowel Bach als Stravinski en Bizet kennen. Ik werd van thuis uit zeker niet gepusht om muziek te spelen, maar ik speelde graag blokfluit.’

‘Het was niet altijd eenvoudig om studeren en muziek spelen te combineren. Toen kregen wij nog studie tot ’s avonds 19 uur en ook nog les op zaterdag. Er moest dus uitzondering gemaakt worden en met dank aan Paul Hanoulle en Ons Dorado genoot ik van sommige vrijstellingen en kon ik naar het Conservatorium gaan.’

EXit: Beroepsmuzikant worden was toen al een beetje risky?

Peire: ‘Dat washet zeker, maar ik was vastbesloten, en des te meer na een opvoering van de Mattheüspassie. Dat had mij zo aangegrepen dat mijn keuze vast stond: ik wilde beroepsmuzikant worden.’

EXit: Thuis vielen ze van hun stoel?

Peire: ‘Neen, het was vooral in het College dat ze schrokken toen ik naar het conservatorium wou gaan. Vooreerst was het muziekonderwijs stedelijk en gemengd, twee keer niet evident in die tijd. Bovendien moest ik regelmatig de studiezaal verlaten op een vroeger uur. De toenmalige ‘principaal’ van het College maakte een overeenkomst met mijn ouders: conservatorium ja, maar op voorwaarde dat mijn schoolse resultaten niet zouden dalen. Ook andere kinderen en studenten genoten later van dit systeem met uitzonderingen.’

EXit: U speelde blokfluit. Niet evident. Ik ken instrumenten die beter in de markt liggen.

Peire: ‘Toch was het mijneersteinstrument. Omdat het nog niet ingeburgerd was in het muziekonderwijs heb ik toen een volledige opleiding dwarsfluit gevolgd aan het Conservatorium in Gent, dit in combinatie met universitaire studies: psychologie, pedagogie en  kunstgeschiedenis.’

‘In mijn omgeving vonden ze mijn keuzes niet evident. De meeste studenten uit Latijn-Wiskunde studeerden verder voor ingenieur en dé hamvraag was altijd: ga je hiermee je beroep kunnen maken? Ik was 24 jaar toen ik afstudeerde en ik kon meteen lesgeven in het Brugse Conservatorium (en enkele jaren later aan het Lemmensinstituut).’

EXit: We kennen u als dirigent van het Collegium Instrumentale Brugense. Uw kind.

Peire: ‘Ik had al in 1963 een kamermuziekensemble opgericht met amateurs en vrienden uit het stedelijk Conservatorium. Later, in 1970, volgde het ‘Collegium’ dat er kwam met de steun van enkele Brugse zakenlui met een hart voor de muziek. Ik spreek nu over de vroege jaren zeventig. Het Collegiumoogstte meteen succes met de opvoering van kerst- en andere concerten. Vrij snel kregen we subsidies toegekend en was de trein vertrokken. Op ons hoogtepunt speelden we 45 concerten per jaar. Dat was een periode van hoogconjuctuur, maar ik heb het dirigeren altijd gecombineerd met lesgeven. Veiligheid stond voorop, want muziek was een onzeker beroep.’

‘Tussen 1986 en 1994 was ik ook chef-dirigent van het Nieuw Vlaams Symfonieorkest nu het Symfonieorkest Vlaanderen. Onze mooiste herinnering uit die periode was natuurlijk de nominatie van onze cd met ‘Tancredi’van Rossini door het Collegium Instrumentale Brugense en de Capella Brugensis onder leiding van Alberto Zedda.’

EXit: De toekomst?

Peire: ‘Zie ik heel positief in. Er melden zich heel wat talentvolle jongeren. Zij zoeken naar nieuwe vormen en genres en doen dat met een ruimere blik dan bij ons vroeger het geval was.’

EXit: Tot slot: ook opera blijft uw grote liefde?

