Exit Magazine

 

 

  

Taveirne: ‘Ik heb Moedervlek geschreven op vraag van het gezelschap Sint-Rembert uit Torhout. Aanvankelijk was ik wat terughoudend, want ik was absoluut niet thuis in de wereld van het amateurtheater en dacht dat het er wat ouderwets aan toe zou gaan. Niets is minder waar. Ik word omringd door een ploeg die alles in het werk stelt om mijn ideeën te verwezenlijken.’

 

Taveirne: ‘Moedervlek gaat over een gezin van elf kinderen. Ze hebben allemaal dezelfde moeder, maar niet dezelfde vader. Niet alledaags, maar wel niet onrealistisch. Het idee ontstond na het zien van een documentaire over een gelijkaardige situatie in Nederland. Ik heb het allemaal wel wat uitvergroot. Elf plattelandskinderen doden aan het eind van de zomer de tijd met spelletjes spelen, zonnebaden, ruzie maken, … In hun schijnbaar eenvoudige gesprekken voel je hun zware onderliggende gevoelens en hun grote vragen.’

 

Taveirne: ‘Ik vind het fascinerend hoe bloedverwantschap mensen onherroepelijk aan elkaar vastbindt. In dit geval is hun bloedverwantschap dubbelzinnig. Soms trekken ze zich aan elkaar op, soms zijn ze elkaars te vrezen concurrenten. Ze proberen de puzzel van het liefdesleven van hun moeder te leggen en daar hebben ze elkaar voor nodig. Het klinkt misschien wat zwaar op de hand, maar de dialogen zijn vaak heel direct en herkenbaar en dat zorgt voor een zekere luchtigheid.’

 

Taveirne: ‘Drie jaar terug zijn Het Entrepot en De Werf gestart met workshops theater voor jongeren van 12 tot 18. Waar je in het conservatorium vaak pas na enkele jaren echt kunt gaan spelen, gaan wij meteen de vloer op. Wie meedoet, wil gewoon doodgraag spelen. Vandaag zijn er een veertiental deelnemers, maar we zouden heel wat meer jongeren kunnen warm maken, mochten we ook een echte voorstelling brengen.’

 

Taveirne: ‘Omdat we de indruk hadden dat onze jongeren er nog niet echt klaar voor waren. Er leeft bij hen nog steeds een beetje een ouderwets beeld van wat theater maken is. Ze willen nog altijd graag dat afgewerkte verhaaltje. Ze denken meteen aan heel typische figuren in stereotiepe kostuums. Met onze workshops willen we hen laten zien dat hedendaags theater veel meer is, dat niet alles hoeft uitgelegd worden.’

 

Taveirne: ‘We presenteren op 1 december 2012 geen afgewerkte voorstelling. We willen gewoon laten zien waar we de afgelopen tijd mee bezig zijn geweest. Niettemin denk ik dat de tijd stilaan rijp is om met de jongeren een volwaardig stuk te maken. Ik blijf ervan dromen om opnieuw in eigen stad een jongerenproductie te maken.’  (SIGRID DEVISCH)