Reacties uitgeschakeld voor
Geplaatst door lfossaert op 12/05/2025
‘Dansstorm 2025’ in hartje Brugge
Als de stad het podium wordt
Van vrijdag 16 tot zondag 18 mei wordt Brugge het kloppend hart van de danswereld met 45 voorstellingen, 28 workshops, 3 feestjes en 0 excuses om stil te blijven staan. ‘Dansstorm’ is als prelude van ‘Mirage’ een groots dansfestival dat drie dagen lang Brugge ondersteboven zal keren. Van het Koningin Astridpark enkele pleinen, overal duiken dansers op: jonge wolven, oude rotten, hiphoppende tieners en choreografen met fijne ideeën. En alles is gratis.
Organisator Danspunt, de partner-in-crime van alles wat met dans te maken heeft in Vlaanderen, beschrijft ‘Dansstorm’ als een staalkaart van hun werking. Wat je krijgt, is een inspirerende en soms ronduit vreemde duik in de dans als kunst, therapie, protestmiddel en sociaal bindmiddel.
‘Wat Danspunt uniek maakt in België en ver daarbuiten is de veilige omgeving die we bieden, met ruimte voor experiment en groei. Naast artistieke ondersteuning begeleiden we makers ook in hoe ze hun plek in het werkveld kunnen verstevigen, zowel financieel als organisatorisch’, zegt Koen Victoor, co-coördinator van Danspunt. Danspunt belicht met dit festival de veelzijdigheid van dans en legt nadrukkelijk bruggen naar andere disciplines zoals technologie en AI, die steeds vaker een rol spelen in hedendaagse creaties. Tegelijk wordt ook zichtbaar hoe dans en welzijn met elkaar verweven zijn. ‘Tijdens ‘Dansstorm’ zijn er bijvoorbeeld heel wat initiaties die dans als middel tot verbinding en ontspanning inzetten’, zegt de uitgeweken Bruggeling. ‘Maar evengoed zien we makers die met dans reageren op maatschappelijke thema’s.’
Een gechoreografeerde stad
‘Dansstorm’ is allesbehalve een klassiek festival. In plaats van publiek naar zalen te lokken, trekt het de stad in. ‘We wilden vermijden dat dit een ‘dansbubbel’ zou worden’, zegt Victoor. ‘Daarom gingen we letterlijk de straat op, met wat we dansstraathoekwerk noemen.’ Met andere woorden: dansambassadeurs met sneakers en clipboard trokken Brugge rond om de danswereld te kruisen met buurthuizen, scholen, en alles ertussenin.
Het resultaat? Een festival met 45 performances, 28 dansinitiatieven, 3 feestjes en 5 dj’s. Je vindt alles van intieme dansduetten tot flashmobs en audiowalks waarbij je een choreografie volgt via een koptelefoon. ‘A deluded state of mind’ van Liesbet Hermans, geprogrammeerd door KAAP, is zo’n paradepaardje. Ook ‘The Round’ van Claire Croizé, gebracht door Cultuurcentrum Brugge, gooit hoge ogen: acht Brusselse kinderen dansen solidariteit bij elkaar in een installatie van Jozef Wouters. En bij De Batterie maken jongeren uit diverse leefwerelden een interactieve installatie met klank en beweging.
Van schoolbank tot spotlicht
‘Dansstorm’ maakt ook de vertaalslag van leslokaal naar podium. ‘Dit festival is niet alleen een kans voor dansers en choreografen, maar ook voor dansscholen en docenten om zich zichtbaar te maken’, zegt Svitlana Kolesova van het Brugse Conservatorium. Danspunt werkt daarvoor samen met Brugse (dans)scholen, het Conservatorium én de Kunsthumaniora.
Een mooi voorbeeld is ‘vErSnIpPeRd’ van Andreas Crommelinck, gecoacht door choreografe Zoë Demoustier. Die laatste weet hoe het voelt om als jong talent je eerste voorzichtige passen richting een professioneel podium te zetten. ‘Danspunt geeft jonge makers een podium en ondersteunt hen op lange termijn. Dat is essentieel voor de toekomst van dans in Vlaanderen’, zegt Demoustier.
En wat daarna?
‘Dansstorm’ is het begin, niet het eindpunt. Danspunt koestert internationale ambities en werkt aan een showcasefestival én een internationaal congres om Vlaamse dansmakers ook buiten de landsgrenzen aan het dansen te krijgen. ‘We zijn een van de weinige organisaties in Europa die dans ondersteunen op artistiek, pedagogisch én zakelijk vlak’, aldus Koen Victoor.
Wat dat concreet betekent? Dat je als amateurdanser, maker in wording of doorgewinterde choreograaf bij Danspunt terechtkan voor coaching, residenties, netwerkmomenten en feedbacksessies. Projecten als CODE DANS, Maakplaats en De Dansvitrine maken het verschil tussen een goed idee in je notitieboekje en een knallende première op een plein in Brugge. (ADC)
Reacties uitgeschakeld voor
Geplaatst door lfossaert op 08/05/2025
Julian, Jonathan en de stille blik van Sarah Mei
Een beetje voyeurisme is een fotograaf nooit vreemd, maar Sarah Mei Herman tilt het naar een hoger plan. Twintig jaar lang volgde ze haar vader Julian en haar twintig jaar jongere halfbroer Jonathan met de camera. Het resultaat? ‘Julian & Jonathan’, een expo die vanaf 10 mei in het Concertgebouw te zien is, en voelt als een zeldzame inkijk in een intiem universum dat balanceert op de rand van herkenning en vervreemding.
