Honderden groepen, duizenden uren muziek en miljoenen herinneringen: daar zorgde het Cactusfestival al 39 edities voor. We durven er ons moesje op verwedden dat de 40ste editie op vrijdag 7, zaterdag 8 en zondag 9 juli ons weer naar de zevende hemel zal katapulteren. Of wat dacht u van onder meer Goldband, Kim Gordon, Charlotte Adigery & Bolis Pupul, The Vaccines, Roisin Murphy, Portland en Arsenal op de affiche? We polsten bij enkele notoire Cactusgangers naar hun mooiste momenten.
‘Als je iedereen die zegt dat hij of zij erbij was op de allereerste editie van het Cactusfestival moet geloven, dan stond er destijds op dat Sint-Amandspleintje ongeveer achtduizend man. Ik was één van die achtduizend — al waren het er in mijn mistige herinnering eerder tachtig. Sindsdien heb ik geen editie gemist. Mijn toewijding ging zover dat ik ooit mijn huwelijksreis erop heb afgestemd. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het Cactusfestival het al langer uithoudt dan dat huwelijk, én dat ik me niet alle edities nog haarscherp voor de geest kan halen — er werd en wordt daar al eens iets gedronken. De fijnste edities waren die waarop je nog die goeie ouwe ‘wereldmuziekdag’ had. Dan zag en hoorde je weleens mannen met malle mutsjes en rare instrumenten die je níét in de strot werden geramd door de geformatteerde radio. Geestverruimend. Al snap ik best dat zélfs het Cactusfestival de wetten van de business ondergaat. Ik ben dankbaar voor elke editie, erkentelijk voor de jarenlange inspanning om het festival bijzonder betaalbaar te houden, en blij dat ik het telkens weer kan meemaken met de mensen die mij lief zijn. Vooral als de regen met bakken uit de lucht valt en wij daar dan samen staan te genieten van onze beginnende longontsteking.’
FEMKE DEN HOLLANDER (fotografe)
‘Mijn mooiste herinnering aan het Cactusfestival was 18 jaar geleden. Toen ging ik de eerste keer als moeder naar het Minnewaterpark, met mijn baby in een draagdoek. En ik dacht: hopelijk cross jij hier over acht jaar rond om bekers te verzamelen, terwijl ik kan chillen met de vrienden. Dat mijn kinderen – er kwam in de zomer daarna nog eentje bij – dat acht jaar later ook echt deden, vond ik zo mooi. Ik probeer er ook elk jaar bij te zijn. Verlof en reizen worden hier altijd afgestemd op dat weekend in juli. Niet alleen voor mij, maar voor veel Bruggelingen is het dé ontmoeting van het jaar op de mooiste openlucht-venue die we ons kunnen dromen. Er zijn geen uren, geen zorgen en geen stress. Alleen maar liefde, muziek, gelijkheid en samen zijn. Drie dagen van resonantie en in zekere zin zelfs genezing. ‘We spreken af aan de boom’, het is een uitdrukking geworden die ik niet moet of kan uitleggen. Als ik terugkijk op de afgelopen jaren herinner ik me nog heel goed hoe ik heb genoten van Zap Mama, Tracy Chapman, Elvis Costello, dEUS (wat was dát?), Jamie Lidell, Nordmann, Sylvie Kreusch en nog meer… Dit jaar kijk ik uit naar Tamino. Toen zijn nummer ‘Habibi’ uitkwam, was ik zo verliefd op hem dat ik flauwviel. En toen gebeurde dat ook nog een keer met ‘Indigo Night’(lacht).’
‘Toen ik jong was en nog geen geld genoeg had om een ticket te kopen, hielp ik mee als vrijwilliger, zowel aan de bar als bij het omruilpunt. Het was zo leuk om te zien dat kinderen zo konden opgaan in het verzamelen van die lege drinkbekers! Ik herinner me dat er een jongetje zoveel bekers had verzameld dat hij na drie dagen geld genoeg had om een nieuwe Playstation te kopen. Het Cactusfestival is altijd zo toegankelijk geweest voor kinderen en jongeren. Zij zijn het publiek van morgen. Al zal ik als oudere jongere ook altijd blijven gaan, natuurlijk! Misschien nog met enkele kleinkindjes, wie weet. Al dan niet in een draagdoek.’
