Vijfhonderd bladzijden: zoveel pagina’s had Delphine Lecompte nodig om haar levensverhaal, afgewisseld met pure fictie, bekend te maken. Autofictionele vertellingen schrijft de kritiek of een nieuw woord in de maak? Het coverbeeld, een somber kijkende auteur, schreeuwt in vurig rode letters om aandacht met de vraag ‘Wie heeft Delphine Lecompte vermoord’? ‘Oppervlakkige lezers vermoeden een thriller’, gniffelt Delphine.
Delphine Lecompte heeft een drukke en soms rumoerige periode achter de rug: deelname aan De Slimste Mens, de wekelijkse Humo-columns, talloze interviews, optredens in Musea Brugge, felle lezersbrieven (die ze opiniestukken noemt) en een tegendraadsheid die deels haar waarmerk is geworden. Daar moest een boek van komen, hoewel uitgeverij De Bezige Bij (die haar poëziebundels uitgeeft) de boot afhield. De Gentse uitgever Borgerhoff & Lamberigts sprong in het gat en noemt het nieuwe, lijvige boek meteen al ‘een meesterwerk’.
Een meesterwerk?
Daar kan over gediscussieerd worden, maar eerst stappen we af ten huize van de Brugse schrijfster in de Jan Boninstraat, één van de drie woningen waar Delphine geregeld verblijft. Waarom onze afspraak niet kan plaatsvinden in de Jan Miraelstraat waar de zo vaak geciteerde kruisboogschutter woont? Uitleg: op dinsdag verschijnt haar Humo-column en dat zorgt ten huize kruisboogschutter geregeld voor animositeit. Wij beperken ons wijselijk tot haar literaire verdiensten.
Ze kijkt fier naar haar boreling met de 500 pagina’s onversneden Delphine. En nee, deze keer dus niet uitgegeven door De Bezige Bij die na de publicatie van haar vorige boeken een pauze van een jaar wil inlassen, tot ergernis van de auteur. Borgerhoff & Lamberits leverde een klepper af: een monumentale levensschets van haar vroegste levensjaren in De Panne, het verblijf in Gent en de komst naar Brugge. De thema’s klinken vertrouwd met de moeder als vriendelijke en soms goedkope schietschijf. Wie de moeder kent uit Delphines vorige werk zal gemakkelijk meestappen in dit genre dat non fictie en fictie dooreen haspelt.
Het boek kreeg een felle titel mee met de retorische vraag: ‘Wie heeft Delphine Lecompte vermoord?’. Het boek oogst veel vriendelijke reacties, zegt de auteur, maar evenveel domme.
Werk op de plank
Een nieuwe uitgever, een nieuw geluid. Er ligt meteen een stapel werk te wachten, te beginnen met het Supermarktboek. Delphine werkte vijf jaar in de zuivelafdeling van de Carrefour, ontmoette er heel wat boeiende mensen en deed dat werk graag. Aan dit boek legt ze nu de laatste hand.
Een ander boek kon niet uitblijven: het Moederboek. Ze wordt sowieso al vaak opgevoerd en ook deze keer zal ze een steentje bijdragen. Lecompte kent de kritiek over de vaak opgevoerde moederfiguur op wie Delphine alles zou projecteren. Het zij zo. Tenslotte staat nog een brieven- en een dierenboek op de to do-lijst.
Het zit Lecompte voorlopig hard mee, hoewel ze geen beste beurt maakt op literaire bijeenkomsten. Op feestjes allerhande wordt ze vlot gemeden. Het maakt haar niet uit en verklaart haar soms felle uithalen naar collega’s. Enkele uitzonderingen: Tom Lanoye, Herman Brusselmans en Christophe Vekeman. ‘En voor alle duidelijkheid: tegen roekeloze integere dichters heb ik niets, het zijn de verwaande zelfingenomen ijdeltuiten zoals Ilja L.P. en Tommy Wieringa (maar ook Saskia De Coster) waartegen ik een aversie heb’, zegt ze.
Ik ben
Weinig auteurs in Vlaanderen schrijven met zoveel inlevingsvermogen als Delphine. Ze heeft zich ontwikkeld tot een sterke verhalenschrijver. Als illustratie omschrijft ze zichzelf als volgt: ‘Ik ben een onaantrekkelijke, niet meer zo jonge korzelige weerspannige egocentrische dichteres met een abominabele kop en een rotkarakter, maar ook mijn verhaal mag gehoord worden.’ (LUCFOSSAERT)
____
‘Wie heeft Delphine Lecompte vermoord?’, Uitg. Borgerhoff & Lamberigts
Exit Magazine 