‘Ik was twintig toen Jonathan werd geboren’, zegt Sarah Mei Herman. ‘Als enig kind had ik altijd gefantaseerd over een broer of zus. Maar toen hij eindelijk kwam, was ik al volwassen. Fotografie was een van de weinige manieren waarop ik me met hem verbonden voelde.’
Vanaf Jonathans vierde levensjaar begon Herman te fotograferen. Soms stond hij samen met hun vader op de foto, soms alleen. En altijd met een melancholieke kalmte die je eerder zou verwachten in de stilte na een storm, dan in een familieportret. ‘Ik ben geïnteresseerd in de driehoeksverhouding tussen ons en het vreemde gevoel dat ik toekijk op een wereld waar ik niet volledig bij hoor.’
Die spanning tussen nabijheid en afstand is voelbaar in élk beeld. Jonathan groeit op voor de lens, Julian veroudert traag, maar trefzeker, en Herman – die je nergens ziet, maar overal voelt – zoekt naar betekenis, houvast, erkenning misschien. Het project documenteert hun gezamenlijke geschiedenis, maar ook de scheuren daarin. Rouw, verwijdering, hernieuwde toenadering; het zit er allemaal in, gevangen in de stille choreografie van hun lichamen, blikken, houdingen.
Technische beperking
De beelden zijn gemaakt met een middenformaat filmcamera: traag, kostbaar en meedogenloos eerlijk. ‘Die technische beperking dwong ons om te vertragen. Jonathan en Julian moesten stil blijven staan, ik moest mijn moment kiezen. Dat creëerde een soort stille ruimte, bijna alsof ze gefotografeerd zijn in een parallel universum naast het gewone leven’, zegt ze.
Soms kijkt Jonathan trots in de lens, vaker lijkt hij zich af te vragen waarom dit allemaal moet. Die ambivalentie maakt de beelden des te krachtiger. ‘Bij elke fotosessie probeer ik dichter tot hem te komen, een band op te bouwen, zijn innerlijke wereld te begrijpen. En soms zorgt juist de weerstand die ik ervaar ervoor dat mijn nieuwsgierigheid alleen maar toeneemt.’
Herman is geen buitenstaander, maar ook geen deel van het tweetal dat ze documenteert. Ze is halfzus, dochter, fotograaf en nooit helemaal één van hen. Die positie geeft haar werk een aangrijpende dubbelzinnigheid. ‘Julian & Jonathan’is evenzeer een familieverhaal als een zelfportret. En ja, er is ook plaats voor een ander soort afscheid. Helemaal aan het begin van het boek en de tentoonstelling duikt Hermans grootmoeder op. Ze is de enige andere vrouw in het project en wordt geportretteerd aan het einde van haar leven. Een stille referentie aan de generaties die voorbijgaan, de cirkel die zich sluit.
Sarah Mei Herman (°1980) is geen onbekende in de internationale fotografie. Haar werk hing al in de National Portrait Gallery in Londen, het Benaki Museum in Athene en op het JIMEI x ARLES International Photo Festival in China. Ze publiceerde inFoam, Vogue Italia en i-D, en haar vorige boek ‘Solace’ kreeg lovende kritieken.
Met ‘Julian & Jonathan’ levert ze niet alleen haar meest omvangrijke project af, maar ook haar meest persoonlijke. Wie ooit geprobeerd heeft om zijn eigen familie te begrijpen, weet: dit is geen simpele klus. Maar Herman heeft het geduld, het oog en het hart om het onzichtbare zichtbaar te maken. (ADC)
Reacties uitgeschakeld voor Brugge Foundation en gidsen slaan handen in elkaar
Geplaatst door lfossaert op 06/05/2025
Er wordt nog altijd stevig gewaakt over het Brugse religieuze erfgoed. Eind augustus 2024 organiseerden de ‘Gidsen met een Hart’ een erfgoedbenefiet ten voordele van het Brugse patrimonium. Dat bracht bijna 10.000 euro.
Dat bedrag werd overgemaakt aan de Brugge Foundation, een vereniging die zich inzet voor het behoud en herbestemming van Brugs waardevol erfgoed. Nu is gekozen voor de restauratie van het beeld van de Heilige Elisabeth van Thüringen, patrones van het Begijnhof. Het beeld is eigendom van Stad Brugge die mee stapt in het verhaal. Het beeld vertoont ernstige vervuiling en schade en is daardoor aan restauratie toe. Ook de portaalnis van de Begijnhofkerk wordt meegenomen in het dossier.
Mooi gebaar, maar er is meer. Om het erfgoed meer te laten leven bij het grote publiek hebben de ‘Gidsen met een Hart’, samen met de Brugge Foundation beslist, een open atelier te verbinden waarbij iedereen de restauratrice aan het werk kan zien tijdens de behandeling van het patronesbeeld. Straks waakt de Heilige Elisabeth terug als vanouds over het Begijnhof. (LF)
Exit Magazine 