Het Zeebrugse strand als toplocatie voor muziekfestivals
Zeebrugge is met Live is Live in juni een nieuw festival rijker. En niet zomaar eentje. Het presenteert zich meteen als een grote speler met een interessante affiche die zich over drie dragen uitstrekt. Op vrijdag 17 juni staan Admiral Freebee, Trixie Whitley, dEUS, Wilco en The National er op het podium. Op zaterdag 18 juni spelen Suzan & Freek, Metejoor, Blof, Tourist LeMC, Anouk en Bazart er ten dans. En op zondag 19 juni mogen Zornik, Starsailor, Novastar, Mika en Duran Duran aan het zèètje zingen. Zeebrugge is al decennialang het decor geweest voor een bloeiende festivalgeschiedenis. In zijn boek ‘Brupop Backstage. Verhalen uit 60 jaar Brugse pop- en rockgeschiedenis’ vatte onze redacteur Antoine De Clerck onder de noemer ‘Zit er nu nog steeds muziek in Zeebrugge?’ deze geschiedenis samen.
Op vrijdag 17 juni zijn de volgspots weer volop op de Antwerpse topband dEUS gericht. De godengroep van Tom Barman en co flashbackt ons naar zaterdag 17 juli 1999 waar op het zonovergoten strand van Zeebrugge meer dan 60.000 muziekliefhebbers genoten van de tiende editie van het Beachfestival. Het festival heette toen officieel Axion Beach Rock en was in die tijd een van de grootste pop- en rockfestivals van ons land. Waar die naam vandaan kwam? Wel, het Gemeentekrediet had de naam Axion gelanceerd en dat was de naam van een zichtrekening (Axion Line). Begin de jaren negentig was zestig procent van de markt van de jongerenzichtrekeningen immers in handen van twee concurrerende banken. Axion was als zichtrekeningsbank vrij onbekend bij de 12- tot 24-jarigen en het Gemeentekrediet wilde met die naamsponsoring
de bekendheid serieus opkrikken. En of ze daarin slaagden! In juli 1999 neigden de temperaturen naar tropisch heet en het afgebakende
terrein stond tjokvol muziekliefhebbers. Die dag was dEUS de absolute headliner, maar we zagen toen ook nog optredens van onder meer Das Pop, The Beautiful South, The Cardigans. Simply Red, The Cardigans, Reef, Garbage, Urban Dance Squad, Underworld en Massive Attack.
De betere muziekcatalogus
We konden toen op de verschillende edities van dit strandevenement een pak fantastische groepen live aan het werk zien voor relatief weinig geld. Een ticket kostte toen 800 Belgische franken, nu omgerekend zou dat 20 euro zijn. En het waren wel een pak namen die met hun snuit naar zee gericht in Zeebrugge hebben gespeeld sinds het begin van de jaren negentig. Sinds 1993 was Zeebrugge the place to be(ach), eerst in de achterhaven en dan op het strand.
Wie de namen van de bands bekijkt die in de badstad van Brugge telkens in de zomer het mooie weer maakten, denkt dat hij de betere muziekcatalogus aan het doorbladeren is: van INXS, Oasis, Lou Reed tot The Cure, Flatboy Slim en Praga Khan. Grosso modo een goede combinatie van pop- en rockmuziek met de betere dancemuziek van dat moment.
Zandsculptuurfestival gooit zand in het eten
Het spreekwoord luidt ‘Mooie liedjes duren niet lang’, maar in het geval van het Beachfestival ging dat niet echt op. Van 1981 tot en met 2002 vonden er welgeteld 21 edities plaats. In 2002 was het over en out met het festival in Zeebrugge. Dit had enerzijds te maken met de komst van het Zandsculptuurfestival op dezelfde plaats in Zeebrugge gedurende
dezelfde periode. Het Brugse stadsbestuur onder leiding van toenmalig burgemeester Patrick Moenaert wilde in juni al het Zandsculptuurfestival
laten beginnen vóór het concurrerende Zandsculptuurfestival in Blankenberge van start zou gaan. ‘Een onhaalbare kaart’, liet Marc Klein, organisator van het Axion Beach Festival in Zeebrugge, toen
optekenen in de pers. Hij was niet bereid om de datum van zijn rockfestival te verplaatsen. “Het schepencollege lijkt niet te beseffen dat je als organisator jaren moet vechten om een muziekfestival op een vaste datum op de kalender te krijgen. Die datum veranderen is onrealistisch. Al jaar en dag is het eerste weekend van juli voor Werchter, het tweede voor Cactus in Brugge, het derde voor Axion Beach. In plaats van elkaar te beconcurreren, zou er veel meer nagedacht moeten worden over
het aanbod voor jongeren aan onze kust. Niet de naburige badstad is de concurrent, wel Spanje en andere mediterrane oorden waar jongeren wél
aan de bak komen.’
Onderhandelingen tussen beide partijen leverden niets op en dat was ook wel omdat Variety, de toenmalige organisator van Axion Beach Rock, nog
een pak schulden – één miljoen Belgische frank ofte 24.789 euro, om precies te zijn – moest betalen aan de Brugse stadskas.
