Ik geef het toe: ik ben ergens opgelucht dat dit jaar erop zit. Dat we de deur mogen dichttrekken van wat we dachten een ander en beter jaar te zijn. Voor ik begin, wil ik je zeggen dat ik het liefst mijn armen om je heen sla en zo laat weten dat ik dit jaar vooral de zachtheid en nabijheid heb gemist. Maar ik hou me nog een beetje in. Als het zorgpersoneel zich ondanks alles staande weet te houden, moet ik dat ook wel kunnen en doen.
In deze brief wil ik nog één gedachte over het virus delen. De besmettelijkheid herinnert ons eraan hoe hard wij als mensen eigenlijk met elkaar verbonden zijn. Voor het indammen van een hardnekkig virus is dat nefast, dat hoef ik jou natuurlijk niet te vertellen. Maar in tijden van eindeloze schermtijd zouden we dat haast vergeten. Als ik er zo een tijdje naar kijk, biedt me dat, hoe bizar ook, een vorm van schrale troost.
Want waar een hart een ander hart raakt, hoe kortstondig en onverwachts ook, wordt troost gezaaid. Misschien wil ik je dat alvast voor het nieuwe jaar wensen: mensen die voor jou troost blijven zaaien.
Het is een moeilijk te geloven paradox, maar 2021 werd voor mij ook het jaar van mijn grote kinderdroom waarmaken. Begin maart dook mijn debuutverhalenbundel ‘Het water vangen’ de wijde wereld in. Een wereld die op dat moment nog op slot was. Ik mocht niet vieren hoe ontzettend trots ik was op dit boek waar ik drie jaar lang dagelijks ben mee bezig geweest.
Maar ik wil het niet alleen over mij hebben, ik wil het vooral over ons hebben. Wij oefenen ons ondertussen al meer dan een jaar op dat stretchen van onze geest, ons werk, onze vriendschappen, onze familietradities, onze doorzetting, ons verlangen. Wat ik wil zeggen: jij bent je uiterste best blijven doen om het hoofd te bieden aan zoveel onzekerheid. Ik wil je een schouderklopje geven. Ik wil je zeggen hoe ontzettend ik je hiervoor bewonder.
2021 gaf ons misschien niet wat we gehoopt hadden. Ik zou het voor je tussen haakjes kunnen zetten, het liefst zet ik al het nare van 2021 voor je tussen haakjes. Het liefst doe ik je een zakje haakjes cadeau voor het nieuwe jaar, just in case.
Ik weet niet hoe gelukkig jij in 2021 bent geweest. Geluk vind ik vaak zo ingewikkeld en ook bijzonder lastig om te meten. Daarom spreek ik liever over dankbaarheid. Dankbaarheid laat zich opsommen in lijstjes. Ik ben dankbaar voor jou, lieve lezer, dat ik je hier in deze woorden mag ontmoeten. Ik ben dankbaar voor: de ochtendzon, koffiegeuren in het appartement, de glimlach van een kind, hoe ik in Brugge blijf thuiskomen, de aanrakingen van regen.
Ik wens toe dat we collectief in de vuurlinie gaan liggen in dit nieuwe jaar. Dat we daar strijden voor menselijkheid, voor grote en kleine dromen, voor gelijkheid en gelijke kansen, voor zachtheid, eerlijkheid en voor solidariteit. Ik wens ons de verbinding toe. Dat onze harten elkaar blijven vinden, hoe afgesneden we soms van elkaar lijken te zijn.
Misschien dacht je dat moed niet voor jou was weggelegd. Maar soms is moed niets anders, dan blijven doorgaan, omdat er geen andere keuze is, dag per dag, en soms ook gewoon stap per stap. 2021 heeft jou dat alvast gegeven Dat we het jaar gehaald hebben, bewijst hoe moedig wij allemaal zijn. Als we iets mogen vieren in dit nieuwe jaar, dan is het wel onszelf. Hoera, we hebben een deur achter ons dichtgetrokken en onmiddellijk een nieuwe geopend.
Exit Magazine 