Exit Magazine

 

Iwabo in de MaZ

 

 

 

For All Those Sleeping uit Minnesota knalde de avond stipt op gang. Deze sympathieke post-hardcore band had er zin en speelde een erg energieke show. Zanger Mike Champa heeft een erg goede stem en zowel zijn screams als zijn cleane vocals  maken indruk Hardcoreriffs en breakdowns werden op een leuke manier afgewisseld met popachtige melodieën. Het optreden was zeker niet slechtn maar het publiek kwam niet echt los. De moshpit bleef leeg en de enige energie was terug te vinden op het podium.

    

Nadien kwam Vanna op, een post-hardcore band uit Boston. Bleek dat de letterlijk tot over zijn oren getatoeëerde zanger zijn rilatinepilletje niet ingenomen had. Deze Davey Muise was werkelijk overal te vinden. Hij sprong van hot naar her, vloog door de lucht en stond zelf tussen het publiek om ze wakker te schudden.  “School and work suck! You’re here to have fun and be crazy! Get the fuck off your asses and fuck this shit up.” . De Magdalenazaal schoot wakker. De eerste circlepits ontstonden en hun nieuwe plaat And They Came Baring Bones werd enorm gesmaakt.  Super optreden!

   

De volgende band was Oceano uit Chicago met death metal. Een bonk van een zanger verscheen op het podium en die gooide meteen een bommetje in de zaal. De kunst bestond erin om de klappen en schoppen van de uit de bol gaande fans te vermijden. Wat een pit! De zanger wierp zelf iemand, die probeerde wat rust te vinden op de rand van het podium, terug in het publiek. Alles wat je van een deathcoreband zou verwachten was aanwezig. Diep kreunerig gebrul, vele breakdowns en extreem snelle drumbeats. Zelf vond ik het matig klinken, maar het publiek lustte er pap van. De godlakende teksten waren een extraatje.

   

En dan was het grote moment aangebroken, IWRESTLEDABEARONCE besteeg het podium en dat hebben we geweten. IWABO is een bijzonder band met een geheel eigen genre. Death metal, hardcore, punk en erg speciale, dansbare elektronische muziek overgoten met een grote hoeveelheid chaos. Discussie troef: Kan dit wel? Is dit nu slecht of stiekem geniaal? Ik vind het al jaren het laatste: geniaal!

De braaf ogende frontvrouw begroette het publiek en schreeuwde meteen de longen uit haar lijf met haar erg mannelijke,  diepe en ruwe stem. Dit wist ze perfect te combineren met prachtige gezongen tussenstukjes. De muzikanten  zijn zeer getalenteerd, de gitaren vlogen langs alle kanten en toch klonk dit perfect! Afgewisseld met de dansbare stukjes en de hilarische soundeffects van bijvoorbeeld een hinnikend paard, groeide dit tot een superleuke show. Het publiek danste en ging volledig uit de bol. Hoogtepunten waren zeker Next Visible Delicious, You Ain’t No Family en de schitterende afsluiter Smells Like Kevin Bacon. Met de nieuwe plaat Ruining It For Everybody zullen ze Europa de volgende weken zeker nog platspelen. Graag meer van dat! (JD)

 

 

 

 

 

 

 

 

Philippe Catherine ontdubbelde, dankzij de wonderlijke “devices” die in de loop der tijden aan het menselijk vernuft zijn ontsproten, zijn eigen gitaarspel: op een bed van ter plekke ingespeelde ritmepatronen serveerde hij pakkende en inventieve gitaarsoli, waardoor het voortdurend leek alsof er achter de man nog een tweede, onzichtbare, muzikant op het podium zat. Dit resulteerde in prachtversies van o.a. “L’éternel Désir” en de Gerschwin-klassieker “Embracable You”. Trompettist Sam Vloemans – die met zijn eigen kwartet de avond had geopend en daarbij hoofdzakelijk uit zijn CD “Otrabanda” had geput – mocht de meester-gitarist komen vervoegen in 2 stukken (“Bernie’s Tune” en “Beautiful Love”). Het gehele optreden lang bewees Philip Catherine niet alleen (en eens te meer) wat voor formidabele muzikant hij is, tevens toonde hij zich een zeer aimabel man, zonder de minste zweem van kapsones, maar met des te meer humor. Van het afsluitende optreden in de gelagzaal – Brugs Jazzconsort – blijft mij vooral een mooie versie van “Maiden Voyage” (Herbie Hancock) bij. Kortom: een geslaagd experiment, deze “Zot van Jazz” en – enkele schoonheidsfoutjes in de organisatie niet te na te gesproken – hopelijk voor herhaling vatbaar.

