Exit Magazine

 

 

 

 

 

Fran Bambust – ‘inderdaad, en niet iedereen is daar even blij mee. Imke heeft immers de zwaartekrachtwet overtreden dus wordt ze achtervolgd door de natuurwetpolitie die haar weer met de voeten op de grond tracht te krijgen in het Normaalinstituut. De kern van het verhaal schuilt echter in het feit dat een eerder onopmerkelijk meisje plots opvalt. Hoe zij daarmee omgaat en hoe de wereld daarmee omgaat.’

 

 

Bambust – ‘In het begin wordt Imke omschreven als iemand die heel hard haar best doet om normaal te zijn uit vrees dat er iemand zou weten wat er in haar hoofd omgaat, een ervaring die ik ook heb gehad. Verder heb ik echt gepoogd om het heel algemeen te houden en van Imke een metafoor te maken. Iemand waarin iedereen zich kan herkennen want iedereen is anders op zijn eigen manier. Het is een boek vol metaforen, dubbele lagen en woordspelingen.’

 

 

Bambust – ‘Tuurlijk vind ik het jammer, je bent zoveel gelukkiger als je jezelf kunt zijn maar ik heb er uiteraard ook begrip voor. Ik heb het zelf ook veertig jaar gedaan en het is een enorme opgave om jezelf te verstoppen. Anderzijds vind ik het heel belangrijk dat men ons allen ook toelaat om anders te zijn. Daarop inspelend wil ik ook even melden dat het woord normaal heel vaak in het boek terugkomt. In de illustraties van An Van Dooren wordt het woord zelfs aan flarden getrokken. Normaal zijn heeft eigenlijk twee betekenissen die vaak door elkaar worden gehaald. Enerzijds wordt het omschreven als niet alledaags zijn maar het wordt ook geïnterpreteerd als de norm niet volgen, niet zijn zoals het hoort. Er is een gigantische nuance, dus trek dat woord aan flarden!’  (LDD)

 

 

 

Mia Demeurisse (oprichtster en dirigente): ‘Het begon in de negentiger jaren  klein en vriendschappelijk. Samen met enkele vrienden kwamen we af en toe samen om te zingen in het huis van Hans van den Ameele, de pianist. Ik dirigeerde en verzamelde partituren, de zangers probeerden anderen te motiveren. Het was veel proberen en plezier maken, maar ik hield eraan dat er vierstemmig en correct gezongen werd. Naar aanleiding van één of andere verjaardag organiseerden de koorleden huisconcerten onder elkaar. De naam van het koor varieerde naargelang de gelegenheid en noemde zich La vie en rose of The golden ladies and their friends. Voor een publiek zingen viel zo in de smaak dat er gezocht werd naar andere gelegenheden om op te treden. Intussen groeide het aantal leden aan en de groep was genoodzaakt uit te wijken naar een grotere repetitieruimte. Er werd gestreefd naar wat meer discipline met een afspraak om wekelijks te oefenen volgens een vooraf vastgelegd schema. Zo ontwikkelde de vriendengroep zich stilaan tot een heus koor. In september 1996 kozen we The Bare Necessities (uit het Junglebook) als naam.’

 

Demeurisse: ‘Zo’n 15 jaar geleden kwam lichte muziek in koorwereld weinig of niet aan bod en na heel wat ervaring met het klassieke koorrepertoire wou ik graag experimenteren met een ander koorrepertoire.’

 

Desmet: ‘Goede muziek met enthousiasme en een fantastische pianobegeleiding. Dat zijn de basisingrediënten van al onze concerten en dit moest sowieso aanwezig zijn. Een enquête onder de koorleden wees uit dat we, zoals bij onze 10de verjaardag, wilden gaan voor een totaalspektakel, een concert met net dat ietsje meer.’ (LF)

 

 

 

 

 

 

Opgemerkt inleider bij het boekje van stadsgids Bob Warnier (Brugge Verandert, zie vorig item) was de ere-hoofdingenieur van de Stad Brugge Jozef Gorissen die fel van leer trok tegen ‘de nieuwe bouwsels’ in de binnenstad. Hij vindt ‘de mondialisering van de architectuur nefast voor historische cultuursteden’, want ze werkt ‘nivellerend’, is vaak ‘een alibi voor buitenschaligheid en onkunde’.

