Voor Nederlandstalige songs die net iets anders klinken, ben je bij Maanbar aan het juiste adres. Deze groep van Dicky Antoine (stem, gitaar), Kris De Busscher (drum, stem), Lieselotte Steenkiste (bas, stem) en Tom Van den Abeele (gitaar, stem) bracht net hun tweede EP uit: Tox Pop.
EXit Mag ik Maanbar omschrijven als een kruising tussen The Scene en Bazart?
Dicky Antoine: ‘Ik denk dat die vergelijking wel mooi is. We vinden ze in ieder geval flatterend! Voor de nieuwe EP denk ik dat we ook onbewust teruggrepen naar sommige guilty pleasures uit de jaren 80, maar evengoed er iets gemeens in wilden steken van punk. Vandaar ook de naam van de EP: Tox Pop. We hebben een voorliefde voor popsongs, maar er moet echt wel iets giftigs aan zijn, anders is het weer te gelikt.’
EXit: Vanwaar de keuze voor de Nederlandse taal? In muziek zijn teksten in het Nederlands recht-voor-de-raap?
Dicky: ‘Ik weet niet of dat nu echt een keuze is. Je eigen taal is in ieder geval direct en net daarom is het belangrijk om er je eigen toon in te vinden. Het is bijna paradoxaal dat je met minder moeite iets intiems gezegd krijgt in een andere taal. In het Nederlands komt zoiets onvertaald binnen. Daar houden we wel van, al schrijven we bewust geen verhaalteksten met pointes. Beelden zijn voor ons meer van belang. Ik houd zelf ook meer van dergelijke teksten, zowel in het Nederlands als in het Engels of het Frans: iets waar ik een beeld bij krijg, een stuk conversatie en daar dan de scène bij bedenken.’
EXit: Jullie nieuwe (tweede) EP TOX POP bevat vier nummer waar de liefde in al zijn facetten centraal staat. Een ‘geliefd’ thema om over te schrijven/musiceren?
Dicky: ‘Je zou bijna kunnen stellen: als je niet over de liefde schrijft, waar schrijf je dan over? De vele facetten van de liefde zijn interessant … Lust, uiteraard, maar evengoed het onuitgesprokene tussen twee partners: je lijkt het te weten, maar het wordt niet gezegd. Of een smeekbede van iemand die meer wil zijn dan gewoon friends with benefits. Of de vraag hoezeer een relatie je identiteit bepaalt. Maar we hebben evengoed andere thema’s, hoor. Klimaatopwarming zowaar en in onze setlist zitten wel wat songs die misschien als protest kunnen worden gezien. We coverden en vertaalden ook het magistrale ‘Age of Self’ van Robert Wyatt en ‘If I Had A Rocket Launcher’ van Bruce Cockburn.’
EXit: Maanbar bestaat al sinds 2016. Welke evolutie hebben jullie al doorgemaakt?
Dicky: ‘Uiterlijk is het duidelijk te merken: onze nieuwe bassist is een bassiste. Lieselotte doet ons beter spelen. Ik geloof dat we door haar de Brugotta Award kregen voor meest zinnenstrelende act … Alle gekheid op een stokje: we zijn nog steeds een hechte band die ervoor gaat met veel energie. In onze songs zit wel een evolutie. Daar zijn meer elektronische elementen aan toegevoegd. Er wordt ook meer op keyboard gecomponeerd. Ergens dwong corona ons meer in die hoek en dat zorgde voor interessante songs. We stapten af van de idee dat de songs live hetzelfde moeten zijn als op plaat en lieten toe om gewoon live-versies te maken van onze eigen demo’s.’
EXit: Welke plannen smeden jullie in de toekomst met Maanbar? Dromen jullie van festivalweides? Of liever de rode pluche van de Stadsschouwburg waar jullie al een aantal keren hebben opgetreden?
Dicky: ‘Wie zegt dat we niet van beide dromen? De Stadsschouwburg blijft een heerlijke plek en we zijn altijd vereerd dat we er mogen spelen, zeker voor de Brugotta Tributes of Awards. Maar we zijn ook rockers die het graag in openlucht doen, waar het publiek niet gebonden is aan de pluche van hun zetel, maar het bier al eens morst op de schouder van wie voor hem staat. En toch: zo’n kleiner zaaltje, zoals in De Kelk, met een goede PA en het zweet dat al van je glijdt nog voor het tweede nummer … Het is moeilijk kiezen. (lacht)’ (ADC)
Exit Magazine 