Exit Magazine

 

 

 

Michel Dewilde (foto PW)

 

 

 

 

 

Dewilde komt uit een nest van architecten en kunstminnaars. Vader was een notoir kunstverzamelaar en galerijhouder in het Oost-Vlaamse Laarne. Blijkt: in de golden sixties lieten architecten zich wel eens betalen in kunstwerkjes en zo tikte de kunstverzameling flink aan, met onder meer Constant Permeke en Frits Vandenberghe.  Zoon Dewilde wist wat hij wou: niet in de voetsporen van vader treden, maar omdat de voorliefdes archeologie en paleontologie onbereikbaar waren, belandde hij alsnog in de wereld van de kunst. De man die ‘geen tentoonstellingen wilde maken’ heeft er vandaag reeds 250 op zijn palmares. De vonk die de liefde deed ontbranden was het kunstproject Station to Station in 1996. Grote namen van vandaag als Berlinde De Bruyckere toonden toen hun kunst(en) in leegstaande treinwagons die diverse stations, waaronder Brugge, aandeden. Het bleek op een of andere manier de start te zijn van een carrière die hem naar Brugge bracht.

 

Waarom Brugge?  

 

Michel Dewilde: ‘Het klinkt vreselijk cliché, maar Brugge was een uitdaging. Ik kende van de stad alleen enkele uitstekende kunstgalerijen als De Lege Ruimte en Bruges la Morte, maar die hielden er net mee op toen ik hier arriveerde.  Ik ging aan de slag in een Cultuurcentrum dat toen nog in volle opbouw was, maar nog niet over noemenswaardige tentoonstellingsruimte beschikte, want de plannen voor de Bogardenkapel en De Bond waren zaten nog in de pijplijn.’

 

‘Ik wilde absoluut meehelpen om deze stad, die zich presenteerde als kunststad, op de kaart van de hedendaagse kunst te plaatsen, zodat het zich kon meten met Gent, Antwerpen en Brussel.  Dat was ook mijn opdracht: een doordacht beleid voeren om de actuele kunst op het niveau te brengen van een Van Eyck of een Memling in de Middeleeuwen. Schepen Roose en directeur Debal steunden mij daarin volop.’

 

(Het volledige interview leest u in de papieren EXit van november, nu verkrijgbaar)