 

Altijd wat ondankbaar: de spits moeten afbijten terwijl de festivalgangers nog volop binnensijpelen en eerst interesse tonen voor de drank- en/of eetkramen vóór ze ertoe komen de stoelen voor het podium te bezetten. Toch nam de Nederlandse Talking Cows op 8 september vlot die hindernis. Dat de basis van dit gezelschap – saxofonist Frans Vermeerssen, pianist Robert Jan Vermeulen – een verschillende muzikale achtergrond heeft, illustreerde zich in de afwisseling van enerzijds vlot in het gehoor liggende en vervolgens meer luisterinspanning vergende composities. Zéér mooi was de titelloze slow blues (waarvoor vanuit het publiek al bij al weinig geïnspireerde titels als “Milking Cows” en “Rainy Day” werden gesuggereerd). Het verwijt dat de heren wel eens krijgen als zou het promofilmpje voor de recente CD “Almost Human” grappiger zijn dan de gebrachte muziek, counterde de groep met een compositie genaamd “A Serious Lack of Humour”. Een revelatie, dit vrolijke viertal, en een bisnummer had dus best gesmaakt maar zat er helaas niet in.

 

Hoogtepunt op zaterdagavond was “Lobi” van Stéphane Galland, waarin melodieën en invloeden uit de meest uiteenlopende muziekhoeken samensmolten (de compositie “Pygmalite” was hier slechts één voorbeeld van). Dat Galland een straffe drummer is, wisten we al; in dit project toont hij zich ook in staat een behoorlijk bont gezelschap in de hand te houden en tóch al die medemuzikanten de vrije ruimte te geven om te soleren. Voor elk van de groepsleden was een glansrol weggelegd, waarbij vooral Magic Malik (fluit, zang) schitterde en onze landgenoot Casimir Liberski zich reveleerde als een zeer verdienstelijk en in het oog te houden pianist. Dank, Willy Schuyten, om Brugge met deze creatie  te hebben laten kennismaken!

 

Top of the bill – hoewel de vraag rijst of het wel past van een headliner te gewagen op een festival als September Jazz, waar alle acts aan elkaar gewaagd zijn – was Céline Bonacina. Deze Franse dame bewees uitvoerig èn overtuigend hoe zij resp. de bariton-, sopraan- en tenorsax tot in de kleinste klep beheerst. Ze bracht, met als extra gast Nguyên Lê, vooral werk uit haar meest recente CD “Way of Life”. Helaas bleef ikzelf wat ontgoocheld achter: heel hard verlang ik deze muzikante terug te mogen zien, maar dan graag in een triobezetting zonder elektrische bas noch dito gitaar. 

 

 

 

 

 

Op 20 oktober organiseert de Openbare Bibliotheek Brugge de Nacht van de Bibliotheek, een culturele mix van literatuur, poëzie, stand-up comedy, muziek, strips & cartoons, tentoonstellingen en animatie. Connie Palmen, Pieter De Poortere (ofwel Boerke), Bert Gabriëls, Erik Vlaminck, Elvin Post, Bernard Dewulf, Maarten Inghels, Tjitske Jansen, Leen Vervaeke (De jasmijnrevolutie) en De Held zijn maar enkele namen die op de affiche staan.

Enkel voor het optreden van De Held moet er vooraf ingeschreven (saar.de.voogt@brugge.be of 050 47 24 19) en aan de deur betaald (€ 5) worden. Voor de rest is de programmatie volledig gratis. (LF)

 

 

 

 

 

Zaterdag en zondag 9 september viert Brugge de 24ste editie van de Open Monumentendag. Het laat andermaal de bezoekers op een kwaliteitsvolle manier kennis maken met het erfgoed en zijn verhalen. Het thema dit jaar is 'Muziek, Woord en Beeld'. In Brugge betekent dat muziekacademie, theaters, concertzalen, kiosken, bioscoop en musea. In totaal zijn er 24 sites te bezoeken en er zijn  tal van activiteiten zoals themawandelingen,tentoonstellingen, optredens en lezingen. Deelnemers moeten zich zeker de brochure aanschaffen die een bijzonder rijk beeld geeft van het gekozen thema. Verkrijgbaar in de In & Uit.