JAN PODEVIJN (zanger bij Buddy Munro)
‘Mijn eerste keer Cactusfestival was op het Sint-Amandsplein in de jaren 1980, maar vraag me niet meer welk jaar het precies was. Vanaf 1988 ben ik een jaarlijkse gast op het festival en heb dan ook tal van magische optredens meegemaakt: Richard Ashcroft, Bryan Ferry, The B-52’s, een zwalpende Grace Jones die nauwelijks nog op haar stiletto’s kon staan wegens iets te veel genotsmiddelen, The Flaming Lips die met hun ballonnen, confettikanonnen en laserbeams een magische sprookjesachtige sfeer bouwden, Arno die de hele festivalwei liet meezingen (‘join, join, join’) en uiteraard dEUS die als top of the bill een tiental jaar geleden met een indrukwekkende set het Minnewaterpark in vuur en vlam zette. En dan vergeet ik er ongetwijfeld nog vele andere bands en artiesten die mij beroerd hebben.’
‘Ooit heb ik een dure eed gezworen om op zondagavond als allerlaatste man het festivalterrein te verlaten. Door mijn ietwat benevelde toestand herinner ik me niet exact meer of het me daadwerkelijk gelukt is, maar in mijn stoutste dromen heb ik het wel degelijk geflikt. Waar ik wel zeker van ben: in 2010 wou ik als allereerste op de maagdelijke festivalgrond van het Minnewaterpark staan, samen met mijn vriend Jan Degraeve, voor het openingsoptreden van I Am Kloot. Dat is gelukt en de stralende zon op mijn bol deed veel deugd! Het is een cliché, maar het Cactusfestival is het grootste pop-up café van Brugge. Je komt er ouwe bekenden tegen die je misschien maar één keer per jaar, en uitgerekend daar, ontmoet. Ik kijk alvast uit naar de concerten van onder meer Charlotte Adigery & Bolis Pupul, Madrugada, Haunted Youth, The Vaccines en Shame.’
JAN VAN ACKER (muzikant)
‘Ik denk niet dat ik sinds 1983 een editie van het Cactusfestival heb gemist. Give Buzze speelde op het Sint-Amandsplein en ik was daarvan volledig onder de indruk was. Grappig, want later heb ik nog een paar keer met die band op festivals samen gespeeld. Later is de start van het festival altijd het begin van mijn vakantie geweest. Het bezorgt me dan ook telkens een fijn gevoel om op vrijdagavond de festivalsite te betreden. De eerste na de coronaperiode had zelfs nog een extra dimensie!
‘Het is haast onmogelijk om alle bands te vernoemen die meer dan een gewone indruk op me hebben gemaakt, maar onder andere Charles & Les Lulus, Soulwax, Blue Blot, Burma Shave, Sixteen Horsepower, Paul Weller, Ziggy Marley, Woven Hand, The Presidents of the United States, Archie Bronson Oufit, Thurston Moore, Jasper Steverlinck en dEUS zitten daar zeker tussen. Ik hoor soms wel eens commentaar op de affiche – het kan natuurlijk nooit voor iedereen goed zijn -, maar als je alle namen bekijkt die daar door de jaren heen zijn gepasseerd dan vind ik dat er mooi geprogrammeerd werd en wordt.’
‘Dit jaar kijk ik enorm uit naar Madrugada. Ik vond het enorm jammer toen ze er in 2008 mee ophielden in 2008 na de dood van Robert Buras. Zanger Sivert Høyem heeft wel meerdere goede soloplaten gemaakt, maar die hadden, voor mij althans, niet de schoonheid van de Madrugada-albums. Benieuwd, dus!’
CHRIS DUSAUCHOIT (radio- en tv-figuur, ex-presentator Cactusfestival)
‘Mijn vroegste herinnering aan het Cactusfestival gaat terug naar de tijd toen het nog plaatsvond op het Sint-Amandsplein. In 1984 zag ik daar een optreden van Chow-Chow, de band van Bea Van Der Maat, onder het blauwe zeil. Het is een uniek festival in Vlaanderen: nergens anders kun je die aparte sfeer meemaken. Zo familiaal, de kindjes lopen in een rustige en veilige omgeving rond terwijl de ouders kunnen genieten van de muziek. Die fijne parksfeer heeft niet alleen invloed op het publiek, maar ook op de artiesten zelf. Ook backstage gaat het er los en ongedwongen aan toe. Niet te vergelijken met Rock Werchter waar je 37 polsbandjes nodig hebt en voortdurend mensen tegenkomt die niet voor de muziek komen. En ik kan het weten, want ik presenteerde tien jaar lang het festival. Ik mocht mijn hobby uitvoeren op het podium! Ik vermeed om ‘tekstjes uit het boekje’ te declameren, ik zorgde ervoor dat ik telkens iets zinnigs te vertellen had. Al was het de uitslag van een koers of een voetbalwedstrijd of een mededeling voor het publiek. Zo was er in 2013 een jong meisje dat haar ouders niet meer terugvond tussen de bezoekers. Ik ben met haar op het podium gegaan en we hebben daar samen met het publiek een mega-ontroerend moment beleefd. En ze heeft haar ouders teruggevonden!’ (ADC)
Exit Magazine 