Exit Magazine

Foto Tuur Uytenhove

 De West-Vlaamse Sarah Bostoen studeerde danstheater aan de Fontys Hogeschool voor de Kunsten in Tilburg. Naast performen bij verschillende gezelschappen, creëert ze ook eigen werk, onder meer met haar compagnie Monica. Poetic Machine op 23 maart in KAAP/De Werf kadert binnen het dansfestival (B)its of Dance, van 21 tot en met 23 maart, een samenwerking tussen KAAP en Cultuurcentrum Brugge.

 EXit: Poetic Machine is gebaseerd op het bekende theaterstuk 4.48 Psychosis van Sarah Kane?
Sarah Bostoen: ‘Ik heb de tekst al heel lang thuis liggen en het was een heel belangrijke bron van inspiratie. Niettemin ga ik niet het stuk op zich ensceneren. Poetic Machine is een dansvoorstelling, geen theater. Mij interesseerde vooral het ritme van de taal, het fragmentarische van het stuk dat heel goed aansluit bij de bewegingstaal die ik wilde gebruiken. Ook inhoudelijk sluit Kanes werk aan bij wat ik wilde vertellen.’

EXit: In welke zin? Waar gaat het over?
Sarah: ‘4.48 Pscyhosis verwoordt de gedachtestroom van het hoofdpersonage dat door een heel zwarte periode gaat. Sarah Kane schreef het stuk een paar maanden voor ze op 28-jarige leeftijd zelfmoord pleegde. De belangrijkste insteek voor mijn werk is vooral de macht van ons brein. Poetic Machine gaat over hoe we onze gedachten kunnen sturen of eigenlijk vooral niet kunnen sturen. Ik ben zelf door een zware depressie gegaan en het is opvallend hoe weinig vat je dan nog hebt op je eigen denken. Kanes tekst was in die zin voor mij heel herkenbaar. De manier waarop ze haar gevoelens op papier zet, sluit heel goed aan bij hoe ik me toen voelde.’

EXit: Een zware insteek?
Sarah: ‘Ik had echt behoefte om dit te ensceneren, ook voor een stuk om het taboe rond depressie te doorbreken. Mensen zetten te vaak maskers op. Ze luisteren niet meer echt naar elkaar en durven hun zwaktes niet tonen. De vraag ‘hoe gaat het’ wordt heel vaak niet eerlijk beantwoord. Ik wilde gewoon heel open zijn en een stuk van mijn ziel blootleggen. Die eerlijkheid zorgt tegelijk voor een zekere lichtheid. Ik heb van nature vrij donkere gedachten, maar er zit wel hoop in het stuk. Poetic Machine is niet loodzwaar en eindigt hoopvol.’

EXit: Hoe ensceneer je het thema dan?
Sarah: ‘Als dansers creëren we vooral beelden op de scène, los van personages of verhalen. Poetic Machine is een soort surrealistische trip waarin gedachten alle kanten kunnen opgaan. Een opeenvolging van droombeelden. Ons gezicht is ook de hele tijd bedekt, waardoor het publiek ons niet als personen ziet. We belichamen met twee één en hetzelfde personage. De belichting en muziek, gecomponeerd door Ralph Timmermans, sluiten daar perfect bij aan. Die lichtheid waarover ik zonet sprak, zit dan weer vooral in de bewegingen. Waar mijn vorige voorstelling Glimpses in Turbid Water fysiek heel zwaar was, zijn de bewegingen hier veel lichter, veel zachter.’

 EXit: Je vertrekt vanuit je eigen leven. Sta je daarom ook zelf op scène?
Sarah: ‘Poetic Machine moest eigenlijk een solo worden voor danseres Esse Vanderbruggen. Ik wilde haar in dialoog laten gaan met een muzikant die live zou spelen op de scène. Tijdens een residentie in Ierland verving ik hem en ons samenspel bleek gewoon enorm te kloppen. Door dat persoonlijke aspect werd het bijna logisch dat ik er ook zelf een rol in zou gaan spelen. Gaandeweg ben ik beginnen mee te dansen en te performen. Uiteindelijk is Poetic Machine een ‘solo/duet’ geworden waarin een danseres, Esse, voortdurend in dialoog gaat met haar alter-ego, de rol die ik dan opneem.’ (SD)

______www.bitsofdance.be