Exit Magazine

 

 

Kama tijdens Kamarama (Foto ADC)

 

 

 

Eerlijk: het was eventjes schrikken toen we deze quote uittikten. Brugge als kunst- en cultuurstad heeft niet meteen een hoog SMAK-gehalte, spijts de vele inspanningen die op diverse fronten geleverd worden. Echter, wie de afzonderlijke initiatieven rond hedendaagse kunst in deze stad optelt, komt alsnog tot een aanvaardbaar geheel. Zo telt Michel Dewilde alleen al 150 door hem georganiseerde tentoonstellingen in het Cultuurcentrum, een palmares dat weinig Vlaamse cultuurcentra kunnen voorleggen.  Onder die paraplu schuilen enkele grote tentoonstellingen zoals That’s All Folks en Trauma ’68, maar ook een pak interessante, kleinschalige initiatieven met (volgens Dewilde) ‘grote namen, zelfs wereldtop, maar niemand weet het’.

 

Deze laatste opmerking moeten we node beamen: er wordt vanuit de beeldende kunsten veel te weinig gecommuniceerd naar een ruim(er) publiek en het bijbehorende (pseudo)journalistieke wereldje verliest zich graag in elitaire commentaren.

Bovendien worden er hier nogal wat verspreide initiatieven genomen rond actuele kunst. Het kleinschalige QNX-project, dezer dagen met enkele grote namen in het Concertgebouw, toont hoe het low budget en toch hoogstaand kan. Brugge Plus tekende voor de succesvolle Luc Tuymans-tentoonstelling en Kamarama, de Brugse musea verkiezen kleine, gerichte initiatieven binnenshuis naast blockbusters en het Concertgebouw investeerde in Luc Tuymans en Dirk Braeckman.  In de marge daarvan werken kunstgalerijen als Pinsart en 44’er Gallery (beiden in het Genthof) aan een boeiende aanvulling.

 

Misschien wacht hier, voor de nieuwe Schepen van Cultuur, een zinvol initiatief: een supervisor die ervoor zorgt dat de betrokken actoren (meer) samen werken, zodat Brugge voortdurend op de kalender staat met actuele kunst. Deze stad heeft geen behoeft aan een museum voor hedendaagse kunst (kans verkeken, leemte ingevuld), maar misschien wel aan hedendaagse kunst in de openbare ruimte van een gedroomd decor, deze ‘middeleeuwse stad’. Wie zich nog de succesvolle openluchttentoonstelling van Jan Verhaeghe in het Guido Gezellejaar (1999) herinnert, weet welke richting kan ingeslagen worden op , en dat het liefst op regelmatige basis. Zoals Michel Dewilde vooropstelt: ‘Brugge heeft jaarlijks een groot project hedendaagse kunst nodig’.

 

Conclusie: Brugge is niet meteen het Mekka van actuele kunst, maar wie vandaag de optelsom van de inspanningen maakt, komt alsnog tot een aanvaardbaar geheel. Veel speldenprikken samen vormen samen een mooi geheel, maar aan het imago moet nog veel gewerkt worden. (LF)