 Gorissen vindt dat ‘Brugge niet moet naäpen’, want ‘het heeft (had!) zelf een traditie in het bouwen’.  Als voorbeeld geldt, volgens de ingenieur, de Brugse neogotiek die door Unesco als ‘een continuïteit in de Brugse bouwwijze’ wordt beschouwd.  Zijn antwoord is een pleidooi voor ‘regionale bouwkunst’. De termen ‘Brugs’ of ‘niet-Brugs’ krijgen zo ‘een zeer waardevolle betekenis en inhoud voor deze stad’. Gorissen poneert dat ‘precies de maatloosheid het onbehagen voor vele bouwsels van onze tijd veroorzaakt’  en noemt ‘hedendaagse architectuur een begrip dat niets betekent’. De gewezen hoofdingenieur wacht met spanning op hét boek over de Brugse architectuur dat ‘enkel maar door een echte Bruggeling zal kunnen geschreven worden’. Een interessant standpunt dat om een repliek vraagt. (LF)

 

 

 

 

 

 

De Brugse gids Bob Warnier (tot 1997 protocolchef van de Stad Brugge) gooit met zijn nieuwste boekje ‘Brugge verandert’ de knuppel in het hok van de moderne architectuur. Kop van jut is niet alleen het paviljoen van Toyo Ito op de Burg, maar vrijwel alle moderne ingrepen die recent aan het Brugse patrimonium zijn toegevoegd. Warnier hoopt hiermee een discussie op gang te brengen over de inbreng van hedendaagse architectuur in de binnenstad.

 

De discussie over het veranderende Brugge is niet nieuw. In 1864 reeds schreef de Britse kunsthistoricus James Weale ‘Tot voor enige jaren had Brugge, meer dan welke andere stad ook in België, zijn middeleeuwse uitzicht bewaard, maar sinds kort heeft de stad veel verloren in dat opzicht.’ Een verrassend actueel standpunt .

 

Bob Warniers boekje sluit daar nauw bij aan. Zijn wandeling door Brugge voert langs bekende en veelal onbekende stadsgezichten en vertelt vaak vergeten lokale geschiedenissen. Daarnaast lees je flink wat uithalen naar recente ingrepen in het bouwweefsel van de Stad zoals de ‘Roeste Buuzze’ (de Jurgen Conzettbrug), de ‘Salamizwemmer’ (het kunstwerk naast de Coupurebrug), de opgeborgen maquette van de verdwenen Sint-Donaaskerk op de Burg (‘een zoveelste doofpotoperatie’) en uiteraard het Paviljoen van Toyo Ito (‘Nog nooit meegemaakt dat een Bruggebezoeker het mooi vond’). Ook het Concertgebouw mag incasseren: ‘de uiteindelijke kostprijs  van het gebouw is één van de best bewaarde geheimen van de eeuw’), en de uitbreiding van het Europacollege langs de Verwersdijk (zie cover): ‘Toeristen kijken vreemd op als ze langs de Sint-Annarei die immense blokkendoos zien uitkragen’. Andere heikele punten, fel bekampt door de Marcus Gerardsstichting, krijgen eveneens forse kritiek: de ‘Rode Nonnen’ in de Katelijnestraat (‘Afwachten is de boodschap’), de achterkant van Hotel Casselbergs, het Kamgebouw achter het Station en er wordt met argusogen gekeken naar de realisatie op de gronden van Brouwerij ’t Hamerken in de Langestraat.

 

Samengevat: Bob Warnier heeft een interessant element toegevoegd aan de discussie rond hedendaags bouwen in de binnenstad en doet dat met open vizier. Ik heb een vaag vermoeden dat de Brugse bevolking nauw aanleunt bij de hier verkondigde standpunten, want sommige ervan zijn  intussen gemeengoed geworden. Warniers bedoeling was om een ‘persoonlijke visie en geen evangelie’ te brengen en is daar behoorlijk in geslaagd. Het is wachten op een gefundeerd antwoord. (LF)

 

 

 

 

De rouille et d'os

 

DETACHMENT (Tony Kaye)

 

Henry Barthes is een man die iedereen op afstand houdt, wat goed uitkomt voor een interim-leerkracht die nooit lang op dezelfde plaats blijft. Wanneer hij op een probleemschool in New York terechtkomt laten enkele ontmoetingen bepaalde emoties naar bovendrijven. Een sombere kijk op het Amerikaanse schoolsysteem.

 

WUTHERING HEIGHTS (Andrea Arnold)

 

Rauwe filmadaptatie van Emily Brontës klassieke roman. De jonge zwerver heathcliff wordt door een rijke boer opgenomen in de familie en maakt kennis met de boerendochter Catherine.  Zo begint de intense vriendschap en gedoemde liefdesrelatie van twee van de meest opmerkelijke literatuurpersonages.

 

LE PRENOM (Alexandre de La Patellière & Mathieu Delaporte)

 

Deze Franse komedie vangt aan bij een etentje bij vrienden en familie. In afwachting op zijn hoogzwangere vrouw wordt Vincent gevraagd of het koppel al een naam heeft gekozen voor hun toekomstige baby. Het antwoord zorgt voor hevige furore en een kettingreactie aan revelaties.

 

SALMON FISHING IN THE YEMEN (Lasse Hallström)

 

Feelgoodfilm over een rijke sjeik die zalm wil introduceren in Jemen. Het bizarre plan bereikt het Verenigd Koninkrijk op een moment dat het land nood heeft aan een positieve link met het Midden-Oosten. Visserijspecialist Alfred Jones wordt opgezadeld met de onmogelijke uitvoering om waterleven in de woestenij te brengen.

