Exit Magazine

 

 

De Werf

 

 

Benny Claeysier – ‘Ik denk dat we hiermee een logische stap hebben gezet. We zitten al een tijdje in een cruciale fase in de muziekindustrie: de cd als fysieke drager van muziek is op sterven na dood en binnen de popwereld eigenlijk al bijna volledig afgeschreven. De jazzniche is iets langer gespaard gebleven, wat met een aantal redenen te maken heeft: het doorsnee jazzpubliek is iets ouder en hierdoor minder snel vertrouwd met de vernieuwde (legale of illegale) digitale mogelijkheden; de jazzconsument is vaak iemand die belang hecht aan het verzamelaspect en graag iets tastbaars in handen krijgt; bovendien was tot voor kort slechts weinig jazz online te vinden, legaal of illegaal. Op onze vernieuwde website zullen de bezoekers zowel voor het aankopen van digitale muziek als van fysieke cd's terecht kunnen. Je zal dus een link vinden naar iTunes waar je de nummers legaal kunt downloaden, maar net zo goed zal je via een “winkelmandje” de fysieke cd kunnen aanschaffen, die vervolgens per post wordt toegestuurd. Je zal er echter veel meer kunnen dan enkel muziek kopen: op die website zullen bio’s staan van de artiesten, videofragmenten, achtergrondinformatie over de cd's, nieuws met betrekking tot ons W.E.R.F.-label, podcasts… De site zal ook up to date blijven en de bezoeker zal regelmatig geprikkeld worden, bv. door gratis downloads.’

 

 

Claeysier – ‘De gemiddelde winkelverkoop van een (Belgische) jazz-cd is teleurstellend laag, als gevolg van de ineenstortende cd-markt. In België zijn er nog enkel een aantal speciaalzaken die de stap zetten om een nieuwe release van een Belgische jazzgroep in hun gamma op te nemen: de grote winkelketens verarmen steeds meer hun aanbod en spelen op veilig. Hierdoor is de winkelverkoop eigenlijk bijna verwaarloosbaar geworden. Dit wordt tegenwoordig echter gecompenseerd door de verkoop na concerten, die enorm in de lift zit. Dat heeft grotendeels met beleving te maken: wie een fantastisch concert heeft meegemaakt, neemt graag een cd mee als souvenir. Het contact met de artiest is op die manier ook veel directer, wat een extra verkoopsargument is. Om een idee te geven qua verkoop op ons label: voor jonge en/of onbekende jazzgroepen persen we tegenwoordig slechts op 750 à 1.000 exemplaren en zijn we tevreden als we die na x aantal jaar hebben uitverkocht. Af en toe hebben we een succesproject zoals MixTuur, Brussels Jazz Orchestra, Nathalie Loriers Trio… en dan komen we met een beetje geluk aan een 2.500 verkochte exemplaren. Het gebeurt dus heel zelden dat we een cd uitgeven die lucratief is. Ons gesubsidieerde statuut maakt het ons echter mogelijk jonge artiesten te blijven ondersteunen en zo groeikansen te bieden. Voor hen is een cd een promotiemiddel, een opstapje om verder te geraken in hun carrière. We doen echter zo goed als kan ons best om het commerciële en het ondersteunende aspect van ons label met elkaar te laten rijmen. De lancering van onze site is eveneens een aanzet daartoe.’

 

 

 

Claeysier – ‘Er zijn inderdaad een tiental cd's uit onze catalogus uitverkocht, die we nog niet hebben heruitgegeven. In ieder geval zullen deze straks digitaal te koop aangeboden worden via onze nieuwe site. Of we ze ook fysiek zullen heruitgeven, zal intern moeten worden onderzocht: het persen van een cd en vooral de verpakking is een aanzienlijke kost. Je bent bovendien verplicht om op minimum 500 exemplaren te drukken. Als je mijn verkoopcijfers van hierboven in acht neemt, dan moet er grondig afgewogen worden of het wel de moeite is om die cd’s nog fysiek opnieuw te persen.’ (Paul Godderis)

 

 

 

 

 

 

 

 

 Pianist Neve opende solo met een eigenzinnige versie van “Lush Life” (Billy Strayhorn) en werd vanaf het tweede stuk (“Second Love”, een eigen compositie) vervoegd door de gitarist. (Dat ze tijdens dit nummer even door de techniek in de steek werden gelaten, vingen ze zonder noemenswaardige schade vlot op.) De Cauter kon in door hem geschreven stukken als “Ama” en “Kundalini” demonstreren hoe vingervlug hij de snaren kan betokkelen en over welke verbluffende muzikale bagage hij beschikt. Met “Inner Peace” werd even gas teruggenomen: Neve lichtte toe dat hij tijdens de opname van zijn debuut-CD – intussen precies 10 jaar geleden – telkens dat nummer begon te spelen wanneer de gemoederen wat hoog dreigden op te lopen.

 

Voorafgaand aan “Lucie”, een solostuk van De Cauter, opgedragen aan zijn moeder die in de zaal aanwezig was, gaf De Neve als kwinkslag mee een mooie versie te spelen, zo niet zou de tocht huiswaarts wel eens zonder vervoer dreigen te moeten… “The space we need” was bedoeld om in een duo-uitvoering te worden gebracht, maar de intensiteit waarmee de gitarist het voorafgaande stuk had gespeeld, bleek haar tol te hebben geëist in de vorm van een gebroken snaar. Het wordt dan toch een solo-uitvoering, lachte Neve zich door deze tweede onverwachte technische tegenvaller, maar dat was zonder zijn compaan gerekend: die transformeerde zijn geaborteerde gitaarbijdrage tot een stukje percussie. Vooraleer af te sluiten benadrukte Neve de niet genoeg te schatten inzet van De Werf voor jonge Belgische jazzmuzikanten en herinnerde hij er aan dat het indertijd ook voor hem in deze zaal eigenlijk allemaal echt begonnen is. Het daverend applaus voor de inzet van het Kunstencentrum was dan ook geheel terecht èn een morele opsteker in deze moeilijke tijden. Als laatste stuk van de eigenlijke set was verrassend gekozen voor “Trompettes de la renommée” van Georges Brassens (die – kan men niet anders dan met droefenis vaststellen – tegenwoordig nog nauwelijks te horen is op radio of TV). Staande ovatie volgde, waarna het duo bij (voorlopig?) gebrek aan een meer uitgebreid repertoire in deze duoformule als bisnummer dan maar “Kundalini” hernam.

 

Een zeer gesmaakt optreden, mocht na afloop als algemene teneur worden samengevat. Ondanks de virtuositeit van beide muzikanten – dat de zon licht geeft, valt nu eenmaal niet te ontkennen – maakte het concert bij mij persoonlijk echter weinig emoties los. Ik verliet dan ook de zaal met de wat wrange reflectie in de voorbije jaren in De Werf een aantal concerten te hebben beleefd die véél indrukwekkender waren, maar noch op datzelfde talrijk opgekomen publiek, noch op dergelijke staande ovatie mochten rekenen. (PJG)