‘De oude wereld is aan het sterven en de nieuwe heeft moeite om geboren te worden’
Een stijgende zeespiegel, broze verzamelingen die onvermijdelijk uiteenvallen en een wereld die voortdurend in flux is: dat is het decor van ‘The Last Beach’, de nieuwe tentoonstelling van huiskunstenaar Diego Latruwe, nog tot en met zondag 9 maart in de Poortersloge (Kraanrei 19). Samen met acht gelijkgestemde kunstenaars (Lieven Lefere, Charlotte Vandenbroucke, Gilles Dusong, Merel Van de Casteele, Lucian Moriyama, Zeli Bauwens, Har van der Put en Krystel Geerts) werpt hij een onheilspellende blik op thema’s als verval, herhaling en oneindigheid. Met literaire grootheden als H.G. Wells, Michel Houellebecq en Jorge Luis Borges als leidraad onderzoekt deze expo de fragiele grens tussen conserveren en verdwijnen. Latruwe, die zowel kunstenaar als curator is, legt in zijn eigen woorden uit waarom de Poortersloge niet alleen de ideale plek is voor dit verhaal, maar zelf een hoofdrol opeist: ‘Het is een gebouw dat alles heeft gezien én doorleefd.’
EXit: Wat inspireerde je om het thema van ‘The Last Beach’ te kiezen?
Diego Latruwe: ‘Toen ik de kans kreeg om de tentoonstelling te maken was ik al bezig met een videowerk te maken met de titel ‘The Last Beach’. (Die wordt trouwens getoond op een centrale plek in de Poortersloge.) Het leek me dus interessant om een tentoonstelling te maken met als onderwerp een thema dat ik in mijn eigen werk al aan het onderzoeken was. Zo kon ik het thema verder uitdiepen met de hulp van andere kunstenaars.’
EXit: Hoe past dat onderwerp binnen je eigen artistieke visie?
Diego: ‘In zijn essay ‘The Last Beach’ diagnosticeert Umberto Eco een ideologie van conservatie en replicatie ten koste van context en onderzoekt wat de gevolgen zijn van die ingesteldheid. Ik ben zelf erg begaan met verzamelen, bewaren en catalogiseren, dat zit ook in onze natuur als mens. Mijn sculpturen en installaties zijn een manier om te proberen om te gaan met de zinloosheid van dat accumuleren en sorteren. Ook de mooiste verzamelingen vallen onvermijdelijk weer uiteen.’
‘Tegelijkertijd ben ik met het 3D-scannen en 3D-printen in aanraking gekomen met een manier om vrij efficiënt de vorm van talloze voorwerpen te repliceren. Een schijnbare digitale onsterfelijkheid biedt zich aan. Ook dat is een thema dat ik onderzoek binnen mijn werk.’
EXit: Het thema van de tentoonstelling raakt aan verval, herhaling en oneindigheid. Waarom zijn deze thema’s volgens jou zo relevant in onze huidige tijd?
Diego: ‘Het is in 2025 niet moeilijk om donkere wolken te zien hangen boven het avondland. Klimaatverandering is maar een van de vele catastrofes die zich kenbaar aan het maken zijn. Dat is al genoeg om soms de hoop op een betere toekomst te verliezen. Maar we zijn hier al eens geweest. Doemdenken is van alle tijden en komt terug in cycli. De oude wereld is aan het sterven en de nieuwe heeft moeite om geboren te worden. De tentoonstelling is ook een manier om daarop door te denken en om op mezelf in te praten.’
EXit: Hoe heb je de kunstenaars geselecteerd met wie je samenwerkt voor deze tentoonstelling?
Diego: ‘Wel, dat ik graag wilde samenwerken met kunstenaars die werkten rond gelijkaardige thema’s, is evident. En dat ik wou samenwerken met kunstenaars wiens werk ik buitengewoon sterk vind, spreekt ook voor zich. Maar ik wou ook een groep mensen samenbrengen die vanuit een gelijkaardige blik naar de wereld kijken. En het resultaat is een uitzonderlijk coherent geheel.’
EXit: Hoe speelden de ideeën van H.G. Wells, Michel Houellebecq en Jorge Luis Borges een rol in de ontwikkeling van deze tentoonstelling?
Diego: ‘Deze schrijvers zijn allemaal denkers die graag met ‘what if’-scenario’s werken en zo de toekomst proberen te plotten. Wells vanuit een meer wetenschappelijke blik, Houellebecq is vooral op politiek en cultureel vlak aan het denken en Borges’ scenario’s zijn veel ambiguer en poëtischer. Het zijn schrijvers die me fel hebben beïnvloed in mijn manier van denken. En ze kleuren dus ook mijn blik in het omgaan met de thema’s van de tentoonstelling.’
EXit: Je bent huiskunstenaar van het Cultuurcentrum. Hoe verschilt je rol als curator van je rol als kunstenaar? Een uitdaging om deze twee rollen te combineren?
Diego: ‘Ik vind het prachtig om deze tentoonstelling te mogen cureren. Nee, ik ondervind dat deze twee rollen elkaar net mooi aanvullen en versterken. Als curator heb ik de indruk dat ik meer op een meta-niveau aan het denken ben. Dat ik op een ladder kruip om naar mijn eigen werk te kijken en het zo vanuit een standpunt kan zien dat ik het nog niet eerder zag. Een heel waardevolle ervaring.’
EXit: Hoe heb je de Poortersloge ingezet om het verhaal van ‘The Last Beach’ te vertellen?
Diego: ‘Ik denk niet dat ik de Poortersloge kan inzetten. Ik heb eerder de indruk dat de Poortersloge mij inzet om een kant van haar verhaal te vertellen. Het is een mastodont van een gebouw, hé. Niet alleen qua oppervlakte, maar vooral qua geschiedenis. De Poortersloge staat op de plek waar de schepen toekwamen met hun exotische lading. De handelsmagnaten die er samenkwamen, maakten dankzij hun expansiedrang een revolutie in de schilderkunst van Noord-Europa mogelijk. Maar aan alles komt een eind; het Zwin verzandt en daarmee verzandt ook Brugge. Het is niet moeilijk om de link te maken met de thema’s van de tentoonstelling. Ik kan me geen betere plek inbeelden om ze te tonen dan de Poortersloge, die dit alles heeft meegemaakt en aan den lijve heeft ondervonden.’ (ADC)
Exit Magazine 