Exit Magazine

FOTO EDM

 Een jaar vol gastvrije ontmoetingen!

Hoewel ik nieuw ben in Brugge, ben ik niet aan mijn West—Vlaams proefstuk toe. Nooit had ik gedacht dat mijn levenspad me van het Vlaams-Brabantse Pajottenland naar het West-Vlaamse Brugge zou brengen.

In een van de mooiste stukjes van Vlaanderen beleefde ik een onbezonnen jeugd van ravotten in de velden. Met gezond ongeduld groeide er vanaf mijn zestiende een ontembaar verlangen naar de stad. De drang naar theater, schilderkunst, avonden op café en openbaar vervoer dat ook in het weekend rijdt, was groot. De enige –  toen in die tijd – gigantisch drempel was wachten tot ik 18 was!

Het kotleven in Gent voelde als thuiskomen in het onbekende. Ik heb daar geleefd, me uitgeleefd, gestudeerd en mijn lief opgedaan. En dan nog een lief, en dan…
Het krioelde van de West-Vlamingen in ‘Hent’. Waardoor het onvermijdelijk was dat eén van die lieven een West-Vlaming zou zijn. De taal van de liefde is gelukkig universeel, want het West-Vlaams was een linguïstische barrière voor deze Pajotse. Ongemerkt groeide mijn kennis van, maar vooral ook mijn liefde voor de West-Vlaamse taal.Toen volgde een job bij Theater Malpertuis in het West-Vlaamse Tielt. Als spring-in-’t veld was de bescheidenheid en de ‘kat uit de boom kijken-natuur’ wennen. Mijn prille kennis van de taal kwam de integratie ten goede. Eens de kat uit de boom was, leerde ik vooral de gastvrije natuur kennen van de hard werkende West-Vlaming.
Na acht fijne jaren op de grens tussen Oost- en West-Vlaanderen was ik eind 2017 klaar om dieper West-Vlaanderen in te trekken, richting Brugge.

2018 was voor mij een jaar vol gastvrije ontmoetingen, drempels overstappen en nieuwe (werk)relaties opbouwen in Brugge.

Net zoals vele niet-Bruggelingen kende ik de stad als een middeleeuwse, toeristische stad met haar reputatie ‘Bruges la Morte’. Het voorbije jaar ontdekte ik echter steeds meer fijne initiatieven, nooit eerder geziene plekken en inspirerende mensen die een andere kant van Brugge laten zien.

Op mijn blauw-rood-witte stadsfiets laveer ik ondertussen behendig op de kasseien tussen de bussen en toeristen op weg naar de zoveelste gastvrije ontmoeting. Zo word ik verrast door erfgoedpareltjes, de bruisende stadrepubliek, heerlijke lunchadressen, ondernemende jonge gasten, beeldende kunst of intiem openluchttheater in een groene wijk…

Gastvrijheid loopt ook als een rode draad door Brugge Plus. Het historische Vestenhuis langs de schone Brugse vesten kraakt en piept meer dan me lief is, maar de drempel ligt sympathiek laag. Het team ontvangt je met open armen en dat gevoel trekken ze door in de evenementen, zowel naar de bezoeker als naar de vele (vrijwillige) medewerkers.

Deuren, poorten, tenten, wagens, installaties… de “plus” staat voor je welkom voelen in Brugge. Daarom blijven we zoeken hoe we drempels kunnen wegwerken om een gastvrij evenement te organiseren. Hoe we mensen kunnen verleiden om deel te nemen aan het openbare en culturele leven. Ook in 2019.

We staan aan de vooravond van zes boeiende jaren. Een nieuw beleid, een nieuwe wind. Als kersverse ambassadeur van Brugge, wens ik de Bruggelingen een plek waar kwaliteit primeert boven kwantiteit, een plek waar het historische karakter van de stad gekoesterd wordt en waar een hedendaagse dynamiek niet geschuwd wordt.

Een plek voor kinderen en jongeren, voor bewoners en bezoekers. Een gastvrije plek voor iedereen die zich door Brugge wil laten omarmen en verrassen.

Recent heb ik Gent ingeruild voor het meer landelijke De Pinte om mijn tweejarige dochter ook te kunnen laten ravotten in de natuur. Zo is Brugge nu mijn dagelijkse dosis stad, kunst en cultuur. Ik kijk er naar uit om in 2019 opnieuw elke dag te kunnen bijdragen aan het Brugge van vandaag en morgen! Een levendige en leefbare stad waarin iedereen zich welkom voelt.

Lieve Moeremans

Directeur Brugge Plus vzw