Exit Magazine

Een bende jonge gasten die hun intrek hebben genomen op de gronden van site DuPont, beter bekend als de Oude Gistfabriek. Zo denkt menige passant over House of Time, een van de projecten van Triënnale Brugge 2018 die nu een vervolgverhaal krijgt. Vandaag geven de initiatiefnemers, de jongeren en hun begeleiders open boek: wie zijn ze, wat doen ze, wat willen ze. Een mooi verhaal.

 EXit: Vraag aan de auteurs: wat is House of Time nu precies?

Shendy Gardin: ‘House of Time is een vrijplaats die een tweede thuis wil zijn voor de lokale jeugd. Een plek waar ze kunnen verblijven, ontwerpen en bouwen. We baseerden ons niet op bestaande formules, zoals bijvoorbeeld van een jeugdhuis, dus het was een groot experiment. De participanten moesten zelf hun aanpak bepalen en betekenis aan het project toekennen.’

EXit: Jullie beschrijven in het boek ‘drie cruciale momenten’ in de werking.

Shendy: ‘Het eerste cruciale moment voor ons was de start van het project: de zoektocht naar en het bepalen van een locatie. Toen volgde de opening van Triënnale Brugge in mei 2018, wanneer de site voor het eerst werd opengesteld en bezoekers in grote getallen de grasvlakte betraden. Het derde moment was de daaropvolgende winter, toen House of Time in een winterslaap verviel. Nu zijn we een (voorlopig) laatste fase ingegaan met een nieuw team van ‘huisbewaarders’ dat het project voortzet.’

EXit: In welke zin was de opening van Triënnale Brugge bepalend voor het project?

Shendy: ‘We herinneren ons dat moment als de dag van gisteren. De burgemeester kwam langs en enkele van de jongeren leidden hem trots rond op de site. Veel bezoekers volgden hem. De jongeren die het voor de opening gewoon waren om elkaar te ontmoeten in ‘hun’ plek, kwamen nu in een geheel andere positie terecht. Plots waren ze ook deel van een tentoonstelling, waar ze als host en gids fungeerden en bezoekers meenamen in het verhaal van House of Time. Dat gaf een nieuwe wending aan het project. Terwijl het ook een toevluchtsoord en werkplek bleef waar ze konden rondhangen en ontspannen.’

EXit: Jullie proberen ‘kwetsbare jongeren’ te bereiken en een plek te geven in het House of Time-verhaal. Geen eenvoudige opdracht.

Shendy: ‘Dagelijks zet een netwerk van organisaties en individuen zich in om Brugse kwetsbare jongeren te ondersteunen, hen bij te staan in hun noden en hen een ontmoetingsplek te bieden waar ze weg van huis tot rust kunnen komen. We wilden dat House of Time een aanvulling hierop werd, een extra jongerenplek die op de een of andere manier bijdraagt aan het sociale landschap van de stad. Een plek waar jongeren kunnen experimenteren, nadenken over wat ze willen doen en het ook uitvoeren. Waar andere plekken voornamelijk zijn gericht op het vrijetijdsaanbod, heeft House of Time één grote troef: een uitgeruste werkplek en keuken die de jongeren de mogelijkheid geeft om zelf aan de slag te gaan.’

EXit: Jullie hebben in elk geval een vergeten uithoek in de kijker gezet.

Shendy: ‘De Pakhuizensite (terrein Oude Gistfabriek), waar House of Time uiteindelijk is gevestigd, heeft nochtans veel troeven. Er is een grote groene open ruimte die als filter tussen de site en de stad fungeert. In twee richtingen heb je zicht op de pittoreske reien en de Brugse ring. Kenmerkend voor de plek is ook het bestaande lange Pakhuisgebouw waarin we uiteindelijk een fantastische werkplek hebben ingericht. De façade doet dienst als buffer tussen de oude opslagruimtes en de nog steeds werkende fabriek en ommuurt ook een leegstaande WO II-bunker die smeekte om ingenomen te worden. En te midden van dit alles staat er in het groen een oude gigantische watertank die als oriëntatiepunt boven alles uitsteekt.’

Wat herinneren de mensen zich van een bezoek aan House of Time?

Shendy: ‘Wij denken: de verschillende vormen van samenzijn die mogelijk gemaakt worden door deze unieke plaats en door de mensen die het ‘bewonen’. Het is een plaats van uitwisseling, debat, verliezen en ontdekken. Een plaats vol nog te realiseren dromen. Een plaats vol leven.’ (LF)

http://www.triennale.be