Het gevolg was dat Axion Beach Rock terug naar Oostende trok, maar dat verblijf was daar van korte duur. De organisator ging failliet (*) en het Beachfestival werd voer voor de geschiedenisboeken. Een jammerlijke zaak voor de muziekliefhebbers én een dikke streep door de rekening van de plaatselijke handelaars en horeca die toen ook steeds een graantje
van het succes van een van de grootste pop- en rockfestivals van ons land konden meepikken.
(*) De organisatoren van Axion Beach Rock in Zeebrugge werden in 2014 vrijgesproken door het Hof van Beroep in Brussel voor frauduleus faillissement.
Zwoele vibes en beats
Wat kwam er in de plaats? Vanaf augustus 2007 sloeg Polé Polé Beach zijn tenten op het Zeebrugse strand op. Het latino-festival had voordien acht jaar in Knokke-Heist – meer bepaald in Duinbergen – plaatsgevonden, maar was er beperkt door een nieuwe wetgeving op de ruimtelijke ordening op het strand. Organisator Jo Bonte was al langer
vragende partij voor een verhuis naar een nieuwe locatie met grotere afmetingen. Zeebrugge had hiervoor de juiste troeven: een groot strand, het nabijgelegen treinstation Zeebrugge-Bad dat in directe verbinding stond met het hinterland én voldoende plaats om een grote camping in te richten voor de festivalbezoekers.
Een vergelijking met Axion Beach Rock kon je echter niet maken: Polé Polé Beach was kleinschaliger van opzet en de affiche zag er ook
compleet anders uit. Maar we stonden niet aan de klaagmuur: er was weer leven in de Zeebrugse brouwerij en we konden onze benen strekken op zwoele zomerse vibes en beats. Olé olé, er was zelfs nog meer dan Polé Polé alleen te beleven op de uitgestrekte zandvlakte van Zeebrugge. Op zondag 24 juli 2011 kon de luchtgitaar er even getest worden toen de Amerikaanse rockster Bon Jovi met geföhnd kapsel erin slaagde uit 30.000 kelen onder meer zijn megahits ‘Livin’ On A Prayer’, ‘You
Give Love A Bad Name’ en ‘Bed Of Roses’ te doen schallen.
Zomerse hoogmis van elektronische muziek
Wat beide festivals wel gemeenschappelijk hadden: ook aan het Polé Polé-verhaal kwam er een einde (in 2013) en ook zij kozen ervoor om naar Oostende te verhuizen. Het vorige stadsbestuur van Brugge bleef niet bij de pakken zitten en toverde meteen een nieuwkomer uit de strooien hoed. Het elektrofestival WeCanDance mocht in augustus
2013 op het evenementenplatform aan de Saint George’s Day-Wandeling een zomerse hoogmis van de elektronische muziek in stijl organiseren. Een festival dus met vier podia elektronische dansmuziek, met veel aandacht voor decor en sfeerschepping. Het ging van start onder de noemer ‘een klein en gezellig ‘Boutique Festival’ dat niet enkel goede muziek aanbood, maar de festivalbezoekers een weekend vol fun, peace, love & happiness’ beloofde. Dat impliceerde: een thema met dresscode, een festival met aangekleed decor en wraps, sushi en ander wereldkeukenvoedsel op de menukaart. Het concept sloeg aan, want de organisatoren mochten ondertussen aardig wat volk verwelkomen – in concrete cijfers: tussen de twintig- à dertigduizend bezoekers.
Dat het concept als ‘belevingsfestival’ jaar na jaar hogere ogen gooit, bewijzen de verkoopcijfers die crescendo gaan. Vanaf 2019 werd WeCanDance een driedaagse en toen kochten maar liefst 36.000
dance-lustigen een ticket ondanks stormweer op zaterdag en een plensbuitje op vrijdag en zondag. Corona zorgde de voorbije jaren voor heibel.
Bomboclat en nieuwkomer Live is Live
En dat is niet alles wat nieuwe festivals betreft: in 2017 is er nog eentje bijgekomen: het tropische Bomboclat Festival. Dat festival – bedacht door de bedrijvige Brugse broers Wannes en Bram Loosveldt – richt zich voornamelijk op dancehall- en afromuziek, en schuwt zelfs een stevige portie hiphop uit eigen land niet, denk aan de passage van ’t Hof van Commerce in 2018. De Loosveldts omschrijven hun festival het liefst als ‘tropical music door internationale artiesten, een schitterend
strandvakantiegevoel met de betere cocktails en de heerlijkste gerechten en een lage drempel voor jonge gezinnen’.
Dat er nog steeds muziek in Zeebrugge zit, bewijst de organisatie van nieuwkomer Live is Live van vrijdag 17 tot en met 19 juni. Of zoals dEUS het stelde: ‘Nothing really ends’. En gelukkig maar. (ADC)
Exit Magazine 