Peire: ‘‘Dat klopt. Ik heb al verschillende opera’s gedirigeerd onder andere twee producties in de opera van Freiburg. Sinds enkele jaren brengen we barokopera’s die we in culturele centra, maar ook in Jabbeke (LF. Waar Patrick Peire woont), opvoeren. Met succes, want telkens een mooie volle zaal met 350 enthousiaste bezoekers. Volgend jaar brengen we de opera ‘Pan en Syrinx’ van J. E. Galliard, waarin ook mijn dochter meezingt.’ ( LF)

Het Assebroekse woonproject ’t Huizeke viert op zondag 28 november om 11.00 uur zijn 25-jarig bestaan met een bijzonder concert in de Joseph Ryelandtzaal (Achiel Van Ackerplein). Op het programma staat muziek van Alexander Von Zemlinsky, Johannes Brahms en Robert Schumann. Tickets kosten 20 euro inclusief aperitief. Drie jonge muzikale talenten ‘van eigen bodem’ klaren de hap: Niels Hap op klarinet, Yvo Delaere aan de piano en Jasmijn Lootens op cello. Het werk van Von Zelinsky belooft ‘diepe volle harmonieën, eindeloos smachtende zinnen en ravissante modulaties’. Eveneens op het programma: een échte Brahms, hoogstaand kamermuzikaal transparant, diep ontroerend, prachtig in haar vorm en dankbaar voor elk instrument Een contemplatieve Schumann brengt tot slot de stilte terug. Overtuigd? (LF)

_____

Tickets kunnen uitsluitend besteld worden via woonprojectthuizeke@gmail.com, 050 35 04 08 (Frieda Reynaert) of op het secretariaat van vzw t Huizeke, Kerklaan 41, 8310 Assebroek  050 36 31 22 of  0488 49 50 70

Cowboys & Aliens al kwarteeuw aan de rock ’n roll

Monumenten bestaan in Brugge vooral uit betonnen materie, maar sinds vorig jaar kunnen we in onze Breydelstad er ook eentje aantreffen uit vlees, bloed en harde decibels. De rockgroep Cowboys & Aliens werd in 2020 tijdens de Brugotta Awards bekroond als ‘monument van de stad’, een erkenning die kan tellen voor een groep die al sinds 1996 verschillende muzikale mérites heeft opgestapeld. Op zaterdag 20 november richt Cultuurcentrum de spotlights van zaal Daverlo (Assebroek) op het zilveren jubileum van Cowboys & Aliens.

EXit: Even een flashback naar halfweg jaren negentig van de vorige eeuw voor de kiem van Cowboys & Aliens?

Henk Vanhee (zanger): ‘De band is ontstaan door een toenadering tussen twee verschillende stijlen. Er waren raakpunten tussen Psycho Love (de groep van onder meer Peter Gaelens en John Pollentier) en mijn toenmalige groep Seismic waarmee we iets hardere rock speelden. Als we elkaar tegenkwamen, spraken we altijd af om ‘eens iets samen te doen’. In 1996 is het er dan eindelijk van gekomen.’

EXit: In die periode had de zwaardere gitaarrock de bovenhand. Wilden jullie meedeinen op de golf van dat succes?

Vanhee: ‘Ja, we waren allemaal onder de indruk van bepaalde muziekgenres zoals grunge en van diverse bands zoals Tool en Deftones. Dat was precies een nieuwe standaard die gezet werd qua klank en optreden. We wilden daar als jonge gasten op meedrijven. We kwamen uit op het genre ‘stonerrock’ waarvan we zelf niet wisten dat we het speelden. Mensen gaven daar dat label aan. In het begin stonden we daar wat weigerachtig tegenover, maar nu hebben we dat omarmd.’

EXit: Vijfentwintig jaren, dat zijn ongetwijfeld veel hoogtepunten?

Vanhee: ‘Dat zijn er inderdaad veel. Twee keer concerteren met Deep Purple in Vorst Nationaal, Graspop openen in 2004 en al dat volk zien toestromen, ook ons optreden op Dour staat hoog op dat lijstje, maar ook kleinere concerten vergeten we niet en koesteren we. Iedere release van een cd of een vinylplaat was ook memorabel, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik daarmee een periode afsloot. Als artiest was ik dan al bezig met iets anders.’