 

DE ROUILLE ET D’OS (Jacques Audiard)

 

Op zoek naar onderdak trekt Ali in bij zijn zus in het zuiden van Frankrijk. Daar ontmoet hij orkatrainster Stéphanie. Na een dramatisch ongeluk in het waterpark waar Stéphanie werkt, waarbij ze haar beide benen verliest, neemt ze contact op met Ali. De twee beginnen een aparte relatie en Ali komt terecht in het illegale vechtcircuit.

 

 

THE DICTATOR (Larry Charles)

 

Sacha Baron Cohen heeft een nieuw typetje: de dictator Shabazz Aladeen. De film, deze keer geen mockumentary, brengt generaal Aladeen naar New York waar hij al snel gegijzeld wordt en vervangen door een minder snuggere dubbelganger. Samen met de Amerikaanse Zoey probeert Aladeen zijn macht terug te winnen.

 

ROCK OF AGES (Adam Shankman)

 

Deze filmadaptatie van de gelijknamige musical handelt over een rock-’n-rollromance tussen een plattelandsmeisje en een stadsjongen die elkaar ontmoeten in een club in Hollywood. Het verhaal speelt zich af in de jaren tachtig en is een overrompeling aan klassieke rockhits uit die periode.

 

 

 

Hoewel Vlaams minister Schauvliege pas eind deze maand beslist over de toekenning van de meerjarige subsidiëring in het kader van het Kunstendecreet (periode 2013-2014 en 2013-2016) beslist, zijn de definitieve adviezen van de resp. Beoordelingscommissies nu al online te lezen. “Ongebruikelijk, onverwacht en een trendbreuk met het verleden”, luidt de commentaar, met voorts de vermelding dat niet alle leden van deze Commissies even gelukkig zijn met dit initiatief van hun minister, een zet waarvan ze trouwens niet vooraf op de hoogte waren gebracht. Nog méér opmerkelijks: in dat overzicht vindt men enkel de door de Beoordelingscommissies voorgestelde bedragen zonder motivering; bovendien werd dit jaar voor het eerst een ranking ingevoerd, waardoor dit welhaast als een schoolrapport leest.

 

Voor Kunstencentrum De Werf is het advies 'dubbel positief', met als voorstel aan de minister om 600.000 euro toe te kennen voor de periode 2013-2016 (ranking: 28).

Het is nu afwachten of de minister dat advies effectief volgt, maar – nog steeds volgens de berichtgeving – lijkt dat vrij waarschijnlijk. Rechtstreeks vragen stellen daarover is evenwel vergeefse moeite want “intussen zal de minister niet communiceren omdat de procedure nog loopt” zoals staat te lezen op http://www.kunstenenerfgoed.be waar men ook terecht kan voor het volledige overzicht. (PJG)

 

 

 

Na bijna wee jaar pakken ‘De Bijna Koninklijke Sint-Lenaert Vrienden’ op 1 en 2 juni uit met nieuw werk. Regisseur en auteur Ignace Dekeyser en enkele leden van het gezelschap organiseerden jaren geleden met succes het muziekfestival Dudstock. Nu geen rock ‘n roll meer, maar wel Een koningsdrama in twee delen.

 

Ignace Dekeyser: ‘Toegegeven, echt eenvoudig is het genre niet, maar we meten ons geen Shakesperiaanse allures aan. We kiezen voor een toegankelijke invalshoek, net zoals er de laatste jaren wel vaker populaire verfilmingen van dat soort stukken verschijnen. Onze voorstelling bevat ook een flinke portie humor. Die is, in tegenstelling tot ons vorige stuk, wel veel explicieter. Er sluimert een vleugje Blackadder en Kulderzipken in.’

 

Dekeyser: ‘Het hoofdpersonage is een naïeve koning. Hij is de anti-held die door zijn entourage wordt bedrogen. Zijn corrupte kanselier schoof zijn voorganger op dubieuze wijze aan de kant en is nu het land aan het leegplunderen. Onze personages zijn ook echt van vlees en bloed. Eigenlijk is van elk personage wel een hoek af en dat heb je ook in stukken als King Lear of Macbeth. Ook typisch voor het genre is dat er niet echt sprake is van een happy end.’

 

Dekeyser: ‘De duistere middeleeuwen brengen je onmiddellijk in de juiste sfeer, maar dit betekent niet dat we een historisch stuk op de planken brengen. Een Koningsdrama in twee delen gaat over een failliet koninkrijk, wat in wezen brandend actueel is. Een van de personages heeft een schedelboring gehad, waardoor hij alles vergeet en notities maakt op zijn arm. Een ludieke verwijzing naar De Zaak Alzheimer of Memento. Ook onze kostuums hebben een hedendaagse twist. Zo is ‘de moor’ in het stuk een soort ‘rapper’ avant-la-lettre.’ (SD)

 

 Info Een koningsdrama in twee delen, 1 en 2 juni, 20.00 uur, Magdalenazaal (MaZ), t 0468 /13 14 46 of de.bkslv@gmail.com