Exit Magazine

(foto EDM)

Op 6 maart 2018 stierf Rik Bevernage, een man wiens naam onlosmakelijk verbonden zal blijven met De Werf en het legendarische jazzlabel dat hij uit de grond stampte. Als eerbetoon organiseert KAAP/De Werf op vrijdag 6 maart een tribute-concert. Wij vroegen aan twee intimi van Rik om een getuigenis over zijn betekenis: Filip Delmotte en Willy Schuyten.

Willy Schuyten: ‘Op 6 maart reiken we in De Werf voor de tweede maal de prijs uit van ‘de schone contrariteit’, een prijs in het leven geroepen om mensen die zich laten opmerken door op een positieve manier ‘contrarie’ te zijn in de maatschappij, te eren. En dwarsliggen dat kon Rik, koppig als hij was. In de nagenoeg 30 jaren dat ik betrokken was bij de jazzprogrammatie kan ik ervan meespreken. Bij onze allereerste ontmoeting zei hij ‘ik ken niets, van jazz’, maar enkele jaren later (toen De Werf goed en wel op de Europese kaart stond) was hij zelfverzekerd over wat al dan niet goede jazz was.

Vanaf dan hadden we eindeloze discussies over de programmatie van De Werf, Jazz Brugge en zelfs September Jazz. Natuurlijk werden na een geslaagd concert, bij pot en pint, alle rimpels weer gladgestreken. Maar Rik had ook een groot hart en een sociale voelende inborst, was altijd bereid de andere te helpen.

Onze beste momenten hadden we toen we samen op prospectie trokken naar diverse jazzfestivals in Europa en over de grote plas.

Bij die gelegenheden viel alle druk van hem af.

We hielden allebei van New York City, letterlijk het Mekka van de hedendaagse jazz in de USA en nog zoveel meer. Dankzij onze contacten vonden we een betaalbaar hotel in centrum Manhattan, het Seafarers International House, inclusief een kerk, gerund door een dominee en bedoeld voor zeevaarders op doortocht. Verder logeerden we ook al eens bij goede vrienden. Zo trokken we ‘s zomers naar het progressieve Vision Fest in Manhattan’s Lower East Side en ‘s winters naar de grote IAJE Jazz Convention. We schuimden alle bekende en minder bekende jazzclubs in Manhattan, Harlem en Brooklyn af op zoek naar nieuw talent. Met de groep Octurn trokken we naar The Knitting Factory én naar Montreal Jazz Festival. Op zondag zat ik dan weer met Rik , overtuigde atheïst, in een kerk in Harlem te genieten van de gospel.’

**********************

Filip Delmotte: ‘Rik was een doener. Niet een man van grote woorden. No-nonsense was zijn lijfspreuk. Met zijn volle gewicht aanwezig, prominent. Maar je zag hem nooit, op die ene uitzondering na, het spreekgestoelte beklimmen. Hij had daar geen tijd voor, en geen goesting. Maar vooral was het een zekere schroom die hem parten speelde.

Bij elke nieuwe subsidieronde moesten alle kunstencentra een verantwoordingsdossier indienen. Bij sommige waren dit boekdelen, in kleur gedrukt en ingebonden, waarin grote theorieën werden verkondigd, gewikkeld in dure woorden. Niets van dit alles bij De Werf of Rik Bevernage (want beide waren synoniem). Integendeel.

In het Brugse culturele landschap was De Werf toonaangevend op het vlak van theater, kindertheater en jazz, 30 jaar lang. De ingrediënten van dit succes? Een eerlijk ‘product’, een sterke ploeg, onafhankelijk (ni dieu, ni maître), onomkoopbaar. Voor vele kunstenaars – acteurs of muzikanten – was De Werf hun thuis en artistieke bron. Alle collega’s verdienden quasi hetzelfde loon. Geen hiërarchie of eerder omgekeerd. Voor Rik waren de techniekers de pijlers waarop een werf steunt.

Rik was een gedreven communist, maar liep daar niet mee te koop. Hij had de gave van de verontwaardiging, zijn kompas stond op mensenrechten, altijd. En hij had de moed van de overtuiging en het engagement.

Met enkele kompanen had Rik jeugdclub De Torre (Baliestraat) uit de grond gestampt, waaruit later de Volkshogeschool is gegroeid. Onder zijn hoede werd het linkse Masereelfonds in West-Vlaanderen uitgebouwd met Brugge als sterke afdeling. Uit het Masereelfonds ontstond ten slotte kunstencentrum De Werf.

Die geschiedenis moet misschien nog eens geschreven worden. Over de Brugse culturele scene en zijn pioniers, over het kunstenoverleg en het Concertgebouw, over De Werf en KAAP.’