EXIt: Koesterden jullie toen als jonkies bepaalde ambities?

Vanhee: ‘Niet echt. Ik denk dat dit ook eigen was aan de scene in Brugge. De meesten van ons houden onze voeten op de grond. Als je in de AB speelt met Queens Of The Stoneage of op tournee bent met Monster Magnet, dan heb ik wel eens in mijn arm geknepen om te checken of het wel echt aan het gebeuren was. Onze ambitie was het niet, het overkwam ons eerder.’

EXit: Hebben jullie op internationaal vlak die bepalende stap net niet gezet of hebben jullie nooit die gouden kans gekregen?

Vanhee: ‘Je mag dat niet zo bekijken. Cowboys & Aliens doet het in het buitenland wel goed, we leiden dat af aan het aantal streams van onze muziek. Onze oudere nummers slaan vooral goed aan. Bepaalde songs zijn al soms tot 900.000 keren gestreamd, wat toch niet weinig is voor een band uit Brugge. Ik sta daar toch eventjes van te kijken.’

‘We zijn nooit een toerende band geweest omdat we allemaal een vaste job hadden. Het balanceerde op de grens van een fijne hobby en een uit zijn voegende barstende bezigheid. Hoe ouder je wordt, hoe meer we wisten wat we wilden. Een tournee in Duitsland? Goed voor een weekje, maar niet constant weken en maanden aan een stuk. De consequentie daarvan is dat je als band altijd wel een beetje onder de radar blijft. Ik heb niet het gevoel dat we veel kansen hebben gemist. We hebben hard gewerkt, maar ook hard gelachen. We zijn nu weer aan het werken aan nieuwe nummers. We hebben immers nog genoeg drive om door te gaan.’

EXit: Hoe ziet jullie ‘verjaardagsfeest’ eruit op zaterdag 20 november in zaal Daverlo?

Vanhee: ‘We doen een greep uit onze volledige repertoire met niet de meest vanzelfsprekende nummers. We spelen in verschillende bezettingen waarbij we proberen iedereen aan bod te laten komen. Iedereen zal er staan, al zal enkel ons bekendste ex-lid die avond niet aanwezig zijn wegens andere muzikale verplichtingen. Mario Goossens (o.a. Triggerfinger) zal wel in onze gedachten zijn terwijl we onze fans trakteren op een onvergetelijk optreden van ons vijfentwintigjarig bestaan.’ (ADC)

_____

http://www.ccbrugge.be

‘Elke zin een feest’

Talrijk zijn de aspiranten die hopen met hun literair debuut een Nederlandse uitgever te verleiden, weinigen slagen. Femke Vindevogel (auteur met Brugse roots) speelde dat wel klaar: haar manuscript van ‘’Confituurwijk’ werd in 2019 meteen opgevist door de Amsterdamse uitgeverij Uitgeverij Van Oorschot. Nu staat Vindevogel voor het grote examen: het gevreesde tweede boek. ‘Baksteen’ ligt nu in de etalage.

‘Confituurwijk’, het debuut

Femke Vindevogel: ‘Heeft zeer goed gelopen, beter dan verwacht. Ik kreeg goede reacties uit de perswereld. Het boek werd genomineerd voor ‘De Bronzen Uil’, de jaarlijkse debuutprijs. De prijs van het publiek, uitgereikt door de Confituurboekhandels, heb ik wel binnengehaald.

Zo’n prijs overvalt je. Ik schreef nochtans voordien al poëzie en verhalen in literaire tijdschriften, maar een boek is natuurlijk the real thing. Ik werd plots ernstig genomen terwijl ik voordien soms snedige commentaren kreeg over mijn werk. Sommigen noemden mij de nieuwe Louis Paul Boon, terwijl ik hem nog nooit had gelezen.’

