Nog tot 28 augustus is het Concertgebouw de locatie voor een boeiende tentoonstelling van de Zwitserse activist Mario Del Curto. Hij reisde gedurende tien jaar rond de wereld om de relatie tussen mens en plant te onderzoeken. Fotogewijs nodigt Mario Del Curto ons uit om na te denken over de toekomst. Zo legde hij het bedreigde appelbos van Kazachstan vast op de gevoelige plaat, maar ook stadstuinen en begraafplaatsen in verschillende wereldsteden, het excentrieke park van de monsters van Bomarzo en de zadenbank in het Vavilov-instituut in Sint-Petersburg. Met zijn sterke en symbolische beelden toont hij de tuin in al zijn vormen: voedend, wetenschappelijk, sierlijk, artistiek en politiek.
EXit: De vraag klinkt steeds luider: zijn we niet te laat?
Mario Del Curto: ‘Niet alles is verloren. Met de ontwikkeling van het huidige milieubewustzijn begint een nieuwe aanpak wortels te krijgen in de stad. Het belang van een grote(re) plantendiversiteit begint te dagen, en de verdwijning ervan op grote schaal wordt opgemerkt. Op persoonlijk niveau zijn burgers zich nu bewust van – en steeds meer betrokken bij – de aanleg van groente- en bloementuinen. Een nieuwe generatie stadsplanners heeft deze bewustwording geïntegreerd in het uittekenen van een stad en stedelijke woningbouw. Aan de voet van grotere bomen in parken en straten groeien steeds meer eetbare of wilde planten.’ EXit: In onze (rijkere) steden staat de mens niet altijd meer op de eerste plaats. Del Curto: ‘Juist, in de rijkere steden verlangt men van de omgeving niet langer dat ze eerder de mens dient dan de natuur. Er ontwikkelt zich een nieuwe filosofie, met een toekomstbeeld waarin de groei van levende wezens voorrang krijgt op kapitalistische vooruitgang. Dat doorgedreven kapitalisme genereert immers niet enkel sociale instabiliteit maar bewerkstelligt ook de snelle vernietiging van ecosystemen.’ Deze fotograaf strijdt ook met andere wapens Mario del Curto’s scherpe blik brengt hem ertoe de tuinen te observeren die door de mens zijn uitgevonden. Zoals het verlies aan biodiversiteit, veranderingen in het milieu en zich in het bijzonder in vraag te stellen over het probleem van het behoud van het zaaderfgoed in zadenbanken zoals die van Svalbardin in Noord-Noorwegen.zaadbanken zoalq aadbanken zoals die van Svalbardin in Noord-Noorwegen.’
Del Curto: ‘Toen ik over een Noors depot hoorde, vroeg ik me af waarom het werd gesponsord door grote bedrijven. Zouden we er zoveel om geven om ons graan te behouden zonder onmiddellijke dreiging of economisch belang? Dit was het uitgangspunt voor veel lezingen en ik wilde aan dit werk een politieke dimensie geven. De tuin is kennis en kennis is altijd macht; hoe komt deze dominantie tot uiting door middel van planten?’ Dit werk bracht mij ertoe om het boek ‘The Seeds of The World’ te publiceren.’ (LF)
Exit Magazine 