Exit Magazine

 

 

 

Philippe Catherine ontdubbelde, dankzij de wonderlijke “devices” die in de loop der tijden aan het menselijk vernuft zijn ontsproten, zijn eigen gitaarspel: op een bed van ter plekke ingespeelde ritmepatronen serveerde hij pakkende en inventieve gitaarsoli, waardoor het voortdurend leek alsof er achter de man nog een tweede, onzichtbare, muzikant op het podium zat. Dit resulteerde in prachtversies van o.a. “L’éternel Désir” en de Gerschwin-klassieker “Embracable You”. Trompettist Sam Vloemans – die met zijn eigen kwartet de avond had geopend en daarbij hoofdzakelijk uit zijn CD “Otrabanda” had geput – mocht de meester-gitarist komen vervoegen in 2 stukken (“Bernie’s Tune” en “Beautiful Love”). Het gehele optreden lang bewees Philip Catherine niet alleen (en eens te meer) wat voor formidabele muzikant hij is, tevens toonde hij zich een zeer aimabel man, zonder de minste zweem van kapsones, maar met des te meer humor. Van het afsluitende optreden in de gelagzaal – Brugs Jazzconsort – blijft mij vooral een mooie versie van “Maiden Voyage” (Herbie Hancock) bij. Kortom: een geslaagd experiment, deze “Zot van Jazz” en – enkele schoonheidsfoutjes in de organisatie niet te na te gesproken – hopelijk voor herhaling vatbaar.

 

Altijd wat ondankbaar: de spits moeten afbijten terwijl de festivalgangers nog volop binnensijpelen en eerst interesse tonen voor de drank- en/of eetkramen vóór ze ertoe komen de stoelen voor het podium te bezetten. Toch nam de Nederlandse Talking Cows op 8 september vlot die hindernis. Dat de basis van dit gezelschap – saxofonist Frans Vermeerssen, pianist Robert Jan Vermeulen – een verschillende muzikale achtergrond heeft, illustreerde zich in de afwisseling van enerzijds vlot in het gehoor liggende en vervolgens meer luisterinspanning vergende composities. Zéér mooi was de titelloze slow blues (waarvoor vanuit het publiek al bij al weinig geïnspireerde titels als “Milking Cows” en “Rainy Day” werden gesuggereerd). Het verwijt dat de heren wel eens krijgen als zou het promofilmpje voor de recente CD “Almost Human” grappiger zijn dan de gebrachte muziek, counterde de groep met een compositie genaamd “A Serious Lack of Humour”. Een revelatie, dit vrolijke viertal, en een bisnummer had dus best gesmaakt maar zat er helaas niet in.

 

Hoogtepunt op zaterdagavond was “Lobi” van Stéphane Galland, waarin melodieën en invloeden uit de meest uiteenlopende muziekhoeken samensmolten (de compositie “Pygmalite” was hier slechts één voorbeeld van). Dat Galland een straffe drummer is, wisten we al; in dit project toont hij zich ook in staat een behoorlijk bont gezelschap in de hand te houden en tóch al die medemuzikanten de vrije ruimte te geven om te soleren. Voor elk van de groepsleden was een glansrol weggelegd, waarbij vooral Magic Malik (fluit, zang) schitterde en onze landgenoot Casimir Liberski zich reveleerde als een zeer verdienstelijk en in het oog te houden pianist. Dank, Willy Schuyten, om Brugge met deze creatie  te hebben laten kennismaken!

 

Top of the bill – hoewel de vraag rijst of het wel past van een headliner te gewagen op een festival als September Jazz, waar alle acts aan elkaar gewaagd zijn – was Céline Bonacina. Deze Franse dame bewees uitvoerig èn overtuigend hoe zij resp. de bariton-, sopraan- en tenorsax tot in de kleinste klep beheerst. Ze bracht, met als extra gast Nguyên Lê, vooral werk uit haar meest recente CD “Way of Life”. Helaas bleef ikzelf wat ontgoocheld achter: heel hard verlang ik deze muzikante terug te mogen zien, maar dan graag in een triobezetting zonder elektrische bas noch dito gitaar.