Wat geleerd?

Femke: ‘Dat iedereen een andere mening heeft over je werk. En dat je je vooral niet te veel moet aantrekken van die reacties en je eigen goesting moet doen. De kritiek was trouwens heel divers: te complex, van de hak op de tak, enzovoort. Mijn uitgever vond het allemaal prima, hij noemde het ‘elke zin een feest’.’

Vlaanderen/Nederland

Femke: ‘Ik ken de Vlaamse context niet wegens alleen ervaring met Nederland. Ik kreeg wel veel hulp van verschillende redacteuren die mij begeleidden tijdens het schrijven. Men was zeer begrijpend voor de Vlaamse woordenschat. Nederlandse lezers zegden mij dat ze blij waren met de nieuwe woorden die ze verwierven. Zelf besefte ik amper dat ik Vlaams klonk.’

Vertaling

Femke:‘Ik hoop op een vertaling. Dat zou fantastisch zijn. Het aantal lezers gaat dan pijlsnel de hoogte in. Ik heb geleerd uit vertalingen dat er enorm veel verandert in het verhaal. Daarom lees ik nog alleen in de oorspronkelijke taal. Je beseft dat niet tijdens het lezen.’

‘Baksteen’, de opvolger

Femke:‘Het gaat over een plotse erfenis in de vorm van grote zakken met stenen die hoofdfiguur Iggy terugvoert naar een jeugd vol fysiek geweld, de DDR en alcoholmisbruik. Na de aanvankelijke verbazing over de stenen komt Iggy erachter dat het geheel een muurschildering vormt. Bij het in elkaar puzzelen daarvan blijkt al snel dat er stenen missen. Samen met haar ex Luka begint Iggy een intense zoektocht naar de verdwenen stukken, en naar de waarheid. Die zoektocht leidt hen naar Berlijn. Daar leert Iggy haar inmiddels overleden vader beter begrijpen. Tegelijkertijd probeert Iggy de band tussen haarzelf en haar zus Pinkeltje te herstellen.’

‘Mijn Nederlandse uitgever noemt ‘Baksteen’ een verpletterend boek over het opgroeien met een verslaafde ouder, maar ook over de lichte kanten van een harde jeugd. Een fijngevoelig en humoristisch geschreven portret.’ (LUC FOSSAERT)

_______

‘Baksteen’, Femke Vindevogel, Uitgeverij Van Oorschot, 21 euro

Het Belfort op de Markt vormt op vrijdag 19 november vanaf 19.30 uur opnieuw het decor voor de tweede editie van ‘De slimste mens van Brugge’. In de Stadshallen mogen 125 ploegen van vier spelers meedingen naar deze prestigieuze titel.

Samensteller en presentator van dienst is niet Erik Van Looy, maar wel Bart Steyaert. Hij stelde een quiz samen die mikt op algemene onderwerpen. Korter en gebalder dan de vorige keer, want nu slechts tien rondes zodat de quiz voor middernacht afgelopen is en de prijzen verdeeld onder de allesweters in de zaal. ‘Slechts enkele vragen zijn gelinkt aan de stad, zodat ook niet-Bruggelingen hun hart kunnen ophalen en kans kunnen maken op de titel ‘De Slimste Mens van Brugge’. Zo werd de vorige editie gewonnen door quizploeg ‘Geen wonder dat moeder dronk’, een team dat uitsluitend werd samengesteld met niet-Bruggelingen’, zegt Steyaert.

‘We presenteren een quiz met heel variërende onderwerpen die uitdagend genoeg zijn alle deelnemers. De vragen projecteren we op groot scherm. Een jury van tien man controleert na elke ronde de formulieren. iPhones of andere spiekmethodes zijn uiteraard verboden.  En ook belangrijk: de prijzentafel spijzen we met lokale producten’, aldus Bart Steyaert. (ADC)

_____

Inschrijven kan via http://www.deslimstemensvanbrugge.be. De prijs bedraagt 20 euro per ploeg van vier deelnemers.